Siegal Electric Band leaves Low Lands Electrocuted! – part 3

The Ian Siegal Electric Band bestaande uit Ian Siegal en The Rhythm Chiefs speelden van 14 tot en met 18 november in -respectievelijk- W2, De Kelder, Porgy & Bess, Qbus en Trix in Nederland en Belgie. Nicolette Johns maakte een tourverslag met foto’s van José Gallois.  Dit is het laatste verslag uit de serie van The Siegal Electric Band. Dag 4 speelt in Qbus, Leiden en dag 5 in Trix te Antwerpen. Klik hier voor het verslag van dag 1 in W2, Den Bosch en hier voor dag 2 en 3 in respectievelijk De Kelder, AMersfoort en Porgy & Bess, Terneuzen.

Dag 4 – Zondag 17.11.13

Zondag is een vroegertje in muziekland omdat in Qbus – Leiden helaas geen support-act geprogrammeerd heeft op last van de Leidse B & W. Op de parkeerplaats bij de meter worden we al aangesproken door andere Siegal fans die meteen honderduit vertellen over hun ervaring met de Sieg’; zij waren er ook al bij in 2008 in De Boerderij waarvan de vertolking van Bob Dylan’s ‘Pat Garrett & Billy the Kid’ nog vers in hun geheugen ligt. Ook waren zij bij de radio opname vrijdag 15 november j.l. in Amsterdam tijdens Mijke’s Middag  voor Radio 6 Soul & Jazz waar de band drie nummers w.o. ‘Falling On Down‘ ten gehore bracht. De programmering van Qbus maakt dus dat we meteen beginnen met The Siegal Electric Band, inmiddels zijn de mannen steeds beter op elkaar ingespeeld, Rafaël Schwidessen vertelde ons dat hij geen moment in aandacht mag verslappen hij móet volgen, vermoeiend maar ‘FUN’ met hoofdletters! Ook Danny die steevast door Ian tijdens deze tour als Danny van der Hoff geïntroduceerd wordt, what’s in a name, moet de ‘rebelious charming’ Siegal blijven volgen, ondersteunen en de menige solo ten gehore brengen. Tijdens het openingsnummer moet er nog, vreemd zonder support-act, geluid gecorrigeerd worden want Ian’s stemgeluid is niet écht goed afgesteld. Bij het tweede nummer ontdoet de Sieg’ zich van het colbert en de gezichten van de aanwezige fotografen lichten op; Ian heeft slechts een shirtje met gilletje onder het colbert aan zodat de armen met de vele tatoeages zichtbaar worden. Dàt moet mooie shots opleveren! Hier in Leiden zien we veel fotografen maar ook veel muzikanten zoals Ronnie Guerin gitarist van Sugar Boy & the Sinners, Niels Duindam drummer van the Dynamite Bluesband en ex Big Blind, Mischa Den Haring gitarist van T-99, Cuban Heels en Walking the Trigger maar ook de man achter platenlabel Cool Buzz. Duidelijk een onderonsje vanavond, velen komen natuurlijk om de muzikaal molotov cocktail Dusty Ciggaar – Ian Siegal mee te maken. Hier in Qbus – Leiden maken de reporters van ‘The Blues Alone?’ na 3 eerdere optredens tóch weer iets nieuws mee; Ian zingt n.l. niet het RC nummer ‘Tell Me’ maar hij heeft gekozen ‘Ships of Wonder’ de titel track van het in 2008 uitgebrachte RC album. “Another Hot Place” voert ons naar ‘Butter-Side Up’ waar hij om de menigte bij de les te houden een ‘King-King-etje’ doet door heeeeeeeel zacht te zingen en te spelen. Super effect want het geroezemoes is weer gekalmeerd. Via de funk en Tom Waits arriveren we bij Sam Cooke’s ‘I’ve Been Loving You Too Long’ wat een mooie set afsluit; een lang applaus is weer het gevolg zodat we ook hier in Qbus – Leiden een ‘encore’ krijgen. Een ‘encore’ waar Darryl Ciggaar, drummer van de Ashtraynutz én jongere broer van Dusty uitgenodigd wordt op het podium om een partijtje mee te spelen als Big Pete’s ‘Businessman’ ingezet wordt. Alsof deze wisseling van muzikanten nog niet genoeg is wordt ook Mischa Den Haring met een “awesome guitarplayer – he’s probably angry with me – he’s not gonna ignore me” ook geinviteerd het podium te betreden. We noteren een verrassingsvolle set in Qbus – Leiden met als afsluiter, wéér bij mij tranen opleverende, Neil Young’s uitvoering van Bob Dylan’s ‘Forever Young’. We praten nog wat na, stellen wat muzikanten aan elkaar voor en moeten weer husiwaarts omdat morgenochtend de dagtaak weer roept. Wij, de reporters van ‘The Blues Alone?’ hebben met een kleine 200 man publiek genoten van een steeds beter op elkaar ingespeelde The Siegal Electric Band !

