Black Star Riders interview: TBA? vs BSR!

Op zondagavond 3 november 2013 hadden wij een exclusief interview met Black Star Riders ft. Scott Gorham (Thin Lizzy) in Cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer. Interview en filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer .

Het is een gure herfstavond in november, terwijl buiten de schemer invalt wachten wij binnen in de personeelskantine van Cultuurpodium De Boerderij op onze afspraak, twee bandleden van de Iers/Amerikaanse band Black Star Riders. Omdat de heren in een ruimte verderop nog aan het avondeten zitten komt manager Adam Parsons ons beleefd vragen of we nog even geduld hebben. Dus bekijken The Blues Alone? fotograaf en ondergetekende nog wat oudere foto’s op onze smartphones. O.a. van het Thin Lizzy concert in 013 te Tilburg van februari 2012, waar we de vanavond te interviewen bandleden voor het laatst zagen optreden. En van het Pinkpop festival 1978 optreden waar ik de hardrock band Thin Lizzy mét o.a. Phil Lynott, Scott Gorham, Brian Robertson en Brian Downey voor het eerst live zag spelen. Lynott overleed helaas al in 1986, pas op 36-jarige leeftijd. Gorham is inmiddels 62 jaar maar is nog steeds actief als gitarist in deze band! Onder meer door die leeftijd geniet hij een uitzonderings status en verblijft hij ten tijden van ons interview als enige nog in een hotel in de buurt. Vandaar dat de veertigers, zanger/gitarist Ricky Warwick (46) en gitarist Damon Johnson (49), de honneurs waarnemen. En om plaats te nemen aan tafel met deze Ierse en Amerikaanse zwaargewichten is al een eer op zich natuurlijk. Te meer omdat dit de allereerste en enige Black Star Riders show in Nederland betreft. Als ze voldaan van de maaltijd binnen komen schuifelen en zich hoffelijk aan ons voorstellen (en wij ons net zo galant aan hen uiteraard), mogen we ze een half uur lang het spreekwoordelijke vuur aan de schenen leggen. Want hebben we hier nou te maken met oude wijn in nieuwe zakken? Of met nieuwe wijn in oude zakken? Guess who just got back today? Them wild eyed boys, that’d been away! Lees mee met TBA? vs BSR!

Hallo Ricky en Damon. In februari 2012 zagen we jullie nog live als Thin Lizzy in Nederland optreden. Waarom hebben jullie besloten om in december van dat jaar de band Black Star Riders te formeren?
Damon: We hadden behoorlijk wat nieuwe nummers geschreven, en hebben eerst overwogen om deze ook als Thin Lizzy uit te gaan brengen. We besloten dit niet te doen, vooral uit respect voor oprichter Phil Lynott die in alle opzichten (en terecht) nog veel met Thin Lizzy wordt geassocieerd. Na onderling overleg en met de zege van Scott Gorham werd er dus voor een nieuwe bandnaam gekozen. Bovendien zouden we Ricky tekort doen, hij heeft al die jaren een geweldige klus geklaard als frontman van Thin Lizzy. Maar hij is zelf ook een rasartiest. Met ervaring als frontman van de Schotse band The Almighty en ook al met drie solo albums op zijn naam.

Hoe komen jullie aan de naam Black Star Riders?
Ricky: Een coole naam met een cool logo was het uitgangspunt! Dat viel niet mee nee, want elke bandnaam klinkt eigenlijk shit wanneer je die de eerste keer hoort. We zijn allemaal fans van cowboy films, dus in die richting gingen we brainstormen. Toen ik nog eens naar de Amerikaanse Western ‘Tombstone’ zat te kijken hoorde ik de term ‘Black Star’ voorbij komen. Het woord ‘Riders’ werd eraan toegevoegd en de naam van een nieuwe outlaw bende was daar, ha ha. Het coole logo werd ontworpen door de zeer getalenteerde Paul Tippett van Vitamin P Design in de U.K. En door onze songtitels zoals ‘All Hell Break Loose’ en ‘Bound for Glory’ kwamen we op het hele B-17 bommenwerper gedoe als artwork voor de albumcover door de legendarische pin-up artiest Gil Elvgren. Alles ging eigenlijk heel vanzelfsprekend en het was erg gaaf om het allemaal te bedenken en te regelen.

