Steve Conte’s Final Summer Show in NL!

gezien & gehoord in: Café La Strada – Eric’s Bar in Goes. band: Steve Conte & The Crazy Truth Int. w/ special guests. datum: vrijdag 9 augustus 2013 . review & filmpje door: Giel van der Hoeven foto’s door: Nico van Rooijen © [FB album]

Een bijzonder optreden afgelopen vrijdagavond in La Strada – Eric’s Bar in Goes. Steve Conte speelde er met zijn Crazy Truth in de Europese line-up zijn laatste gig als inwoner van Nederland. De in New Hartford NY geboren Conte kwam een jaar of negen geleden voor het eerst in ons land als gitarist van de Willy DeVille Band. Een relatie met een Zeeuws meisje uit Yerseke, die hij vervolgens ook huwde, zorgde ervoor dat hij zich enkele jaren in Zeeland vestigde. En zodoende pendelend tussen New York en Goes ook een bekend gezicht werd in de Zeeuwse muziekscène. Gitarist/zanger/songwriter/producer Steve Conte  had een deel van die scène dan ook uitgenodigd om zijn ‘Final Summer Show’ samen met nog wat ‘special guests’ luister bij te komen zetten. Dit onder goedkeurende blikken en luisterende oren van familie, vrienden en andere muziekliefhebbers. SC Goes NYC!

Voordat Steve Conte in de zomer van 2003 gitarist Freddie Koella (die met Bob Dylan op tournee ging) kwam vervangen bij Willy DeVille had hij er al een professioneel muzikantenleven van meer dan twee decennia opzitten. Behalve eigen bands zoals The Contes en Crown Jewels waarin zijn broer John basgitaar speelde, werkte hij in het verleden samen met grootheden als Chuck Berry, Etta James, Eric Burdon & the Animals, Robert Gordon, Paul Simon, Maceo Parker, the New York Dolls en nog vele anderen. Waarbij New York City steeds als thuisbasis diende. Eenmaal in Nederland ging Steve zich voornamelijk richten op zijn eigen powerrock trio Steve Conte & the Crazy Truth. Met aanvankelijk Leeko Kostrinsk op bas en Phil Stewart op drums werd in oktober 2009 ook de gelijknamige CD Crazy Truth (naar een gedicht van Charles Bukowski) uitgebracht. Daarnaast is Steve nog steeds actief bij de Michael Monroe Band. Monroe (Matti Fagerholm) was oprichter van de succesvolle Finse hardrock band Hanoi Rocks.

Maar zijn grootste muzikale liefde, de stad New York City, lonkte weer dus heeft Steve met zijn gezin besloten om the Big Apple weer definitief te gaan omhelzen. Met voorlopig als belangrijkste missie het promoten van zijn binnenkort te verschijnen solo album, ‘Steve Conte NYC!’  “It’s certainly not the end of my romance with The Netherlands… I’ll be back a few times a year to see my in-laws and to tour with The Crazy Truth, Michael Monroe or supporting my new solo album”, zo liet Steve ons in de uitnodiging al weten. Met lichte weemoed bevestigde hij dit vrijdag ook nog eens op het podium van Eric’s Bar in Goes: “A big thanks to all the friends, family & musicians who came out and packed La Strada for my final NL gig! My time here has been well- spent…” Het zou een onvergetelijke avond worden in Goes. Met Muzikale Broederschap in de Sint Jacobsstraat.

Tijdens de eerste set bestaat het trio Crazy Truth naast Conte nog uit twee begeleiders, de Zeeuw Jeroen Polderman (drums) en bassist Jan Verdoorn (ROLR). Het repertoire van de CD passeert de revue aangevuld met een enkele verrassende cover zoals ‘Ca Plane Pour Moi’ (Ik verkeer in hogere sferen) van de Belgische punkrocker Plastic Betrand. Steve’s eigen composities zijn songs in de beste traditie van de ouwe Stones, Faces, Aerosmith en Lou Reed met ‘the bloody energy’ van Johnny Thunders en de soul van Willy DeVille, zoiets. Veelal met donkere straat-teksten; van de Avenues in New York tot de Strip in Las Vegas. Bijvoorbeeld in ‘Gypsy Cab’ en ‘The Goods Are Odd’. Songs ook met een vleugje NY Dolls, zo ook in ‘This Is The End’ en ‘Get Off’. Pakkende tunes, ‘The Truth Ain’t Pretty’ en ‘Junk Planet’. Sleazy gitaargeluid in ‘Texas T’ en soms een ballade (‘Indie Girl’) tussendoor. De betere garagerock uit het hart gespeeld met een ziel van pure rock ‘n roll.

