Swing Wespelaar 16 – 18 augustus 2013. Tekst van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
De laatste dag van Swing Wespelaar begint met weer met zo’n Belgische band waarvan je de naam al eerder via de social media voorbij hebt zien komen. Vandaag is dat het John Henry Orchestra; John staat voor Jan Jaspers en Henry staat voor Henk Van der Sypt. De twee heren brengen hun eigen variant van regisseursstoelen mét naam mee naar menig festival; zo staan ze ook hier op het podium van Swing Wespelaar klaar. Henk Van der Sypt a.k.a. Henry speelt bass en gitaar en Jan Jaspers a.k.a. John speelt de gitaar en neemt ook de drums voor zijn rekening. Niet een ‘One Man Band’ dus maar een ‘Two Man Orchestra’; en orkestraal klinkt het inderdaad al snel! Zo horen we o.a. ‘I’m On The Road Again’ (Willy Nelson/Canned Heat), een medley met o.a. ‘Sunshine of My Love’ (Cream), ‘All Right Now’ (Free) en ‘Jumping Jack Flash’ (Rolling Stones) maar ze spelen ook ‘traditionals’. De stem van John lijkt een beetje op die van Dinant Woesthoff maar laat ik hem nu niet in een hokje stoppen. De twee mannen vullen elkaar qua spel maar ook qua stemgeluid enorm goed aan. Dit John Henry Orchestra heeft goed de stemming erin gebracht op de laatste dag van Swing Wespelaar maar ik doe hun tekort als ik hen niet complimenteer met hun muzikale kwaliteiten. We horen ook nog ‘You Gotta Live For Yourself’ en bij het eigen nummer ‘Stand Up’ verwisselt Henry zijn bass voor de gitaar. Als ik het voor het zeggen zou hebben dan zullen we deze mannen nog veel vaker tegen komen.
Voor de volgende set staat er al een vaste schare fans te wachten, de fans zijn namelijk heel makkelijk in het publiek te herkennen omdat de Rockabilly meisjes en jongens nu eenmaal een boodschap via hun kleding en make-up uit willen dragen. De band die nu aan zal treden is zo’n Rockabilly band, de organisatie van Swing Wespelaar heeft dit jaar het Amerikaanse Voodoo Swing geboekt. De drie heren uit verschillende windstreken (o.a. Colorado en Missouri) van de States hebben nu als thuisbasis Phoenix Arizona. Met Slim Jim Phantom (ex- Stray Cats, nu Kat Man) als voorbeeld zien we ook hier een staande Leeroy Nelson die de rock & roll ritmes uit zijn drumkit zal laten klinken. De gitarist en vocalist van de band heet 
Shorty Kreutz en is zoals zijn bij-/artiestennaam doet vermoeden een klein mannetje. De andere man uit de band is Tommy Collins die ons gaat trakteren op wat up-right bass klanken. Een understatement naar wat later zal blijken. De mannen ogen nog jong maar treden alweer 20 jaar met elkaar op en dat is te merken ook! Wàt een entertainment valt ons hier te beurt maar vooral zetten deze vetkuiven een hele ‘volle’ sound neer. Velen zijn al bij het tweede nummer volop aan het dansen, ook de reguliere bezoekers van Swing Wespelaar kunnen de benen niet stil houden en jive-en dat het een lieve lust is. Jammer dat míjn dans-partner achter de hekken voor het podium zijn foto’s staat te maken anders waren wijzelf ook gezwicht voor het opzwepende ritme van de drie. Tommy Collins blijkt naast een zeer goede up-right bassist ook nog een circusartiest in de dop te zijn; hij bespeelt n.l. zijn bass stàànde op de welving van de bass. Wat een gimmick! Het publiek is wild enthousiast! Leuk is ook dat Shorty Kreutz meldt dat er genoeg Rockabilly bandjes zijn die covers brengen maar dat hùn voorkeur uitgaat naar eigen geschreven nummers. De énige cover die de band wel uit respect wil brengen is een Rockabilly uitvoering van Johnny Cash’s ‘Folsom Prison’. Het tempo van dit nummer ligt zó hoog dat zélfs de getrainde rock & roll danser hier moeite mee heeft en hijgend de (bezweette)handdoek in de ring gooit. Ook horen we een nummer over de geboortegrond van Shorty, California, een nummer van hun 2011 album ‘Keep On Rollin’ dat de titel ‘West Coast Boogie’ mee kreeg. We horen ook nog de titeltrack van hun in 2013 uitgebrachte album ‘Fast Cars, Guitars, Tattoos & Scars’. Tijdens ‘Made in the USA’ van het album ‘Europe Summer Tour 2012’ slaat Leeroy Nelson staande op zijn bass drum de beat! De fotografen vóór het podium moeten een verwen-moment beleven! Wij hebben genoten van dit optreden; u als lezer van ‘The Blues Alone?’ kunt hen deze maand nog zien in diverse etablissementen in Nederland en België check hun website voor de juiste speeldata (www.voodooswing.net)
Shorty Kreutz en is zoals zijn bij-/artiestennaam doet vermoeden een klein mannetje. De andere man uit de band is Tommy Collins die ons gaat trakteren op wat up-right bass klanken. Een understatement naar wat later zal blijken. De mannen ogen nog jong maar treden alweer 20 jaar met elkaar op en dat is te merken ook! Wàt een entertainment valt ons hier te beurt maar vooral zetten deze vetkuiven een hele ‘volle’ sound neer. Velen zijn al bij het tweede nummer volop aan het dansen, ook de reguliere bezoekers van Swing Wespelaar kunnen de benen niet stil houden en jive-en dat het een lieve lust is. Jammer dat míjn dans-partner achter de hekken voor het podium zijn foto’s staat te maken anders waren wijzelf ook gezwicht voor het opzwepende ritme van de drie. Tommy Collins blijkt naast een zeer goede up-right bassist ook nog een circusartiest in de dop te zijn; hij bespeelt n.l. zijn bass stàànde op de welving van de bass. Wat een gimmick! Het publiek is wild enthousiast! Leuk is ook dat Shorty Kreutz meldt dat er genoeg Rockabilly bandjes zijn die covers brengen maar dat hùn voorkeur uitgaat naar eigen geschreven nummers. De énige cover die de band wel uit respect wil brengen is een Rockabilly uitvoering van Johnny Cash’s ‘Folsom Prison’. Het tempo van dit nummer ligt zó hoog dat zélfs de getrainde rock & roll danser hier moeite mee heeft en hijgend de (bezweette)handdoek in de ring gooit. Ook horen we een nummer over de geboortegrond van Shorty, California, een nummer van hun 2011 album ‘Keep On Rollin’ dat de titel ‘West Coast Boogie’ mee kreeg. We horen ook nog de titeltrack van hun in 2013 uitgebrachte album ‘Fast Cars, Guitars, Tattoos & Scars’. Tijdens ‘Made in the USA’ van het album ‘Europe Summer Tour 2012’ slaat Leeroy Nelson staande op zijn bass drum de beat! De fotografen vóór het podium moeten een verwen-moment beleven! Wij hebben genoten van dit optreden; u als lezer van ‘The Blues Alone?’ kunt hen deze maand nog zien in diverse etablissementen in Nederland en België check hun website voor de juiste speeldata (www.voodooswing.net)
De volgende band van de line-up van Swing Wespelaar is de Charlie Morris Band. Charlie Morris is een Amerikaan die sinds de 90-er jaren woonachtig is in Zwitserland waar ook zijn bandleden vandaan komen. Even de band aan u voorstellen; we zien dus Charlie Morris op gitaar en vocals, Marco Jeanrenaud op de drums, Markus Baumer is de keyboard speler van de band en ‘last but certainly not least’ de bassist van de band heet Ivan Rougny. Charlie Morris is het type ‘studio muzikant’; heel kundig op de gitaar waarop hij ook de slide beheerst, de stem is wat dunnetjes maar vooral zijn stage-presence is van dien aard dat het snel saai en stijfjes aandoet. Jammer genoeg ben ik niet de enige die deze mening is toegedaan want velen uit het voor het podium aanwezige publiek verplaatst zich van lieverlee naar de food- en drankstands op het grote plein in Wespelaar. Mijn conclusie is dat je deze man beter in een kleinere setting kan zien spelen waarbij zijn virtuositeit in de smaak zal vallen bij de ‘echte’ liefhebber.
