BRBF Peer Dag 3 – Sizzlin’ Sunday Blues

Gezien en gehoord op Blues Peer 2013 – dag 3. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.

De openers van de laatste festivaldag van de 29e editie van Blues Peer wordt verzorgd door een band waar de reporters van ‘The Blues Alone?’ al eerder mee kennis mochten maken tijdens de Bluesnight in Breda. Doghouse Sam & his Magnatones stonden nét na het begin van hun samenwerking al op het podium van Blues Peer maar inmiddels zijn deze 3 mannen uit o.a. The Rhtyhm Bombs en Seatsniffers die rhythm ‘n blues brengen graag geziene gasten op zowel de vaderlandse als de Nederlandse podia. Hun eerste album, Buddha Blue, uitgebracht in 2012 heeft overal goede recensies geoogst. Dat die goede recensies terecht zijn zal het publiek hier op de vroege zondagmiddag mee gaan maken

Al vanaf het openingsnummer swingt het de pan uit, frontman Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam (ex Rhythm Bombs) heeft er zichtbaar zin in het publiek ondanks de hitte de tent in te lokken. Hij bespeelt gelukkig weer die pràchtige 1947 Old Kraftsman die dat mooie geluid produceert. Nederlands Beste Bluesdrummer 2010, Franky Gomez, is ook weer van de partij. U kent hem misschien ook van de bands TEE en Elmore D én upright bassist Jack ‘Fire’ O’Roonie die ooit bij de Seatsniffers gespeelde, is van plan zijn beste ‘slams’ te laten horen. Ook brengt Doghouse Sam weer een ode aan een van zijn idolen, Sonny Terry, op de bluesharp – kippenvel! Ook zijn andere vintage gitaar, de 1956 Harmony, mag weer een hoofdrol spelen tijdens dit optreden. Franky Gomez trakteert het publiek van Blues Peer op een drumsolo van een minuut of vijf waar o.a. de ‘cow bells’  een hoofdrol krijgen! Deze drie mannen stralen zo ontzettend veel plezier uit dat het moeilijk is hen niet in je hart te sluiten. Van hun album ‘Buddha Blue’ willen Doghouse Sam & his Magnatones natuurlijk het publiek een appetizer geven. De nummers op dit album werden door Wouter Celis geschreven. Hier op Blues Peer horen we diverse nummers van het album maar ook o.a. ‘I’m Ready’ van Fats Domino en het Jump blues nummer ‘Why’ waarin die geweldige ‘slam’ solo van Jack ‘Fire’ O’Roonie op de up-right bass. In het nummer ‘Crossroads’ pakt Jack ‘Fire’ O’Roonie dan ook nog de strijkstok erbij om de upright bass tijdens het intro te beroeren, iets wat je tegenwoordig toch niet meer zoveel ziet. Doghouse Sam & his Magnatones moeten  een eind maken aan dit optreden, zij doen dit met een boogie ‘Make Me Mad’. Een goede keuze voor het einde van een zéér entertainende set. De reporters van ‘The Blues Alone?’ zien de volgende set met ongeduld tegemoet.

Wij hebben al eerder kennisgemaakt met zijn stem en gitaar vakmanschap tijdens een optreden van de Royal Southern Brotherhood in Amsterdam maar hebben geen idee hoe, Mike Zito, zijn eigen set in elkaar steekt. Ongetwijfeld uit logistieke overwegingen bestaat de Mike Zito band vandaag op Blues Peer uit slechts een trio. Mike wordt bijgestaan door Charlie Wooten op 5 snarige bass en Yonrico Scott op de drums, de mannen die ook deel uit maken van de Royal Southern Brotherhood. Dat Mike’s leven niet over rozen is gegaan en dat hij in het verleden vele verkeerde beslissingen nam heeft Mike Zito, na zijn bezinning, vastberaden gemaakt een succes te worden in de muziek. Inmiddels een nieuw platen-contract bij Ruf records rijker staat hij hier in zijn zo vertrouwde België op Blues Peer waar hij met de titeltrack van zijn zojuist uitgebrachte album ‘Gone to Texas’ opent. Mike heeft een mooie warme stem met een ‘heesje’. Maar Mike Zito is een ook begenadigd gitarist en heeft een ‘bad’ slide in ‘da fingr’! Tijdens ‘Ranbow Bridge’ heeft hij zelfs de beschikking over twee bottle necks! We krijgen ‘The Road Never Ends’, ‘Don’t Think Cause You’re Pretty’ te horen, stuk voor stuk super songs, alle songs worden met veel beleving gebracht. Mike Zito wordt door het publiek ‘gedragen’, Mike Zito zoekt zichtbaar contact met het publiek door keer op keer de rand van het podium op te zoeken. Het resultaat mag er zijn; het publiek scandeert zijn naam voor een ‘encore’. De reporters van ‘The Blues Alone?’ zijn getuige geweest van een zeer enerverend optreden door een man die ík in ieder geval in m’n hart heb gesloten. Blijkbaar is dit een uitwerking die hij op meer mensen heeft want collega en bassist Charlie Wooten en drummer Yonrico Scott dragen hem ten einde de set letterlijk op handen.Een groter contrast hadden de programmeurs van Blues Peer niet kunnen bewerkstelligen; de act waar we nu getuige van mogen zijn is geenszins de ‘blues-rock blast’ die we net zagen. We zullen nu getuige mogen zijn van een semi-akoestisch act die hopelijk het publiek niet téveel zal kalmeren.

