North Sea Jazz Dag 3 – Soul 2 Soul

Onze derde dag van het Port of Rotterdam North Sea Jazz begint met het optreden van fusion jazz bassist Marcus Miller (1959) en zijn band. De meesten lezers zullen hem kennen van zijn samenwerking met Eric Clapton in de band Legends maar uw reporters van ‘The Blues Alone?’ kennen hem nog van samenwerking met Miles Davis en dan met name het resultaat daarvan het album ‘Tutu’ wat door Marcus Miller gecomponeerd werd. De band die hier in de Nile staat bestaat uit ‘the bad-ass bass-player himself’ Marcus Miller maar hij is ook te zien op basklarinet, Alex Han op sax, Sean Jones op trompet, Adam Agati (veelal zittend) op gitaar, Brett Williams op keys, en Louis Cato op de drums. Onduidelijk is of deze band dezelfde band is die eind november 2012 het zware ongeluk in Zwitserland onderging. Het ongeluk gebeurde terwijl de band sliep en kostte het leven aan de chauffeur. Twee malig Grammy-winnaar, Radio 6 Icon Award winnaar Marcus Miller  zal ook 21 November a.s. de Edison Jazz Oeuvre Award 2013 uitgereikt krijgen. Geen kleine jongen dus deze Marcus Miller. Dit optreden van Marcus Miller en zijn band staat in het teken van zij laatste album ‘Renaissance Man’ (niet mijn favoriete album). Een album waar Marcus Miller zelf over zei “Waar het om gaat is terug te keren naar de essentiële aspecten van de kunst.” Tóch laat hij gelukkig ook nog wat herkenbare stukken van oudere albums horen en de Beatles cover ‘Come Together’. Zoals altijd een entertainend optreden van Marcus Miller, later dit jaar (oktober) zal Marcus Miller voor een club tour door ons land reizen.

Dan is het alweer tijd voor het optreden van een bijzondere combinatie van muzikanten; Ben Harper en Charlie Musselwhite. Ze ontmoetten elkaar ooit lang geleden bij een sessie met John Lee Hooker en wisten meteen dat ze veel gemeen hadden. Toch duurde het nog een tijdje voordat het tot een samenwerking kwam tussen de twee, met als resultaat het album ‘Get Up!’  op het Stax label. Gek genoeg leverde Stax ons wel blues in de breedste vorm op. Het album laat singer/songwriter Harper horen dat hij met zijn stem alles kan zingen van stampende bluesrock tot ingetogen deltablues. Ook zijn gitaar skills, in het bijzonder zijn slide skills, kunnen de diversiteit moeiteloos aan. Musselwhite is een grote bekende in de blues-scene en een van de meest gevraagde, gelouterde bluesharp spelers van de laatste decennia. Niet zo verwonderlijk dat hij speelde met o.a. Howlin’ Wolf en Muddy Waters. Dat hij nu zelf tot bluesveteraan is verheven is geenszins te merken aan zijn set, hij straalt nog steeds de passie uit van weleer! De heer van stand Charlie Musselwhite wordt hij alleen maar beter. We horen o.a. ‘I’m In, I’m Out and I’m Gone’ en ‘When the Levee Breaks’. Een prachtig uitgebalanceerd optreden met genoeg ruimte voor solo’s van beide rasmuzikanten Ben Harper en Charlie Musselwhite is het gevolg. Ondanks dat dit blues is uit de bak ‘commercieel’ was dit optreden er een om te noteren als een van de ‘bijzondere live ervaringen’.

Dat Bettye LaVette‘s leven geen pretje was is te lezen in de samen met David Ritz geschreven, biografie ‘A Woman Like Me”. Zij schrijft openhartig over de pooiers die haar ruïneerden en de velen keren door haar handen glippende doorbraak ten gevolge van foute beslissingen. Gelukkig zijn uit haar moeizame leven ve el mooie liedjes voortgekomen. Dat de deze diva al vijftig jaar lang haar sores bezingt is haar niet af te zien. Ook al staan we buiten de tent want er is geen doorkomen aan in de Congo, een té kleine locatie voor deze ‘Grande Dame Of the Blues en Soul’, we genieten van haar ‘in your face’ manier van zingen. In 2012 kwam het prachtige album ‘Thankful ‘n Thoughtful’ uit, waarmee Bettye LaVette Tom Waits eert en ook nummers van The Black Keys zingt. Bettye LaVette heeft net als de eerdere keren dat wij haar zagen spelen nog steeds die krachtige stem ondanks haar 69 jaren.  Jammer genoeg kan de fotoreporter pas aan het eind van de set zijn weg banen naar de ruimte voor het podium die in de Congo tent geen afbakening heeft voor fotografen waardoor vele toeschouwers plaats nemen op de grond voor alle opgestelde stoelen. Ach, we hebben nog een kans als Bettye LaVette volgende week haar opwachting zal maken op het Belgische BRBF te Peer. Een sterke set die na lang ovationeel applaus wordt beëindigd met het á capella gezongen ‘I Do Not Want What I Have Not Got’ staat het kippenvel mij hoog op de armen en moet ik moeite doen de de tranen niet over de wangen laten lopen!

