12e Blues aan Zee festival: opwindend in vele tinten blauw!

Op zaterdag 3 november 2013 vond het 12e Blues aan Zee festival plaats in De Noviteit in Monster, Westland. Review & filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer & José Gallois.

Met vier genomineerden, inclusief een winnend duo, was het Blues Aan Zee festival in Monster afgelopen zaterdag eigenlijk een soort van Dutch Blues Challenge 2013 ‘revival’. Tel daar ook nog eens bij op: een genomineerde voor de Amerikaanse Blues Music Awards 2012 én de ‘Best Band Award winners’ van de British Blues Awards 2013, dán mag je gerust spreken van een selectie artiesten uit het hoogste internationale Blues segment! Een goedkeurende uitroep m.b.t. de programmering was daarom op voorhand al op zijn plaats: chapeau! Dit uiteraard niets ten nadelen van twee spetterende jive & swing acts, een Vlaamse roots- en blues virtuoos, twee solide bluesrock bands, een Zeeuwse veteraan met ervaren bemanning, en een stel rockabilly excentriekelingen. Want ook zij maakte deel uit van de bonte k(l)eur aan artiesten, die de 12e editie van het BAZ festival tot wederom een zéér geslaagde maakte! Dit door opwindende live roots- en bluesmuziek in vele tinten blauw, op vier verschillende podia. Wat weer zorgde voor ouderwetse gezelligheid in de Noviteit! Zoals gebruikelijk is in onze verslagen gaan we uitgebreider in op de acts die we ook echt deels of helemaal gezien hebben.

Al om acht uur ‘s avonds mocht het Jump & Jive gezelschap MessAround het bal openen. ‘Goed gearrangeerde Jumpin´ Jivin´ Rhythm & Blues met een vleugje Rock & Roll en een snufje Jazz’, zoals ze het zelf omschrijven. En dat was het zeker! Met herkenbare composities van o.a. Louis Prima, Ray Charles, Louis Jordan, J.D. McPherson en Roomful of Blues kregen deze zeven mannen plus een dame The Chappel al vroeg aan het heupwiegen. Sfeervolle gitaarklanken vermengd met piano door spetterende koperklanken ondersteund. Swing was the thing! Zoals dat later op de avond in de kapel ook nog door The Antones zou blijken, eveneens met een eigen vijftiger jaren jump, jive & swing sound. Maar dan met een stevige frontman (Marc Bocken) en een dito geluid.

En ook op The Mainstage was het swingen geblazen met authentieke jaren 40 en 50 rhythm & blues en rock ‘n’ roll door 44 Shakedown. Een band waarin ook de saxofoons (door Tim Blonk en Lodewijk Reijs) en de contrabas (Marcel van de Zee) op smaakvolle wijze worden bespeeld. Aram Stoop (zang, gitaar) en als drijvende kracht de Westlander Ben van Anrooy op drums completeren dit kwintet. De strak in het pak gestoken dansclub in het publiek was niet voor niets gekomen. Stil zitten was geen optie op de klanken van deze groovy jumpblues. Met enige trots werd terug gedacht aan februari 2010 toen onze reporters van The Blues Alone? deze band voor het eerst in deze formatie zag optreden in muziekcafé Stars ‘n Bars te Delft.  Bijna vier jaar en een goed ontvangen debuutplaat ‘Atomic Jump’ verder, is 44 Shakedown niet meer weg te denken uit de Nederlandse rock ‘n’ roll en rhythm & blues scene.

De bluesrock verrassing van de avond was voor ons het Rotterdamse trio Lino & Friends in de kelder, The Cotton Club genaamd. Marcellino Vishnudatt loopt als toetsenist en (backing) zanger al een tijdje mee in de muzikantenwereld en hij geeft les op het Rotterdams Conservatorium. Maar ‘Lino’ speelt ook bluesrock gitaar als de beste! Bescheiden als hij is verontschuldigde hij zich zelfs voor zijn beperkte slide guitar spel, omdat dit nog nieuw voor hem was. Ook stond hij soms een beetje warrig tussen de nummers door met de knoppen te kloten, maar de groove was onmiskenbaar daar. Dat kwam zeker ook door de bijdragen die bassist Carlos Breton Aguilar leverde. Hij heeft zijn sporen voornamelijk verdiend in latin bands waarmee hij vaak was te zien op de podia tijdens Zuid-Amerikaanse festivals in Rotterdam. Ruben van Boven is de drummende duizendpoot van de Friends. Hij is heel lang actief geweest als sessiemuzikant, maar ook hij heeft een exotische muzikale achtergrond in latin formaties en funk bands. Samen met bassist Carlos vormt hij inmiddels 15 jaar lang deze swingende ritmetandem, en dat was te horen ook! Met ongepolijste blues-, rock- en funkgrooves werden eigen nummers en het betere coverwerk (BB King, Jimi Hendrix) opgepimpt door dit trio. Respectvol was het eerbetoon ‘I’m Waiting For My Man’ aan de vorige week overleden Lou Reed, die voor hem – zoals voor velen muzikanten en muziekliefhebbers – een jeugdidool was.

