BRBF Peer Dag 2 – Harp Attack

De tweede festivaldag van de 29e editie van Blues Peer wordt geopend met de Nederlandse halve finalisten in de International Blues Challenge gehouden in Memphis. Dat de muziek van deze globetrotters Sugar Boy & the Sinners (Leiden) dik in orde is blijkt uit het feit dat we hen steeds vaker op de diverse podia tegenkomen. Sugar Boy & the Sinners spelen een mix van Jump Blues, Rhythm ‘n Blues en Rock & Roll en vandaag op Blues Peer starten zij de set met een eigen nummer wat op het binnenkort te releasen album zal staan. Het nummer heet ‘Promise to Change Time after Time’. ‘Sugar’ Boy Vielvoye zingt niet alleen voortreffelijk, hij kan ook nog een aardig de ‘Mississippi saxophone’ beroeren. Upright bassist Vinnie Guerin toont ietwat nerveus, hij is de broer van Ronnie die de rol van gitarist heeft in de band, maar legt wel weer hele vette baslijnen neer. Zijn broer Ronnie Guerin op de gitaar is autodidact en speelt en componeert op gehoor. Die man zet ook hier op Blues Peer wéér de tent op zijn kop met zijn gitaarspel. Vaste drummer Frankie Duindam geniet duidelijk van het feit deel uit te maken van de line-up van dit prestigieuze festival. De hele set loopt op rolletjes, het resultaat is te merken aan de reacties van het aanwezige publiek die om meer solo’s smeekt. Wij blijven nog stééds ongeduldig totdat hun eerste album uitgebracht wordt, deze muziek verveelt geen moment. Als Boy Vielvoye een low down shuffle blues met de titel ‘No Doggin’ Foolin’ Around’ aankondigt maakt mijn hart een sprongetje als ik hoor dat de frontman van Sugar Boy & the Sinners zijn uitspraak aanpast aan de Afroamerican manier van spreken en “I Loves” zingt. We horen nog het, tijdens de trip naar Nawlins’ geschreven, nummer ‘High Roller’ wat ik persoonlijk een mooi nummer vind, vooral de bluesharp in dit nummer spreekt mij aan. De leden van Sugar Boy & the Sinners excelleren hier op Blues Peer ieder op hun eigen instrument én op hun eigen manier.

Na deze sterke opening gaan we nu nóg een Blues Challenge deelnemer zien optreden, Rita Engedalen met haar band. Rita Engedalen is de Noorse winnares van de Eurpean Blues Challenge zij treedt hier op samen met bassist Jens Haugen, gitarist Morten Omlid en drummer Robert Petterson. De ‘lady in black’ heeft een stem à la Janis Joplin zingt dan ook het ‘Turtle Blues’ van de veel te jong gestorven bluesdiva, maar heeft wel haar eigen identiteit weten te behouden. Tijdens een reis met de bassist, Jens Haugen, uit de band door Mississippi schreef zij ‘My Hill Country Blues’, een mooi opzwepend nummer waarin zij ook veel interactie met het publiek nastreeft. Van haar album ‘Chapels & Bars’ horen we nog een nummer van eigen hand n.l. ‘Holy Land’ mooie lage zangpartijen hierin maar de dame komt ook goed beslagen ten ijs op de akoestische gitaar. De gitarist van de band, Morten Omlid, is echter de virtuoos van de band; de solo’s van deze man maakt dat het publiek deze band meteen omarmt. Eerlijk gezegd krijg ik tijdens het optreden het idee dat drummer Robert Petterson niet Rita‘s vaste drummer is; hij heeft téveel coaching van de frontvrouw nodig. Later zie ik op haar site foto’s van een andere bezetting van Backbone. De reis naar Mississippi heeft nog een song opgeleverd ‘Yellow Moon’ een mooie ballad. Als Rita Engedalen Wanda Jackson’s ‘My Mean Man’ covert ben ik volledig om, Rita Engedalen is voor mij dé verrassing van de zaterdag! Dat niet alleen ik van deze mening ben toegedaan blijkt uit het feit dat Rita Engedalen gesmeekt wordt voor een toegift; ze geeft hier gehoor aan door een Noorse gebed à capella te brengen – kippenvel-!

