Siegal Electric Band leaves Low Lands Electrocuted! -part 1

The Ian Siegal Electric Band bestaande uit Ian Siegal en The Rhythm Chiefs speelden van 14 tot en met 18 november in -respectievelijk- W2, De Kelder, Porgy & Bess, Qbus en Trix in Nederland en Belgie. Nicolette Johns maakte een tourverslag met foto’s van José Gallois. (Lees hier deel 2 en deel 3)

Vanavond, donderdag 14 november, is voor de reporters van ‘The Blues Alone?’ de eerste van de 5 optredens van The Siegal Electric Band die zij zullen bijwonen om van de diverse optredens een tour-report te kunnen schrijven. De kennismaking met de man in kwestie is alweer 10 jaar geleden (2003) tijdens het North Sea Jazz Festival in de kelder van het Congres Gebouw beter gezegd de Paulus Potter zaal. Zo rond middernacht staat daar Lee Sankey met band geprogrammeerd. De band heeft een album ‘Tell Me There A Sun’ uitgebracht en de week voorafgaand aan het festival wordt dit album op Radio 2 als album van de week gedraaid. Dàt album is reden dat wij, de reporters van ‘The Blues Alone?’ (toen ook al een setje), ons ergens posteren in de bomvolle (!) zaal. De stem van de band was Ian Siegal, wij liefhebbers van rauw, ongepolijst houden meteen van zijn stem, een stem die doet denken aan die van Tom Waits waarvan wij grote fans zijn. Het optreden wordt goed ontvangen en na afloop trekt de, niet zo brutale, fotograaf zelfs de stoute schoenen aan om Ian te vertellen dat hij de stem van de band ís en als hij vertrekt we weinig meer zullen vernemen van Lee Sankey. Niets doet hem vermoeden dat later zijn woorden waarheid blijken. Iets meer dan een jaar later reizen we af naar Groningen om daar aanvankelijk de zoon van John Lee Hooker te zien optreden maar worden prettig verrast als daar ook de Ian Siegal Band optreedt. Dààr in de foyer vertelt hij ons het, voor hem heuglijke feit, dat hij en zijn band geboekt staan voor het North Sea Jazz Festival 2005. Natùùrlijk hebben we Ian, het nieuws over hem, tot zijn optreden in de grote zaal van het Congres Gebouw gevolgd én zijn werk gedraaid. Wij waren altijd al vaste 3-dagen bezoekers van het NSJ Festival maar voor de editie van 2005 wilden we zéker op tijd zijn om vooraan te kunnen staan in de Statenhal; we hebben het geweten tot op de dag van vandaag wordt uw schrijvende reporter herkend door bezoekers aan de diverse optredens van Ian Siegal (Terneuzen, Leiden en Antwerpen) die in het bezit zijn van de DVD van dat optreden. Na dit optreden van het trio dat overigens bijgestaan werd door vriend Matt Schofield op gitaar en Jonny Henderson op de B-3 Hammond zijn wij vaste bezoekers van Ian‘s optredens in welke samenstelling dan ook. Deze week een herhaling van de Ian Siegal Band tour van 2008 waar wij dagelijks de optredens bezochten en veelvuldig in dezelfde hotels overnachtten; de reporters van ‘The Blues Alone?’ zijn er 5 jaar na dato wéér bij. En jullie willen we middels een aantal korte verslagen (waarvan dit de eerste is) laten mee- en na-genieten van deze unieke tournee.

Op het affiche van de W2 – Den Bosch prijkt de naam van de Motel Kingz als voorprogramma, leuk want is het is alweer even geleden dat we hen zagen spelen.  De band de Motel Kingz is geen onbekende binnen het Nederlandse bluescircuit. De herkomst van de band is’ Glasstown’ Leerdam en de mannen hebben in de loop der jaren een mooie live-reputatie opgebouwd. De vierkoppige band onder aanvoering van vocalist/bluesharpist/tatoeïst en wandelende reclamezuil Daniël ‘Double D’ Derksen (zoon van Hein Derksen één van de initiators van Blues Festival Leerdam) haalt de inspiratie ongetwijfeld uit het werk van de Red Devils c.q. Lester Butler. Ook zal de band haar inspiratie halen uit bands met andere harpisten die voortkomen uit de Westcoast blues zoals b.v. R.J. Mischo en William Clarke.

