Gezien en gehoord: De tweede dag van het North Sea Jazz Festival te Ahoy, Rotterdam. Review door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. (Lees hier onze verslagen van dag 1 en dag 3)
Na een prachtige eerste dag van het ‘Port of Rotterdam North Sea Jazz’ zijn de reporters van ‘The Blues Alone?’ alweer op tijd te vinden in de wandelgangen van het Ahoy. We zetten de pas erin zodra we de kans krijgen want we willen een goed plekje bemachtigen in tent met stoelen (!) die Congo heet. Daar vindt het optreden van de ooit zo veelbelovende zoon van de King of the Rhythm & Blues (Johnny Otis) Shuggie Otis plaats. 
Ooit werkte hij samen Frank Zappa, was een inspiratiebron voor de nachtelijke acts van de laatse twee edities van het North Sea Jazz t.w. respectievelijk Prince en Lenny Kravitz maar tegenwoordig wordt zijn muziek ook gesampeld door bijv. Beyoncé! Grote faam kreeg hij ooit door het nummer ‘Strawberry Letter 23’ uit 1977 wat door de The Brothers Johnson tot wereldhit verheven werd. Tóch raakte Shuggie Otis in de vergetelheid mede veroorzaakt doordat de platenmaatschappijen hem geen platencontract aanboden. Nù heeft de legende bij leven tóch zijn album ‘Inspiration Information’ opnieuw uitgebracht en is Shuggie Otis hier om ons opnieuw zijn rauwe blues en phychedelisch soul te laten horen. Onze verwachtingen zijn hoog gespannen; laat maar komen zeg ik! Zijn band bestaat uit blazerssectie Larry Douglas op trompet en de 2 saxofinisten Albert Wing en Michael Turré (ook dwarsfluit) , de Prince kloon op de keys Russell ‘Swang’ Stewart aangevuld met 3 zonen van Shuggie t.w. Eric op gitaar, Lucky op de 5-snarige bass en Nick op drums. Voor Shuggie Otis staat een prachtige set Orange versterkers opgesteld dus dat moet wel goed komen; of toch niet? Als Shuggie Otis het podium opkomt schrikken we, ondanks zijn 59 jarige leeftijd ziet hij er zélfs verscholen achter een zeer grote zonnebril bijzonder oud uit. Hij is mager, is hij ziek of afhankelijk van geestverruimende middelen? Met zijn ‘grumpy’ introductie “we haven’t slept for 48 hours, if you dig or no dig we don’t give a fuck” zet Shuggie Otis meteen de toon voor het optreden. Zijn vocals zijn bij tijd en wijlen helemààl niet te verstaan om dan weer ineens enorm scheurend goed op de gitaar tekeer te gaan. Wat een zo lang verwacht bijzonder optreden had moeten worden verandert in een scherts vertoning. Natuurlijk brengt Shuggie Otis zijn ‘Aht U My Hed’, ‘Freedom Flight’, ‘Strawberry Leter 23’ en ‘Wings of Love’ maar het kan het publiek niet overtuigen.
Wat betreft de bandleden; alleen lof valt hen ten deel, goede muzikanten maar ook respect dat men Shuggie Otis dit alles vergeeft. Een half uur vóór tijd kondigt Shuggie Otis het laatste nummer aan om vervolgens door Larry Douglas door de resterende 30 minuten van het optreden gecoacht te moeten worden. Jammer, dat wij moeten concluderen dat dit optreden van Shuggie Otis niet écht uitnodigt voor een volgend bezoek aan de legende die eens zulke geweldige ingenieus gecomponeerde funk en blues neerzette.
Lichtelijk gedesillusioneerd vervolgen wij onze weg door de menigte richting de Maas zaal op daar dé nieuwe gitaar ontdekking in de blues scene te zien optreden; Gary Clark Jr.! De slechts 29 jarige Gary heeft al met de groten der aarde het podium gedeeld zoals Buddy Guy, B.B. King, the Rolling Stones, Eric Clapton en Jeff Beck. Gary Clark Jr. wordt al vaak vergeleken met Jimi Hendrix en werd zélfs door Obama ten tijden van zijn concert in het Witte Huis “the future of the blues” genoemd. Ik wil me graag achter die uitspraak scharen; sind dat ik zijn schijfje ‘Blak & Blu’ aangeschaft heb en ook op de iPod heb staan heb ik al vele malen mijn oren verwend met zijn verrassende diversiteit. Soms doet Gary Clark Jr. i.d.d. aan Jimi Hendrix denken maar de andere keer lijkt zijn muziek weer op Marvin Gaye.