Ricky, hoe is het eigenlijk voor een Ierse gozer om op te trekken met vier zware jongens uit de United States?
Ricky: “Aweful! My God, what have I done?!”
Damon: Hij is vooral gek op onze gesprekken over American football, wha ha ha!
Ricky: “All the fuckin’ time: draft a quarterback!… behind the back pass!… a 16-yard touchdown! Brrr…”. Maar verder gaat het goed samen hoor! [beide gieren het uit – red.] Serieus: het zijn mijn vrienden, mijn buddy’s. Ik woon nu zelf ook alweer negen jaar in Amerika, mijn vrouw is Amerikaanse en onze dochter is er geboren. Toffe lui zijn toffe lui, waar ze ook vandaan komen. Wij hebben alle vijf dezelfde idealen, we zijn rockers en écht gigantische Thin Lizzy fans. En dat bracht ons samen.

Ricky bevestigde eerder dat het opnameproces van het album ‘All Hell Breaks Loose’ erg eenvoudig was geweest, volgens de ‘live-in-the-studio’ methode. Dat klinkt logisch. Maar is dit eigenlijk niet de enige juiste manier om een hardrock album op te nemen?
Damon: het is zéker de manier om een goede bandsound vast te leggen! Met de moderne technieken is het mogelijk om een matige band geweldig te laten klinken. Maar wij willen geweldig klinken zonder gebruik te maken van auto-tune, en minimaal gebruik van pro-tools en zeer weinig overdubs. Want hé, wij zijn een groep veteranen die samen honderden songs en plaatopnamen op ons conto mogen schrijven. We weten onderhand wel zo’n beetje wat we willen en hoe een rock plaat moet klinken. Wat mij betreft maken we nog tien albums op deze manier want we zijn erg verguld met dit resultaat.
Ricky: Met z’n allen in één opnameruimte en elkaar recht in de ogen kunnen kijken, dat is gewoon dé manier om een plaat op te nemen! Twaalf dagen, een song per dag, eerst de basistracks toen drie dagen voor de zang en de enige overdubs waren wat gitaarpartijen en de achtergrondzang. Luister maar eens naar ‘Bound For Glory’ of ‘Kingdom Of The Lost’ en je beleeft exact de juiste sfeer die wij nastreven.
Damon: yeah, met een soort punk-energy! Bij andere bands heb ik zeker wel langer in studio’s gezeten hoor en daarmee dingen opnieuw gedaan en gedubd. Dat is gewoon een andere manier van werken. Maar voor deze band was dit inderdaad dé juiste manier om een hardrock album op te nemen.

De voormalige Thin Lizzy keyboardspeler Darren Wharton schreef ook mee aan twee songs op ‘All Hell Breaks Loose’. Waarom zit hij niet in deze band?
Ricky: Darren is bezig met een filmproject en heeft daar zijn handen vol aan. En eerlijk gezegd zitten er verder ook niet veel toetsenpartijen in de nieuwe BSR songs, omdat BSR toch meer een heavy band is dan Thin Lizzy dat was. En drummer Brian Downey zag het niet zitten om weer 120 optredens per jaar met ons te doen, hij bleef liever thuis met zijn gezin. In beide gevallen is het zoals het is en respecteren wij dat ook.

Gelukkig hoor ik nog steeds Keltische invloeden in de Black Star Riders songs! De geest van Phil Lynott waart als het ware nog steeds rond op het ‘All Hell Breaks Loose’ album. Tot groot genoegen van veel old school Lizzy fans veronderstel ik. Maar merken jullie tijdens de optredens ook dat nieuwe (jongere) fans daadwerkelijk op BSR afkomen?
Ricky: Absoluut! Gisteren stond een jong meisje op de voorste rij werkelijk alle BSR songteksten mee te zingen. En bij de Thin Lizzy songs hield ze haar mond! Ik was stomverbaasd en dacht bij mezelf: “Wow, you don’t know the words of Jailbreak, what’s wrong?!” Maar het is natuurlijk geweldig! Deze jonge fans komen speciaal voor de Black Star Riders! Hij mes snijdt nu aan twee kanten, het merendeel komt nog steeds voor de Lizzy songs, maar krijgen wel gelijk het nieuwe BSR werk te horen. Maar de nieuwe BSR-fans krijgen (waarschijnlijk voor het eerst van hun leven) ook die fantastische Thin Lizzy songs live te horen!
Damon: De Keltische invloeden die je noemt kwamen voornamelijk door Phil. Hij was een klassieke verhalenverteller en verwerkte dat prachtig in de Lizzy songs. Ook Ricky doet dat nu maar op andere wijze. Maar ik wil vooral drummer Brian Downey de credits geven voor die ‘Celtic edge’. En, erbij vermelden dat onze huidige drummer Jimmy DeGrasso erg beïnvloed is door Brian en dus zeker medeverantwoordelijk is voor onze sound. Samen met de twin guitar sound en de baspartijen door Marco Mendoza blijft die Keltische vibe dus ijzersterk aanwezig.

