Siegal Electric Band leaves Low Lands Electrocuted!- part 2

Vandaag sluiten we de werkdag ‘on the dot’ af om onze reis op de ‘wings of The Siegal Electric Band‘ te vervolgen naar De Kelder in Amersfoort, net als de dag ervoor komen de reporters van ‘The Blues Alone?’ verlaat door de avondspits en verkeerde route-aanwijzingen aan op plaats van bestemming. Geen nood, ‘music is food for the soul’ dus een kop koffie moet genoeg zijn voordat we ons weer te laten voeden door The Siegal Electric Band. Vóór het zover is staat er een mooie support-act op het programma The Veldman Brothers Stripped. Bennie Veldman op de toetsen, de smoelenschuiver en vocals en broer Gerrit Veldman tekent voor de vocals en de gitaarpartijen. We komen de zaal binnen als het duo net de traditional/gospel ‘You Gotta Move’ inzet, waarin Gerrit de vocals voor zijn rekening neemt. Ik kan me geen beter welkom wensen……het blijft een heel mooi nummer.

Als Bennie tekent voor de vocals in Robert Johnson’s ‘Crossroads’ waarbij hij natuurlijk als geen ander die toetsen en de smoelenschuiver bespeelt moet ik toch eerlijk bekennen dat zijn vocals niet boven het gitaargeluid van de Squier Strato van Dutch Blues Award winnaar broer Gerrit uitkomt; ach ik ken de tekst dus mime ik gewillig mee! Ook spelen ‘The Veldman Bros’ Ry Cooder’s ‘Feeling Bad Blues’. De broers zijn natuurlijk met hun band graag geziene gasten in het blues circuit maar tóch bespeur ik de verrassing bij leden van het publiek dat deze mannen samen ook een prima set neerzetten. De heren sluiten af met een eigen nummer genaamd’Don’t Take Me For A Clown’ – mooie song.De reporters van ‘The Blues Alone?’ én velen met ons vinden dat deze set toch wel iets langer dan een half uur had mogen duren, juist als de mannen warm draaien moet zij het voor gezien houden. Een goede set; zéker voor de kleinere venue/muziek café een aanrader deze mannen te boeken!

