Gezien & gehoord in Borussia Park MonchenGladbach te Duitsland: Wrecking Ball Tour 2013 met Bruce Springsteen & the E Street Band op 5 juli 2013. Belevingsverslag door Paul Meerman met Foto’s van Paul Meerman. STATS: Duur: 3 uur en 5 minuten .
Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen volgers van het eerste uur bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013 in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again! Na München en Hannover troffen we Bruce in Monchengladbach (MGB) voor de derde keer binnen 5 weken in Duitsland. Van beide voorgaande ontmoetingen zijn verslagen opgesteld. Zie voor deze belevingsverslagen.. Het ene concert was verregend en daar had Bruce de focus gelegd op swingen (in beweging blijven voor de kou), de andere avond had Bruce de focus gelegd op rock muziek. In MGB maakte The Boss er een ‘sehr tolle abend’ van waarin zijn tocht langs verschillende muziekstromingen ging.
Bruce & Stones
Het Borussia park ligt enigszins verlaten buiten de stad. Er zijn vele parkeerterreinen, maar wie de moeite neemt om even veder te kijken had kunnen ontdekken dat je binnen 10-15 minuten loopafstand goed kon parkeren en snel weer weg kon zijn. Dus geen fileleed na afloop. Vrijdagmorgen ca 6 uur op 5 juli 2013. Wij ontdekten al snel de tentjes waar fans overnacht hadden. We verkregen een nummer net iets in de 200. Aan de spullen rond het tentje te zien was het de avond er voor erg gezellig geweest. Vervolgens gingen we op zoek naar koffie en maakten tegelijk een testrun om te zien hoe we zo snel mogelijk weg konden komen na afloop van het concert. Wij hadden immers nog een andere missie te volbrengen: op zaterdag 6 juli The Rolling Stones in Hyde Park te London.
Koffie
De verse koffie vonden we bij een conditorei in de omgeving waar we onze auto zouden gaan parkeren. De testrun pakte uit zoals in de planning stond en we trokken weer naar Boussia Park. Daar begon het lange, maar gezellige, wachten. We troffen weer een fiks aantal bekenden en met een groot aantal Feyenoord supporters was ik in mijn element. Natuurlijk pakten we ook gelijk even de training van Borussia MG mee en dronken we koffie in de nabij gelegen Aldi en in het restaurant van de club. De zon was fel en het was warm. Eindelijk lekker weer en eens een keer geen regen deze tour. Gladbach was ons nu al gezind. Rond ons zat Rotterdamse Willem en drie dames uit Groningen, waarvan er eigenlijk maar eentje echt uit Groningen kwam als we het goed begrepen. Deze dames maakte kennis met onze Gert en dat zal ze nog lang heugen. Onderweg van een wandeling vonden we een Fos ticket op straat. We hebben Evert gemeld dat wij in het bezit waren van dit verloren entreebewijs, zodat de verliezer zich kon melden. Niemand is bij ons of Evert gekomen en niemand raakte in paniek omdat hij/zij het ticket was verloren. We besloten dat Anj (The Mariner) – die daar rond liep – het ticket van ons kon krijgen. En zo geschiedde bij het naar binnen gaan. Daar overhandigden we het ticket aan haar, waardoor zij toch onverwachts naar binnen kon.
Better Days
Eenmaal in de pit zochten we een mooie stek, zo ter hoogte van Little Steven net uit het midden. In onze buurt een aantal bekenden. Om 19.35 uur begon het feest waarbij Bruce (Guten abend Gladbach, wie geht’s, hab spass) verrassend aftrapte met Jackson Cage, direct gevolgd door de eerste meezinger van de avond My love will not let you down. De klanken gingen stevig door en Bruce zocht vervolgens naar verzoeknummers. Op het laatste moment hadden wij nog een kartonnetje gemaakt met Street Fighting Man waarvan we weten dat Bruce dit nummer vaker heeft gespeeld. Hij kwam onze kant op, wees in onze richting en reikte zijn hand. Ik reikte het bordje aan maar naast me was iemand die Better Days in zijn handen had. Dat bordje verdween uiteindelijk in de handen van Bruce en was gelijk de volgende song. Een heerlijke uitvoering waarbij de backing singers zich voor het eerst goed lieten horen. Het volgende bordje werd gehaald en het werd een onvervalste rocker: Shake, rattle and Roll. Bruce zocht naar de juiste instelling en toon waarin het nummer gespeeld moest worden. Een kleine hilarische discussie volgde. G-G flat-G. Dit gaf de crew de gelegenheid om te zoeken naar de juiste tekst van het nummer, zodat Bruce die mee kon lezen op het moment dat dit nodig zou zijn. Het werd een feestelijke big band-achtige uitvoering waarbij dit keer de blazers alle ruimte kregen om te excelleren. Respect voor deze klasse band dat ze dit nummer zo snel op kunnen pakken. Of het nu eerder al geoefend is of niet, het wordt nooit gespeeld. We kregen na deze verrassing nog zo’n verrassing: One Way Street. Te vinden op de The Promise de cd met op-de-plank-gebleven nummers uit de Darkness periode. Het blijft knap en erg mooi als een artiest zo zijn nek durft uit te steken. Als je dat doet dan verdien je al een voldoende, ongeacht de rest van de setlist. Over setlist gesproken. Vele fans blijven maar zeveren over saaie setlisten, of setlisten waarvan ze blij zijn dat ze niet zijn afgereisd.