Het zijn allemaal eervolle verwijzingen naar die herkenbare Thin Lizzy sound. Maar is ‘Whiskey in the Jar’ niet gewoon het enige echte traditionele Ierse lied dat door Thin Lizzy gespeeld werd?
Ricky: “Well no”, toch niet. ‘Black Rose’ bestaat als track ‘Róisín Dubh’ ontegenzeggelijk uit vier traditionele songs met ‘Shenandoah’ weliswaar als Amerikaanse folk song. Maar ‘Will You Go Lassie Go’, ‘Danny Boy’ en ‘The Mason’s Apron’ zijn ballads en folk traditionals van Brits/Ierse herkomst!
Damon: ‘Philomena’ en ‘Emerald’ ook, het zijn legendarische Thin Lizzy songs!
Ricky: Een band als The Pogues deed dat ook goed, een originele energieke mengeling van punkrock en Ierse folk.

Jullie maken bewust gebruik van die muzikale tradities dus?
Ricky: Zeker. Als geboren Ier krijg je die invloeden mee en als fan van Thin Lizzy ben ik het alleen maar meer gaan waarderen. Ierland is cultureel gezien een erg rijk land met een prachtige historie van “drinkers, fighters, dreamers and storytellers”. Het zit in je DNA, zo ben je of zo ben je niet.
Damon: En ik heb mijn hele carrière als songschrijver en gitarist onbeschaamd geleend uit het Thin Lizzy oeuvre. Deze sound is niet zomaar van: ‘hé jongens, we hebben twee leadgitaristen dus we gaan de Thin Lizzy sound eventjes uitproberen’. Ik heb het geluk nu met Ricky te mogen schrijven en spelen, een geboren Ier waarbij het Keltisch bloed door de aderen giert. En ik speel samen met Scott Gorham nota bene! Daarom ben ik zo enthousiast over de toekomst van deze band en zou ik nog wel tien albums met deze gasten willen maken.

Ik begrijp dat je lyrisch bent over je BSR collega’s Damon, maar je speelde eerder toch ook niet met de minste? Sammy Hagar en Alice Cooper, om er maar eens twee te noemen.
Damon: Klopt. Maar Sammy en Alice zijn weer heel andere songschrijvers dan Ricky. Als ik zelf schrijf en componeer zit ik ook veel meer op de lijn van Phil Lynott of van Ricky Warwick en zelfs die van Van Morrison. Ik kom uit Alabama en heb als jonge gast met veel verschillende bandjes gespeeld in het zuidoosten van de Verenigde Staten, the Heart of Dixie. Een streek waar ook veel Ierse en Schotse immigranten wonen. Al die invloeden pak je mee; blues en Appalachian folk muziek, viool muziek, gospel, spirituals en polka. Maar ook countrymuziek door Hank Williams en Western swing van Bob Wills & the Texas Playboys. Invloeden die je later ook weer terug hoorde komen in de sound van de country rock band Whiskey Falls waarin ik eerder actief was.