Na een pauze van een klein kwartiertje waarin het podium in gereedheid gebracht wordt voor The Siegal Electric Band komt het kwartet Rafaël, Danny, Dusty en Ian het podium op. De mannen openen net als in Den Bosch met ‘Sugar Rush’; gelukkig kunnen de reporters van ‘The Blues Alone?’ direct de conclusie trekken dat het hier in De Kelder in Amersfoort met het geluid van de twee solisten goed is gesteld . The Siegal Electric Band was eerder die dag te gast in het live radio programma van Radio 6 Soul & Jazz ‘Mijke’s Middag’ en ongetwijfeld is dàt de reden dat er zo veel jonge mensen tussen het publiek te spotten zijn. Ian Siegal is mede hierdoor prettig verrast en verklaart zijn liefde aan het publiek hier in De Kelder te Amersfoort; ík hoop zachtjes dat dit wel eens een extra stimulans mag geven. Als derde nummer horen we een nummer van de Texaan Hayes Carll ‘Bad Liver & a Broken Heart’ wat natuurlijk gepaard gaat met enige zelfspot van de ‘front-man on a roll’ Ian Siegal, toch moet ik toegeven dat het een ‘catchy’ nummer is ook al heb ik geen idee hoe het orgineel hoort te klinken. We horen ook een zéér laag gezongen uitvoering van Ian‘s ‘Butter-Side Up’ compleet met wat ik altijd noem ‘distant singing’; prachtig gebracht! Ook hier wordt mij favo nummer ‘Gallo Del Cielo’ gebracht maar in een nóg passievollere uitvoering van beide heren waarin het gitaarspel van ‘Chief’ Dusty de body van de song geworden is. Doordat het geluid hier beter is afgestemd kunnen de kemphanen op het podium elkaar ophitsen en is een weergaloze uitvoering van dit nummer het gevolg! De jonge mensen verdringen zich inmiddels voor een plaatsje dichter bij het podium, ik ben blij dit mee te mogen maken en maak dan ook graag ruimte! Als het nummer ‘Brandy Balloon’ (compleet met de ‘yell’) gemixt met Tower of Power’s ‘Soul with a Capital S’ én natuurlijk Prince’s ‘Get Up’ ten gehore wordt gebracht zijn de reporters van ‘The Blues Alone?’ niet meer te houden; geen schaamte gadegeslagen te worden door de jeugd, dansen wij op de vierkante centimeter! Iedere beweging van Ian Siegal‘s heupen en fluisterende tekst in ‘She’s Got The Devil’ lokt een jong meisje uit een gilletje te slaan en “I Love You” te roepen wat gepareerd wordt met Ian ‘s woorden “she’s only human”. Uit mijn ooghoeken zie ik het meisje steeds dichter het podium naderen en behoorlijk geëmotioneerd raken, het is bijna alsof ik getuige ben van de hysterie ooit door de The Beatles teweeg bracht bij de tieners van die tijd. Het meisje slaat herhaaldelijk haar handen voor haar gezicht en uiteindelijk huilt ze. Ian voelt zich zichtbaar ongemakkelijk en gooit het over een andere boeg met het funky ‘Hard Pressed’ waarin een opzwepend duel der gitaren met Dusty. Keer op keer roem ik Dusty’s gitaarspel maar het werk wat de twee ander muzikanten, drummer Rafaël en bassist Danny neerzetten is van een gehalte die zijn weerga niet kent. Zij hebben een zéér moeilijke taak in het geheel; zij moeten in tegenstelling tot Dusty Ciggaar, die zo vrij als een vogel is om te soleren, Ian’s tempowisselingen en stijlveranderingen naadloos zien te volgen. De twee heren vormen de ritmesectie en willen zich tijdens deze tour ongetwijfeld op de kaart zetten als volwassen muzikanten waarin zij naar mijn mening goed slagen. Nadat Ian zijn ‘Falling Down’, het zelfgeschreven nummer uit de negentiger jaren van de vorige eeuw en wat hij al op zijn tweede (eigenlijk derde) album ‘Meat & Potatoes’ opnam, bedankt hij de geluidstechnicus voor het perfecte geluid en voor de aandacht van het aanwezige publiek. De aandacht die niet afgeleid kón worden door barbezoek binnen de zaal en het geroezemoes wat dit vaak met zich meebrengt; de bar bevindt zich n.l. nààst de zaal. Gelijk zoals in Den Bosch een dag eerder willen de 250 bezoekers meer zien en horen van The Siegal Electric Band en dus komt de band terug voor een toegift. Tess Gaerthé, zangeres van Tess & the Chiefs maar ook zangeres van de op het moment nóg veel bekendere Ashtraynutz wordt uitgenodigd om met Ian een duet to komen zingen. Het gevoelige ‘Love Hurts’ wordt net als in 2009 op het Almere Blues Fest gezongen; mooie uitvoering ook al moet Tess op haar tenen staan om de microfoon die op hoogte van Ian ingesteld staat te delen! Ian is duidelijk in ‘the mood’ gevoed door de gunstige omstandigheden in De Kelder als hij de song ‘Gallway Girl’ aankondigt met de tekst “if you don’t dance to the next song, there’s something wrong with you – Sláinte (proost)”. Ian Siegal shot a man in Amersfoort tijdens ‘Folsom Prison’ en blijft de ene na de andere ‘encore’ brengen (Big Pete’s Business Man en Carmelita). Als Ian nog een keer Tess Gaerthé maar ook Tess‘ haar tweelingbroer en frontman van de Ashtraynutz Joël Gaerthé uitnodigt om een van Ian‘s favoriete nummers te komen zingen, wordt het publiek getrakteerd op The Band’s ‘The Weight’ en komt een wééééééérgaloze set ten einde. Na 2 optredens is dit optreden voorlopig onze nummer 1 van optredens in onze top 3 van de 5 die we mogen bijwonen. Amersfoort heeft er een nieuwe liefde bij, The Siegal Electric Band !