Eric Bibb is de volgende act deze zinderende zondagmiddag. Eric Bibb was één van die mannen die de organisatie van Blues Peer graag wilde contracteren; een lang gekoesterde wens is eindelijk uit gekomen. Eric Bibb staat hier op Blues Peer met zijn Zweedse collega Staffan Astner waarmee hij het 2011 album ‘Troubadour Live’ opnam. Wij hebben al een de eer gehad het duo in een theater te mogen zien musiceren juist daarom maakt dat ik een beetje bang ben over het feit of Eric Bibb hier de tent wel voor zich kan winnen. Het is in mijn ogen een zeer ingetogen man. Enfin, Eric Bibb is een pro dus ….  De songs als ‘Walking the Blues‘, ‘Troubadour’ en ook het ‘On My Way To Bamako’ van Eric’s samenwerking met Habib Koité komt voorbij. Eric Bibb is zichtbaar aan het genieten getuige het meedeinen van zijn hoofd, Staffan Astner daarentegen is zo’n typische Zweed die uiterlijk weinig emoties tonen maar gelukkig voor het publiek vertaalt hij die emotie op zijn Fender Telecaster des te meer! Eric Bib & Staffan Astner hebben het geklaard! Het publiek toont met velen hun waarderingen voor deze set!

Dat Bettye LaVette‘s leven geen pretje was is te lezen in de samen met David Ritz geschreven, biografie ’A Woman Like Me”. Zij schrijft openhartig over de pooiers die haar ruïneerden en de velen keren door haar handen glippende doorbraak ten gevolge van foute beslissingen. Gelukkig zijn uit haar moeizame leven veel mooie liedjes voortgekomen. Dat de deze diva al vijftig jaar lang haar sores bezingt is haar niet af te zien. Vorige week hadden we weinig geluk tijdens het North Sea Jazz om deze ‘Grande Dame’ van dichtbij te mogen aanschouwen hier op Blues Peer hebben we een mooi plaatsje uitgezocht. Bettye LaVette opent met ‘I Still Want To Be Your Baby’  van het 2007 album ‘The Scene Of The Crime’ en van het in 2012 uitgebrachte album ‘Thankful ‘n Thoughtful’ zingt ze al meteen ‘Yesterday Is Here’ waarmee Bettye LaVette Tom Waits eert. Ook horen we de cover van hetzelfde album Neil Young’s ‘Everybody Knows This Nowhere’ gevolgd door zijn ‘Heart of Gold’ wat niet op het album staat. Alles wat Bettye LaVette zingt doet je werkelijk naar adem happen en je brok in de keel keer op keer wegslikken. Bettye LaVette maakt net als alle eerdere keren een emotie in mij los dat ik maar moeilijk kan plaatsen. Mijn stoere vriendinnetje kan zelfs tijdens ‘I Got My Own Hell To Raise’ niet meer haar tranen bedwingen, prachtig als een muzikant je het gevoel kan geven dat ze alleen voor jou zingt. Dan zien we de dame  herhaaldelijk naar haar muzikaal leider, de toetsenist Alan Hill lopen voor een overleg. Uiteindelijk verlaat Bettye LaVette 20 minuten vóór tijd het podium met het excuus “I’m seventy years old, I simply can’t take this heat”. Deze actie veroorzaakt door verzengende hitte in de tent, die op het podium ondanks de ventilatoren de 50 graden heeft gehaald, heeft de ‘Grande Dame’ iets menselijk’s gegeven in mijn ogen.

Nadat Mike Zito eerder vandaag triomfeerde met zijn eigen set is de nieuwsgierigheid voor de volgende act gewekt van menige bezoeker van de 29e editie van Blues Peer. De volgende set wordt n.l. verzorgd door een ‘Super Band’ bestaande uit New Orleans’ 64 jarige Cyrill Neville, we kennen hem van de opgeheven ‘The Neville Brothers’ en de band ’The Meters’, Mike Zito én zoon van Gregg Allman, Devon Allman. Zij vormen samen met bassist (5-snarig) Charlie Wooton en Derek Trucks Band drummer én Grammy Award winnende Jonrico Scott de Royal Southern Brotherhood.  Al bij het introduceren door MC Walter Broes valt de band een ovationeel applaus ten deel. Cyrill Neville tekent voor een deel van de vocals en neemt de percussie voor zijn rekening, Mike Zito speelt menige solo en neemt vele vocals voor zijn rekening. Maar Devon Allman is natuurlijk ook een begenadigd gitarist op de door met een opdracht getekende Les Paul blonde Gibson!  Al vanaf het eerste nummer is het publiek mee, ze zijn natuurlijk al goed in de mood. Ook hier brengt Cyrille Neville weer funky ‘Moonlight over the Mississippi’! ‘Ways About You’ wordt door Mike Zito gezongen en ik kan alleen maar hulde aan deze man brengen! Wat een kracht legt hij ook weer in dit optreden. Zijn performance is geen kunstje; het échte werk!Tijdens ‘Fire On the Mountain’ krijgen de Royal Southern Brotherhood  waar zij voor gewerkt hebben; de hele tent zingt mee! Opnieuw, net als in Amsterdam, wordt de gimmick van de twee gitaristen, rug aan rug, opgevoerd; hét gitaar solo/duel van Devon Allman met Mike Zito. De menigte is uitzinnig! Tegen het einde van de set kwam ook Warren Haynes nog een nummertje meespelen, hij staat zometeen met Gov’t  Mule op dit Blues Peer podium. Een festivalwaardig optreden van een op en top ‘Super’ band die zich de Royal Southern Brotherhood noemt!