Alabama heeft dus duidelijk een centrale rol gespeeld in de ontwikkeling van veel muziekstijlen. Maar uit een betrekkelijk klein land als Ierland komen met namen sinds de jaren zeventig ook opvallend veel goede artiesten en bands. Ik noem: Rory Gallagher, Van Morisson, Gary Moore, U2, The Boomtown Rats, The Undertones, Stiff Little Fingers, The Pogues, Damien Rice, Snow Patrol, The Answer. Hoe zou dat komen?
Ricky: Tja, wat ik al zei: een rijke culturele achtergrond. En altijd maar strijden tegen onderdrukking. En voordat de Engelsen kwamen, worstelen met onszelf en wedijveren over religie. Ik woonde in die tijd in de buitenwijken van Belfast, een stad in burgeroorlog. Je moet je voorstellen dat we niets hadden hè, geen MacDonalds of bioscopen, niks! De enige live muziek die we konden beleven was van onze eigen jongens zoals Rory Gallagher, Stiff Little Fingers en The Undertones. Buitenlandse artiesten kwamen niet vanwege de rellen en de aanslagen. Maar we hadden die energieke klasse bands met hun eigen mening en een eigen geluid. Die dus wél kwamen spelen in Belfast. Het was vluchtgedrag en opwinding tegelijk voor ons. Maar deze jonge bands brachten door hun muziek wel de katholieke en protestantse jeugd samen! Iets dat volwassenen in die tijd maar niet wilde lukken.

Is de track ‘Kingdom of the Lost’ een muzikale tribute aan voormalig Thin Lizzy gitarist Gary Moore?
Ricky: Nee. Gary was een fenomenale gitarist en speelde o.a. op mijn favoriete Thin Lizzy album ‘Black Rose’ uit 1979. Damon en ik hebben vrij lang gewerkt aan deze track die wel bewust zo’n Keltische sound heeft meegekregen en een muzikale reis is, een zoektocht naar een thuis. “Musically it’s about a wandering spirit and a wandering heart”. Veel Noord-Ieren zijn in de historie geëmigreerd naar de V.S. of Australië op zoek naar een nieuw thuis met behoud van eigenheid. Dáár gaat de song ‘Kingdom Of The Lost’ feitelijk over.

Gaan jullie ‘Black Rose’ ook spelen vanavond?
Ricky: “Not now, maybe later”.

Jammer…

Damon: Ja, dat vind ik ook. Want Black Rose is ook één van mijn favoriete Lizzy songs, maar we zullen het later in de tour zeker op de setlist gaan zetten. ‘Kingdom of the Lost’ is dus geen eerbetoon aan Gary maar zijn spirit is wel altijd bij mij als ik gitaar speel hoor. Ook toen we deze track opnamen. Dus in die zin was hij er eigenlijk wel bij betrokken. Ik ben echt een heel grote liefhebber van zijn muziek, zowel met Thin Lizzy als van zijn solowerk. God bless his soul.

Er staat ook een track op jullie album getiteld ‘Blues Ain’t So Bad’. Is er ondanks jullie stevige hardrock sound ook interesse in authentieke blues muziek?
Ricky: Van mij uit niet per sé, dus mag Damon deze vraag beantwoorden.
Damon: Ja, ik kom uit het zuiden van de V.S. zoals je inmiddels weet, dus de eerste rockinvloeden kwamen ook van Southern rock bands zoals de Allman Brothers Band en Lynyrd Skynyrd of zelfs van Aerosmith. Ik las ook altijd veel over deze bands en dan hadden bijvoorbeeld Dickey Betts en Duane Allman het weer over hún invloeden, zoals Lightnin’ Hopkins en Muddy Waters. En door Led Zeppelin kwam ik te weten wie Howlin’ Wolf was. Dus ja, zo ontdekte je ook de wereld van het muzikale erfgoed!

En door de Black Star Riders komen jonge meisjes nu te weten hoe Thin Lizzy klinkt!
Damon: Ha ha, ja dat is zo. En ik denk ook dat dit onze kracht is hoor, want in deze samenstelling spelen we een smeltkroes van stijlen. Scott met zijn hardrock stijl, Ricky met zijn gespierde folk punk inbreng, en de overige drie met voortvloeiselen uit de blues, Southern- en hardrock, country en popmuziek.

