Gezien en gehoord: De eerste dag van het North Sea Jazz Festival te Ahoy, Rotterdam. Review door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. (Lees hier onze verslagen van dag 2 en dag 3)
Een zichtbaar nerveuze James Hunter (1964) voegt zich bij zijn band die in dezelfde bezetting is als eerder dit jaar (Maart) in de Amsterdamse North Sea Jazz Club. Echter met uitzondering dat James hier in de Maas zaal zijn vaste drummer Jonathan Lee weer bij zich heeft. James Hunter is een muzikant die hier op het North Sea Jazz, gezien zijn staat van dienst én zijn 2013 nominatie voor Best Vocalist door de British Blues Awards, weer (hij was er al bij in 2009) hóórt te staan. James Hunter is natuurlijk ook hier om zijn, bij Daptone opgenomen, album ‘Minute by
Minute’ te promoten. De James Hunter Six bestaat vanavond uit Jason Wilson op de upright/double bass, Damian Hand op de tenor saxofoon, “mostly on the floor” Lee Badau neemt de bariton saxofoon voor zijn rekening. Zoals eerder gezegd Jonathan Lee op drums betiteld door James als “the kitchen sink” en Andrew Kingslow op de B3 aangekondigd door James als “the wardrobe” en natuurlijk James Hunter ‘himself’ op de gitaar (vintage Gibson) en vocals. Gelukkig wat luchtiger gekleed, jeans en linnen hemd, dan ten tijde van zijn optreden n de North Sea Jazz Club begint James aan zijn set in de inmiddels halfvolle Maas zaal. De James Hunter Six zijn goed thuis in de genres blues, rhythm & blues, soul en rock ‘n roll. Lekkere retro zwarte soul/blues door Engelse heren gebracht is wat deze het publiek zal gaan vermaken. James Hunter, ooit de achtergrondzanger bij Van Morrison, zingt vanavond i.t.t. afgelopen Maart in de club lekker makkelijk en de band heeft er ook zichtbaar plezier in. We horen o.a. de songs ‘Gypsy’, ‘Gold Mine’ en de super cover van het 5 Royals ‘Baby Don´t Do It’. Maar het zelf geschreven nummer ‘Believe Me Baby’ vind ik wederom de moeite waard inclusief de gimmick van het naar beneden tunen van de gitaar. James Hunter laat hier op het North Sea Jazz onder luid applaus ook nog een staaltje danskunsten zien, lenig is hij nog steeds! De mensen die écht voor de James Hunter Six hier aanwezig zijn in de Maas zaal bewegen en zingen lekker mee. Diegenen die niet speciaal voor deze band naar de Maas zaal kwamen, zij zijn blij verrast door de toegankelijkheid van de songs én de relaxte sfeer die nagestreefd wordt.
Helaas moet ik tóch bekennen dat de Maas zaal een maatje te groot is voor deze band, ik had hem liever in de intiemere Congo tent gezien. De door James Hunter betitelde “Soul Police” is weer tevreden met dit optreden van de James Hunter Six!Snel lopen we richting Nile waar we nog net even Larry Graham & Central Station feat. Mark King (Level 42) zien optreden samen met dé verrassing van dit North Sea Jazz….. Prince! Tóch moeten we ons gaan opstellen voor het andere podium in de Nile waar de blues spelende Seasick Steve op zal gaan treden. De inmiddels 72 jarige voormalige ‘hobo’ Steven Gene Wold is sinds zijn optreden op Jools Holland’s Hootenanny in 2006 een graag geziene gast op menig festival. De man is er een van het soort “what you see is what you get, nothing more nothing less”, een verademing tussen de diva’s in de muziekscene. We hebben Seasick Steve al een paar maal eerder zien performen en weten dus wat hij hier met het aanwezige publiek zal doen, hij is een zeer innemende man voor jong (goed vertegenwoordigd in de Nile) en de ‘jonge’ oudere. Seasick Steve wordt vergezeld door zijn vaste drummer Dan Magnusson én hij heeft tegenwoordig een roadie die hem voorziet van de diverse snaarintrumenten, ik kan de term gitaren niet bezigen dat zou afbreuk doen aan de bouwsels vanSeasick Steve. Zo heeft hij o.a. een snaar instrument gebouwd van de ‘Hupcap’ (wieldop) van een oldtimer die hij cadeau kreeg van Jack White en vervolgens noemde hij z’n laatste album ‘Hupcap Music’. 