Voor de trouwe lezer van ‘The Blues Alone?’ zal het geen verrassing zijn hier te lezen dat ik hier heel erg mee in mijn nopjes ben. Eerder recenseerde ik hun laatst uitgebrachte derde album ‘The Other Side’ en hoop dan ook dat zij hier in Terneuzen veel tracks van dit werkelijke super geslaagde album voor het aanwezige 175 personen tellende publiek gaan spelen. De mannen, Charles Croes vocals/gitaar (zowel akoestisch als elektrisch), broer Ronald Croes op drums, Jerry Brown – oom (zwager D.J.) en leermeester van Dusty Ciggaar – op lead-gitaar en D.J. Ciggaar op de bass die, zoals u weet, de vader van Dusty Ciggaar is openen met de titeltrack van ‘The Other Side’ een op en top Americana nummer over de droom ooit het te maken in het beloofde land Amerika. Het tweede nummer van de set is weer zo’n geweldig nummer van het laatst uitgebrachte schijfje; ‘Lovers Goodbye’, en wat zijn de reporters blij eindelijk deze songs live mee te mogen maken! Als Charles de Fender vervangt voor de akoestische Gibson compleet met introductie dat zijn Lost Souls vanmiddag ook daadwerkelijk verdwaald waren en bijna alle zes eilanden gezien hebben alvorens in Terneuzen te arriveren is het tijd voor D.J.‘s ‘Lala Queen’ waarin een ‘road-trip radio’ solo van Jerry huisvest waar menige aanwezige ‘oudere jongere’ zijn vingers bij af likt! De mannen hebben na 3 nummers al succes bij het publiek, dat is knap voor een band die, jammer genoeg niet zo heel vaak in het land te zien is. Nog zo’n lekker nummer van het album, ‘Baby’s Trail’ komt voorbij waarbij in de apotheose de cymbals met de pauken-stokken worden beroerd door Ronald Croes – mooi hoor! Nog een mooie samenzang als track 2 ‘Vertigo’ van het nieuwste album door Charles, Jerry en Ronald gezongen wordt. Ondertussen wordt ik door diverse personen aangeklampt die graag hun waardering voor de band tussentijds aan mij willen doorgeven, geen idee waarom maar wel leuk! Een uitstapje naar ander werk wordt gebracht in de vorm van een cover van ‘The Thanks I Get’ van Wilco, van origine een rock-nummer maar door Charley Cruz & the Lost Souls goed naar hun hand gezet inclusief het bereik van het hogere register van de vocale partij. Er wordt nog een mooi nummer gespeeld waarmee ik niet bekend ben maar waarvan de tekst heel veel indruk op mij heeft achter gelaten en waarvan ik hoop dat meerdere mensen dit advies zullen opvolgen ‘Build Yourself a Love Inside’ met een lekker, Nola, drum-ritme aan het eind! Kortom een zeer professionele set van een band die u als lezer van ‘The Blues Alone?’ zeker een keer dient te gaan bekijken.

Goed – terug naar het optreden; in Terneuzen heeft Ian Siegal 2, 3, 4 vrouwen die ‘shaken’ als jam op een bord tijdens ‘Sugar Rush’ en ook hier krijgt het aanwezige publiek naadloos Revelator (ooit de naam van de band op de demo ‘Standing In The Morning’) te horen én de temperaturen, daadwerkelijk en figuurlijk, lopen op in de kleine club. Als we ook hier in Terneuzen RC‘s ‘Tell Me’ te horen krijgen is tóch de performance weer anders dan tijdens de vorige optredens. We krijgen een verrassing bij Porgy & Bess als we de eerste Tom Waits song van de tour mogen meemaken ‘Jockey Full of Bourbon’ wordt vertolkt door naar mijn mening de beste vertolker die Europa rijk is – Ian Siegal – hij kan als geen ander Tom Waits zingen(een special report hiervan vindt u hier)! Na een werkelijk o-va-tio-neel applaus van het publiek krijgen we een kleine uiteenzetting van Ian‘s mening over een vraagstelling in een eerder die dag opgenomen radio interview van Jaap Boots tijdens het item ‘En Route’ van de ‘Jabo Gumbo Show’. Daarin vroeg Jaap hem of het nà ‘on the road’ te zijn geweest met de eigen Ian Siegal Band en de Mississippi Mudbloods, The Rhtyhm Chiefs niet wat tweede-hands was! Ian‘s opmerking zal ik niet zwart op wit zetten maar de bezoekers in Porgy & Bess waren het roerend met hem eens en lieten hun waardering meteen blijken voor de band, Danny van ‘t Hoff op bass, Rafaël Schwidessen op drums en Dusty Ciggaar op gitaar, die Ian Siegal al voor de 5e dag (inspelen Dordt en Peer incl.) naar grote hoogte tillen.

De band pakt ook hier in Terneuzen weer helemaal uit ondanks dat Ian écht last begint te krijgen van de inmiddels kletsnatte kleding! Dusty streelt nog eens de snaren tijdens ‘Butter-Side Up’ maar loopt helaas een kabelbreuk op; hij is op de kabel gaan staan. Oom Jerry komt als redder in de nood al duurt het tot ‘She’s Got The Devil’ tot alles weer oké is. Tijdens het voorgenoemde nummer krijgen wéér een nieuwe tekstvariant te horen waarin de dame in kwestie een non is die hij voor de kerk ontmoet en hij de non verzekert dat Ian een “hard habit to break” is! Tja, wie anders dan de aanwezige fans, nieuwe discipelen het Ian Siegal-genootschap en de reporters van ‘The Blues Alone?’ zullen deze uitspraak tegenspreken? Als ik na afloop van ‘Falling On Down’ een dame achter me tegen haar vriendin hoor zeggen “wat een power heeft die man zeg” besluit ik dat deze woorden een van de laatste zullen zijn van mijn verslag van Terneuzen. De ‘nog’ zittende bezoekers voegen zich bij het staande publiek als zij na de twee toegiften The Siegal Electric Band een staande ovatie geven als blijk voor dit uitermate geslaagde optreden. De band blij, het publiek blij, wij blij maar vooral Stichting Roots heel blij.