Gezien & gehoord in Nowlan Park, Kilkenny in Ierland: Wrecking Ball Tour Weekender met Bruce Springsteen & the E Street Band op 27 juli 2013. Belevingsreview door Paul Meerman met Foto’s van Paul & Gert & © Dylan Vaughan.
Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen, volgers van het eerste uur, bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013 in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again!
Budweiser Boost
Zaterdag 27 en zondag 28 juli, dit weekend stonden de laatste twee concerten van de Wrecking Ball Tour Europese leg deel 2 van Bruce Springsteen & the E Street Band voor ons op het programma. Zonder onze vaste maat Willem togen we af richting het in (bijna) Zuid Ierland gelegen Cil Chainnigh oftewel Kilkenny. We lazen de vijf belangrijkste dingen die er te doen zijn in Kilkenny, een stadje met circa 23.000 inwoners: een middeleeuws kasteel bezoeken, een kerk bekijken, genieten in een van de vele pubs (circa 90), gaan kijken bij de Hurling kampioenen van Ierland of een bezoekje brengen aan een van de drie bierbrouwerijen. Niet alleen komt hier Kilkenny bier vandaan, maar er wordt onder licentie ook het Amerikaanse Budweiser gebrouwen. En als we het over Amerika hebben dan hebben we het over Bruce, the Boss. He’s coming to town.
Het hele stadje is gericht op zijn komst. De meeste etalages zijn aangekleed met materiaal van The Boss. In een kledingwinkel met duurdere merken zien we een etalagepop met driedelig kostuum. Uit een zak van het colbertjasje steekt het (cd) album Born in the USA. We zien dat de boekwinkel helemaal in stijl is van onze Amerikaanse held, dat de hamburgertent Boss Burgers verkoopt, dat de makelaar Born to Sell is, dat de matrassen verkoper de klant Glory Days met This is the (low) Price You Pay beloofd en verkopers met een Human Touch heeft, én Kitty’s Back, de topmatras (Kitty) is tijdelijk weer in het assortiment opgenomen. We zien ook dat vele pubs, restaurants en hotels bandjes hebben die “till late” zullen spelen. En till late betekent voor Kilkenny ook echt laat. Speciaal voor dit weekend sluiten de pubs om 3 uur ’s nachts. De pub The Matt Millers had op het dak een grote opblaas Fender Stratocaster gitaar, een mega poster van The Bossen welkomstwoorden geplaatst. Kilkenny Radio zendt speciaal dit weekend 24 uur non stop uit. Bewoners worden geattendeerd op de gevaarlijke mix van alcohol en zon (ze geven trouwens heel veel regen af), bewoners wordt gevraagd rekening te houden met de extra drukte. Twee concerten van The Boss betekent 60.000 toeschouwers, een enorme stoet aan auto’s, vrachtauto’s en beweging. Veel beweging op straat. Dat vergt wat van deze bevolking. Maar het kost niet alleen, het brengt ook op: een schatting door een ‘local’ wordt gedaan: ca 5 -6 miljoen euro wordt er in Kilkenny en omstreken gepompt door de bezoekers, gasten etc. in dit weekend. Je hoort dan ook niemand klagen. Allemaal staan ze met een glimlach, een lach en een grol jou het zo aangenaam mogelijk te maken. Vriendelijke mensen die Ieren.