Ricky, als rocker en blues-fan was ik niet erg gecharmeerd van de Engelse hardcore punk scene in de jaren zeventig. Maar ik had wel weer een zwak voor Ierse bands als Stiff Little Fingers en de Undertones. Onlangs las ik in een interview met jou dat je goede maatjes bent met zanger Jake Burns van de Stiff Little Fingers! Heb je in die tijd ook met hem samen gespeeld soms?
Ricky: Ja, dat heb ik zeker! Maar wel in een veel later stadium hoor. Ik was nog een puber toen hun eerste lp ‘Inflammable Material’ uitkwam in 1979. En Jake is acht jaar ouder dan dat ik ben. Maar op St. Patrick’s Day in 1993 namen de Stiff Little Fingers het live album ‘Pure Fingers’ op. En daar speel ik wel op mee! En zo af en toe doe ik nog wel eens met ze mee. Twee jaar geleden kwam er een droom voor me uit. In speelde toen in één weekend in beide bands! Eerst met Thin Lizzy in een Ierse tv-talkshow in Dublin en Philomena Lynott, Phil’s 81-jarige moeder, was daar ook bij. En de dag erna een uitverkocht optreden met Stiff Little Fingers in Belfast. Na dat weekend kon je me opvegen. Ik ben dus een gezegende man want Jake Burns en Phil Lynott waren mijn grootste helden. Jake is een goede vriend van me geworden en in Thin Lizzy heb ik dus een paar jaar mogen spelen. Niet veel muzikanten kunnen dat zeggen! Jake is overigens ook een groot Thin Lizzy- én Deep Purple fan [zijn eerste band was genaamd Highway Star – red.]. Jake is echt een wereldgozer. Een fantastische songschrijver maar een onderschatte gitarist.

Scott Gorham won de Riff Lord Award op de Metal Hammer Golden Gods ceremony 2013. Dit voor zijn gitaarwerk op het album ‘All Hell Breaks Loose’, en dus komt de prijs eigenlijk jullie allen toe. Zijn prijzen en awards erg belangrijk voor jullie?
Damon: Scott is ook onze held dus hij verdient die prijs. In de hoogtij dagen van Thin Lizzy was Phil de superster. Naar mijn bescheiden mening werd Scott toch wel wat ondergewaardeerd. Lizzy heeft door de jaren heen echt geweldige gitaristen gehad, Eric Bell, Brian Robertson, John Sykes, Midge Ure, Snowy White en natuurlijk Gary Moore die door zijn solowerk terecht ook veel belangstelling kreeg. Maar vergeet niet dat Scott al bijna 40 jaar de drijvende kracht van de band is. Hij is door de jaren heen vreselijk belangrijk geweest en is dat nu voor BSR weer!

Waar merk je dat in het bijzonder aan dan?
Damon: Met het opnemen van AHBL merkte we weer eens hoe waardevol hij voor ons is. We hadden een idee voor een rocksong, maar met een vrij simpele opbouw. Een beetje AC/DC-achtig. Met de band waren we dat in de studio aan het uitwerken en het klonk in de basis heel aardig, maar nog niet bijzonder genoeg. Scott kwam erbij speelde een paar groovy riffs in zijn bekende stijl en een klasse song was geboren! “Scott is our hero, our brother and our bandmate”.

Kevin Shirley (a.k.a. The Caveman) produceerde jullie album ‘All Hell Breaks Loose’. De eerste keer dat ik iets van hem hoorde was in 1990 met het The Black Crowes album ‘Shake Your Money Maker’. Wat maakt zijn productie, techniek en mixen zo bijzonder?
Ricky: Ja, hij heeft zijn eigen stijl, “he’s got a great way of miking stuff up”. Hij hoort de dingen goed, houdt niet van geleuter want je moet je zaakjes echt op orde hebben als hij komt. En hij weet een briljante sound te creëren.
Damon: Kevin is een rasechte Classic Rock producer! Led Zeppelin, Rush, Aerosmith, Journey, Iron Maiden, al die grote werkte hij mee. Hij heeft een broertje dood aan moderne invloeden of toevoegen van drumloops, DJ’s en hiphop gedoe… alles dat na 1977 uitkwam lijkt hem simpelweg niet te boeien, ha ha.

Hebben jullie hem zelf benaderd?
Ricky: Ja! We hebben hem gewoon gebeld met de vraag: we gaan een nieuw album opnemen in de stijl van Thin Lizzy, wil je ons produceren en wat kost dat?
Damon: En dat koste niet weinig! Whahaha… maar Kevin is een kanjer, hij maakte met ons de juiste plaat op het juiste moment. Ik zou graag meer met hem werken in de toekomst… áls we hem betalen kunnen, ha ha! Dit moet je zéker in het interview zetten hoor, wha ha ha.