Dag 5 – Maandag 18.11.13
Inmiddels is het alweer de laatste dag, maandag 18 november, van de The Siegal Electric Band tour voor ons, Parijs dinsdag 19 november moeten we helaas door werkdruk aan onze neus voorbij laten gaan en de 5 optredens in de UK zullen onze Britse collega’s ongetwijfeld mooi kunnen recenseren.  Vandaag zijn we te gast in de Trix in Antwerpen, als we bijna bij de zaal arriveren rijden we langs de Lotto Arena waar een gigantisch rij mensen voor de deuren geposteerd staat – Nick Cave & the Bad Seeds staat daar op het programma – als dat de Trix maar niet teveel bezoekers kost.  De support-act door de organisatie van de Trix geprogrammeerd is het nieuwe project van Walter Broes, gedurende 15 jaar de frontman/gitarist van de Seatsniffers, die zich WB & the Mercenaries noemt. The Mercenaries zijn Bas Vanstaen op bass, de bassist van de Turnhoutse band The Baboons en Lieven Declercq ex The Internationals (waarin ook Marc Tee speelde) op drums en zoals uw al vermoed is zanger/gitarist Walter Broes de WB in de bandnaam.

Het is de eerste keer dat de band live optreedt en hebben onze verwachtingen hierbij aangepast. Nóg iemand die gespannen is voor dit eerste optreden is mijn buurman vader Guy Broes waarmee ik vooraf het optreden kennis maakte via een Belgische blues-sister die Broes sr. voorstelde als haar ‘literaire’ vriend. Tóch blijkt metéén de professionaliteit van de drie heren niet zo verwonderlijk gezien hun palmares! We horen een lekker zingende Walter Broes in o.a. ‘My Little Suzie’, we zien en horen een mooi samenspel in ‘Gone Gone Gone’ mijn favoriet de rumba ‘Man Child‘ is van grote klasse en kan de handen van de bezoekers in de inmiddels steeds voller wordende Trix op elkaar krijgen. ‘Security’ is een goed nummer wat makkelijk mee te zingen is en is in het bezit een aanstekelijke goede gitaarlijn. Na 30 minuten spelen komt in mijn beleving WB & the Mercenaries eindelijk wat los; de mannen ontspannen een beetje gevoed door de appreciatie van het publiek voor wat zij hier in de Trix in Antwerpen – voor het eerst – op de planken zetten. De prachtige Guild, het volle geluid, Walter Broes’ stem én natuurlijk The Mercenaries Bas Vanstaen en Lieven Declercq hebben naar mijn idee een concept voor een band die in het circuit weer hele volle zalen zal gaan trekken.