Trein vol vreugde
Persoonlijk vind ik dat vreemd zolang Bruce zoveel blijft afwisselen in zijn concerten. One way street was een nummer waarin de hornsection zich opnieuw mocht bewijzen, iets dat Eddie Manion in volle overgave dan ook deed. Ergens heb ik eens een bordje gezien Horns Rules, en dat is zeker zo. Jake Clemmons krijgt vaak een klaterend applaus, maar we mogen de andere blazers niet vergeten. Vervolgens werd een bordje gehaald met Mary’s Place van het album The Rising. Dat was al weer een tijdje geleden dat we die nog eens live voorgeschoteld kregen. Echt zo’n nummer die je haat of die je graag mag. Ik heb er zaterdag van genoten. Bruce leek zich te vergissen in de tekst getuige het feit dat hij aan zijn fans vroeg of hij iets miste. Wrecking Ball was de volgende song in de reeks. Ik heb het al eens eerder geschreven, een nummer met lading, een ode aan het New York Giants Stadium (in New Jersey), maar tegelijkertijd passend in de woede die Bruce omschrijft op zijn gelijknamige cd. Bring on your wrecking ball. Wat mij betreft wordt het nummer steeds sterker, ben benieuwd of Bruce het eens aan durft om hier eens live een variant op te bedenken. Normaal plaatst Bruce Death to my Hometown na Wrecking Ball, maar nu volgde Badlands. Daar waar mensen nog zaten op de tribune ging men nu los. Knap om steeds maar weer op het juiste moment zo’n menigte in beweging te krijgen. Na de meedeiner kwam dan toch Death to my Hometown. Van feest (badlands)naar ingetogen (Point Blank). Het kan allemaal, het past allemaal moeiteloos. Point Blank was een verschrikkelijk mooie uitvoering die bij mij enige emotionaliteit teweeg bracht. Ik weet niet waarom, ik weet niet hoe het kwam, maar het nummer pakte mij bij mijn keel en ik voelde mijn ogen branden. Voor mij een echt WOW moment tijdens deze avond. Zo intens, zo krachtig, zo subliem. De band op zijn best zou ik haast durven te beweren. Brrrrr. Maar de koek was nog niet op. Trapped volgde. Gevangen door Bruce en de ESB, gevangen in een voortdenderende trein van emotie, een trein vol vreugde vol plezier vol overgave, een trein vol geluk, en ik geef er niets om “butnow I’m trapped! Ooh yeah!”.
Vleugelpiano
Daar waar we Bruce in Hannover gelukzalig van het Duitse bier zagen proeven, geschiedde dit in MGB weer. Onder Hungry Heart ging Bruce naar een van de verst gelegen uilopers en vroeg om bier, hij dronk vervolgens de aangereikte beker grotendeels in 1 teug op (maar was ook slim genoeg om en groot gedeelte langs zijn kin over zijn shirt te laten belanden). In de middag hadden we tijdens het wachten veelvuldig tijdens de soundcheck Local Hero en Man’s Job horen oefenen. Bruce riep Curtis King naar voren en samen met King ging Bruce het nummer Man’s Job aan. Curtis begon wat timide aan het nummer en stond onwennig in de spotlights. Op enig moment kwamen de backgroundsingers Cindy Mizelle en Michelle Moore eveneens naar voren om zingend en dansend het nummer naar een einde te brengen. Lekker hoor. Dit was de eerste keer deze avond dat de backing vocals in h
et zonnetje gezet werden. Na dit nummer was het de beurt aan Nils Lofgren. Bruce haalde Because the Night uit het publiek en Nils mocht tijdens zijn imponerende solo zijn inmiddels traditionele rondje dansen. Na dit gitaargeweld gingen we nog even verder met Candy’s Room en She’s the One. Tijdens beide nummers werd uit de gitaren gehaald wat er in zat. Ongelofelijk dat er steeds weer van die heerlijke (verschillende) klanken uit zo’n instrument kunnen komen. Het publiek genoot zichtbaar van dit gevarieerde optreden, waarbij Bruce zelfs tijdens She’s the One gedurende langere tijd boven op de vleugelpiano bleef staan. Het publiek werd bespeeld en het publiek gaf wat terug, het enthousiasme van Bruce en de band werd beloond door het uitbundige publiek. We kregen vervolgens weer een nummer van de albums Human Touch/Lucky Town: Leap of Faith. Voor mijn gevoel was deze uitvoering sterker dan de uitvoering die ik eind april in Oslo mee mocht maken. Dat Bruce weer naar HT/LT grijpt moet ergens vandaan komen. Local Hero stond op de originele set en werd ook veelvuldig bij de rehearsels gespeeld, maar kwam niet terug tijdens het concert. Waar de interesse van HT/LT vandaan komt is voor mij onbekend, maar daar komen we nog wel achter.