Vanavond zien we Danny, die duidelijk aan zijn conditie heeft gewerkt, met drummer Elmore James van Dodewaard (voor het laatst – hij zal vervangen worden door Jody van Ooijen), up-right bassist Nico de Stigter, Miquel de Jonge op The Heritage gitaar en Richard van Bergen op de Supro om 20:45 uur het podium op komen. De mannen hebben ook vanavond weer aandacht besteed aan de ‘look’ van de band; ze zien er een beetje ‘fifties’ uit inclusief petten bij Danny en Richard.  De aanstekelijk blijdschap van Daniël over – en waardering voor zijn mede bandleden tezamen met zijn enthousiasme maakt dat ik volop sta te genieten van deze man. Zijn stem is in top-shape en ook harpsolo’s zijn van uitmuntende kwaliteit. Iedereen krijgt zijn solo, Daniël op de bluesharp, Nico de Stigter op de double-bass een instrument wat altijd een ondergeschoven kindje binnen een band blijft maar zó belangrijk, Richard van Bergen met zijn sssssssuper sssssslide partijen! Ook niet te vergeten zijn de soms bijna jazzy klanken uit The Heritage-gitaar, bespeeld door Miquel de Jonge al is niet àlles wat hij brengt even vloeiend. We horen o.a. ‘Lollipop’, ‘Pneumonia’ en ‘Mess Around’ waarop menige toeschouwer staat te swingen. Ik ben een liefhebber van de Mississippi Saxophone en ben dan verrast te merken dat de drie kwartier speeltijd er al weer op zit. Deze heren hebben een gedegen set neergezet, doorspekt met plezier en waardering voor elkaar. Hopelijk heeft de band na dit optreden weer de smaak te pakken en zullen we hen frequenter tegen komen in het land.

Om 21:50 uur is het tijd voor het nieuwste project van Ian Siegal, The Siegal Electric Band, de samenwerking met The Rhythm Chiefs. Nadat laatst genoemden, Danny van ‘t Hoff op bass, Rafaël Schwidessen op drums en Dusty Ciggaar op de gitaar het voorprogramma van de Ian Siegal Band, toen nog met bassist Andy Graham en Nikolaj Bjerre op drums, in 2008 mochten verzorgen is een hechte vriendschap ontstaan tussen deze jonge getalenteerde muzikanten en de ‘oudere’ rot in het vak Ian Siegal.  Getooid met rode zakdoek in de linker kontzak sloft de publiekstrekker het podium op waarna de band het publiek meteen overrompelt met een explosie van geluid en vocals van frontman Ian als het succes nummer ‘Sugar Rush’ ingezet wordt. Zónder intermezzo spelen zij ‘Revelator’ waarop door Ian Siegal de bekende stempel gezet wordt door inclusief tempowisseling naadloos in ‘Back Door Man’ over te gaan jammer genoeg kampt hij met een rondzingende microfoon maar laat zich hierdoor gelukkig niet uit het veld slaan en pakt ‘Taildragger’ en ‘Crawlin’ Kingsnake’ mee. De gitaar solo’s van de hand van Dusty Ciggaar tijdens voorgenoemde kondigt Ian aan met “Dusty’s Gonna Tell Ye’ “.

De menigte is gelijk in ‘the mood’ gebracht, een paar gouwe ouwe om erin te komen. De wisselwerking op het podium is er een van wederzijdse bewondering en is bijna vertederend op te zien.  De gezichten van het publiek veranderen als Ian mededeelt dat dit het wel was vanavond voor wat zijn eigen oeuvre betreft en het Rhythm Chiefs nummer ‘Tell Me’ inzet gevolgd door ‘Please Don’t Leave Me’ beide van het enige RC album tot nu toe ‘Ships of Wonder’. De reporters van ‘The Blues Alone?’ zijn al heel lang in het bezit van dit album maar deze uitvoering door Ian maken dat de nummers toch heel anders overkomen. Jammer dat ik moet melden dat er irritaties, voor en op het podium, te bespeuren zijn doordat het geluid van Dusty Ciggaar niet goed geregeld wordt door de geluidstechnicus; de solo’s zijn té zacht en sneeuwen onder bij de ‘blood & thunder’ performance van Ian Siegal.

‘The Fear’ van Ian‘s album ‘Candy Store Kid’ wordt ook gebracht met Dusty Ciggaar op de Danelectro; lekker dikke vette sound heeft deze gitaar toch! Maar als dan Ian Siegal Tom Russell’s ‘Gallo Del Cielo’ inzet kan ik mijn verbazing én waardering niet langer onder stoelen of banken steken, ik ben omver geblazen door wat de Rhythm Chiefs én Ian met dit werkelijk pràchtige nummer hebben gedaan. Het arrangement is naar mijn mening weergaloos, doorspekt met mooie solo’s zónder dat de prachtige tekst ondersneeuwt. De menigte is uitzinnig van enthousiasme voor de wisselwerking tussen de twee mannen en laat dit horen ook. Gelukkig beheerst het aanwezige publiek in de W2 de Engelse taal genoeg om de grap te vatten die Ian tijdens de monoloog in ‘She’s Got The Devil’ maakt, die hij overigens geleend heeft van de Amerikaanse /Joodse komiek Rodney Dangerfield als hij zegt “she said I don’t believe in casual sex, I said don’t worry I’ll wear a tie” . Als The Siegal Electric Band na een lang applaus terug komt voor een ‘encore’ wachten er ons nog eens drie songs t.w. ‘Rattlesnake’, ‘Allright Mama’ met de gevleugelde tekst “play it Sonny” en Steve’s Earle’s ‘Gallway Girl’ compleet met de oude Ierse grap. Het publiek, 250 personen, aanwezig in de W2 – Den Bosch zijn getrakteerd op een zéér bijzonder optreden van een energieke combinatie van klasse muzikanten, die ongetwijfeld gedurende de week in hun performance zullen groeien.