Het eerste nummer na de pauze – waarin Steve de tijd neemt om persoonlijk een praatje te maken met een aantal van zijn gasten – is gelijk al een nummer naar mijn hart: ‘Happy’ van de Rolling Stones. En zo dachten er meer over want in drommen kwamen de rokers weer vanuit de smalle Sint Jacobsstraat naar binnen. Het zal niemand verbazen dat ook Keith Richards muzikaal en qua attitude een grote invloed op Steve Conte heeft gehad. Vervolgens een lofwaardige tribute aan Willy DeVille met Venus of Avenue D. Mijn avond kon toen al niet meer stuk. Samen met Aart, ‘my guide in Goes’, geniet ik van de muziek en de entourage. A musical journey indeed! Geluid, licht en podium-setting zijn vaak niet ideaal in een muziekcafé, zo ook hier niet. Maar de sfeer was hartstikke goed en de drank vloeide rijkelijk in Eric’s Bar.

Uitsluitend covers dus in het tweede bedrijf waarin de Vlaamse Jos ‘Jozz’ Verheijen (Hot Fuzz, The Crazy Truth) de basgitaar even overnam van Jan Verdoorn en met Jeroen Polderman nog achter de drums. Wat dus tevens de ritmesectie van Hot Fuzz is en voorheen ook van PLAeTO. ‘Get It On’ van T Rex met Peter Urbanus (The Slaves) op gitaar. Jan Vos (Misty Basement) zingt een aantal reggaesongs, de Bob Marley klassiekers. Jonkie Maxim Carton past zich met gemak aan en profileert zich als een ervaren rot in ‘Have Love, Will Travel’ (The Sonics). En Eric-Jan Overbeek, beter bekend als Mr. Boogie Woogie, steelt de show achter de oude café piano met ‘Shake Rattle & Roll’. James van der Water mocht twee jaren zestig klassiekers meedoen en de country traditional ‘Freight Train’ (met Leo) werd ter plaatsen geïmproviseerd. Zo passeerde er een keur aan regionaal en (inter)nationaal vermaarde muzikanten de revue waarvan we niet alle namen hebben meegekregen. Maar allemaal leverde ze een nuttige en kostelijke bijdrage met ongedwongen, rock, reggae, boogie en country muziek. Nadat Steve zijn jarige vrouw Hedda had toegezongen en solo nog een Crown Jewels songs speelde werd ‘Radar Love’  gezongen door Jennifer Bouwens (Hot Fuzz) als afsluiter van de avond.  Het zou een onvergetelijke avond worden… het werd een buitengewoon gedenkwaardige avond in Goes. Die qua opzet een klein beetje deed denken aan de Memorial Tribute To Willy DeVille @ BB Kings In NY [23-08-2009]. Well done Steve!
[read here the interview we had with Steve Conte for WDVIF January 2011] 

Steve Conte & the Crazy Truth Int. setlist:
Junk Planet
The Truth Ain’t Pretty
Get Off
The Goods Are Odd
Texas T
Head Kicked In
Busload of Hope
Strumpet-Hearted Monkey Girl
Indie Girl
Gypsy Cab
This Is The End
Pills
Jam set:
Happy (Rolling Stones) – w/ Jozz
Venus of Avenue D (Mink DeVille) – w/ Jozz
Get It On (T Rex) – w/ Peter Urbanus
Have Love, Will Travel (The Sonics) – w/ Max Carton
Shake Rattle & Roll (Big Joe Turner) – w/ Mr Boogie Woogie
Summertime Blues (Blue Cheer) – w/ Jozz
I Shot The Sheriff (Bob Marley) – w/ Jan Vos
No Woman No Cry (Bob Marley) – w/ Jan Vos
It’s All Over Now (Bobby Womack) – w/ James van der Water
We Gotta Get Out Of This Place (the Animals) – w/ James van der Water
Freight Train (traditional) – w/ Leo
Happy B-day/Strawberry Velvet Fifty Cent Shoes (Crown Jewels) – SC solo
Radar Love (Golden Earring) – w/ Jennifer Bouwens

Note: the song order may be different and there were a lot of little pieces of songs (Plastic Bertrand, Velvet Underground, Iggy Pop, Led Zep, Petula Clark) but those cover songs weren’t “in the setlist” 🙂