Een stelling: Black Star Riders zonder Scott Gorham is als Iers voetbal zonder George Best. Met andere woorden: zijn jullie niet bang dat de boel in elkaar dondert als Scott ermee zou stoppen? Hij is per slot van rekening ook al 62 jaar.
Ricky: Wij zullen er altijd zijn voor Scott. Hij houdt van dit leven en van touren, hij is een trots BSR bandlid. Zolang hij het fysiek aan kan blijft hij het doen, zo heeft hij ons beloofd. Scott is in topvorm en ik heb hem nog nooit horen klagen over zijn gezondheid.
Damon: Dus laten we die tien albums maar gewoon samen maken in de komende 10 jaar. Scott was ook altijd erg begaan met Thin Lizzy. Phil en hij waren de beste maatjes destijds. Maar hij heeft op tijd voor een andere richting gekozen. Met achteraf gezien een gezondere levensstijl dan dat Phil had helaas.

Met de CD AHBL brachten jullie ook een speciale editie uit met DVD. Waarom?
Ricky: Enerzijds was het gewoon leuk om te doen en anderzijds vonden wij dat de fans daar recht op hadden. Ook de mensen bij onze platenmaatschappij en van het management stonden erachter, dus waarom niet. Ik wilde vroeger als fan ook alles weten van mijn favoriete bands. En met behind-the-scene beelden kan je toch een kijkje in de keuken nemen, waar je anders nooit komt.
Damon: We hadden daar nog een discussie over in de studio, stel dat Led Zeppelin of Pearl Jam filmopnamen hadden laten maken tijdens hun plaatopnamen van ‘Ten’ of ‘LZ IV’? Dat was toch geweldig geweest! Of zelfs bij Madonna! Als jonge fan van The Allman Brothers Band had ik in de jaren zeventig een moord gepleegd om video’s te kunnen zien van ‘Eat a Peach’ of ‘Brothers and Sisters’. “It would have been Incredible!”

In 2012 schreef Scott Gorham samen met journalist Harry Doherty een prachtig boek ‘Thin Lizzy: The Boys Are Back in Town‘. Ik heb het hier bij me…
Ricky: …jha, een geweldig eerbetoon aan de hele Thin Lizzy geschiedenis man!
Damon: Right! En met heel mooie foto’s erin. Als Scott straks komt zal hij het met genoegen voor je signeren. [Alle drie de mannen hebben het na het interview inderdaad gesigneerd. Scott schreef erbij: “voor Lizzy” – ook de naam van mijn dochter 😉 – red.]

Oké tof, bedankt! Maar ik heb hier twee Thin Lizzy geruchten die in Nederland plaats vonden maar die niet in het boek staan. Kunnen jullie dit bevestigen of ontkennen?
Damon: Wie weet, geef ons er beide eentje zou ik zeggen.

In 1981 ontving Adje van den Berg een uitnodiging om auditie te doen bij Thin Lizzy. Na een week te hebben opgetrokken met Phil Lynott besloot hij toch zijn kunstopleiding te voltooien en niet op de uitnodiging in te gaan.
Damon: Dat is ongetwijfeld waar om de volgende redenen. In de jaren tachtig hebben er nogal wat gitarist wisselingen plaats gevonden bij Thin Lizzy. Phil trok graag met goede muzikanten op en Adrian Vandenberg was een erg goede gitarist. En er werd in die tijd behoorlijk wat drank en drugs gebruikt bij gevestigde rockbands, misschien dat Vandenberg dat (terecht) niet zag zitten? “Ask Adrian, I would say!”

