Gezien & gehoord in Nowlan Park, Kilkenny in Ierland: Wrecking Ball Tour Weekender 2e concert met Bruce Springsteen & the E Street Band op 28 juli 2013. Belevingsreview door Paul Meerman met Foto’s van Paul & Gert & © Dylan Vaughan.
Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen, volgers van het eerste uur, bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013 in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again!
Zondag 28 juli, het tweede concert in Kilkenny. Tevens het laatste concert van de tweede Europese leg van de Wrecking Ball Tour. Er volgen in september nog enkele concerten in Zuid Amerika en dan is het wachten op de volgende reeks. Geruchten vanuit het Springsteen kamp zeggen: album – winter 2014 Australië, zomer USA en herfst Europa (indoor). Wij kijken er al naar uit.
Kim de cameravrouw
Na afloop van het concert zijn we richting het parkeerterrein gegaan. Daar verkregen we nummer 275 ev. Die zondagmorgen, na een stevig ontbijt namen we onze plaatsen in de rij weer in. Het was weer gemoedelijk en er werd flink nagebabbeld over de avond er voor. Tevens werd er weer druk gespeculeerd over wat nog komen zou. Eerder dan de dag ervoor werden we naar het stadion gebracht. Zo’n beetje dezelfde personen rond ons. Erg internationaal gezelschap met in ieder geval: Nederlanders, Belgen, Amerikanen, Ieren en Finnen. Italianen en Spanjaarden stonden dit keer voor aan. Wij stonden weer op rij 3 – 4 iets rechts van het midden. Een mooie stek ter hoogte van Little Steven. Tussen de warming-up bands door nog hier en daar een praatje gemaakt met o.a. Jaap, Gijs, Hilda en Rikkie. Steven en Gary aan zien komen en de foto gekregen die Kim de cameravrouw van ons en onze sign de vorige avond had gemaakt.
De eerste band (Delorentos) niet gezien, toen zat ik nog op de grond. Wel gehoord, aardige onderhoudende muziek. De tweede band (LAPD) bestond uit vier “oudere” mannen die traditionele Ierse muziek speelden. Ook aardig, maar meer muziek om te beleven in een groep dan op een groot veld met groot podium. Bovendien weinig actie op het podium, dus niet bijster interessant om te bekijken. De derde warming up van die dag was Imelda May, een Ierse Caro Emerald. Je vindt het leuk of niet. Ze deed erg haar best en kon het publiek redelijk goed mee krijgen. Het kon echter niet verbloemen dat de voorprogramma’s van de dag ervoor beduidend beter waren. Toen Lef de traditionele centremic foto kwam nemen kwamen de borden omhoog. Eén bord had als tekst ‘Don’t play no more full album Born in the USA’. Die kwam dus uit het teleurgestelde Spaanse kamp (…)
Preek
Iets voor half acht komt de band on stage, en net als de avond er voor beginnen ze met This Little Light of Mine. Bruce zit daarna gelijk in de goede versnelling met achtereenvolgens My Love will not let you down en Badlands. Met We Take Care of OurOwn, een strakke Adam Raised the Cain(met een flink solerende Boss) en Death to my Hometown hebben we een flitsend begin gekregen, eentje waarbij Bruce en de band het tempo hoog hebben gehouden. Geen signs, geen verzoeken gehonoreerd. Waar gaan we heen is de vraag? We krijgen het rustige American Skin (41 shots), voor mij een primeur, en The Promised Land om vervolgens de Wrecking Ball binnen te halen. Nog steeds geen verzoekjes opgehaald. Wel een preek. Bruce vraagt het publiek of ze klaar zijn voor de laatste dans, for a while mompelt hij er achteraan. Hij rept over de reis die de band heeft gemaakt, hij bedankt de fans van wie hij vele gezichten herkent omdat ze zo vaak zijn komen kijken naar hem, de “motherfucker” zoals hij zelf zegt. Hij weet dat het offers brengen betekent. Hij is dankbaar en deelt mee: we’ll be back, we’ll be back, we’ll be back, we’ll be back, we’ll be back, we’ll be back. Zo dat is duidelijk. We zijn gelijk de speculaties over een solo tour ook kwijt. Toch?