De band die de reporters van ‘The Blues Alone?’ door diverse redenen hebben moeten missen staat als volgende op de line-up; we hebben het hier over de ‘youngsters’ uit Nashville The Delta Saints. Zij, Ben Ringel vocals en dobro, Nate Kremer beroert de toetsen, Dylan Fitch op de, prachtige lichtgroene ???, gitaar, David Supica bespeelt de 5-snarige bas en Ben Azzi neemt de drums voor zijn rekening spelen deltablues met de Fat Possum invloeden. Dat de band succesvol is tijdens hun voorgaande optredens is slechts een understatement overal in Europa konden zij al op lovende recensies rekenen. Vanochtend om vier uur draaide de kamer nog omdat de heren zó blij waren terug te zijn in hun geliefde, bier brouwend, België na een lange rit vanuit Spanje. Nu staan ze dus op Blues Peer ook vandaag is het publiek gemengd, veel jongelui en de bekende ‘jongere’ oudere die graag de talenten die deze jonge mannen zijn aan het werk willen zien. Headbanged staat er een jongeman naast me die me observeert als ben ik een ander ras, een meisje op leeftijd die toch met de muziek mee wiegt en zingt? The Delta Saints spelen natuurlijk hier op Blues Peer behoorlijk wat van hun 3e album ‘Death Letter Jubilee’ waarmee ze ook mee openen. Meteen word ik verwend met een super bass solo, tjonge tjonge dit belooft wat! Ben Ringel heeft een heel bijzondere manier van ‘fingerpicking’ werkelijk fascinerend om te zien; ook zijn slide skills doen niet onder voor de betere gitarist. Het intro van Nate Kremer op toetsen ‘Drink it Slow’ doet me een beetje aan Dr. John denken, niet zo verwonderlijk het nummer gaat ook over het drinkgedrag in New Orleans.  Als afsluiter brengen The Delta Saints ook nog ‘Momma’ na het ovationele applaus sluiten The Delta Saints traditie getrouw de set af met de foto van het publiek die zij na ieder optreden up-loaden op de social media die Facebook heet.

Tja, een groter contrast is bijna ondenkbaar tussen de voorlaatste act en de set die nu gaat komen. De act die nu het podium betreden zal wordt óf omarmt door het publiek óf het publiek laat zijn ongenoegen blijken over de programmering! De volgende set wordt n.l. verzorgt door het Heritage Blues Orchestra. Onze lezers kunnen nog zeker mijn lyrische recensie over hun optreden tijdens de Southern Blues Night Maart j.l. herinneren. Eerlijk gezegd vind ik het nogal gewaagd van Jan Meurs en zijn team om deze act op de zaterdag te programmeren, laten we hopen dat de kwaliteit van de geboden set alle stromingen in de blues overschrijdt en het publiek het aanstaande optreden zal waarderen. Hetzelfde stageplan als in Heerlen wordt gehanteerd, 3 stoelen op een rij aan de rand van het podium voor de solisten, iets wat ik niet had verwacht! Bill Sims (gitaar en piano), dochter Chaney Sims en Junior Mack (gitaar) durven zich klaarblijkelijk  ook op een festival kwetsbaar op te stellen. Over de blazerssectie niets dan goeds, Bruno Wilhelm op sax, Bernard Balestier en Jean Gobinet beiden op trompet, Didier Havet trombone en tuba, Michael Caskey (drums) en de verbluffende Vincent Bucher op mondharmonica. De set wordt met een traditional ‘Go Down Hannah’ waarna het prachtig gezongen ‘Get Right Church’. Als de band het podium verlaat en vader Bill Sims de stoel en gitaar verruilt voor de kruk achter piano is het een mooi tafereel te zien dat de hordes (+20) fotografen hem op de voet volgen naar de vleugel, het ontluikt zelfs een lachje van dochter Chaney. Vader Bill Sims heeft achter de vleugel plaatsgenomen om Chaney tijdens haar ‘voordracht’ van ‘St. James Infirmary’ te begeleiden. Nu blijkt goed dat iedereen, blues-rock liefhebber én criticus, geroerd zijn door het Heritage Blues Orchestra. Het is dat het publiek al staat, anders viel dit Heritage Blues Orchestra een staande ovatie ten deel! Het voorgeschotelde menu door Blues Peer wordt in één set door het Heritage Blues Orchestra bekrachtigd. Het Heritage Blues Orchestra zijn het voor-, tussen-, hoofd- en nagerecht! Het Heritage Blues Orchestra sluiten af met de titel track van het album ‘Still I Rise’ en wederom weet Chaney de menigte uitzinnig te maken met haar zang. Ik ben dankbaar dat ik zo’n geweldig optreden van zo’n bijzonder collectief (nogmaals) heb mee mogen maken; bedankt Blues Peer!

