Vanavond, 23 november 2013, spelen op de 9e editie van het Bluesfestival in de Tamboer te Hoogeveen een 14-tal acts uit binnen- en buitenland, verdeeld over 5 podia. Review van Ria Pronk met foto’s van Bert Reinders.
Muziek maken is leuk
Bij binnenkomst is, de van oorsprong Canadese gitarist/zanger, Dave Goodman net aan zijn optreden begonnen in de foyer. Eerst alleen met akoestische gitaar, later bijgestaan door de Drentse Greyhound Bluesband. Goodman is een prima gitarist met een sympathieke stem. Er komt mooi fingerstyle gitaarspel voorbij. Een bescheiden opening van de avond. Dat muziek maken leuk is bewijst Bluesbelly even verderop. De uit Zuidoost Drenthe afkomstige mannen spelen voornamelijk covers van o.a. blueshelden als Jimmy Reed en Albert King. De gitarist speelt swingend zijn partijen en de saxofonist zorgt voor afwisseling. Het plezier straalt ervan af. No-nonsense, daar houdt men van in Hoogeveen. De Veldman Brothers staan in een van de twee grote zalen van de Tamboer, met als nadeel dat het een zaal is met stoelen. De band van Gerrit en Bennie Veldman staat garant voor een uurtje energie en plezier. Blues die doorspekt is met rockinvloeden, strak gespeeld en fijn om naar te kijken; het oog wil immers ook wat. Jammer van die stoelen; bij deze muziek is het geen doen om te moeten blijven zitten en alleen je voeten op en neer te bewegen.
Old-school
In de Univézaal is inmiddels de Rockin’ Johnny Band uit Chigago het podium opgeklommen. Frontman Johnny Burgin zingt en wisselt zijn gitaarspel af met slide. Het is voornamelijk old-school Chigagoblues die voorbij komt. Het raakt me niet echt, maar dat komt vooral omdat de overige muzikanten er een beetje afwezig bij staan en uitstralen dat muziek vooral “serious business” is. Het is een beetje Johnny en de rest. Ik mag graag zien dat muzikanten elkaar vinden in de muziek; een eenheid vormen.
De jongens van Easterfield bijvoorbeeld, die vinden elkaar in de muziek. Een bak herrie, maar o zo lekker. De jonge band, eveneens afkomstig uit het Zuidoosten van Drenthe schreeuwt en jankt maar blijft interessant. Tegelijkertijd preekt Tail Dragger, discipel van Howlin’Woolf, lowdown blues in de Univézaal. Hij wordt begeleid door Rockin’ Johnny. Tail Dragger springt in het eerste nummer zingend het publiek in en ik vraag me af of hij er tijdens het optreden uit is geweest, want als ik even later terugkeer naar de zaal, is hij nog steeds of alweer tussen de mensen te vinden. Beetje jammer als je wat meer achterin de zaal staat, want dat kijk je vooral naar een lege stoel op het podium.
In de foyer speelt de Greyhound Bluesband nu met Tommie Harris, een sympathieke soulvolle zanger. Greyhound is voor de gelegenheid aangevuld met Pete Budden, beter bekend als Piano Pete. Die beroert de toetsen alsof het niks is. Tommie geeft de solisten veel ruimte en houdt zijn eigen rol bescheiden. Dat maakt het soms wat minder spannend, maar daar heeft het dansend publiek geen last van. Vooral in de foyer, wordt vanavond lekker geswingd en staan opvallend veel jonge mensen voor het podium.
Levenslust
23.00 uur, primetime. Er valt veel te kiezen. Ik ga voor de damesacts en laat de Twelve Bar Blues band voor wat het is ook vanwege, de eerder genoemde, stoelen in die zaal. Zora Young wordt eveneens begeleid door de de Rockin’Johnny band. Moeizaam, zo komt het op mij over. Weinig soul, weinig power. Voor mij is dit het niet. Als je mevrouw Young zo ziet staan, zou je anders verwachten. Gauw nog even om de hoek kijken in het Theatercafé waar eerder die avond Handle With Care aantrad en nu de Gijs Kos Band speelt met Anna Hoekstra. Het is er warm en vol, het geluid is niet fantastisch, maar Anna staat daar aanstekelijke levenslust uit te stralen en de band begeleidt haar daarbij. Dat komt wel over. Blues en levenslust. Natuurlijk kan dat. Nu we het over levenslust hebben. Net als ik een beetje begin in te zakken kom ik terecht bij de Britse Danny Bryant. Ik ben op slag klaarwakker. Snoeiharde gitaarmuziek, lekkere stem. En het gaat maar door. Ik kan mijn ogen niet van dit gitaarkanon afhouden. Dansend met zijn instrument over het podium, brutaal de zaal inkijkend en dan weer een grijns omhoog naar het publiek op de trap. Er zijn slechts drie muzikanten voor nodig om deze muur van geluid neer te zetten. Als aan het eind Tail Dragger nog even bij Bryant op het podium komt vind ik het tijd om te eindigen waar ik begon, in de foyer. Op het podium staan daar nu Tino Gonzales en Greyhound. Tino maakt niet veel contact met het publiek, maar zijn sound is mooi en warm. Hij heeft een open gitaargeluid en een goeie stem en ook hij wordt weer prima begeleid. Petje af voor de mannen van The Greyhound Bluesband en Piano Pete.
Jonge generatie
Een lekker avondje Blues in de schouwburg van Hoogeveen, met het accent op de Chicagoblues. Soms misschien wat veel van hetzelfde. Minder divers dan de bezoekers in ieder geval, want die diversiteit is groot en dat is leuk. Blues is niet voorbehouden aan lui van middelbare leeftijd. Blues is voor iedereen. Er is gelukkig ook een jonge generatie die de blues ontdekt. Zoals er ook een nieuwe generatie bluesmuzikanten is opgestaan. Tail Dragger mag de blues van mij nog lang blijven preken, opdat velen de weg naar De Tamboer in Hoogeveen ook volgend jaar zullen vinden. Halleluja!
Leuk verslag en mooie foto’s