Klinkt aannemelijk. Adje van den Berg heeft later alsnog furore gemaakt met o.a. David Coverdale’s Whitesnake. Volgend gerucht: Van radio-opnamen moest de manager van Thin Lizzy tijdens het Pinkpop festival in 1978 niets weten. Tijdens het concert verdacht hij een NOS reportagewagen ervan ‘draaiende banden’ in de cabine te hebben. Hij greep een moker, stormde op het voertuig af maar kon nog net op tijd worden tegengehouden! Toen de manager overtuigd was dat de bestelauto alleen kabels en stekkers in de klep had, bedaarde hij…
Ricky: “Ask Scott when he gets here, I would say! Hahaha…” Nee, dat zou ik niet weten joh, ik was een jaar of elf toen. Laten we maar aannemen dat het waar gebeurd is. Was jij ook op het Pinkpop festival toen?

Ja ik was 17 jaar, mijn eerste Thin Lizzy concert, heel gaaf!

Damon: Cool! Ik was een jaar of 14 toen en ook fanatiek Thin Lizzy fan. Scott’s boek is écht interessant, toen ik het gelezen had dacht ik: “Okay, NOW it all makes sense!”

Uiteraard bestaat er geen jaloezie tussen muzikanten onderling [wink ;]. Maar jullie hebben allemaal ook – behalve in Thin Lizzy – in behoorlijk wat andere goede bands gespeeld! Een greep: Blue Murder, F5, Dokken, Y&T, Megadeth, Damn Yankees, Brother Cane, Whiskey Falls, The Almighty, New Model Army, Whitesnake, Ted Nugent, Sammy Hagar, Alice Cooper. In welke band van één van je medebandleden had je ook graag gezeten?
Damon: Ik had graag in The Almighty gezeten…
Ricky: “You bet, haha…”
Damon: Nee serieus, alleen al om mijn punkrock platencollectie up-to-date te houden. Ik heb één album van de Britse punkgroep The Clash, Ricky heeft gewoon alles van die gasten! Ik heb het altijd interessant gevonden om in verschillende bands te spelen en heb van iedereen wat opgestoken. Door Tod Rundgren heb ik de Paul Butterfield Band ontdekt, en zo werkt dat.
Ricky: Niks mis met prog-rock bands uit de seventies, maar de punkrock heeft de muziekwereld toen wel wakker geschud. Waarom zou je veertig miljoen akkoorden spelen als het in drie ook kan?! Dat was voor Bob Dylan en Woody Guthrie toch ook al genoeg. The Almighty ligt stil sinds 2008 want Thin Lizzy had- en Black Star Riders heeft nu mijn prioriteit. Maar wie weet gaan we ooit weer iets samen doen, en dan mag Damon ook meedoen, hihi.

Thank you guys! Phil had er altijd een hekel aan als rockbands een interview eindigde met de zin: “Come and see the band and buy all the records.” Dus eindigde hij zelf altijd in stijl met de zin: “So I’d like to say, really sincerely, Come and see the band and buy all the records.” Wat is jullie slotzin?
Ricky: “Come and see the band and buy our ONE record!”
Damon: Whahaha! We hebben echt fantastische fans, ze supporten ons hartstochtelijk met de Black Star Riders, “and keepin’ the Thin Lizzy legacy intact!”

Ook op het eerste en enige Black Star Riders concert in de Boerderij werd weer overduidelijk het Thin Lizzy-stempel gedrukt. Ruim 400 bezoekers kregen een stevige set met afwisselend nieuw BSR werk en legendarische Thin Lizzy klassiekers te horen. Songs die in elkaar paste als een jonge adonis in een oude jas. Meegezongen door – jawel, zowel oud als nieuw repertoire – jonge meisjes vooraan bij het podium. En gespeeld door vijf muzikanten als een goed geoliede machine, met de gerespecteerde grijsaard Scott Gorham in poleposition. Inderdaad ‘The Boys Are Back in Town’. En met die gelijknamige gesigneerde (!) paperback keerden wij na afloop van dat optreden opgewekt huiswaarts. Haven’t changed, that much to say. But man I still think them cats are crazy!

Setlist BSR @ Boerderij Zoetermeer Nov 3th 2013:
All Hell Breaks Loose
Are You Ready
Bloodshot
Bad Reputation
Before The War
Jailbreak
Hoodoo Voodoo
Massacre
Kingdom Of The Lost
Hey Judas
Southbound
Kissin’ The Ground
Valley Of The Stones
Emerald
Bound For Glory
Cowboy Song
The Boys Are Back In Town
Encore:
Whiskey In The Jar
Rosalie.