‘Swamp Vibes’ tijdens 10 Jr Jubileum Blues Open met Tony Joe White en Ian Siegal

Waar gebeurt het tegenwoordig nog dat een niet commerciële organisatie een concert in 36 uur geheel uitverkoopt? Het viel de organisatie van Blues Open ten deel. Niet zo verwonderlijk want de line-up op het affiche van de speciale editie van Blues Open, de viering van het 10 jarig bestaan van de stichting, is om je vingers bij af te likken.

Vanavond zullen twee bijzondere persoonlijkheden de bezoekers in het Gemeenschapshuis de Zes Gehuchten trakteren op enerzijds akoestische traditionals, gospels en blues anderzijds op een staaltje échte swamp blues van de vriend van Elvis Presley. De mannen waar ik aan refereer zijn achtereenvolgens Ian Siegal en Tony Joe White.

Als we arriveren aan de Papevoort 1 in Geldrop prijkt het bord ‘Sold Out’ al op de hekken, bij betreding van de zaal wacht ons een verrassing. De zaal is geheel anders gedecoreerd dan wanneer het jaarlijkse festival er gehouden wordt, er is vloerbedekking gelegd (bedankt vrijwilligers), de wanden zijn met stof bekleed, er is mooie verlichting in de vorm van kristallen luchters opgehangen én er hangt een opgezette alligator over het podium. Érg sfeervol dit alles, zo krijgt een kale zaal ‘swung’! De gasten arriveren behoorlijk op tijd, liefhebbers van beide muzikanten posteren zich al vroeg voor het podium om zo maar niets te hoeven missen van wat er komen gaat. Vele bekende blues-sisters en -brothers zijn ook hier weer te spotten, leuk dat velen een behóórlijke autorit hebben getrotseerd en de keuze hebben laten vallen op Geldrop i.t.t. de grotere (de Boerderij, Paradiso) venues waar Tony Joe White eerder deze week ook te zien was.

Na de melding van een kleine huishoudelijke medeling kondigt gastvrouw Helen Ewalts om iets over achten de eerste set aan die verzorgd wordt door Ian Siegal. De man in black, Ian is voor deze heuglijke viering gekleed in een smoking met zwart hemd, komt gewapend met twee akoestische gitaren het podium op. De aftrap van zijn set is tevens het eerste nummer van zijn 2009 album ‘The Dust’ ‘Silver Spurs’, een lekker up-tempo nummer om zijn vingers bij los te spelen. Natuurlijk speelt Ian Siegal ook hier weer de traditional ‘Mary Don’t You Weep’. Het is warm in de zaal en nóg warmer op het podium blijkt als hij verzoekt hem een handdoek aan te reiken. Tja; dat pak was misschien achteraf niet zo’n goed idee ook al is “putting on a suit the best cure against a hangover” zoals hij eerder verklaarde. ‘Grinnin’ In Your Face’ is de volgende traditional waarbij de voorste rijen bezoekers en de musicus op het podium zich ergert aan gepraat verderop in de zaal. Dit lokt Ian uit om een paar ironische opmerkingen te plaatsen die helaas niet door iedereen (de babbelaars) worden opgepikt. De akoestische uitvoering van ‘Mortal Coil Shuffle’ valt de toeschouwers ook weer ten deel. De Harmony Hollywood wordt verwisseld voor Ian‘s nieuwste aanwinst de 1930 Oahu Jumbo Square Neck a.k.a. Charley. Ian Siegal vertolkt op de prachtig bewerkte gitaar Charley Patton’s ‘Pony Blues’ welke wordt vooraf gegaan door een nabootsing van de klanken van het origineel kompleet met gekraak van de oude opname.  De volle klank van deze, op Ian‘s meest recente tour door de VS aangeschaft, akoestische gitaar leent zich als geen ander voor deze vertolking. Als Ian ‘The Wolf’ inzet bedenkt hij zich en switcht naar ‘Come On In My Kitchen’ wat weer gevolgd voor door de meedeiner en -zinger medley van ‘God Can Use You’ en ‘You Gotta Move’. Dezelfden die net meezongen lachen nu uitgelaten als Ian Siegal na afloop van zijn medley verklaart “a shower” te nemen; ik bespaar de lezers de rest van de uitspraak want deze is éigenlijk niet voor herhaling vatbaar! De toeschouwers zijn ook nog getuige van Willy Nelson’s ‘Crazy Old Soldier’ en Stephen Foster’s  ‘Hard Times’. Over het geheel een goede set die wordt afgesloten met Ian Siegal‘s succes vertolking van ‘Dust My Broom’.