Vriendelijk
Na wat zoeken kwamen we rond 14 uur aan bij de nummertjes afdeling aan de overkant van het stadion, een klein parkeerterrein naast een Hurling veld. We kregen gelijk te horen dat de volgend calls om 17 en 22 uur zouden zijn en op zaterdag de eerste om 08.30 uur. We zouden daarna moeten blijven omdat we dan verplaatst zouden worden naar het stadion. We kregen ons nummer (255 ev.) en reden op het gemak naar ons B&B in downtown Kilkenny. Na de call van 17 uur togen we naar de aan de overkant gelegen Aldi om e.e.a. in te slaan, op zondag zou het immers wel eens moeilijk kunnen worden nog wat te vinden dachten we. Na de noodzakelijke boodschappen was het dan tijd voor een hapje en om het centrum van KK te gaan bekijken. Uiteindelijk belandden we op een terras aan het water, aten een hapje, dronken wat, genoten van de ondergaande zon en ontwaarden drummer Max Weinberg met zijn vrouw en dochter Amy. Even later sloot ook Clark Gayton (horn-section) aan en nadat we een fotootje hadden gescoord vervolgden we onze weg. Na enige meters hielden we weer een stop. Dit keer voor Garry Tallent (bass) en Charlie Giordano (accordeon, orgel). De crew en bandleden hadden het ook naar hun zin in KK getuige het feit dat ze lekker ontspannen liepen te slenteren door het stadje en tijd namen voor een ieder die daar beleefd om vroeg. Het zegt eigenlijk ook gelijk veel over de sfeer die er hing. Gemoedelijk en vriendelijk. En na enkele minuten corrigeerden de fans zichzelf: enough is enough. Het mooie was dat Max zei: “hé jongens drink eerst even rustig je biertje op, enjoy it” (i.p.v. andersom van: ik heb tijd als ik mijn biertje op heb). ’s Avonds na de call van 22 uur was het erg gezellig in KK. Uit alle pubs en zaaltjes kwam live muziek en alles was afgeladen vol. Maar wij hadden een missie en doken vroeg ons B&B in.
Relaxed
De call was verplaatst van 08.30 uur naar 09.30 uur. Het was een gezellige boel en al snel stonden er 1000 man opgesteld. Af en toe een spettertje, maar over het algemeen was het droog. De security bij de nummertjes groep werd gedaan door Aiken Promotions. Zij deden heel Ierland voor Bruce en doen het op een super vriendelijke manier. Een praatje, een grap en op gezette tijden informatie verstrekken. En dan informatie die er ook toe doet. Zo was het wachten eigenlijk best aangenaam en relaxed. Om 11.30 uur gingen we onder politiebegeleiding over een rotonde naar het stadion. Straten werden afgezet, mensen stonden in tuinen te kijken. Weer opstellen, kort wachten en toen wandelend het voorvak in. Plaatsje zoeken en genieten van de zon en de voorprogramma’s.
Bootleg shirts
De warming-up. Het festival kent 3 opwarmers voordat The Boss komt. Het is altijd moeilijk om publiek dat niet voor jou komt te moeten pleasen. En toch was de eerste band (The Josh Ritter Royal City band) helemaal niet slecht. Op het eerste gezicht een studentikoos bandje (lang-studeerders, 5 man) waarvan iedereen (behalve de zanger) een snor had. Het was vrolijke muziek waarbij vooral de zanger enorm genoot van het moment. En, niet onbelangrijk, ze kregen het publiek goed mee, en zeker toen ze een Bruce refrein (uit: out in the street o-ho-oho) in een nummer stopten. Een vergelijking met The Killers, Mumford & Sons qua uitstraling. Dikke voldoende, jammer van enkele spetters die ons allen naar de poncho’s deed grijpen. De tweede band Damien Dempsey had veel fans op het veld. Deze band (7 man) speelde Ierse Folkrock. Het leek wel of de teksten voortkwamen woede, ze waren erg gericht op knokken, vechten, overleven om dat vervolgens om te zetten in positiviteit. Vooral dat laatste zal de boodschap geweest zijn. Liedjes begonnen allemaal slow om dan in tempo omhoog te gaan met leuke refreintjes die het sterk deden bij het meezingende Bruce publiek. Eveneens een dikke voldoende.
En dan komt Glen Hansard. Hij speelt in het begin sober maar wel heel lekker. De band die hij bij zich heeft bestaat uit 9 man (incl. blazers + strijkers). Hij is funky, soul, rock, hij speelt ballads maar hij is vooral energiek. Mijn maat Herman zegt tijdens het optreden: als Bruce er mee stopt dan weet jij wel wie we achterna gaan zeker. En zo voelt het ook. Glen is de beoogde opvolger van Bruce (nu alleen nog wat extra oefenen). Glen refereert aan zijn uncle Paul. Die heeft bootleg T-shirts gemaakt. The Boss is in town (Dublin), en met het geld van de verkochte shirts zou uncle Paul 2 tickets kopen. Glen helemaal in de wolken totdat ze er achter komen dat er een giga spelfout op de shirts staat. Er worden er geen of weinig verkocht. Geen Bruce concert dus. En nu, nu staat Glen als voorprogramma op hetzelfde podium, zijn uncle Paul herinnerde hem laatst nog aan dat moment in Dublin. Net als de twee andere warming-up bands straalt ook hij geluk uit. Wat heerlijk, wat ontzettend fijn om te zien dat je zo blij kan zijn.
