Ronnie Wood: Still Singin’ Jimmy Reed’s Blues

Ronnie Wood & Friends speelden in the Royal Albert Hall tijdens BluesFest 2013 in London. Tekst, foto’s en filmpjes gemaakt en samengesteld door Kees Krechting, Dirk Snapper en Arjan Vermeer.

Jaarlijks vindt in The Royal Albert Hall het London Bluesfest plaats, waar de groten der britse pop-industrie samen komen om een hommage te brengen aan de blues. Ronnie Wood is inmiddels eén van de vaste gasten daar. Zo trad hij vorige week op in The Royal Albert Hall met een aantal vrienden om een ode te brengen aan Jimmy Reed. Blues heeft voor Wood een persoonlijke context: “……For me, it’s a music of spiritual release. It’s a way to battle life getting you down. Even though it’s simple and repetitive, it’s a bit like reggae – there’s always a little intonation, insinuation, little nudges and nuances that make it original to each artist. ……”

De avond ervoor gaf Wood en zijn band nog een intiem optreden als een soort van generale repetitie in de Troubadour in Earls Court. Samen met Mick Taylor trad hij daar op voor zo’n 70 fans, gezeten aan kleine tafeltjes. Ronnie had daarvoor al drie dagen geoefend met zijn speciaal samengestelde band. En dat bleek, want de band gaf in de Troubadour een superstrak optreden weg. Ronnie speelde veel mondharmonica, daarmee ruimte latend voor Mick Taylor om op gitaar te soleren.  Wood speelde, geinspireerd door niets anders dan een stevige espresso, op zijn Les Paul Sunburst en witte Stratocaster een voorproefje voor wat we in The Royal Albert Hall zouden gaan meemaken.

De band waarin Ronnie Wood in The Royal Albert Hall speelde bestond uit voormalig Rolling Stone Mick Taylor op gitaar, Dave Green op upright bass (Charlie Watts’ bassist van the A, B, C & D of Boogie Woogie), Ian Jennings op elektrische bass, Tom Hare als achtergrondzanger en Dexter Hercules op Drums.

Na een paar drankjes in de -diep weggestopte- bar van de RAH, namen we onze plaatsen in om gelijk te genieten van de atmosfeer in de zaal. Vlak voordat de show begon zagen we Paul Weller (je weet wel, van The Jam, Style Council en Solo Music.) en zijn vrouw nog plaats nemen tussen het publiek. Maar, tijd voor muziek. Wood trakteerde ons op een uitstekende vertoning van zijn gitaarspel. Hij wisselde regelmatig van instrument, daarbij geholpen door zijn gitaartech Anna. Het is duidelijk dat Ronnie zich goed had voorbereid op dit optreden. Hij moet goed geluisterd hebben naar zijn verzameling Jimmy Reed platen. Zo klonk zijn gitaar net zoals in de originele opnames en ook zijn licks matchten behoorlijk goed. Ronduit verrassend was Woods uitspattingen op mondharmonica.

Halverwege de set zagen we Paul Weller de zaal verlaten. Wat onbeleefd dacht ik nog, ontwetend van zijn optreden later in de band van Wood! Voor hem waren respectievelijk grootheden als Tommy Hare, Bobby Womack (o.a. Bright Lights Big City) en Mick Hucknall al als gastzanger verschenen op het podium. Overigens tot groot genoegen van het publiek. Weller speelde naast Wood in Shame Shame Shame.

Laten we -in de lijst van muzikale grootheden- vooral Mick Taylor niet vergeten. Hij speelde vrolijk en vrij, hoefde zich niet te bewijzen op het podium. Het leek wel alsof hij de rol van Keith Richards had overgenomen als mede-‘weaver’ naast Ronnie Wood. Taylor’s rol als een der groten uit de British Blues bleek overduidelijk. Hoe relaxed er gespeeld werd bleek toen de band een intro van een song vergeten was en Mick onomwonden met een glimlach aangaf: “we really have forgotten how this one starts” maar dan opeens kregen ze het rythme te pakken en ‘off they went’!

Maar wat een prima ‘performer’ is Ronnie Wood. Als bandleider heeft hij complete controle over alles wat er op het podium gebeurt, maar dan wel op een uitermate relaxte wijze. Gewoon ‘cool and sharp’!! Veel pratend, van korte kwinkslagen tot korte amusante verhalen en tegelijkertijd heel sensitief voor wat er op het podium maar ook in de zaal gebeurt (‘Love you Ronnie‘,…’Love you to Honey‘) . Wij waren echt onder de indruk wat Ronnie Wood hier met zijn gelegenheidsband en vrienden in korte tijd hebben weten neer te zetten. Jimmy Reed kan niet anders dan tevreden op het blueswolkje in de blueshemel hebben zitten neerkijken op dit optreden. Op naar volgend jaar!