Om half tien zoekt Ian Siegal, tijdens ‘Sugar Rush’ waarin hij dit optreden “4, 5, 6,7 new women” heeft, contact met de PA. E.e.a.staat blijkbaar niet afgestemd zoals vooraf aangeven. Tijdens ‘Revelator’ hoort hij de drumpartijen niet op zijn monitor en ook de rookmachine geeft ergernis en stelt de vraag “can you turn the smoke-machine off, I’m not Van Halen“. Als derde nummer wordt het publiek, dat inmiddels is aangegroeid tot een dikke 200 man, even gekalmeerd met het RC nummer ‘Ships of Wonder‘ waaraan voorafgegaan Ian Siegal zijn Electric Band voorstelt bij hun eigen band naam The Rhythm Chiefs, in een Tom Waits-iaanse uitvoering. Maar het publiek kalmeert niet; in tegen deel, het schreeuwt en joelt als waardering voor het gitaarspel van Dusty Ciggaar én de interpretatie van Ian Siegal ondanks het feit dat hij stukken tekst dient af te lezen van zijn monitor is het zo overtuigend gebracht alsof hij de tekst zelf heeft geschreven. Ook wil ik de lichttechnicus van de Trix speciaal bedanken voor de licht effecten tijdens dit nummer, zo goed naar het nummer luisterend de juiste sfeer te pakken is knap! Ian toont zich weer de ‘perfect gentleman’ als hij zijn waardering voor het voorprogramma uitspreekt en het geluid van de Guild en zijn bespeler roemt. In ‘Brandy Balloon’ horen we naar mijn mening de beste solo van Dusty tot nu toe; zo zie je hoe de interactie met publiek een band tot excelleren kan leiden. Samen met onze favoriete Belgische kroeg baas geniet ik van ‘Butter-Side Up’ waarna hij mij toevertrouwt dat Ian Siegal en the Rhythm Chiefs de beste combinatie ooit van de zanger/gitarist gezien is! In de aanloop naar ‘Gallo del Cielo’ doet Ian nog even een ‘Robin Thicke-je‘ (waarvan de jonge meisjes achter mij enorm opgewonden raken) waarna hij the Rhythm Chiefs eert voor hun vakmanschap als hij verklaart dat zij de enige band zijn “who can play this shit” – mooier kan een mens een compliment niet verwoorden?! We gaan door met ‘She’s Got the Devil’, ‘Falling On Down’, ‘I’ve Been Loving You Too Long’ en alles, wérkelijk alles, levert oorverdovend applaus, gefluit en gejoel op. Tijdens de toegift ‘Rattlesnake’ wordt Rafaël Schiwidessen gemaand het tempo op te voeren, het colbert gaat wederom uit vooraf het gitaarduel met Dusty tijdens Johnny Cash’s ‘Folsom Prison’, Steve Earle’s ‘Gallway Girl’ horen we voor het laatst en helaas ook ‘Forever Young’. In de finale bedankt Ian Siegal, het geluid, belichting, support-act WB & the Mercenaries én de ouders Ciggaar “for their incredible help in this tour“. Ian Siegal, wederom in 2013 beloond met 3 British Blues Awards, winnaar van European Blues Award voor Best Vocalist én 2 Amerikaanse Blues Music nominaties sluit af met “The Amazing Rhythm Chiefs” een uitspraak waar wij als reporters van ‘The Blues Alone?’ ons slechts bij aan kunnen sluiten; het was net als in 2008 een onvergetelijke ervaring de hele tour getuige te moge zijn van een samenwerking van muzikanten die ieder optreden groeiden.  Wij kunnen slechts mijmeren over de shows die de UK te wachten staat, “they’re gonna have their socks blown off“.
Onze top 3?
1) De Trix – Antwerpen
2) De Kelder – Amersfoort
3) Porgy & Bess – Terneuzen

De reporters van ‘The Blues Alone?‘ bedanken alle venues voor hun gastvrijheid en een speciaal bedankje gaat uit naar Walter Wouters, onze nieuwe blues-brother, voor de toestemming voor het gebruik van zijn clips gemaakt in de Trix.