En over bescheidenheid gesproken; nodig een Belg uit en verzeker u van een toffe avond! Op het BAZ festival was dat Wouter Celis, beter bekend als Doghouse Sam,  solo welteverstaan. Want deze vriendelijk (en dus bescheiden) Vlaming kennen we ook uit zijn huidige formatie the Magnatones en voordien uit bands als de Rhythm Bombs en The Seatsniffers. Doghouse Sam is een multi-instrumentalist met een veelzijdige straffe stem waarvan ze zelfs in Wallonië onder de indruk zijn. Is Sam hierdoor een gearriveerde Belg? Zeker en vast niet! Zijn éénmans optreden in The Juke Joint was spontaan en plezant, vol van goesting zo gezegd. Al vooraf bij het prepareren van zijn gitaren, mondharmonica en microfoons sprak hij ons gelaten toe “echt maar één ding tegelijk te kunnen”. Al zou later blijken tijdens het musiceren en ondertussen tappend op zijn foot stomp board dat dit toch écht anders was. Rudimentaire eenvoud op basis van tonnen energie en spelplezier, zoals een Vlaamse collega het eerder omschreef. En dat is juist, want de akoestische Belgische bayou blues verveelde geen moment.

Onze bebaarde Amerikaanse vriend Ben Prestage  deed daar later die avond in de kleinste zaal The Juke Joint nog een schepje bovenop. Net als Doghouse Sam is Ben ook een multi-instrumentalist maar dan compleet met een traditionele one-man-band. Hij is voor 21 dagen in Nederland en doet daarin 20 optredens, zo vertelde voormalig straatartiest Ben Prestage ons vooraf. Ook liet hij weten dat zijn nieuwe CD zo goed als klaar is en dat die in januari 2014 zal uitkomen. Een aantal nieuwe songs kregen we al te horen tijdens dit festival optreden dat maar liefst anderhalf uur mocht duren! Hierbij bediende hij zich achtereenvolgens en soms op verzoek van de akoestische gitaar, de cigar box guitars, Dobro resonatorgitaar en de elektrische Fender. Dit onder toeziende blikken, luisterende oren maar vooral kriti-komische commentaren van een aantal Westlandse medemuzikanten voorin de zaal.

Ben had er alleen maar schik in en bood ze stuk voor stuk van luchtige repliek. Met hier en daar een Nederlands woord of opmerking gepaard gaande met een aanstekelijke lach. Ondertussen flesjes water (“a little water”) en glaasjes whiskey (“a Little Walter”) achterover slaand. Geboren in Mississippi en opgegroeid bij de swamps van South Florida is Ben Prestage van nature natuurlijk al doorweekt met Blues tradities. Dus is het eigenlijk geen wonder dat het optreden van de Bluegrass artiest met zijn gitaren, drums, percussie en harmonica veel waardering oogstte. Zijn traditionals (o.a. van Willie Dixon, Blind Boy Fuller, Son House, Howlin’ Wolf) bracht hij bevlogen, de gospels met duivelse bezetenheid en zijn Johnny Cash country interpretatie inclusief Elvis uitstapje (op speciaal verzoek) was prachtig! En in een ballad die op het nieuwe album zal verschijnen hoorden we naast Ben gitarist, Ben bassist, Ben Drummer en Ben Blueszanger zelfs Ben the Soulman!

Het semi-akoestisch blues duo Herbie & the Guitar Guy  mochten zelfs twee keer optreden dit festival. Eerst in The Juke Joint en vervolgens tegen middernacht nog een keer als afsluiters in The Cotton Club. Dit omdat singer-songwriter Mattanje Joy Bradly het helaas door een misverstand buiten haar schuld af moest laten weten. Harbert Grezel (Herbie) en Henk de Ruiter zijn net als Doghouse Sam ook soms met een band actief. Dit winnende duo zal ons land gaan vertegenwoordigen in the World Blues Challenge te Memphis met hun blues, ragtime en swing composities op oorspronkelijke wijze. Ook weer gespeeld met gitaar, mondharmonica en footstomp. Van hun Juke Joint optreden hebben we een glimp opgevangen, het kelder optreden moesten we laten schieten. Wel waren we daar bij de tweede act op het Cotton Club podium.

