Nikki Hill: Back to the Roots, Black Cadillacs en Soulfull Music.

Op 24-11-2013 speelde Nikki Hill met CC Jerome and the Savoys als support in MC De Bosuil Weert. Tekst en foto’s van Hen Metsemakers.

Op het Moulin Blues Festival 2013 was het voor mij persoonlijk een van de hoogtepunten van de zaterdag: de charmante, toegewijde en van een prima stem plus begeleidingsband voorziene Nikki Hill. Een week daarvoor zag ik haar al in de kleedkamer en op het podium bij The Paladins in de Bosuil Weert waar ze tijdens een paar nummers als special guest liet horen uit het juiste muzikale hout gesneden te zijn. Op het MB festival was het weliswaar een ‘festival-optreden’ maar het maakte genoeg induk op me om nu uit te kijken naar een complete show in De Bosuil in Weert. Nikki heeft haar muzikale roots liggen in de gospel. Op haar 7e levensjaar trad ze toe tot het locale gospelkoor in Durham, North Carolina en vanaf dat moment is muziek de rode draad in haar leven. Blues, rockabilly, gospel, soul, funk…Ze draait haar hand er niet voor om. Ze noemt Otis Redding als een van haar inspiratiebronnen, maar wil toch haar eigen sausje toevoegen. In haar kenmerkende retrolook en met haar vlammende band bestaande uit echtgenoot Matt Hill (gitaar), Ed Strohsahl (bas) en Joe Meyer (drums) zal ze vandaag verschijnen om haar recente eerste album ‘Here’s Nikki Hill’ (release april 2013) te promoten. Een mix van eigen nummers en in haar stijl bewerkte covers. Nikki ondervindt bij het componeren en bewerken van songs steun van haar echtgenoot Matt Hill, een bevlogen Fender Telecaster player.

In de concertzaal van De Bosuil is het al gezellig druk als ik zo rond 15.45u arriveer. Er zijn zo’n 130 mensen op dit evenement afgekomen. De (overigens niet aangekondigde) supportact is een prettig wederzien en horen in de vorm van CC Jerome and the Savoys. Deze stonden vorig jaar als supportact (inclusief Nikki’s gitarist Matt Hill!) bij the Paladins in de Bosuil en gitarist Jerome speelde op het MB festival ook in de begeleidingsband van Nikki Hill mee. Een royale portie kruisbestuiving dus. Een mix van Rock and Roll en Rockabilly aangevuld met wat Rythm ’n Blues maakt het aanwezige publiek goed los. De swing die deze band neerzet werkt absoluut aanstekelijk en is tot in de puntjes verzorgd. Er wordt gestart met ‘All Night Long’ wat direct de toon zet. Saxofonist Martijn van Toor krijgt de mogelijkheid zijn rol te laten horen in ‘Mellow Saxophone’ en dat doet hij middels een voortreffelijke solo. De set wordt afgesloten met de uptempo R&R-er ‘Hip Shake’ en het swingende publiek neemt met een verdiend applaus afscheid van deze band.

Na een korte ombouw verschijnt Nikki Hill met haar band op het podium. Er wordt afgetrapt met de snelle Rock ’n Roller ‘Train’. Een eerste indruk van haar nieuwe album krijgen we tijdens het 3e nummer ‘Her Destination’, een passievol soulnummer met een mooie saxsolo. Dat smaakt naar meer en dat krijgen we dan ook. Met haar bij tijd en wijle aan Amy Winehouse denkende stem en zichtbare bezieling zingt Nikki zich door de set en de gedreven band legt daar een goed fundament onder. De rol van bassist Ed Strohsal is tamelijk bescheiden te noemen in tegenstelling tot die van gitarist Matt Hill. Vol vuur, en zijn Telecaster geselend, ondersteunt hij de muziek en voorziet die van hele mooie solo’s. Een erg goede gitarist, maar dat wist ik al. Dit komt o.a. opvallend naar voren in de uptempo Rock ‘Roller ‘My Man’. Zijn Telecaster heeft het in de loop der jaren flink te verduren gehad zo te zien, maar klinkt voortreffelijk. Dat Nikki haar inspiratie mn. haalt uit de sixties van vorige eeuw wordt in een swingende uitvoering van Little Richard’s ‘The Girl can’t Help it’ duidelijk gemaakt. Als je Bette Davis nog nooit hebt gehoord, luister naar Nikki Hill en je weet wat ik bedoel. Het publiek swingt en zingt volop mee en ook de bassist van CC Jerome geniet zichtbaar van dit puike optreden.

‘Sweet little Rock ’n Roller’ van Chuck Berry voorzien van weer een schitterende saxsolo komt voorbij. Nikki draagt een T-shirt van AC/DC en merkt als grap op dat ze de volgende keer een tributeshow van deze Australische heavyrockband wil gaan brengen (een hint naar later)! Met ‘Dancing Tear Drops’ wordt langzaam richting einde van de show gewerkt. Wederom is de invloed van haar gospelverleden hier goed in te horen. Zeer authentiek en het publiek geniet volop van haar passievolle duetten met veel lichaamstaal richting echtgenoot Matt. De saxofoon is van absoluut toegevoegde waarde vind ik. Als extra instrument zou een schreeuwende Hammond hier een nog vettere bodem onder kunnen leggen. Nikki laat zich de blikjes Jupiler bier trouwens goed smaken tussendoor. Rock ’n Soul Funkend stoomt de band door naar het einde van de show met als laatste nummer voor de onvermijdelijke toegift ‘I got a Man’. De oproep van Nikki om allemaal mee te zingen en te dansen wordt absoluut verhoord en de Bosuil staat op zijn kop!

Als toegift wordt het voor mij als totale verrassing komende ‘Whole Lotta Rosie’ van AC/DC uit de kast gehaald. Ietwat afwijkend van haar repertoire moet ik zeggen, maar als uitsmijter kan het wel. Het publiek heeft er in elk geval geen moeite mee en uit volle borst wordt het meegezongen. Hiermee komt een einde aan weer een mooie zondagmiddag in de Bosuil. Nikki Hill verschijnt nog om met haar fans te spreken, op de foto te gaan en handtekeningen uit te delen bij haar nieuwe CD ‘Here’s Nikki Hill’. Voor een indruk; kijk en luister maar eens naar de video van ‘I go a Man’ via onderstaande link.