Na een korte pauze waarin alle bezoekers door de gastheren getrakteerd worden op een broodje hotdog begint om kwart voor tien de set van de oude rot in het vak, de inmiddels zeventigjarige ‘Swamp Fox’, Tony Joe White. De man die zijn handtekening zette bij de term ‘swamp-sound’; Tony Joe White, hij die de vader is van deze sound, gegenereerd door veel werk op zijn wah-wah pedaal, komt al met een brede glimlach het podium op. Dit lijkt een goed voorteken; hij is tijdens deze tour al eens minder monter gesignaleerd. De man met hoed en zonnebril opent zijn set met ‘Way Down South’ gevolgd door‘Stockholm Blues’ in beide nummers begeleidt hij zichzelf niet alleen op de Fender Stratocaster maar ook op de bluesharp. De zeventig jarige lijkt het hier ‘onder vrienden’ naar zijn zin te hebben getuige zijn vriendelijk parerende opmerkingen naar zijn fans. Dat Tony Joe White eerst wat golden oldies speelt zoals ‘Undercover Agent For the Blues’ blijkt goed ontvangen te worden, nostalgie alom. Gelukkig komt vanavond ook mijn favoriete nummer aan bod; ‘Roosevelt & Ira Lee’. Nóg z’n klassieker volgt, deze keer een ondeugende klassieker, ‘Do You Have A Garterbelt’, Eindelijk wordt er een nummer van het nieuwe album ‘Hoodoo’ gespeeld als Tony Joe White de tweede track  ‘Holed Up’ inzet. Als er vanuit de zaal tot twee maal toe ‘Willy & Laura Mae Jones’  geschreeuwd wordt dient Tony Joe White van repliek door op zijn eigenzinnige, beheerste wijze en in zéér lage stem te antwoorden “I heard you the first time”.

‘Tunica Motel’ en ‘You’re Gonna Look Good in Blues’ passeren de revue gevolgd door het door Elvis beroemd gezongen ‘Polk Salad Annie’. De ‘Swamp Fox’ Tony Joe White wordt bij dit alles slechts bij gestaan door zijn drummer Willis Bryan ‘Cadillac’ Owings. De ietwat sullige uitziende drummer uit Nevada, residerend in Nashville, kan blindeling de wensen van zijn frontman vertalen. Deze drummer zet een puike set neer waarvan zelfs de andere muzikant van deze ‘double bill’ diep van onder de indruk is.

Als Tony Joe White na bijna anderhalf uur het podium afstapt volgt er een luid ovationeel applaus voor deze zéér, zéér goede set! Een kwartier lang klappen de toeschouwers, fluiten en schreeuwen hun longen uit het lijf smekend om een toegift. Als de menigte er bijna niet meer op rekent komt de rijzige gestalte het podium weer op en zegt “Such a crowd make all the miles worth while” en Tony Joe White trakteert de zaal op nog eens twee toegiften ‘Who You Gonna Hoodoo Now’ van zijn nieuwste album ‘Hoodoo’ en het succes nummer ‘Steamy Windows’ waarin de ontzagwekkende gitarist geheel los gaat.

‘The Blues Alone?’ feliciteert de stichting ‘Blues Open’ met haar 10 jarig  jubileum, danken de organisatie (Ewald en Helen Ewalts) voor de gastvrijheid en wensen hen nog vele succesvolle jaren van het jaarlijks festival ‘Blues Open’