BRBF Peer Dag 1 – Blues à Go-Go

De 29e editie van Blues Peer, op de nieuwe locatie enkele honderden meters verwijderd van de oude, start de vrijdagavond met de Belgisch (Brugge) band Hideaway. Deze band bestaat alweer zo’n 27 jaar kondigt de frontman Ralph Bonte (voormalig MC van Blues Peer) aan, hij is samen met Jean-Marie Herman de gitarist van de band. De drums wordt bespeeld door Johan Guidée aangevuld met Eric Vandekerckhove op bass, Gerard De Groote op de sax en Patrick Cuyvers op de B3. Wat meteen opvalt is dat Ralph Bonte zijn gitaar heel hoog draagt, zeg maar op een oude rock ‘n roll manier. We zijn getuige van een goede opener van de vrijdagavond. De band kan rekenen op een vaste voornamelijk vrouwelijke aanhang. De dames laten zich behoorlijk horen in de nog niet erg gevulde tent, zingen vele songs mee en dansen op het ritme. Dat dansen doet men ook op het podium, al is het wat schuchter, tijdens ‘Let’s All Go Down New Orleans’ een lekker nummer waarbij ik ook alvast de heupen wat los wieg ter voorbereiding voor de rest van het week-end. Ook een mooi neergezet nummer vinden we ‘Rita’s Gone’ waarvan de melodielijn mij ontzettend aan Carmelita van Warren Zevon deed denken. Als Ralph Bonte de resonator erbij pakt tijdens ‘Gone To The Station’ en daarop een zéér goede slide partij speelt heeft hij me bij de kladden, ik houd zo van deze sound! Als ‘I Shall Not Be Moved’ ingezet wordt staat Jean-Marie Herman met een brandende aansteker het publiek aan te sporen dit ook te doen, maar de rokers van weleer in het publiek zijn allemaal gestopt. Tijdens ‘Members Only’ word ik nogmaals verwend, Patrick Cuyvers speelt hierin n.l. een hele goede solopartij op de B3. Een goede act om het week-end mee te starten, Hideaway heeft ons in de mood voor meer gebracht.

In tegenstelling tot voorgaande edities van Blues Peer is deze vrijdagavond niet geheel ingeruimd voor Belgische bands maar voor een mix van nationale en internationale acts. De tweede set wordt verzorgt door dé Britse bluesrock sensatie van dit moment, Virgil and the Accelators. Een jong stel muzikanten waarvan de frontman Virgil McMahon nog geen 21 jaar is, samen met 20 jarig broertje Gabriel McMahon (20 jr) en bassist Jack Timmis (23 jr) zetten zij al meteen de toon! Het is hard, heel hard wat zijn brengen. Dit zie je veel gebeuren bij hele jonge bands, zij zijn nog van mening dat het produceren van veel decibellen gelijk staat aan een een goed optreden. Inmiddels hebben Virgil and the Accelators al twee albums op hun naam staan die door recensenten goed ontvangen zijn en hen vele optredens hebben opgeleverd in hun thuisland. Vanavond dus in België, veroveren Virgil and the Accelators de Lage Landen met deze set? We horen veel eigen werk; ‘Take Me Higher’, ‘Working Man’ voor wie van gillende gitaren houdt komt met Virgil and the Accelators volledig aan zijn trekken. De headbanger naast me lijkt het drumwerk van Gabriel McMahon zeer op prijs te stellen maar ik vind zijn skills niet toereikend, teveel van het zelfde ritme. Ook deze Virgil McMahon heeft weer moeite m met zijn stem boven het geluid zijn eigen band uit te komen. Wél vind ik dat hij veel kwaliteit op de Gibson Les Paul gitaar vertoont maar zijn solo’s zijn écht te lang uitgesponnen, velen uit het inmiddels behoorlijk in aantal toegenomen publiek houdt het hier voor gezien en zoekt de bar op voor e.o.a. versnapering.

Hierna is het tijd voor een heel andere act, een Belgische band die zich Slick Nick and the Casino Special noemt. Al bij de opbouw op het podium wordt duidelijk dat we een compleet ander genre van de blues gaan zien; fifties rhythm & blues lijkt me. De band heeft inderdaad de styling van de bekende Belgische formule ‘Radio Modern’ meegekregen; het ziet er allemaal heel verzorgt uit. De band bestaat uit zanger Nico ‘Slick Nick’ Ducony, Jan Schaeken en Bert Geysels op sax, Michel Van den Bosch op gitaar, Johan Kaers op bass, keyboard wordt bespeeld door Christophe Foulon en last but not least op de drums zien en horen we Jerry Van den Wyngaert. Het is dat ik weet dat de entertainer op het podium die Slick Nick and the Casino Special aanvoert een Belg is anders had ik toch écht voor een buitenlands origine gegaan!

Wat een stem heeft die knaap zeg, de saxofoon spelers zijn ook niet misselijk maar het enthousiasme van deze mannen is de hoofdmoot van de set. Goed, hoogstaand entertainen is een vak; deze mannen verstaan dat. Op de klanken van deze mannen wordt al gedanst, als dan ook nog eens Nico ‘Slick Nick’ Ducony, Jan Schaeken en Bert Geysels het podium afdalen om in het publiek het nummer ‘Quick Hipper’ te brengen gaat de tent los! Goeie gimmick mannen! De gitarist, Michel Van den Bosch, van de band is een begenadigd musicus. Als de frontman van Slick Nick and the Casino Special ook nog eens een megafoon tijdens het nummer ‘Move It All Over’  erbij haalt is de set voor mij helemaal af!

De afsluiters van deze eerste dag van Blues Peer zijn een gezelschap uit Spanje, The Excitements. De zangeres van de band, Koko Jean Davis,  is van origine uit Mozambique en zou zo uit de Ikettes gestapt kunnen zijn. Haar companen zijn allen Spaans; Roberto Gomez Ezquerro en Adrià Gual op gitaar, Nicolas Rodriquez en Jaurequi Hanzon op sax, Daniel Segura Villanova en Franscisco Ayala Gallardo vormen samen de ritme sectie op respectievelijk bass en drums. Deze mannen moeten wat te stellen hebben met de ‘leading lady’ van de band; ze is van het type “met fluwelen handschoenen aanpakken”. De band heeft kwaliteit in huis, maar ik kan er geen specifieke muzikant uitpikken die mij opvalt. De dame heeft een lekkere strot, niet te verstaan maar een kniesoor die daar op let want ze wervelt over het podium al was ze een aangeschoten vogel. De in pink uitgedoste tropische schone heeft goed naar de dvd’s van Tina Turner in haar jonge jaren gekeken, de dansjes en de manier van zingen werkelijk alles doet aan Tina denken. Vreemd genoeg gaat Koko Jean Davis na iedere 2 nummers even de coulissen in; pruikje fatsoeneren of om haar neus te poederen? Whatever; het is klinkklare soul en funk wat de klokt slaat hier in de tent van Blues Peer; een lekkere afsluiter van de eerste avond.