Jo Harman is cool, Jo Harman is hot!

Jo Harman speelde op vridag 1 november in de Cultuurpodium De Boerderij, Zoetermeer met support van Kelly Wants To Fly. Tekst & filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois (kijk hier fotoalbum Kelly Wants to Fly en hier voor fotoalbum Jo Harman).

Ze speelde al eerder in Nederland op diverse festivals en in de clubs. Meestal als voorprogramma van o.a. Mick Hucknall, Don McClean, Johnny Winter en Maceo Parker en onlangs nog met Charles Bradley en als dubbel met Qeaux Qeaux Jones. Maar langzamerhand begint Jo Harman steeds meer op eigen benen en stevig in haar schoenen (liefst met zo hoog mogelijke glimmende blokhakken) te staan. Ook de Nederlandse media is haar goed gezind, in korte tijd gaf ze acte de présence in het VPRO tv-programma Vrije Geluiden en vrijdagochtend nog in de veelbeluisterde ochtendshow van Giel Beelen op radio 3FM. De gestaag groeiende online music magazines (yep, wij ook) hebben haar inmiddels strak in den kijkert, en last but not least: Jo Harman herself is hyperactief op de sociale media zoals Twitter en Facebook. Hoog tijd dus om de muzikale stand van zaken weer eens bij de Britse blondine te gaan peilen. Maar eerst kregen we in Zoetermeer nog een voorprogramma te zien, uit… Zoetermeer…
Kelly Wants to Fly
Toch een vreemde gewaarwording, als je naar het laatste optreden staat te kijken van een jonge veelbelovende lokale band die pas twee jaar bestaat. Kelly Wants to Fly gaat stoppen! ‘De laatste tijd ging het schrijfproces al een stuk moeizamer en was het plezier een beetje verdwenen’, is de officiële lezing van het kwartet Kelly Wants To Fly. Hun laatste optreden trok in ieder geval nog veel publiek, want een groot deel van alle aanwezige kwam speciaal voor hen. En die waren niet zo moeilijk te herkennen want vaders, moeders, broers, zussen, vrienden en kennissen keken met een grote en trotse grijns toe, of ze vereeuwigde deze afscheidsshow op foto en film of ze zongen de teksten voorzichtig mee. Zij hadden zodoende toch een leuke avond, maar wij raakte niet bijster onder de indruk van deze ‘dertien in een dozijn band’ en hun zelfgeschreven repertoire. Als sympathiek gebaar deelde ze na afloop wel gratis hun overgebleven CD’s uit. Nieuwe ronde, nieuwe kansen voor zangeres/gitariste Kelly, gitarist Thom, bassist Querido en drummer Jasper dan maar.

Full Indoor Show
Eindelijk een eigen full indoor show in De Boerderij voor Jo Harman en haar band dus! En trots was ze, want het is voorwaar geen verkeerd podium om je muzikale kunsten op te mogen vertonen. Mede door het op volle toeren draaien van de Harman publiciteitsmachine, maar (hopelijk) vooral door de release van het officiële debuutalbum ‘Dirt On My Tongue’ (V2 Records – 2013), is de standvastige dame uit Brighton inmiddels een bescheiden eigen fanschare aan het creëren. Want ‘Jo Harman is Hot!’ Zoals ook de slogan luidde die één van die fans op zijn zelfbedrukte T-shirt droeg. Nadat we haar afgelopen zomer met verschillende begeleidingsbands op een aantal festivals hadden gezien, waren we toch weer benieuwd hoe Jo Harman het er nu weer in een cluboptreden vanaf zou brengen. Haar begeleidingsband bestond dit keer uit: de hondstrouwe Steve Watts op de toetsen, de vaste ritmesectie Andy Tolman (bas) en Martin Johnson (drum), en als gitarist nu Terry Lewis (hij speelde o.a. in Mama’s Gun).

