Harriet Tubman & Cassandra Wilson present Black Sun in Paradiso, Amsterdam op 8oktober 2013. Tekst en foto’s door Arjan Vermeer.
Harriet Tubman was een Afro-Amerikaanse abolitionist. Ze was zelf een ontsnapte slaaf. Ze heeft minstens 70 slaven helpen ontsnappen naar Canada waar ze 19 reizen naar het zuiden van de Verenigde Staten voor nodig had. Harriet Tubman – the Band bestaat uit een drietal gelouterde pioniers van de creatieve jazz. Een Soulpower Trio noemen ze zich zelf. In werkelijkheid mengen ze stukken jazz, funk rock en progressieve muziek, zelfs sampling en mixing door hun nummers, daarbij steeds op zoek naar de grenzen van muzikale expressie. Harriet Tubman bestaat uit bassist Melvin Gibbs, gitarist/vocalist Brandon Ross en drummer J.T.Lewis.
‘Please give the great Cassandra Wilson the opportunity to extend her musical boundaries‘, was het intro van Gibbs bij het aantreden van de grote jazz-zangeres Cassandra Wilson. Even daarvoor was ik nog in gesprek met een engels stel die speciaal voor Wilson naar Amsterdam was gekomen. Ze hadden haar in july nog in het fameuze Londense jazzpodium Ronnie Scott’s gezien en gehoord. Met een bijna geadoreerde passie zaten de engelsen te wachten op het optreden van ‘hun’ Cassandra. Paradiso is dit keer omgetoverd tot theater, met de zaal, netjes voorzien van rijtjes stoelen. Opmerkelijk genoeg blijven de balkons leeg. Wilsons reputatie is klaarblijkelijk nog niet volledig in de Lage Landen doorgedrongen. Overigens geheel onterecht.
Cassandra Wilson, afkomstig uit een muzikale familie in Jackson, Mississippi, staat -niet alleen- bekend om haar mooie warme ‘southern’ stem, maar ook om haar schitterende vertolkingen van oude blues-, pop-, jazz- and country-songs. In die vertolkingen laat ze duidelijk blijken boven muziekstijlen verheven te zijn. Daarin ondersteund door haar muzikale steunpilaren gitarist Brandon Ross en bassist Lonnie Plaxico. Het is dan ook niet toevallig dat Brandon Ross ook de gitarist is bij de Harriet Tubman Band waar Cassandra vanavond gastzangeres is.
Harriet Tubman en Cassandra Wilson zoeken inderdaad gedurende de eerste drie nummers hun muzikale grenzen op. Althans in mijn gehoor. Muzikaal gezien is er niets op aan te merken. Mel Gibbs laat zien en horen dat hij tot de topbassisten in de wereld behoort. Brandon Wilson begeleidt Cassandra subtiel, maar soleert gedecideerd waar nodig. Achter op het podium laat J.T. Wilson merken dat hij elke complex rythme de baas kan. En Cassandra’s stem blijft betoveren, daarnaast heeft ze duidelijk plezier op het podium, heeft regelmatig onderonsjes met Mel Gibbs en Brandon Ross. Maar het geheel raakt mij niet, sterker nog het valt buiten mijn -duidelijk beperkte- muzikale reikwijdte. Ik kan mij muzikaal gezien nog niet zo vrij voelen als bij Harriet Tubman de bedoeling is. Ik besluit dan ook -na het maken van de foto’s tijdens de eerste drie nummers en wellicht mede door de afwezigheid van mijn vaste recensist- het voortijdig voor gezien en gehoord te houden.Maar -alhoewel de Black Sun aan mij voorbij gaat- is een optreden van dit jazz-icoon met deze professionele band zeker aan te raden mits je bereid bent je eigen muzikale kader te verbreden. Bettye Lavette zei al eens: “….just let everything else go, use the notes and follow me”.
Resteert mijn nieuwsgierigheid naar hoe het engelse stel dit concert heeft vergeleken met het optreden van Wilson in Ronnie Scott’s. Maar dat zal ik wel nooit te weten komen………!?
Maar de plaatjes zijn weer compleet 😉