Verslag door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
De line-up van deze eerste editie Yellowtime Blues met subtitel ‘Boogie Boy Invites’ is eigenlijk de keuze van de man die ook al in 2011 de gasten van het festival vermaakte; Paul Ambach a.k.a. Boogie Boy. Paul Ambach (Antwerpen 1948) is een man met véél relaties in de muziek-scene in binnen- en buitenland doordat hij jarenlang concertpromotor van België is geweest. Hij haalde met zijn bedrijf ‘Make it Happen’ ontelbare grootheden zoals o.a. John Lee Hooker, de Rolling Stones, U2 en Michael Jackson naar België. De man komt zelf ook uit een muzikale familie, hij zingt, speelt piano en sprong in zijn tijd als promotor ook geregeld bij de groten der aarde op het podium om mee te spelen. De huidige carriere, die inmiddels alweer 30 jaar beslaat, van Paul Ambach is dus een logisch gevolg van zijn passie voor muziek. Vanavond heeft Paul Ambach een schare van goede muzikanten om zich heen verzameld die ieder hun eigen set spelen en vervolgens zullen de toeschouwers een ‘gearrangeerde’ jam mee mogen maken.
De band die de eerste gearriveerde gasten mogen opwarmen heet Sindycat ; een band uit de Kempen met hun roots in Geel. Hoewel op de line-up 6 man worden
aangekondigd zien we er slechts 5 op het podium; zangeres Lief (mooie naam) Rombouts samen met André Branckaerts op de bass, Luc Peeters op de keys, Ronny Hannes op de drums en Karel Leysen op de gitaar. Vooral de laast genoemde maakt een grote indruk op mij; geen extroverte gitarist zoals zovelen maar een onopvallende man die zich zeker kan meten met beroeps gitaristen. Naar mijn mening is hij samen met toetsenist Luc Peeters degene waardoor de band zich staande kan houden. Sindycat speelt een aantal covers die vocaal vertolkt worden door Lief. Het is allemaal wat te ‘lief’ om blues genoemd te worden maar daar komt verandering in als ná 45 minuten Lief wordt vervangen door die ontbrekende 6e man van de band, Ivo Heylen. Hij bestijgt het podium gewapend mét blues-harp. De ‘Mississippi Saxophone’ is, zoals we allemaal weten, een geliefd instrument voor vele bluesmannen mààr Ivo Heylen staat zijn mannetje! Ivo heeft wél de blues en zoekt metéén interactie met het publiek. Dit willen we zien, een man met passie in zijn ietwat rouwe stem maar vooral in zijn beleving. In tegenstelling tot zijn collega Lief Rombouts is hij wél uit ‘frontman’ hout gesneden, het swingt en de notabelen van de regio komen gelukkig, op verzoek van Ivo, dichterbij en beginnen van lieverlee de heupen wat los te draaien. Dàt is wat een band nodig heeft om te kunnen exceleren; de feedback van hun publiek! We horen velen covers zoals o.a. ‘T 99 Blues’ en ‘Got My Mojo Working’. Als Lief Rombouts nog eenmaal het podium betreedt zingt zij als backing-vocal mee met de afsluiter van de band de klassieker ‘Mustang Sally’. Een leuke set van een ‘band of friends’. Om de innerlijke mens ook een beetje te verwennen gaan we tijdens het ombouwen van het podium een rondje langs de horeca-stands maken. Tijdens deze wandeling worden we ook nog eens getrakteerd op gevarieerde proeverijen van de diverse plaatselijke ondernemers! Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat de locatie mij wel aanstaat, het is allemaal lekker luxe! Mooie opgedofte dames en heren (ik ben under-dressed), velen zijn leden van de Belgische tak van ’41 Club’, de jonge tak (veertigers) van de ‘Ronde Tafel-ers’, een soort Rotary Club, die hier hun diner hebben gehouden.
Nà de pauze komt de eerste gerenommeerde naam van de line-up. Dé verrassing (voor ons) van Breda Jazz 2013 Jan de Bruijn! Vandaag op Yellowtime Blues heeft Jan de Bruijn een andere band dan in Breda om hem te begeleiden maar Jan de Bruijn staat vaker met andere combinaties op een podium. Vandaag zijn de companen; Brugse Carlo van Belleghem op de bass (we zagen hem al eens bij Lightnin’ Guy), Maceo Parker’s drummer de Amerikaan Jamal Thomas en huis-band gitarist van het tv-programma ‘Laatste Show’ Eric Melaerts. Jan de Bruijn speelt weer op zijn vertrouwde van Belgische makelij Steffsen en opent met J.J. Cale’s ‘Travelin’ Light’. Heerlijk om deze man aan het werk te zien, zijn spel op de gitaar en zijn vocals zijn in perfecte balans, het geheel ontmoet elkaar op de kruising van jazz en blues! Jan de Bruijn neemt tijdens het tweede nummer het publiek mee naar de Delta door Blind Willie Johnson’s ‘Nobody’s Fault But Mine’ te spelen waarin Eric Melaerts de eerste van vele prachtige solo’s weggeeft op zijn Duesenberg Starplayer. Jan de Bruijn speelt als hommage aan Sam Cooke ‘Bring It On Home To Me’, een van de bekendere nummers van Sam Cooke én de song wordt al, zij het nog wat timide (Belgen zijn altijd wat reserveerder dan ‘Ollanders), meegezongen wordt door de toeschouwers.