Dan een band die ook nog niet zo héél erg bekend is bij het bluespubliek hier aanwezig op Swing Wespelaar ; althans als ik de op de vragen die ons gesteld werden vóóraf hun optreden mag afgaan. De Kirsten Thien Band is de band waar we hier over praten, de dame waarnaar de band is genoemd komt uit Maine, overigens geboren nabij Berlijn op een Amerikaanse legerbasis, tegenwoordig resideert zij in New York City. De ‘redhead’ heeft al een drie-tal albums op haar naam staan opgenomen in de laatste 12 jaar met blues met gospel-, soul-, funk- en rock-invloeden. De zeer aantrekkelijke dame op de akoestische Taylor 
gitaar opent met ‘Please Drive’ een nummer dat zij met blues-legend Hubert Sumlin opnam en dat op haar laatste album ‘Delicious’ te vinden is. Haar stem doet veel denken aan die van Shania Twain (‘That Don’t Impress Me Much’); een stem met een behoorlijk country klankkleur dus. Bij het tweede nummer vraagt Kirsten of de aanwezige dames net zo hard als bij haar optreden in Groningen aan de vooravond van Swing Wespelaar willen meezingen bij ‘Wild Women’ waarin een gitaarduel met lead-gitarist David Patterson. Kirsten wordt op haar wenken bediend! Vooral David Patterson is de gangmaker in de band, hij mag van Kirsten Thien duidelijk de hoofdrol vervullen m.b.t. de gitaarpartijen. Vandaag op Swing Wespelaar heeft de Kirsten Thien Band ook nog een nieuwe drummer, Christophe Gaillot, hij is meegekomen uit Frankrijk. Tijdens het vierde nummer van de set, Elvin Bishop’s ‘Fooled Around and Fell In Love’, zingt het publiek ‘harmony’ mee met Kirsten. Een verdienste vinden wij, knap dat je in een paar nummers het klaar kan spelen het publiek op je hand te krijgen. Wij worden tijdens ‘Treat Him Like a Man’ (Delicous 2010) vergast op wederom een solo van David Patterson, dit nummer met veel passie gezongen én gespeeld duurt een kleine tien minuten. Het plein van Swing Wespelaar is inmiddels stampend vol, vol met aandachtig publiek, want deze frêle dame heeft passie in haar stem maar ook in haar performance. Zij kan de verhalen uit haar liedjes uitstekend overbrengen. Zo ook in haar nummer over het reizen van en naar gigs; ‘Sweet, Lost and Found’ ook weer een nummer met een hoog country gehalte. Zo schreef Kirsten zelf het nummer ‘Dreams of a Boy’ na het lezen van Buddy Guy’s ‘When I Left Home’ waarin we wéér getuige mogen zijn van een gitaarduel tussen de akoestische en de elektrische gitaar van David. Als ik met één van de organisatoren de ‘redhead’ gade sla zijn we dezelfde mening toegedaan; passie kan je niet leren dat heb of dat heb je niet! Wij staan allebei met kippenvel op de armen naar deze geweldige zangeres te kijken. Tijdens een van de songs zie ik iets gebeuren waarvan ik nog niet eerder getuige heb mogen zijn; de bassist neemt een bierflesje ter hand om slide te spelen op zijn bass. Een fantastische set is ons te beurt gevallen; Kirsten Thien is een bijzondere dame waarvan we nog veel zullen gaan horen als het aan mij ligt.
gitaar opent met ‘Please Drive’ een nummer dat zij met blues-legend Hubert Sumlin opnam en dat op haar laatste album ‘Delicious’ te vinden is. Haar stem doet veel denken aan die van Shania Twain (‘That Don’t Impress Me Much’); een stem met een behoorlijk country klankkleur dus. Bij het tweede nummer vraagt Kirsten of de aanwezige dames net zo hard als bij haar optreden in Groningen aan de vooravond van Swing Wespelaar willen meezingen bij ‘Wild Women’ waarin een gitaarduel met lead-gitarist David Patterson. Kirsten wordt op haar wenken bediend! Vooral David Patterson is de gangmaker in de band, hij mag van Kirsten Thien duidelijk de hoofdrol vervullen m.b.t. de gitaarpartijen. Vandaag op Swing Wespelaar heeft de Kirsten Thien Band ook nog een nieuwe drummer, Christophe Gaillot, hij is meegekomen uit Frankrijk. Tijdens het vierde nummer van de set, Elvin Bishop’s ‘Fooled Around and Fell In Love’, zingt het publiek ‘harmony’ mee met Kirsten. Een verdienste vinden wij, knap dat je in een paar nummers het klaar kan spelen het publiek op je hand te krijgen. Wij worden tijdens ‘Treat Him Like a Man’ (Delicous 2010) vergast op wederom een solo van David Patterson, dit nummer met veel passie gezongen én gespeeld duurt een kleine tien minuten. Het plein van Swing Wespelaar is inmiddels stampend vol, vol met aandachtig publiek, want deze frêle dame heeft passie in haar stem maar ook in haar performance. Zij kan de verhalen uit haar liedjes uitstekend overbrengen. Zo ook in haar nummer over het reizen van en naar gigs; ‘Sweet, Lost and Found’ ook weer een nummer met een hoog country gehalte. Zo schreef Kirsten zelf het nummer ‘Dreams of a Boy’ na het lezen van Buddy Guy’s ‘When I Left Home’ waarin we wéér getuige mogen zijn van een gitaarduel tussen de akoestische en de elektrische gitaar van David. Als ik met één van de organisatoren de ‘redhead’ gade sla zijn we dezelfde mening toegedaan; passie kan je niet leren dat heb of dat heb je niet! Wij staan allebei met kippenvel op de armen naar deze geweldige zangeres te kijken. Tijdens een van de songs zie ik iets gebeuren waarvan ik nog niet eerder getuige heb mogen zijn; de bassist neemt een bierflesje ter hand om slide te spelen op zijn bass. Een fantastische set is ons te beurt gevallen; Kirsten Thien is een bijzondere dame waarvan we nog veel zullen gaan horen als het aan mij ligt.
