Pokey Lafarge speelde op 1 december 2013 in de kleine zaal van de Oosterpoort in Groningen. Support act: Luke Winslow-King. Tekst: Ria Pronk, foto’s: Gerrie van Barneveld
Veranda
De uit New Orleans afkomstige gitarist-zanger-componist Luke Winslow-King warmt het publiek op voor het concert van Pokey Lafarge in de Oosterpoort vanavond. Winslow-King, strak in het pak en met het haar achterover gekamd, verschijnt met de Italiaanse (slide) gitarist Roberto Luti en Esther Rose op het wasbord. Rose neemt ook de backing vocals voor haar rekening en tikt af en toe een liedje weg op een hoefijzer. Het is muziek van een authentieke eenvoud en als je goed luistert is ongeveer de gehele Amerikaanse muziekgeschiedenis erin terug te vinden. Met gemak worden blues, folk, ragtime en rock and roll door elkaar gemixt. Het zachte, enigszins dromerige ste
mgeluid van Winslow-King, wordt interessant door de wat fragiele achtergrondzang van Rose. Sluit je ogen en je waant je op een veranda in een van de zuidelijke staten van de States.
Plaatje
Als Andrew Heissler, beter bekend als Pokey Lafarge, en zijn band het podium op komen dan ben je niet langer op de veranda, maar terecht gekomen in een club in de Mississippi Delta. Als de muziek net zo klopt als het plaatje, dan gaan we een mooie avond tegemoet. Pokey Lafarge is inmiddels geen onbekende meer in Nederland. Onlangs speelde hij o.a. op Lowlands en ook in de Oosterpoort was hij al een paar keer eerder. Je merkt het aan de zaal; Pokey heeft zijn fans verzameld.
Pokey is op tournee om zijn nieuwe album, zonder titel, te promoten. Veel songs zijn afkomstig van het nieuwe album. Een mix van countryblues, ragtime, jazz en western swing. Voor het gemak noemt hij het zelf “Riverboat Soul”. Met zijn enigszins nasale stemgeluid en het gebruik van zijn kopstem, waarmee de liedjes van fijne hoge “hihaaaa-uitschieters” worden voorzien, weet hij te boeien. Er zijn grappen en er kan vaak worden meegezongen. Genoeg interactie dus.
Film
De mensen die Lafarge om zich heen heeft verzameld lijken allen weggelopen uit de film. Naast de zingende en gitaarspelende hoofdrolspeler Pokey LaFarge zijn daar Adam Hoskins (gitaar), Ryan Koenig (mondharmonica, percussie en wasbord) en Joey Glynn op contrabas. Daarnaast zijn er de sfeerbepalende blazers Chloe Feoranzo op klarinet en saxofoon en TJ Muller op trompet. Opvallend is dat iedereen een subtiele rol in de band heeft. Een enkele noot van de klarinet of een rake klap op een bekken zijn voor deze muziek, mits goed getimed, karakteristiek. Dat wil echter niet zeggen dat er muzikaal niets te beleven valt. De muziek zit goed in elkaar en verveelt geen moment. Voor de liefhebbers van lange solo’s valt er niet veel te beleven.
Ouderwets, vintage?
Pokey Lafarge maar ook Luke Winslow-King, beiden dertigers, grijpen terug naar wat wellicht ouderwetse muziek kan worden genoemd. Met eigen nummers, gespeeld op akoestische instrumenten houden ze de Amerikaanse muziekgeschiedenis levend en laten je meemaken hoe bijzonder die geschiedenis eigenlijk is. Helemaal niks mis mee.