Teder en krachtig
Jo Harman opende in de Boederij de show met haar lijflied, de piano ballad ‘I Shall Not Be Moved’ (nee, niet de Johnny Cash song). Anders dan op de plaat dit maal niet met een piano intro maar met een langzame orgelintroductie door Steve Watts. Het aanstekelijke pianothemaatje kwam verderop in de song wel weer herhaaldelijk terug. Het is direct al een nummer waarin Harman de van haar zo vaak geprezen zangkwaliteiten kan demonstreren. In het funky ‘Heartstring’ wordt het tempo en volume opgeschroefd en is te horen dat Jo’s stem goed is ‘verpakt’ in haar strottenhoofd. Afwisselend gebruikt ze die stem als een teder instrument of als krachtig apparaat. Na ‘Bless My Soul’, een song uit een pril verleden toen het gezelschap nog Jo Harman & Company heette, wordt de tedere aanpak weer aangewend met het traag gospelachtige swingende ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’, met daarin ook een korte maar hevige orgel solo door Steve Watts.

Album top 100
De tweede Dirt On My Tongue song was het fragile lied ‘(This Is My) Amnesty’. Het lied werd door Jo opgewekt geïntroduceerd met de melding dat de plaat De Nederlandse Album Top 100 was binnengekomen. Het verleide haar ertoe om wulps uit te roepen: “Holland is breaking my charts-virginity!” Ontdaan van die kuisheid ging ze stevig verder; ‘Through The Night’, de uptempo song die afgelopen april in Paradiso – waar ze ons al van haar rijpheid had weten te overtuigen – nog als setopener fungeerde. Maar Jo & Co gingen daaropvolgend weer in de relax stand met het melancholieke ‘Cold Heart’. De Pharrell Williams cover ‘Happy’ was de ‘huiswerkopdracht’ in de radioshow van Giel Beelen op radio 3FM die ochtend. Al werkend naar een climax leek het Jo een goed idee deze hit(sige) niemendal ook in hun live-set in te passen. Een deuntje waarmee Harman het er vocaal inderdaad vlekkeloos vanaf bracht (ze draait nergens haar hand meer voor om, zo lijkt het) maar muzikaal helaas weinig aan het eigen repertoire toevoegde.

Vermoeid
Nee, het echte venijn zat wat het ons betrof weer in de staart. Als liefhebbers van blues- en soulvolle rocknummers werden we met ‘Sideways’ (met prachtige gitaarsolo door Terry Lewis!) van de Worthy Of Love EP en ‘Better Woman’ met een minuten durend instrumentaal outro door Lewis , Tolman en Johnson op onze wenken bediend. Duidelijk (dodelijk) vermoeid van de lange zware dag kwam het vijftal toch nog terug voor de toegift. Zichtbaar geëmotioneerd en met even een licht trillend onderlipje bracht ze haar meest persoonlijke nummer nog ten gehore, ‘Sweet Man Moses’. En met de The Isley Brothers cover ‘Work To Do’ werd het laatste Jo Harman optreden van 2013 in ons land afgesloten. En ondanks de verminderde staat van lichaam en geest namen Jo en Steve na afloop ruimschoots de tijd om CD’s en langspeelplaten te signeren en hielden Martin, Andy en Terry hier en daar een persoonlijk praatje met de liefhebbers… because there’s always work to do.

Terugkijkend op een totaalprogramma met ballads, soul en bluesrock met een vleugje gospel en country, mogen we constateren dat deze full show van Jo Harman en haar band niet onbevredigend is verlopen. Minder gepolijst maar met meer ‘rauwe randjes’ dan op haar studioplaat hoorbaar is. En dáár houden wij van! Zeker als je erbij bedenkt dat ook Jo Harman zich regelmatig met een onstuimig bewegend lichaam laat meevoeren op de muziek van haar kompanen. Want, Jo Harman is tender, Jo Harman is rough. Jo Harman is cool, Jo Harman is hot!

Setlist:
I Shall Not Be Moved
Heartstring
Bless My Soul
Ain’t No Love
(This Is My) Amnesty
Through The Night
Cold Heart
Happy (Pharrell Williams cover)
Underneath the River
Sideways solo
Better Woman
Encore:
Sweet Man Moses
Work To Do (The Isley Brothers cover)

Lees ook ons Parkpop Interview met en de andere reviews over Jo Harman en haar band(s).