De man waarvoor velen tijdens voorlaatste act al positie innamen; sommige (zeer jonge) dames kwamen te laat zij waren hevig teleurgesteld Dr. House (zijn tv-character) niet van dichtbij te kunnen bewonderen (?). Al vóór het optreden gonst het van de geruchten; de publiekstrekker Hugh Laurie zou 6 kleedkamers te beschikking hebben én er zouden geen fotografen aanwezig mogen zijn tijdens het optreden van de act die zich Hugh Laurie & the Copper Bottom Band noemt. Al snel blijkt na positionering van de vele beroepsfotografen voor het podium dat de hun aanwezigheid inderdaad niet gewenst is, jammer. Wij zijn helemaal blanco betreffende de acteur die besloot zijn muzikale skills te willen delen met een groter muziekminnend publiek; geen van beiden albums staan in de platenkast. Sterker nog, ik heb ook nog nooit enig materiaal van de man beluisterd. Hugh Laurie krijgt bij het oplopen van de bühne al een ovationeel applaus, wij willen eerst even zien hoe Hugh Laurie het er van af brengt. Opener ‘Iko Iko’ van Dr. John is wel te behappen maar het blijft bij een cover; het wordt nergens ‘eigen’. Het tweede nummer blijkt ‘Let The Good Times Roll’ te zijn; ook lekker veilig gekozen.  Al tijdens de eerste nummers straalt de paranoia van de gezichten van de security omdat zij voor de helse taak staan iedereen (beroeps-fotografen én vips) met een camera in de gaten te houden geen foto’s te ‘trekken’. Hugh Laurie‘s stem krijgt hulp van tremble, véél tremble op de microfoon en de man loopt heen en weer van microfoon naar piano, gitaar en weer terug. Doet een dansje uit de categorie ‘Ministery of Funny Walks’, doet een tango met zangeres Gaby Moreno tijdens het duet ‘El Choclo’ door Hugh Laurie in ‘Kiss of Fire’ vertaald. Tijdens een andere song valt hij bijna over de kabel van de microfoon maar Hugh Laurie laat het grootste deel van set over aan de fantastische band die deze multimiljonair zich kan veroorloven. Zo doet zangeres Jean Mac Lain een prachtige cover van Bessie Smith’s ‘Send Me To the ‘Lectric Chair’. Hugh Laurie is natuurlijk een grote publiekstrekker, hulde aan de organisatie van Peer deze man binnen te halen, maar de échte blueskenner laat het allemaal wat koud. Als ik het optreden van Hugh Laurie moet proberen samen te vatten in één zin; sommige muzikanten zijn goede acteurs maar een acteur is nog geen goede muzikant.