Na Spirit in the night volgde een wederom fantastische uitvoering van The River die hij opdroeg aan ene Don voor zijn broer John. En dan gaat The Boss op zoek naar verzoekjes. Naast ons staat de Finse Springsteen community ‘This Hard Land’. Een man en vrouw hebben een sign in de vorm van een circustent. Aan de binnenkant alle shows die zij bezocht hebben en waarbij het door hen gewenste nummer niet is gespeeld. Bruce vraagt of ze het bordje aan kunnen reiken. De groep wordt gek en de man en vrouw krijgen ruim baan van rij 4 naar een plekje aan de barrier. Bruce deelt plagend mee dat het nummer waarschijnlijk vanavond weer niet wordt gespeeld. Clark Gayton staat al front stage en begint op zijn tuba. Bruce loopt wat achter en Clark begint opnieuw. Glimlachend begint Bruce aan Wild Billy’s Circus Story. Mooi hoor. Zo onverwacht zo’n nummer te horen krijgen. Poehee. En de Finnen, die zijn buiten zinnen, high fives all over the place. De man staat te trillen, de vrouw omhelst hem. Iedereen, inclusief ondergetekende, heeft even een brokje in de keel. Fijn om dit van zo dichtbij te zien. Het volgende nummer is voor een Spaanse fan die ook al vaak om het nummer gevraagd heeft: Man at the Top. Prachtig, we gaan ineens richting een verrassende show zo lijkt het. Het feestje is nog niet ten einde want uit dezelfde hoek van de Spanjaard haalt Bruce een verzoekje op: When you walk in the room (Jackie Deshannon en als hit geperformed door The Searchers). Nils lofgren staat met de blazers front stage. De blazers zijn zangers en Nils speelt semi-akoestisch en geeft leiding aan het clubje, trompetist BarryDanielian geeft handen wrijvend de maat aan. Het plezier straalt er van af en het nummer is ook nog eens goed te pruimen, en weer een vinkje voor mij op de lijst van live meegemaakte nummers. Het is echt genieten in Kilkenny!
Full Album
Bruce verhaalt over een dunne iele jongen die erg jong oogt en als producer in 1975 werkzaam was. Bruce kwam hem tegen bij een recording in 1975. Deze “jongen” (producent James Lovine) is aanwezig vandaag en hem wordt het volgende opgedragen: een uitvoering van het full album van Born to Run, niet geheel ontoevallig het eerste album wat Lovine ooit als producer op de plank heeft gebracht. We gaan van start met Thunderroad, gevolgd door het semi eerbetoon aan Clarence en Danny 10Th Avenue Freeze Out, het vlammende Night en dan de piano van professor Roy Bittain, een prachtige uitvoering van Backstreets. Vervolgens mogen de Tramps zich uitleven en gaan de handen regelmatig richting podium Born to Run, de titeltrack. Na She’s the One volgt voor mij al weer het vijfde vinkje van de avond: Meeting across the river. Curt Ramm speelt prachtig trompet, Roy leeft zich weer uit op de piano en rond ons volgt iedereen gespannen het lied. Schijnbaar onbewogen staat Bruce het lied te zingen, een glimlach op het einde richting Curt en een klaterend applaus volgt.
Roy moet nog even doorgaan, want de volgende song is Jungleland. Bruce zweept het publiek en iedereen is los….down in jungleeeeeeeeeelanddddddd en dan de saxsolo van Jake Clemmons. Na deze set volgt wonderbaarlijk genoeg geen Waiting on a sunnyday, maar gaat Bruce verder met The Rising, gevolgd door de meestamper Land of Hope and Dreams en Born in the USA en one, two, three, four wederom de tranentrekker Bobby Jean. Ze was nog steeds weg volgens de moeder. Hoe vaak Bruce er ook over zingt ze is er niet. Wat er wel is, is het massaal zwaaien met de handen van links naar rechts. Een snelle blik rond me leert me dat het stadion van Kilkenny massaal staat en zwaait. Haha, mooi hoor. Helaas voor mij stond schijnbaar Secret Garden op de originele set, die had ik graag eens gehoord, maar ja, ik geniet net zoveel van Bobby Jean hoor. We gaan naar het einde want we hebben Seven nights to rock, lekker ouderwetse rockabilly. Saturday and Sunday everybody rocks, en dat gold zeker voor dit Wrecking Ball Weekender in Kilkenny. En Bruce, die ging weer naast Roy zitten aan de piano en liet Roy zijn hoofd en neus op de toetsen drukken.