Hij blij, maar wij ook blij. Goed voorprogramma gehad, goede plekken (ondanks wat gedring op enig moment bij een soort stage-run omdat er weer laatkomende voordringers waren …. My sister is in the front, My friend has left his wallet with me etc etc). De zon schijnt zachtjes. We maken ons op. De lichtafdeling klimt naar boven. De vaste cameravrouw verschijnt en omdat wij bij ieder concert wel een woordgrap proberen te bedenken was het deze keer niet zo moeilijk: Kimkenny stond op ons sign. Even kort omhoog, alleen voor haar, maar eigenlijk ook als waardering voor de (altijd vriendelijke en vrolijke crew). Een big smile, duimpje omhoog etc. De waardering was te zien, waardoor iedereen om ons heen natuurlijk wel even wou weten wat er op dat bordje stond. De laatste testen, nog een paar keer (!) de setlist veranderen en dan om 19.25 uur is onder luid gejuich de entree van de band en The Boss.
Speculaties
Vooraf was veel gespeculeerd. Er waren erg veel buitenlanders en die hadden allemaal hun eigen verhaal. Patti was in Ierland, Bono was er, Ronnie Wood zou komen, geen full album, wel full album, showbreaker t.o.v. Helsinki (+ 4 uur) etc etc. Net als de Piet Paulusma van Ierland zat iedereen er naast. Niks van dit alles, maar hé gelukkig ook niet de voorspelde regen. Bruce en band komen op, een zee van honderden blaadjes worden omhoog gehouden in het voorste vak: ‘thank you’ staat er op. The Boss is er even verlegen van en antwoord ThankYOU! Bruce vraagt aan Kilkenny om de stemmen te laten horen, de handen te laten klappen en mee te feesten op eeuwigdurende rock ‘n roll. We openen met This Little Light of Mine, een gospelnummer van bijna 100 jaar oud, waarbij de backing vocals gelijk de eerste rij mogen bezetten. Zij hebben deze Europese leg sowieso meer aandacht gekregen door dansjes, solo gedeelten in een song en regelmatig front stage etc. Ik heb weinig verstand van het technische gedeelte van muziek, maar volgens mij hebben ze amper verzaakt in hun bijdragen. En ook zij: altijd vrolijk, altijd een happy uitstraling. Mooi hoor, gelijk een vrolijk begin. Tijdens het openingsnummer hoor je gelijk de warme soulklanken die Cindy Mizelle bezit. Wat een pracht stem. We schakelen vervolgens over in de meezingstand: Badlands en Out in the Street o-ho-oho. Wat blijft dat toch een lekker nummer en een geweldige stemmingmaker. Bruce heeft al een en ander gespot aan signs en haalt bij een jong mannetje (op de nek van zijn vader) Shake op. Hij verteld dat deze jongen altijd goede signs heeft en komt met zijn wekelijkse grapje dat iemand de band kapot wilt maken door zulke hoge eisen te stellen. Het knaapje moet zich laten zien en komt vol trots in beeld. Bruce heeft nog een sign van een andere wijsneus zoals hij het noemt. De tekst van Shake moet vermoedelijk nog opgezocht worden en Bruce en Little Steven grappen wat over de toonsoort. Een voor Bruce ongebruikelijk lange pauze aan het begin van een show. Nadat hij de band gevraagd heeft of ze er klaar voor zijn gaat de band wat onwennig van start. In het publiek kijkt iedereen elkaar aan, maar huppelt wel mee. Een enkeling weet vrij snel dat het een nummer van Sam Cooke is. Eigenlijk ben ik een beetje verbaasd over deze drie openers. Net voor de show kreeg ik een sms met de mededeling dat JJ Cale was overleden. We hadden wel een opening verwacht met iets van JJ. Bruce heeft er echter met geen woord over gerept. Na Shake speelt de band nog wat door en er wordt al druk geoefend met de opening van het volgende nummer Sweet Soul Music. Wie mijn verslag van MonchenGladbach nog eens leest weet dat iemand uit Groningen hier enorm op zat te wachten. Wij gaan swingend door het nummer waar je zag dat Steven de band aanspoorde en ondersteunde waardoor Bruce Steven in de spotlight zette.