De volgende set wordt verzorgd door een band die al vele jaren van zich laat horen én waarvan de frontman in de coulissen met verwondering de vorige band gade sloeg. Tja, deze band heeft ongetwijfeld lang geleden veel meer moeten knokken voor erkenning. Erkenning die zij in de afgelopen decennia eerlijk hebben verdiend, The Fabulous Thunderbirds zijn professionals ook al hebben zij inmiddels in diverse bezettingen opgetreden. Toch blijkt het ongelofelijk dat de T-birds, zoals de band ook wel genoemd wordt, hier alweer voor de vierde keer op Blues Peer staan. De band was er al bij op de eerste editie van Blues Peer in 1985. De T-birds met frontman Kim Wilson maken al platen sinds 1979, de dames die eerder aan de hekken voor Hugh Laurie stonden waren toen nog niet eens geboren. Kim Wilson die vorig jaar nog met de gezondheid tobde ziet er beter uit dan ooit, hij is afgevallen en hij kijkt ook veel beter, gezonder uit de ogen!

De T-birds  openen met ‘I’m Sorry’ gevolgd door ‘My Babe’ ook horen we ‘Have Mercy’. Het zit allemaal wel strak in elkaar; de band loopt als een Zwitsers horloge! Kim Wilson lijkt te zijn herboren; hij geniet en speelt beter dan ooit! Leuk om te zien dat ‘Sugar’ Boy Vielvoye een en al aandacht de grote Kim Wilson gade slaat in de vip-ruimte voor het podium. Ik sta naast een dame van achter in dertig, misschien de veertig gepasseerd die haar eerste (!) festival meemaakt omdat zij speciaal naar Peer is afgereisd voor de volgende act die komen gaat. Zij vraagt mij allereerst informatie over de band die haar zo omver blaast, de T-birds, maar vertrouwt mij ook toe dat zij volgend jaar hier komen kamperen en drie dagen zullen genieten van de muziek. Fijn, wéér muziekliefhebbers die weten hoe kwaliteit klinkt en dit festival een warm hart toe dragen. Met slechts het publiek als vriend sluit Kim Wilson deze onvergetelijke goede set af met een 12 minuten durende solo. Kim Wilson & his Fabulous Thunderbirds overwinnaars van deze dag van BRBF af.

De afsluiter van vanavond is een bluesman die ook bekend werd bij het grotere publiek, leken op het gebied van blues, doordat hij in 1986 een monsterhit scoorde met ‘Strong Persuader’ we hebben het hier over de Robert Cray Band. Cray wordt vergezeld door drummer Les  Falconer, bassist Richard Cousins op de B3 zien we Jim Pugh en natuurlijk ‘the man himself’ op gitaar. Cray (volgende maand 60 jaar) opent met ‘Phone Booth’. De band was al moeilijk te fotograferen omdat zij op het achterdeel van het podium hun instrumenten lieten opstellen maar als bij het tweede nummer de fotografen het veld moeten ruimen zie ik toch wel heel wat teleurgestelde gezichten. Afgelopen winter was Robert Cray Band al in Europa om zijn laatste album ‘Nothin’ But Love’ te promoten; een album wat steeds op goede recensies kon rekenen. Robert Cray‘s stem heeft in der loop der jaren niets ingeboet, maar dat is meteen wat me brengt op de beleving van zijn optreden. Het is nergens spannend, allemaal wat vlak, geen emotie valt het publiek ten deel. Gelukkig hebben de eerste rijen nog wat vertier doordat een vip demonstratief met 5 sigaren in de mond zich opstelt voor de Robert Cray Band, omdat er een verbod op roken tijdens de set van de Robert Cray Band  is uitgegaan. Waar gaan we naartoe? Zijn het de diva’s die dit verzinnen of zijn het de managers van de artiesten die doorslaan? Steeds blijft Robert Cray “Let’s Get Funky” roepen maar keer op keer horen wij ballads en minder funky nummers; jammer. Robert Cray is nog steeds de virtuoos op de snaren van weleer maar het blijft ook wel wat saai allemaal. Ik, die ooit een grote fan van Robert Cray was, verlaat lichtelijk gedesillusioneerd de tent van Blues Peer.

Bekijk hier de volledige fotoset van dag 2 van Blues Peer door José Gallois, en lees hier ons verslag van dag 1 !