The Holmes Brothers speelde op donderdag 28 november 2013 in bomvolle North Sea Jazz club te Amsterdam. Review en video door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.
The Holmes Brothers zijn afkomstig uit Christchurch in Virginia, maar wonen en werken alweer jaren lang in Harlem New York. Het trio bestaat uit de broers Sherman Holmes (bas/zang) en Wendell Holmes (gitaar/piano/zang) en brother-in-spirit Popsy Dixon (drums/zang). Hun mix van blues, gospel, soul, R&B, rock-‘n-roll en country is authentiek en klinkt origineel. De verbazingwekkende driemans harmoniezang is een belangrijk onderdeel van hun stijl. Door de combinatie van Wendell’s norse donkere stem, Sherman’s bariton en Popsy’s falsetto kunnen ze veel (zang)registers opentrekken, en dat doen ze dan ook. Onlangs verscheen hun 11e album ‘Brotherhood’ (Alligator 2013), maar de Bro’s zijn al zo’n 40 jaar gezamenlijk onderweg. Sinds 1990 zijn ze ook regelmatig live in Nederland en België te bewonderen en luisteren geweest. En ter promotie van dat nieuwste album vlogen ze weer een keer over naar ons land om slechts twee club optredens te verzorgen. Donderdag 28 november in de North Sea Jazz club in Amsterdam en vrijdag 29 november in club Mezz te Breda. Wij waren erbij op het Westergasfabriek terrein in een intieme setting van de North Sea Jazz Club daar.
Intiem maar tjokvol, want de lunch- en dinerconcert formule blijkt aan te slaan in de North Sea Jazz Club. Alle tafels waren bezet en ook staanplaatsen waren er nauwelijks meer over. Zeker geen makkie voor een concertfotograaf om zijn werk te doen, maar we hadden voor hetere vuren gestaan. En uiteraard ga je zo’n unieke sfeer niet ondermijnen dus stelde we ons bescheiden op aan de zijkant van het podium. Want de static spotlights en alle ogen waren gericht op de legendarische Holmes Brothers! Dáár kwamen al die liefhebbers in de NCJ club uiteindelijk voor; het extra hoofdgerecht dat na het diner nog voorgeschoteld werd. Een smakelijk trio dat ook wordt gewaardeerd door collega-muzikanten die met hen samenspeelde, o.a. Willie Nelson, Levon Helm, Van Morrison, Keith Richards, Bruce Springsteen, Lou Reed en Joan Osborne. Een kleine twee uur blues traditionals, gospel originals, soul ballads en zelfs country klassiekers en een half dozijn tracks van het nieuwe album, want de ‘Brotherhood’ moest natuurlijk wel in stand gehouden worden.
Het was dus niet verwonderlijk dat er werd geopend met de traditionele gospelsong ‘Amazing Grace’. Een lange versie van dat nummer staat op het laatste album ‘Brotherhood’ (en stond in 1992 ook al op de CD ‘Jubilation’). Deze bekende hymne is eigenlijk de brother’s familievlag die de lading volledig dekt. Een melodieus lied gezongen in gospelharmonieën en ook de inhoud komt overeen met de christelijke geloofovertuiging van het trio. Natuurlijk, door de jaren heen ook door heel veel anderen met passie gezongen, maar deze Brothers zijn de ware vertolkers van de oervorm van dit soort (zwarte) gospel. Amazing Grace (how sweet the sound) that saved a wretch like me! Als je zoals Wendell Holmes (voorlopig) het gevecht met de vijandige ziekte kanker hebt overwonnen zie je religie steeds meer als vriendschap. En klinkt hun gospelmuziek voor de toehoorder ineens universeel. Van de katoenvelden in de zuidelijke staten van de V.S. tot in een jazzclub in De Lage Landen.