De toeschouwers die getuige hun reacties aan het adres van de fotograaf en de reporter van ‘The Blues Alone?’ zéér verrast zijn door de kwaliteit 
van deze muzikant maar ook verrast door de ‘blues’. Het blijkt toch nog steeds dat velen de blues muziek met andere waarden associëren. Als we getuige zijn van Little Milton’s ‘Feel So Bad Like A Ballgame On a Rainy Day’ mogen wij als toeschouwers genieten van de eerste bass solo van Carlo van Belleghem maar ook een solo (veel koperwerk!) van de Amerikaanse drummer Jamal Thomas. De muzikale devotie druipt er bij deze selectie van ‘Finest Hour’ muzikanten vanaf! Leuke gimmick wordt door Eric Melaerts ten toon gespreid als hij een enkele toets samen met de blues-harp bespeelt tijdens ‘Stormy Monday’ waarna hij de Ibanez ter hand neemt om ook daarop weer een fabuleuze solo te spelen. Mooi dat Jan de Bruijn zichtbaar geniet van het spel van zijn collega’s, geen ster-allures dus die Jan! Jammer dat Eric tijdens Tony Joe White’s ‘Roosevelt & Ira Lee’ met een los contact kampt maar dit euvel wordt naar de achtergrond verwezen door de kwaliteit van Jan de Bruijn die dit nummer met zoveel passie vertolkt, prachtig gewoon! Dit tribute aan TJW wordt gevolgd door Jan‘s tribute aan de onlangs overleden J.J. Cale met‘They Call Me the Breeze’. Tijdens Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ horen we een huilende gitaar van Eric en een lange vocale uithaal van Jan, zeer smaakvol deze combo van twee topmuzikanten. Aan het eind van Jan de Bruijn‘s set komt ook Paul Ambach a.k.a. Boogie Boy een paar nummers meespelen op de keys waarbij hij ook twee mannen uit het publiek uitnodigt het podium te beklimmen. De mannen zijn vader en zoon Jansen; vader Lode a.k.a. Louis, Jansen speelt trompet en zoon Mitya Jansen speelt sax. Later blijkt dat deze heren in de band van Boogie Boy de blazerssectie vormen. Tijdens deze laatste minuten van de anderhalf uur durende set van Jan de Bruijn horen we nog ‘Doctor Brown’, B.B.’s ‘The Thrill Is Gone’ en voor de tweede keer vanavond ‘Got My Mojo Working’. Wàt een geweldige combinatie van muzikanten hebben hier de laatste anderhalf uur de inmiddels in grote getalen voor het podium geposteerde menigte mogen vermaken, een super set van een super band!
Nadat we bekomen zijn van voorgaand spektakel zijn we nog meer ‘anxious’ om de volgende en alweer laaste set van Yellowtime Blues mee te gaan maken. Een van de weinigen Belgen zoals Arno, Daan en natuurlijk de koning van België genoeg heeft om met de voornaam geïntroduceerd te worden heet Roland. De excentrieke muzikant Roland van Campenhout gaat als jaren door het leven onder de koosnaam Roland. Wij van ‘The Blues Alone?’ hadden al meerdere malen de eer om deze grootheid uit België aan het werk te zien met de altijd weer diverse projecten die hij aangaat. Deze man gaat niet gebukt onder een bestaan waar de sleur de overhand kan nemen, stééds weer deelt hij het podium met andere en/of jonge muzikanten. Roland van Campenhout reist over de wereld waar hij de daar opgedane invloeden weer vertaalt in zijn muziek; een zeer boeiende, kleurijke gitarist en persoon. De band die Roland van Campenhout gaat begeleiden bestaat uit dezelfde mannen als aan het einde van de vorige set. Roland opent met de slow blues van de hand van Ray Charles ‘I’ve Had My Fun’. Klaarblijkelijk wil Boogie Boy meer vaart in de laaste set brengen en zet ‘Let The Good Times Roll’ in , een ander nummer van Ray Charles, waarin Mitya wordt gesommeerd (!) het publiek in te gaan om zijn sax solo te spelen. De jonge Jansen moet het podium af om op de, helaas onverlichte dansvloer, zijn (unplugged) kunsten te vertonen gevolgd door Jansen sr. op trompet, ik kan u verzekeren dat zij zich goed van deze taak kwijten! Inmiddels zit de stemming er goed in, aangewakkerd door het onmetelijke enthousiasme van Boogie Boy, bij zowel de heren óp het podium als de dames en heren vóór het podium. Er wordt gretig van de dansvloer gebruik gemaakt al moet ik bekennen dat ik twijfel of de notabelen de betekenis van de tekst “if you don’t like my peaches, you’d better stop shaking my tree” écht begrijpen. 
De stemming wordt vastgehouden door voor ‘Hoochie Coochie Man’ te kiezen met Roland op de blues-harp. Roland die vooraf dit nummer, ongetwijfeld geleid door de belichting, door Eric Melaerts geholpen dient te worden de juiste kant van de smoelenschuiver aan de lippen te brengen! Gevolgd door een pràchtige vertolking van ‘St. James Infirmary’ waarin solo’s voor Eric en Jan. Ook mooi is de harmony singing tijdens ‘Halleluja I Love Her So’ (R.Charles) van Eric, Roland en Boogie Boy. Nù is het podiumbeest Boogie Boy écht los en dus volgen er nog een aantal covers van o.a. Ray Charles en Louis Amstrong, Boogie Boy gooit en zwaait met zijn microfoon uit de losse pols, het publiek geniet met volle teugen van deze ras-entertainer. Een zéér geslaagde eerste editie van Yellowtime Blues wordt genoteerd in de boeken van de ‘The Blues Alone?’!
Rest ons nog de organisatie te bedanken voor hun zorg, de vrijwilligers bedankt voor de tomeloze inzet én de P.A./geluidstechnicus voor zijn zéér goede geluid op dit festival!