Iers volksdansje
Maar we zijn nog niet klaar, want we krijgen nog Dancing in the Dark. Een Iers meisje heeft op haar bordje geschreven dat ze speciaal haar haren blauw heeft geschilderd en graag daar een Ierse dans tegenover wilt zetten. Ze mag op het podium komen en leert Bruce een onvervalst Iers volksdansje. De meester heeft moeite om het bij te houden, maar doet het wel. Hilariteit alom, niet alleen bij ons, maar ook bij de bandleden en de crew die staat toe te kijken. Mooi moment. American Land volgt en iedereen gaat losser dan los. Dan komt Ali Weinberg op het podium. Gisteren nam ze nog een foto van ons en haar vader, nu staat ze met een accordeon mee te spelen. En dan moeten we weer door de knieën bij de Shout uitvoering, maar niet eerder dan nadat de baas meedeelt dat we net de E-Street Band gezien hebben met de bekende riedel `you have justseenthe hardstomping, pantsdropping, earthshaking, hardrocking, bootyshaking, assquacking, lovemaking, viagrataking, historymaking legendary E Street Band´, en bedankte gelijk daar achter aan ook de fans die steeds weer kwamen die hem en de band kwamen bewonderen hij noemde ze onder andere de ticket-buying, hotel-booking, plane-taking, train-riding, queue-formingen burger-eating legendary E Street Fans. Dan gaan we weer, a little lower, a little lower. Ik vervloek de baas, mijn spieren kunnen niet meer, alles staat op knappen, ik moet, ik moet, ik moet doorgaan. En zo doet de band ook, doorgaan. Immers er volgt nog een feestelijke afsluiting met de reprise van This Little Light of Mine. Ik kijk ze allemaal nog eens aan. Ze staan zo dichtbij, ze hebben zoveel vreugde gegeven, ze hebben zoveel plezier gehad, ik heb er energie van gekregen, ik heb er plezier van gehad, kracht, ik heb er van genoten deze Wreking Ball Tour deel 2 Europa. Wat een leuke heerlijke tripjes heb ik mee mogen maken, wat een gezelligheid hebben we gehad als vriendengroep, wat fijn dat mijn dochters mijn passie hebben mee mogen beleven in Nijmegen, wat hebben we leuke lieve mensen leren kennen, leuke steden ontdekt, nog iets af kunnen sluiten in Munchen, daar ook de plaatselijke trots Bayern M de Champions League zien winnen, wat hebben we het koud gehad, wat een regenbuien hebben we gehad, maar gelukkig ook regelmatig erg warm gehad, wat hebben we een vreemde lui gezien, bere goede concerten mee gemaakt, en vooral veel, heel veel lol gehad. Het heeft wat gekost aan energie, aan vrije tijd, aan regelen, maar we hebben zoveel terug gekregen. Het is nu voorbij. Voorlopig dan wel te verstaan.
Off stage
De band gaat off stage. Bruce komt terug solo akoestisch sluit hij af met This Hard Land. Prachtig. Weemoedig haast zoeken we elkaar daarna op, de bekenden en onbekenden uit dit circus. We nemen afscheid van bijvoorbeeld Marco en Sanne, bij (bijna) al onze concerten waren zij er ook, lekker dollen maar ook serieus babbelen kon goed met hen, we schudden handen met andere bekenden, groeten op afstand Jaap (Rendezvouz), Gijs, Hilda, Rikkie, Rotterdamse Willem en zijn maat Dirk Kuyt, onze Belgische fietsenmaker Gert. Dank aan iedereen die we on the road hebben leren kennen of weer tegen kwamen. Wij (als groep) hebben genoten, ook van jullie !! Dank tenslotte ook aan Arjan en Giel voor het podium waarop deze (amateur belevings-)verslagen geplaatst mochten worden (www.thebluesalone.nl) keep up the good work jongens!
Tot slot, Merci Boss, merci E Street Band. [Paul].