Na een run op de eerste rij stoelen door ondergetekende na afloop van het bovengenoemde optreden in Congo tent hebben de reporters van ‘The Blues Alone?’ nu wél een zichtplek voor het optreden van Mud Morganfield en zijn begeleidingsband. Zoals de trouwe lezer van deze site weet hebben wij al eerder de eer gehad de eerste zoon van McKinley Morganfield a.k.a. Muddy Waters te zien spelen. Hier op het North Sea Jazz is hij te zien met een oude bekende van de reporters Steve ‘West’ Weston op bluesharp, wij kennen hem nog van Londen en Mijas. We zien Ronni Busack-Boysen op de gitaar, Eric Ranzoni bespeelt op fabuleuze wijze de keyboards, Ian Jennings op de up-right bass en Mike Hellier op de drums.. Steeds weer bewijst Mud Morganfield dat het geen belemmering is de ‘zoon van’ te zijn. Ondanks dat je, indien je de ogen sluit tijdens zijn optredens het lijkt of je terug in de tijd van zijn vader bent is het Mud Morganfield gelukt om een unieke eigen stijl te ontwikkelen. Een zinderend optreden met prachtige snijdende harpsolo’s valt ons ten deel maar helaas kunnen we ook hier niet tot het einde blijven. Na een vluchtige handkus verlaten we de Cong tent. We willen nog een stukje van het optreden in de Nile meepikken.

De Nile heeft n.l. Bonnie Raitt op het programma staan; maar ook hier weer rijen met mensen die de Nile in willen maar hun weg geblokkeerd zien door de verlatende toeschouwers van het voorgaande optreden. Dus komen er wederom weer bekaaid af w.b.t de staanplaats mede de reden van het ontbreken van fotomateriaal van de ‘red-head’. Zij wordt begeleidt door George Marinelli zang en gitaar, Mike Finnigan keys, James “Hutch” Hutchinson bass, Ricky Fataar op drums en percussion.Het is alweer tien jaar geleden dat Bonnie Raitt op het North Sea Jazz Festival stond. In 2005 bracht ze nog het album ‘Souls Alike’ uit, daarna werd het stil rond de singer-songwriter. Nu heeft ze een nieuw, op haar eigen label uitgebracht, Grammy-winnend album‘ Slipstream’. Van het album zijn we getuige van de ijzersterke Dylan-cover Million Miles. Bonnie Raitt laat zien wat een begenadigde slide gitariste ze is maar vocaal kan zij mij niet raken. De dame blijft wat afstandelijk. We gaan dus snel kijken of we wat meer emotie kunnen meemaken op het Mississippi podium.

Daar op het Mississippi podium treffen we een beeldschone jonge dame die Valerie June heet. Zij heeft een heel bijzonder stemgeluid, het moet je pakken of je vindt het irritant. Ze zingt niet alleen bluesgrass/blues tunes maar wat ze ook nog eens goed kan is gitaar en banjo spelen. Ze combineert blues, gospel en Appalachian folk. De stijl omschrijft ze zelf als ‘Organic Moonshine‘Roots Music’. Haar achtergrond zangeres vandaag heet Ermine Pirhasan, Barabas Lorinc op trompet, Jon Harvey op gitaar, Jacob Quistguaard op de bass en viool en Peter Ibbetson drums. Als Valerie June uit Tennessee begint te zingen denk ik ineens terug aan de oude films die graag zag;  films over de probation en segreation die vroeger aan de orde van de dag waren in de Verenigde Staten. Dat vocale resultaat kunt u beluisteren op haar debuutalbum ‘Pushin’ Against A Stone’, opgenomen in Nashville en geproduceerd door niemand minder dan Dan Auerbach van The Black Keys, ook weer zo’n band met een opvallend geluid. We zijn getuige van vele wisselingen van instrument, van akoestische gitaar tot banjo en weer terug via de elektrische gitaar. We horen eigen nummers maar ook een cover zoals de opener ‘Rollin’ & Tumblin’. Jammer dat de beauty Valerie June tussen de nummers door moeilijk te verstaan is mede veroorzaakt door haar dikke zuidelijk accent. Al met al een aanrader om een optreden van Valerie June te gaan bijwonen mocht zij ons landje weer eens bezoeken.

Voor de laatste keer dit week-end zetten nogmaals de pas erin om bij de Congo tent te geraken, maar wéér staan de toeschouwers in dikke rijen buiten de tent. Ongetwijfeld getriggerd door nieuwsgierigheid naar aanleiding van de vertoning van een documentaire eerder dezelfde week over de man die zijn leven volledig zag veranderen na zijn ontdekking door Daptone Records. De 65 jarige ex-kok Charles Bradley verscheen in het toonaangevende BBC muziek programma  van Jools Holand ‘Later’ en de wereld ligt aan zijn voeten. De James Brown imitator van weleer  heeft inmiddels twee albums uit, ‘No Time For Dreaming’ en ‘Victim Of Love‘  die ik u beide kan aanraden indien u van soul houdt. Charles Bradley  heeft naar mijn idee toch we moeite om los te komen van de rol van imitator hoewel de media in het verleden anders berichtte. Wél vind ik dat de live performance hier in de Congo tent, nou ja ver daar buiten eigenlijk, de kwaliteit van beide albums ontstijgt. Zijn sommige artiesten even goed als op het schijfje, Charles Bradley bewijst dat hij de uitzondering op de regel is, hj is live vele malen beter dan de schijf! Ondanks dat Charles Bradley  vele malen van outfit wissel en veel coaching van een bandlid krijgt blijft hij toch volstrekt zichzelf. Charles Bradley heeft een echte soul stem, Charles Bradley kan zijn emoties over brengen tot zelfs buiten de Congo tent. Charles Bradley kan een overdonderende show neerzetten samen met zijn zeven man koppige band Extraordinaires. Ondanks het feit dat er geen plaats voor ons was binnen de tent hebben wij genoten van het optreden als zaten wij front-row!

.

Lees hier onze verslagen van dag 1 en dag 2 van het North Sea Jazz Festival