De volgende band die de organisatie van Blues Peer wist te boeken heeft een vaste schare internationale fans richting Peer gebracht. Zij, uit Italië, Oostenrijk, Duitsland en Frankrijk, hadden zich al uren tevoren aan de hekken voor het podium gepositioneerd. Gov’t Mule, wat zoveel als een ‘big ass’ in Southern slang betekent (bedankt Luc), bestaan alweer 18 jaar waarin de band 12 (!) albums opnam. Wij hebben nog nooit de eer gehad de band te zien maar Warren Haynes, de frontman van de band, hebben wij wel ooit gezien. Échte Southern Rock, scheurende gitaren en mannen met seventies kapsels zijn nu aan de orde van de dag op dit podium. Ik besef dat ik hier een instituut op het podium zie musiceren, Jorgen Carlsson op bass, Danny Louis op keys en Matt Abts op de drums zetten de tent op de kop. Diegene die nog wél in de stoelen in het daarvoor bestemd vak zaten hebben hun vouwstoelen gelaten voor wat ze zijn en voegen zich, op de tonen van deze band bij de vele, vele, vele toeschouwers voor het podium. Gov’t Mule (spreek uit Goverment Mule) doen waarvoor zij in Europa zijn, nieuwe fans werven en de bestaande internationale fan-base tevreden stellen met een mix van covers en eigen nummers van de vele albums.

Als afsluiter van de laatste dag van Blues Peer heeft de organisatie wéér zo’n grote naam binnen kunnen halen; Status Quo is heeft de eer het licht uit te doen. Vóóraf hun optreden echter moet het podium van Blues Peer een ware ‘make-over’ w.b.t. back-line ondergaan; de versterkers die normaal voor alle gecontracteerde bands dienst doen en hebben gedaan worden vervangen door witte Marshall’s. Ik moet bekennen dat dit mijn eerste ervaring is met een grote band als Status Quo; indrukwekkend allemaal. Al vanaf de introductie door Walter Broes staat er niemand meer op de weide, iedereen wil deze band van dichtbij meemaken, een enkeling aanschouwt het vanaf de bar maar het merendeel van het publiek staat voor het podium. Ook hier zien we weer de internationale fan-base gekleed in T-shirts van diverse tours uit vervlogen tijden want deze band bestaat al sind 1967! Ook de vrouwelijke fans zijn ruim vertegenwoordigd in de eerste rijen van het publiek; niet zo verwonderlijk want de heren Francis Rossi en Rick Parvitt (beide gitaar en vocals) waren en zijn nog steeds, gezien hun leeftijd, mooie mannen. Aan niets is te merken dat de heren geworsteld hebben met verslavingen aan geestverruimende middelen; ik zag ooit een interview met Francis Rossi waarin hij openlijk toegaf een groot gat in het neusschot te hebben gehad ten gevolge van het snuiven van cocaïne. Op keys zien we Andy Bown, John ‘Rhino’ Edwards op bass en de drummer is Leon Cave. De laatst genoemde is de nieuwkomer en jongste muzikant in de band waar de anderen al zo’n bijna dertig jaar in deze bezetting spelen en sommige leden al hun ‘bus-pass’ in aantocht zien. Al met al, het ziet er gelikt uit, de mannen weten hoe een show op te voeren en de menigte op te hitsen. Zélfs ik loop “Roll Over, Lay Down And Let Me In” en het toch wel een beetje Nederlandse (Bolland & Bolland) ‘In The Army Now’ mee te zingen. Een muur aan geluid, het is hard maar nergens storend door vervorming, en alle grote hits vullen de tent van Blues Peer; een op en top entertainende set van een band die blijkende dit energieke optreden nog lang niet van plan is achter de geraniums plaats te nemen. Ondanks de negatieve geluiden dat Status Quo niet écht blues is hebben de meeste bezoekers tóch genoten van dit optreden van dit instituut dat Status Quo heet.

Zoals altijd bedanken de reporters van ‘The Blues Alone?’ al die honderden vrijwilligers voor hun goede zorgen, vriendelijke benadering van alle pers en bezoeker. Zonder hun medewerking aan dit spektakel dat Blues Peer heet zou dit festival onbetaalbaar worden. De organisatie wordt natuurlijk ook bedankt voor hun inzet inzake de programmering, op naar de dertigste editie van het BRBF in Peer – België!