Eric Taylor feat. Mathias Schneider (slide en elektrische gitaar) & Angelo van den Burg (percussie) speelden in de Amer in Amen op 3 november 2013. Tekst van Ria Pronk, foto’s van Gerrie van Barneveld
Susan Lindfors als voorprogramma
Het is zondagmiddag. Naast een enkele wandelaar verzamelen zich vooral muziekliefhebbers in het café van Amen. Eric Taylor, die zijn soundcheck heeft gedaan schuift aan de stamtafel en begroet iedereen die binnenkomt persoonlijk. Een hand, een knikje; hij voelt zich hier thuis dat kun je zien. Het is het vijftiende jaar op rij dat hij de Amer weet te vinden. Dit keer is hij samen met zijn vrouw Susan Lindfors uit Texas gekomen. Zij neemt het voorprogramma voor haar rekening. Het publiek verplaatst zich van het café naar de zaal. Susan trapt af met een dromerig soort luisterliedjes. Ze begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar en wordt bijgestaan door Mathias Schneider, die uiterst subtiel aanvult op slide. Eric staat erbij, kijkt ernaar en applaudisseert het hardst van allemaal. En zo hoort het als je met de liefde van je leven op tournee bent.
Wachten wat er komen gaat..
Na een korte pauze stapt Eric het podium op. Naast Mathias Schneider is ook percussionist Angelo van den Burg aangeschoven. Ik had hem natuurlijk moeten kennen, als veelgevraagd .percussionist van grote shows en bands. Gelukkig vindt zijn vriendin, die naast me zit, het helemaal niet erg dat ik dat niet doe. Ze weet me te vertellen dat Angelo dit soort kleine optredens, waar je zelf met je spullen naar toe reist, leuk vindt. Aan de andere kant is het natuurlijk “a hell of a job”. Eric maakt geen setlijsten en er wordt niet gerepeteerd. Zelf heeft hij een boek, waar hij af en toe eens doorheen bladert. Hij begint te spelen op zijn gitaar, komt tot de ontdekking dat voor het nummer dat hij wil doen, toch even omgestemd moet worden en de medemuzikanten kunnen niet anders dan wachten tot wat komen gaat. Dat zorgt voor een zekere spanning. Gaan deze mannen tot elkaar komen vanmiddag?
Geruisloze samenwerking
Zijn liedjes zijn stuk voor stuk gedichten op muziek; over verloren liefdes, terugkeren naar je kinderen, odes aan overleden vrienden en drank die meer kapot maakt dan je lief is. Ze passen bij het jaargetijde. De melancholie van de herfst. Ik word er zo weemoedig van, maar dat is soms best fijn. Susan zingt af en toe een tweede stem en ook Jelle Douma, de broer van een overleden vriend, zingt mee met een enkel liedje. De samenwerking met Mathias Schneider verloopt geruisloos, de man verstaat de kunst van het aanvullen en is bijna onzichtbaar. Knap, want soms zijn de structuren ver te zoeken. Voor Angelo blijft het opletten. Het is niet altijd duidelijk wat Eric van hem verlangt. Voor mij is Angelo degene die het optreden interessant houdt. Het is altijd maar weer de vraag welk geluid hij nu weer uit de trukendozen tovert. Ik vind het jammer dat Eric niet wat meer de interactie zoekt met de muzikanten, daardoor mis ik soms verbinding en dynamiek. Maar goed, een singer-songwriter is waarschijnlijk iemand die vooral gewend is “zijn eigen ding te doen”. En zo verglijdt de middag. Drie sets van een half uur, met gehaktballen en groentesoep in de tweede pauze, zoals dat altijd gaat in de Amer. De man uit het publiek die de artiesten bedankt (ook een Ameriaanse gewoonte) probeert Eric nog een toegift te ontfutselen, maar daar begint Eric Taylor niet aan. Het is mooi geweest.
