Swing Wespelaar – Blues for the People Dag 1

De vrijdagavond van het jaarlijks, gratis festival, Swing Wespelaar begint traditie getrouw met een band van Belgische bodem. Deze 26e editie van Swing Wespelaar krijgen Doghouse Sam & his Magnatones de eer om het ‘Blues for the People’ festival te openen. Niet zo verwonderlijk dat frontman Wouter Celis hier met zijn Magnatones staat want de band is ‘hot’ in het festival circuit. De reporters van ‘The Blues Alone’ mochten u als lezer al eerder verslagen van optredens (Blues Night Breda, Moulin Blues & BRBF Peer) van deze band berichtten dus het lijkt mij onnodig de band opnieuw te introduceren. Ook tijdens dit optreden op Swing Wespelaar horen we natuurlijk behoorlijk wat nummers van hun eerste album ‘Buddha Blue’ zoals het werkelijk bijzondere ‘Back in the Ring’ waar up-right bassist Jack O’Roonie zelfs de strijkstok hanteert op zijn imposante bass!
Gegeven het feit dat de toeschouwers op een vrijdagavond nog de omschakeling dienen te maken van ‘werk-mode’ naar ‘ontspannings-mode’  zie ik dat de openingsact van de 26e editie van Swing Wespelaar hard moet werken om het publiek mee te voeren. Tóch vind ik dat Doghouse Sam, Franky Gomez en Jack O’ Roonie hier een geweldige drive ten toon spreiden. Het publiek toont zijn waardering voor deze mannen door luid mee te joelen wanneer de diverse solo’s op gitaar, drums en up-right bass ten gehore worden gebracht.
‘I’m ready, I’m willing and I’m able’ is bijvoorbeeld een aanstekelijk rock & roll nummer waarmee menige heup alvast wordt los gewiegd voor wat er de rest van het week-end op het menu van Swing Wespelaar staat. Mijn heupen en spieren worden warm gedanst bij ‘So High’ waarna ik toepasselijk Franky omdoop tot  ‘Copacabana’ Franky Gomez. Wàt een ritmes kan deze man toch allemaal aan, super drummer! De band eindigt heel toepasselijk met ‘Ain’t Got Time’ waarin we gelukkig de terugkeer van het Kellogg Cornflakes blikken gitaar kunnen waarnemen en waarmee Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam een ‘Luther-tje’ (red. Dickinson)’ doet. Dat het “fel” klikt tussen de mannen on stage wordt wederom vertaald naar het aanwezige publiek. Wouter’s vaak gebezigde uitspraak “That’s It Folks” laat ons met een warm gevoel voor deze drie mannen achter.

De volgende band die hier op Swing Wespelaar optreedt is een Ierse band met een frontvrouw! De band heeft zich genoemd naar de dame in kwestie; Grainne Duffy Band (spreek uit als Gronje wat Grace betekent). De band heeft zojuist een tweede album ‘Test of Time’ afgeleverd nadat er in 2007 ook al een album was uitgebracht onder de naam ‘Out of the Dark’. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van de band gehoord voordat ik hen op de line-up van Swing Wespelaar zag. Grainne Duffy speelt wel goed gitaar maar wat mij betreft is het wat té routinematig. Ik ben niet omver geblazen ook al brengt zij speciaal een nummer voor alle dames in het publiek ‘Ev’ry Day’. De band brengt ietwat rocky blues en de stem van de jonge dame doet mij veel aan die van Bonnie Tyler denken. De tweede gitarist Paul Sherry geeft wat mij betreft wel de ‘body’ en diverse mooie solo’s in de nummers. Naast de vorige genoemden vinden we Davy Watson op bass en Eamon Ferris op de drums. We horen een redelijke cover van ‘Wild Horses’ van de Rolling Stones maar ik moet tóch concluderen dat ondanks hun goede start van de set, de impasse middenin, de band tegen het einde van hun set toch weer op stoom lijken te komen waarin zij ‘I’d Rather Go Blind’ spelen; niet de beste uitvoering ooit gehoord maar dat zullen we maar toeschrijven aan het feit dat deze band wat performance nog moet groeien naar de maatstaven van ‘the continent’ zoals de Britten plegen te zeggen.

Als afsluiter vanavond een in Nederland (Rotterdam) wonende Amerikaan; Keith Dunn hij treed hier in Wespelaar op met een band die slechts grote talenten herbergt. We zien namelijk Renaud Lesire en Bart De Mulder beiden op gitaar, geen bassist (!) maar déze ritme sectie bestaat slechts uit de piepjonge Alex Lex op drums. Keith Dunn opent wel goed mààr het wordt meteen duidelijk dat hij vandaag niet écht gaat knallen; hij is slecht bij stem. Zélfs tijdens de introducties van de songs klinkt zijn stem namelijk behoorlijk hees. Jammer want Keith Dunn viert vandaag toevallig zijn eerste lustrum met deze band. Het spel op de mondharmonica is ok maar ook niet meer dan dat vanavond. Zónder de band zou deze man zich, in ieder geval vandaag, niet staande hebben kunnen houden. Ik wàs al onder de indruk van het spel van de twee heren, Bart De Mulder en Renaud Lesire, maar na vanavond is mijn mening slechts versterkt.