De genoemde roadie lijkt verdacht veel op de hobo; een kleinzoon misschien? We horen o.a. ‘Burning Days of Love’ en ‘Diddley Bo’ op de 3 snaren Harmony, ‘Thunderbird’ op de ‘3 string Trance’. Tijdens een van zijn nummers nodigt Seasick Steve altijd een dame uit het publiek het podium op om de love-song ‘Walkin’ Man’ te kunnen adresseren echter deze keer is de keus gevallen op Judy Blank die hij vooraf zijn optreden had zien optreden. Judy Blank had haar optreden op het North Sea Jazz gewonnen omdat zij de beste kandidaat was bij het tv-programma de Best Singer Songwriter van Nederland. Uw reporters van ‘The Blues Alone?’ zijn getuige geweest van een zeer energieke set en concluderen dat deze Seasick Steve en Dan Magnusson zowel een goede set in clubs neerzetten maar ook moeiteloos een grote zaal als de Nile aan kunnen.
De reden dat wij zo vroeg positie willen innemen bij het Mississippi buitenpodium is natuurlijk het optreden van J.J. Grey & Mofro die soul, funk, southern rock en blues in hun repertoire herbergen. Hadden zij tijdens het Ribs & Blues te Raalte al de tent op stelten gezet, zij zullen dit 
ongetwijfeld op het North Sea Jazz gaan herhalen. Voor aanvang spreek ik met mensen die J.J. Grey & Mofro ontdekten tijdens het Duitse Schöppingen Blues Festival en prompt fans werden, zoals zovelen die dit weekend zullen volgen nà het zien van de optredens van de band in Rotterdam en Weert (Bospop). Als de band, Andrew Trube op gitaar, Anthony Cole op drums, Todd Smallie op de bas, Anthony Farrell op de keys aangevuld met een onnavolgbare blazers sectie bestaande uit Dennis Marion op trompet en Art Edmaiston op de sax beginnen met Hide & Seek zijn al heel snel de nog vrije plekken op het plein gevuld met veel, heel veel toeschouwers. J.J. Grey bespeelt overigens zelf een Paul Reed Smith gitaar. De eerste 3 rijen toeschouwers zijn de die-hard fans die alle songs inmiddels woordelijk kunnen meezingen. Vooral dat meezingen maakt op de frontman en z’n bandleden enorme indruk; later vertrouwd hij me toe dat hij het heel bijzonder vindt dat zijn zelf geschreven songs in Europa (!) meegezongen worden. We horen nummers als ‘Orange Blossoms’, ‘Ho Cake’ over de kookkunsten van zijn ‘Gran’ en natuurlijk ‘This River’ de titeltrack van zijn laatste album. Helaas is de tijd van een uur té kort om de set op te bouwen naar de climax die ‘Loochloosa’ heet maar daar krijgen we ongetwijfeld een herkansing voor als J.J. Grey & Mofro in November weer terugkomen om o.a. In Paradiso op te treden om het nieuwe, nog te releasen album ‘Heart of Mississippi’ te promoten. Wederom is de set op North Sea Jazz een set die veel discipelen voor de congregatie die J.J. Grey & Mofro heet heeft opgeleverd!
Een groter contrast is ondenkbaar maar de reporters van ‘The Blues Alone?’ gaan deze eerste dag beëindigen in de Hudson waar het Roy Hargrove Quintet de avond zal afsluiten. Roy Hargrove is zo’n beetje het wonderkind op de trompet/flügelhorn van de jazz. De ene keer staat hij met het funk/hip hop RH-project de andere keer met een strijkers ensemble of met zijn Crisol waarmee hij Latin Jazz laat horen en nu weer met een jazz kwintet op het North Sea Jazz. Roy Hargrove stond al als tiener in 1986 op het North Sea Jazz én is ooit ‘artist in residence’ geweest wat zoveel wil zeggen dat een muzikant alle 3 dagen steeds weer in andere combinaties en disciplines te zien is. Wij zijn ooit met Roy Hargrove in aanraking door zijn gastoptreden bij bassist Marcus Miller. Vanavond wordt trompettist Roy vergezeld door Justin Robinson op als alt sax, Sullivan Fortner op de piano, Ameen Saleem upright bass en Quincy Philips op de drums. Deze laatst genoemde heeft een wel hele bijzondere manier om het geluid te dempen, hij legt de welbekende verstrekte handdoek over de snare drum. De heren er gelikt uit, met name Roy Hargrove besteed altijd veel aandacht aan zijn uiterlijk. De set is van superbe kwaliteit maar het zingen van Roy is toch niet zijn ding. Jammer dat het tijdstip van de set ons behoorlijk parten begint te spelen mede veroorzaakt door het feit dat dit optreden voor een zittend publiek dient te geschieden. De reporters van ‘The Blues Alone?’ houden het voortijdig voor gezien, morgen wacht er weer een mooie muziekdag op ons! (en lees hier onze verslagen van dag 2 en dag 3)