Helaas zijn we alweer toe aan de laatste set van de 26e editie van Swing Wespelaar, Joe Louis Walker zal de menigte zijn versie van de blues laten horen, zien en voelen. Wij hebben al diverse keren de inmiddels 63 jarige man mogen aanschouwen en weten dat hij een vakman is. Hij is een veel gevraagd artiest over de hele wereld maar ook een bekwaam producer. De man met bril en vlechtjes heeft deze keer een behoorlijk jonge ‘pick-up’ band om zich heen verzameld. De jonge mannen genieten zichtbaar van de performance en gitaar skills van Joe Louis Walker. We zien op de keys Eric Finland die menige bezoeker uitlokt tot luidkeels zijn appreciatie ten toon te spreiden, Jordan Rose op de drums en John Bradford speelt de 5-snarige bass. We worden getrakteerd op ‘Juicy Fruit’ een nummer uit 2006 alweer verschenen op ‘Playin’ Dirty’, ‘Tell Me Why’ waarin een vette slide solo die het publiek al bij het derde nummer wild enthousiast maakt. De menigte golft op het ritme van de band heen en weer tegen de hekken; vrouwen krijgen ‘de hoogte’ en proberen de aandacht van de 63 jarige op het podium te trekken door bijna óver de hekken heen te duiken. De jonge man Eric Finland op de toetsen kijkt of hij dit soort performances al jàren mee maakt maar ondertussen legt hij de ene na de andere vette solo neer. Ook brengt Joe Louis Walker het gospel aandoende nummer van zijn 2012 album ‘Hellfire’ ‘Soldier For Jesus’ waarbij de andere bandleden ook een duit in het (kerk)zakje doen door ‘harmony’ mee te zingen. Pràchtig, vooral nà het voorafgaande pompende blues geweld!
Joe Louis Walker beheerst de slide techniek tot in de perfectie; we gaan deze zondag om 22:30 nóg een keer ‘to church’ als Joe Louis Walker en zijn band ‘I Pray For You’ spelen. Als JLW zijn goudkleurige Gibson verruilt voor een mat zwart exemplaar om ‘Sugar Coated Girl’ te spelen weet het publiek op het plein van Wespelaar niet meer van ophouden. De set wordt afgesloten met de slow blues ‘Why Did She Treat Me Like That’ waarin wederom een sublieme solo van Eric Finland. De aftocht van het podium wordt niet door het publiek op prijs gesteld en dus schreeuwt men om een ‘encore’. De aanwezige toeschouwers worden op hun wenken bediend door JLW als hij ‘Woke Up This Morning’ inzet waarbij hij al snel zijn twee Nederlandse aanwezige gasten uitnodigt hem te vergezellen op het podium. Na het bestijgen van de trap naar het podium door International Blues Music finalist Robbert Fossen en Fat Harry & the Fuzzy Licks’ Harold van Dorth krijgen we een lekkere jamsessie te zien waarin JLW de gitaar uit handen geeft aan Harold van Dorth, JLW de bluesharp blaast en Robbert Fossen garant staat voor de vocals. Super afsluiter van een Super Swing Wespelaar wat met recht de sub-titel ‘Blues for the People’ voert! Rest ons nog de organisatie te bedanken voor al hun gastvrijheid en goede zorgen, alle vrijwilligers die dit gratis festival mogelijk maken. Bedankt! De reporters van ‘The Blues Alone’ zeggen alvast tot ziens tot 2014 ongeacht de line-up!!!
Mooi verslag en dito foto’s.
Ik loop een beetje achter met lezen. Zit even heerlijk te genieten van jullie verslag. Mooi, mooi, mooi! Ik heb alweer een paar namen op mijn verlanglijstje gezet.