Zijn invloeden moeten heel divers geweest zijn, zijn spel op de Epiphone is werkelijk subliem te noemen, ook moet ik zijn gitarist Eric Zapata bassist Johnny Bradley en drummer Johnny Radelat noemen. Vooral wat Eric Zapata neerzet is van een overtuigende kwaliteit; hij moet eigenlijk de afwezigheid van de op het schijfje te horen synthesizer stukken geheel alleen op de gitaar zien na te bootsen. Ik kan u melden dat Eric Zapata hierin cum laude is geslaagd! Johnny Radelat is een nieuwe ontdekking wat mij betreft, bijzondere kwaliteiten van begeleiden, soleren maar ook van weglaten worden tot in de finesses gehanteerd. De set wordt gestart met ‘Catfish’, gevolgd door de vertolking van o.a. ‘Travis County’, ‘When My Train Pulls In’, ‘Please Come Home’ , ‘Ain’t Messin’ Around’, ‘Third Stone from the Sun’ en natuurlijk ‘Bright Lights’. De volgende keer dat Gary Clark Jr. in het land is wil ik de lezers van ‘The Blues Alone?’ adviseren er snel bij te zijn want zijn reputatie zal hem, mede door dit optreden, vooruit zijn gesneld !
Na het ijzersterke optreden van Gary Clark Jr. lopen wij als verdwaasden zaal in en zaal uit. Op de een of andere manier hebben wij deze zaterdagavond niets meer van onze gading gevonden. We besluiten dus na een paar ‘drinks & bites’ richting Nile zaal te gaan waar zometeen singer-songwriter John Legend zal optreden. Helaas tot onze ergernis staat het voor het rechter podium al stampvol met (lees:jonge meisjes) fans (lees:jonge meisjes) die zich al tijdens het optreden van The Roots op het linker podium hebben geposteerd. Geen goede plaats meer te bemachtigen voor de foto-reporter van ‘The Blues Alone?’. Er blijft dus niets anders over dan een plekje te zoeken op de ook al inmiddels behoorlijk volle tribune. John Legend is een van de meest succesvolle soulartiesten van dit moment. Met zijn zoetgevooisde en tegelijk krachtige stem en sterke songs heeft hij vele harten veroverd. Zijn debuut album ‘Get Lifted’, 2004 alweer, verkocht meer dan drie miljoen exemplaren. Ook leverde dit album hem acht Grammy-nominaties op, waarvan er drie verzilverd werden. Inmiddels is hij vele platina platen en nog eens vijf Grammy’s verder.
Behalve een gedreven musicus is John Legend een sociaal bewuste jongen (34 jr.). In 2010 maakte hij met The Roots de maatschappij-kritische plaat ‘Wake Up’!. Ik las dat momenteel John Legend weer werkt aan een nieuw album is samenwerking met Kanye West die het album ook produceren zal. Tot grote schrik van diegenen die al uren voor het rechter podium zitten te wachten gaat het gordijn van het linker podium open en verschijnt John Legend hier met The Roots. John Legend addresseert hij zich tot het publiek dat hij slechts vanaf dit podium het samen gemaakt boven genoemde maatschappij-kritische song zal brengen; pfff gelukkig! De hits volgens elkaar in hoog tempo op; maar op de een of andere manier kan er geen vonk overspringen. Misschien toen John Legend toch nog achter piano plaastnam om ‘Ordinary People’ te spelen. Ach, het is toch allemaal wat te glad, teveel hapklare commerciële brokken. Wij nemen de beslissing om niet te wachten totdat de Nile leeg stroomt maar voortijdig te vertrekken. Morgen weer een dag met veel, heel veel goede acts die de reporters graag met de lezers van ‘The Blues Alone?’ willen delen. (en lees hier onze verslagen van dag 1 en dag 3)