Uit het Oosten van ons land komen regelmatig goede blues(rock) bands. The Veldman Brothers kent iedere rechtgeaarde bluesfan en vorig jaar zagen we op deze locatie Jennifer Bomert met de JennBBlues Band nog schitteren. Ook deze editie was er een zangeres met de naam Jenn present. De imposante zangeres Jenny Visser met haar Bluesband Nuts uit Vroomshoop hadden ballads en bluesrock classics op hun repertoire staan dat bestond uit eigen werk en covers. En in de paar nummers die we gehoord hebben klonken zelfs funk- en jazz invloeden door. Omdat de knusse kelder volliep met nieuwsgierige bezoekers – die zich ook vol lieten lopen met bier – en wij boven de boot niet wilde missen zijn we bij Nuts slechts kort aanwezig geweest.

En zo monsterde we dus in volle vaart aan bij The Mainstage voor Schipper en Bemanning  met aan het roer de van herkomst Zeeuwse Kees Schipper. Beroep: zanger/gitarist/popdocent en coach van de Popcorner in Breda. Favoriete bezigheden: optreden, vissen en luieren. Persoonlijk motto: doe veel voor een ander, dan krijg je ook veel terug. Hét prototype bluesman dus! Zestigplusser Kees Schipper is al bijna vijf decennia als muzikant onderweg en sinds 2011 aan de 3e vaart bezig van Schipper en Bemanning. De 1e ronde duurde een jaar of vier vanaf begin jaren tachtig en de 2e ronde vanaf halverwege de jaren negentig t/m 2002. Onze goede vriend en bluestraveller Aart was speciaal met vrienden uit Zeeland over gekomen om voor de tweede opeenvolgende dag  te genieten van de steamrolling blues rock (o.a. Boom Boom, Mystery Train, Skips Blues en sterk eigen werk) door zijn streekgenoten, én van de unieke ambiance in Westland aan zee natuurlijk.

Daarna nog gauw even naar de kapel voor de laatste mis van deze dag daar door Liptease & the Backstreet Crackbangers Met als ‘voorgangers’ een stoere en sexy groep van rockabilly excentriekelingen met drie Pinup girls als zingende en swingende eyecatchers. Candy Randy, Foxy Sjharlie en Wild Cat Katie gaven een ware showrevue met de charleston als showdans weg. Met voornamelijk remakes van bestaande nummers in een oud maar vertrouwd Rockabilly jasje gestoken, wisten ze het uitgelaten publiek kostelijk te vermaken. En dat ging van ‘Move Like Jagger’ tot aan ‘Johnny B Good’ met amusante bumpers als onderbrekingen. Met de Chuck Berry klassieker als slotsong kregen ze de aanwezigen zelfs letterlijk op de knieën. En op de wijze zoals de avond op dit podium begon eindigde die ook, want wederom was swing hét ding!

King King  uit Schotland is de band van Alan Nimmo, hij die vorig jaar nog met zijn broer Stevie op hetzelfde podium The Mainstage een onvergetelijke show bracht. En zo ontstond bij de organisatie terecht de gedachte ‘dat smaakte naar meer!’. Zanger/gitarist Alan heeft met bassist Lindsay Coulson, ‘Drummer of the Year’ Wayne Proctor en de Nederlandse keyboard player Bob Fritzema (in de UK is dat Bennett Holland) werkelijk een topband om zich heen verzameld. Hiermee komt Nimmo’s technische virtuositeit op de Fender en Gibson gitaren, en zijn gepassioneerde zang nog meer tot zijn recht. De King King sound is een onweerstaanbare smeltkroes van invloeden uit de blues, rock, funk en soulmuziek. Het resultaat is een geluid dat energiek, krachtig en onweerstaanbaar is. Bovendien is de karakteristieke Schot (met kilt!) een entertainer pur sang.

Zonder veel woorden maar met veel indrukwekkende live daden weet Alan het publiek te vermaken en te doen verbazen, of doen meezingen en zwijgen (gitaarsolo zonder versterking) tegelijk. Meer dan terecht zwaait Koning Nimmo momenteel – bekleed met tal van onderscheidingen – de scepter in Bluesland, én was King King de Top of the Bill van dit 12e Blues aan Zee festival. Ook hun nieuwe album ‘Standing In The Shadows’ (Manhaton Records HATMAN 2031) is absoluut een aanrader. Getekende exemplaren zijn te bestellen in de online King King ‘store’! Wij maakte het allemaal live mee bij Blues Aan Zee!

De line-up:

THE CHAPPEL
MessAround
The Antones
Liptease & the Backstreet Crackbangers

JUKE JOINT
Doghouse Sam solo (B)
Herbie & the Guitar Guy
Ben Prestage (USA)

THE COTTON CLUB
Lino & Friends
Bluesband Nuts
Herbie & the Guitar Guy (reprise)

MAINSTAGE
44 ShakeDown
Schipper en Bemanning
King King (Schotland)