De moderne protestsong Death to my Hometown, het eerste Wrecking Ball deze avond, volgt. Een beetje een Iers-achtige song. Bruce kijkt geconcentreerd. Vele vinden Bruce vermoeid ogen. Hij zal dat wel zijn na 3 intensieve maanden, maar ik bespeur meer een soort concentratie. Down down down… death to my hometown (3x) Heee. Tijdens Johnny 99 krijgen de blazers de gelegenheid om zich te etaleren. De band weet niet of Bruce nog een slot geeft aan J99 of dat hij direct doorstoomt naar het volgende nummer. Steven kijkt hem verbaasd maar lachend aan, Bruce geeft een teken en start het swingende Stand on it. Voor mij pas de 2e keer dat hij voorbij komt in een show waar ik bij ben. Een doorweekte Bruce heeft lol in het nummer en dat straalt hij helemaal uit. Hij zet zijn energie voort in Wrecking Ball en we gaan een tandje langzamer met Long Time Comin’, een nummer dat ik alleen nog maar tijdens de Seeger Sessions in 2006 heb gehoord. Nu met de full E Street Band. Bruce spoort de blazers en achtergrondzangers aan… ‘bridge’ roept hij en opzichtig knikt hij (met de rug naar het publiek)richting Max om de overgang aan te geven. Stevens tweede stem en een opgeluchte Cindy brengen het nummer door het refrein. Al met al een mooie uitvoering. Dan volgt de derde song van het laatste album: Jack of all Trades. Een mooi verhaal: ‘The banker man grows fat, the working man grows thin’ zingt Bruce. Bij de zin: “If I had me a gun, I’d find the bastards and shoot ’em on sight” beginnen de Ieren opzichtig te joelen en vele Ierse vlaggetjes gaan omhoog. The River volgt met weer die prachtige falset stem en het meeslepende geluid van de mondharmonica. Oeff. Maar ook hier weer een ieniemienie statement, bij de zin: “on account of the economy” houdt hij opzichtig de microfoon richting het publiek.
Born in the USA
Bruce vertelt over de eerste keer dat hij in Ierland speelde, er waren toen veel dronken toeschouwers en hij vroeg zich af of het ooit goed zou komen die avond. Volgens hem was dat wel zo getuige de speciale band die hij met de Ieren en Ierland heeft opgebouwd. Speciaal voor hen draagt hij Born in the USA full album op. Dit zint een aantal (voornamelijk Spaanse) fans niet. Zij, die vaker gaan, horen binnen drie maanden al voor de 4e of 5e keer dit full album. Sommige van hun vertrekken van hun rij 1 stekjes en gaan naar achteren, anderen vertrekken helemaal en sluiten buiten het stadion aan in de rij voor het concert van de volgende dag. Als je er volgens mij zo over denkt, kan je maar beter niet meer gaan. Wat een waanzin. Voor mij was het overigens ook de derde keer binnen een 1,5 maand dat ik het album hoorde, maar goed dat is even jammer, maar dan snel de modus weer op genieten zetten. Want laten we eerlijk zijn, het zijn stuk voor stuk juweeltjes, pareltjes. Van rock naar ballad en weer terug.