Jay Weinberg
Rosalita (come out tonight) was een verzoekje waarbij verwezen werd naar Bada Bing (Sopranos). Tijdens het nummer kwamen Little Steven en Jake Clemmons op de middelste uitloper. Steven ontwaarde drie dames met bandana en spons. Hij wees Bruce er op die natuurlijk gelijk gebruik maakte van deze act en ze op het podium liet komen. Deze 3 Nederlandse vrouwen stonden in 2012 ook op het podium als de drie Patti’s. “I want everybody to stand up and pray” Cindy’s woorden halverwege Shackled and Drawn, tevens haar moment in de avond. Net als Curtis eerder begon ook zij zacht aan haar regels, maar al snel vond de voormalige achtergrondzangeres van 
The Rolling Stones haar kracht terug en blies zij met haar stem alle aanwezigen omver. Wat een power, wat een uitstraling. Jaren stond zij voor mij op plaats 2 in de strijd met haar voormalige Stones background singer partner Lisa Fischer. Lisa zag ik zaterdags in Hyde Park, en ik kan concluderen dat Cindy inmiddels ruim voor staat op punten. Als deze vrouw nog eens op het juiste moment de juiste song in handen krijgt gaat zij nog veel bereiken, tenzij zij daar geen ambities meer in heeft natuurlijk. Na Shackled volgde Waiting on a Sunny day. Dit keer gelukkig een wat ouder meisje die het ook nog eens echt goed deed. Goede timing, goede stem, goede scherpe uitvoering. En zwaaien maar. En dan, een vreemd moment. Max stapt ineens vanachter zijn drumkit en als duvel uit een doosje neemt iemand anders plaats achter het drumstel. Iemand met lang haar, iemand van de Black Crowes soms? Nee, het is de zoon van Max, Jay Weinberg. In 2012 nog een paar maanden de vervanger van zijn vader gedurende de Europese tour. Radio Nowhere is het nummer dat volgt. Wat een klappen geeft Jay, een genot om te zien, het tempo werkt aanstekelijk. Ook Bruce geniet zichtbaar. Jay haalt alles uit het drumstel wat er uit te halen valt. Weergaloos. Zo snel als hij kwam, zo snel is hij ook weer weg. Maar wel pas nadat hij en zijn vader elkaar flink omhelsd hebben. Het publiek blijft klappen, schreeuwen en joelen. Wat een genot was dit. Thunderroad is eigenlijk het einde van de eerste set. Een mooie strakke uitvoering waarin we langzaam het geweld van Jay in het voorgaande nummer kunnen vergeten. De band buigt, de band neemt weer plaats.
Chubby
Hadden we al Curtis en Cindy gehad, nu was het de beurt aan Michelle. Lange tijd is het nummer niet gespeeld, maar nu mag ze weer acte de présence geven tijdens Rocky Ground. En ik moet zeggen, het was een strakke uitvoering met een perfect lopende rap. We schakelen vervolgens door naar Dancing in the Dark. Op een sign staat de vraag of Bruce het aan durft om met een chubby dame te willen dansen. Dat wil de Boss wel en even later staat ze te swingen met Bruce. Er worden nog twee meisjes/dames en een kind in een konijnenpak (met backstage sticker) op het podium gevraagd en er moeten dan ook drie gitaren (ipv de gebruikelijke 1) opgetrommeld worden om de riff gezamenlijk uit te voeren. Het publiek is uitzinnig. Dan een zeldzaam foutje, het filmpje ter nagedachtenis aan Clarence en Danny komt veel te laat in het nummer 10th Avenue Freeze Out. Een kniesoor die daar op let, het zorgt er wel voor dat het lijkt of het nummer veel korter is dan normaal het geval is.
Met Rockin’ all over the World nam de band na 3 uur afscheid van het publiek. Misschien was het qua setlist niet eens een topper op papier, in werkelijkheid was het wel een topper van een concert, die zeker een podiumplaats verdient in de Europese leg tot nu toe. Ik heb waanzinnig genoten. In een flow reden we na een korte (opfris) tussenstop bij mij thuis door naar Calais en vervolgens Hyde Park in London al waar we nadat de poorten open gingen van het British Summertime Festival om circa 12.30 uur Engelse tijd heerlijk in het zonnetje konden gaan liggen om 8 uur te wachten op The Stones in the Park. Maar als je in je geheugen zo’n concert als ’t Gladbachse mag hebben dan is het heerlijk wachten hoor.
[archieffoto: Bruce & Keith in december 2012]