Gospel als terugkerend element dus. Wat later nog werd benadrukt in verheven lofzangen als ‘Glory, Glory, Hallelujah’ en ‘Jesus on the Main Line’ dat tekstueel geleidelijk overging in de rockabilly gospel ‘Had a Good Time’. Of ook, ‘Take My Hand, Precious Lord’ waarvan de tekst werd geschreven door predikant Thomas A. Dorsey (1899–1993) en de melodie door George Nelson Allen (1812–1877). Wendell vertelde hierover in zijn aankondiging dat Dorsey het in 1932 in een ontroostbare toestand had geschreven na het overlijden van zijn vrouw Nettie Harper en hun kind… tijdens de bevalling. Drummer/zanger Popsy Dixon – Wendell blééf hem herhaaldelijk aankondigen als: “my brother!“- kwam ervoor speciaal achter zijn drumkit vandaan om dat lied met zijn tijdloze falsetstem te verkondigen. Was het dan alleen maar: ‘prijs de Heer met blijde galmen’? Nee, zeker niet! Weliswaar met gospel in het hart maar ook met veel andere muziekgenres in de ziel, werd uit een aardig afwisselend oeuvre geput.
Soul en ballades bijvoorbeeld (‘Soldier of Love’) van het nieuwe album, of noem het gerust gospel-style R&B. Maar ook de funk cover ‘Got Myself Together’ van The Bucketheads uit 1995. Waarop Sherman Holmes lekker zompig basgitaar speelde. Of de ondeugende eigen funky compositie ‘Stayed At The Party (a little too long!)’. Waarbij Wendell zijn Telecaster gitaar afhing om plaats te nemen achter de vleugelpiano, iets wat hij in het tweede deel van de show vaker deed. Rocken met Jimmy Reed’s ‘Big Boss Man’ en het up-tempo ‘My Word Is My Bond’, en gelijk werd duidelijk waar John Hiatt al die tijd zijn inspiratie vandaan gehaald heeft. Ook mooi waren: ‘You’re the Kind of Trouble’ – een cover van Solomon Burke – en een rappe blues instrumental. En natuurlijk de blues ballads zoals ‘It Hurts Me, Too’. En ken je de populaire live hit van hardrock band Cheap Trick nog? ‘I Want You to Want Me’! De Brothers hebben het getransformeerd naar een kostelijke gospel pianoballad. Prachtig! ‘Drivin’ In The Drivin’Rain’ is oorspronkelijk van Curtis Salgado, we hoorde er ook veel van Buddy Guy in terug. Maar dat had vast te maken met de klank van Sherman Holmes zijn stem, wat enigszins gelijkenis vertoonde met dat van Buddy.
De afkomst van de broers Holmes werd muzikaal ook niet verloochend: “You know, we’re country guys from Virginia, we’ll do some country music for you!” Dus kregen we eerst een Virginia country traditional te horen en vervolgens speelde het trio de trage tearjerker ‘He’ll Have To Go’ van Jim Reeves. Meegezongen door een groot deel van de aanwezigen, waarschijnlijk wel met de versies van Elvis Presley of Ry Cooder als eigen herinnering. Al minstens tien keer deze avond had Wendell de bezoekers toegeroepen: “Are you having a good time?!” Om tot slot daadwerkelijk gezamenlijk die gelijknamige happy gospel te kunnen zingen. Met als sluitstuk één toegift zonder het podium te verlaten: ‘May God Be With You’, tot slot nog hemels zwevend op de pianoklanken door Wendell gespeeld.
Toch weer een memorabele avond, niet in de minste plaats door de aparte dinerclub sfeer in de NSJ Club die avond. Neuriënd verlieten we dan ook het historische pand in Amsterdam. Door de grote variatie aan stijlen, hun wonderschone gospelharmonieën, een eenvoudige instrumentatie zonder enige poespas (en de stem blijft toch het mooiste ‘instrument’ dat er bestaat), zijn The Holmes Brothers ook live een trio waar geen enkel etiket op te plakken valt. ‘t Is goedertierenheid tot in den eeuwigheid. Say Amen, Somebody.
In een bomvolle jazzclub, met nauwelijks enige bewegingsvrijheid, zo’n fotoserie maken is grote klasse! Chapeau Arjan.