De aftrap was met de titelsong Born in the USA, gevolgd door Cover Me. Twee stampers, twee meedeiners, de laatste in een lekkere up tempo uitgevoerd. Daarna Darlington County met de Honky Tonk Women opening, gevolgd door Working on the Highway waarbij Bruce speelt met de eerste rijen van het publiek. Hij zwaait met zijn heupen en maakt vele dames nog gekker dan ze al zijn. Een man van 63 maakt vrouwen van 16 – ? helemaal wild. Prachtig toch…
We denderen voort in de Downbound Train en het Ierse publiek raakt in vuur en vlam tijdens het ingetogen I’m on Fire. Zo nu en dan regent het licht, maar gelukkig zet het niet door. En als dat wel zo zou zijn, dan nog zouden we niet wijken No Surrender, lekker ongegeneerd meegalmen en deinen. Het BITUSA album schudt wel het concert heen en weer, want na de meedeiner schakelen we alweer terug naar in tempo met de ballad Bobby Jean om vervolgens weer over te gaan in het rauwe I’m goin’ down waarin Bruce overigens meesterlijk een solo ten tonele geeft. Iemand in het podium had overigens een giga sign met daarop een vrouwen torso (zandloper model) met daarop een grote pijl richting het kruis “I’m going Down” stond er bij geschreven. Glory Days deed het ook erg goed bij de Ieren en de vrouwen konden zich opmaken voor hun wilde minuten. Ongelofelijk dat er nog steeds vrouwen zijn die hopen dat Bruce in hun de nieuwe Courtney Cox zien. Het wordt wel steeds gekker. Op de schouders niet alleen appetijtelijk uitziende dames, maar ook een als vrouw verklede man. Dancing in the Dark, drie (jonge) meisjes mogen komen dansen. Eentje kiest om bij de blazers te gaan staan, ze heeft de tijd van haar leven. Bruce eindigt deze full album set met het prachtig uitgevoerde My Hometown, waarin hij Kilkenny het refrein oneindig laat zingen. Bij Waiting on a Sunny Day worden de kinderen naar voren geschoven. Een meisje mag zingen, maar ze pakt haar moment of fame niet, het gaat finaal de mist in, hoogstwaarschijnlijk wederom een kinderzieltje gebroken. De avond vordert en The Rising komt voorbij. Een in mijn ogen minder sterke uitvoering. Hierna volgt Land of hope and dreams waarbij het publiek verder uit haar dak gaat. En dan komt het mooiste moment van de avond. Glen Hansard betreedt het podium. Samen met Bruce brengt hij een fantastische uitvoering van Drive all Night. Superb! Ik zou zeggen kijk de You Tube filmpjes er maar op na. Eindelijk eens een gast die niet bevangen is door zenuwen, die gewoon zijn eigen ding doet en zelf ook geniet van het moment. Echt geniet en daardoor ook kan en wil excelleren. Het siert mister Springsteen natuurlijk wel dat hij Glen alle ruimte geeft, en tegelijkertijd de band blijft dirigeren. Voor mijn maat Herman een pracht moment, hij heeft zo lang op dit nummer gewacht, en eindelijk is hij dan hier.
Hilarisch
We gaan over naar het slot “Tramps like us, baby we were Born to run”, de grond in Nowlan Park zakt enkele centimeters. De gebruikelijke ode aan Clarence en Danny volgt in 10th Avenue Freeze Out. En dan gaan we met Shout echt tot op de bodem, a little softer a little louder wordt door de Ieren vervangen door a little lower, a little higher. Het publiek gaat door haar knieën, de band doet mee op het podium. Iedereen ligt op de grond. Hilarisch. We eindigen de full band show zoals we begonnen zijn met This Little Light of Mine. Wat een feest. De band verdwijnt en Bruce komt terug om solo akoestisch te eindigen met Thunder Road, hij bedankte iedereen en deelde mee de volgende avond terug te komen met nog 1 keer een spektakel. Vele fans uit de voorste rijen hoorden dit van afstand, zij waren al op weg naar het parkeerterrein om een nieuw nummer te halen voor de volgende show.
Iedereen stroomde door de straatjes van KK terug naar zijn of haar slaapplaats. Sommige nadat ze nog een bootleg T-shirt (nu wel met goede spelling) hadden aangeschaft dan wel nadat ze eerst nog een Iers biertje genuttigd hadden. Het was een mooi feestje geweest.
