Bospop 2013: Why Waltz If You Can Rock and Roll?

Gezien en gehoord: Bospop Festival op zondag 14 juli 2013 (verslag van vrijdag 12 en zaterdag 13 juli 2013 kun je hier lezen). Review door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers

Bospop start voor mijn vandaag met het optreden van BloYaTop (BYT). Dit trio had vooraf aangekondigd er een waar spektakel van te maken. Mijn verwachtingen waren derhalve hoog gespannen. Deze voormalige ZZ Top tribute band kondigde vooraf aan op Bospop louter eigen nummers te spelen. Op dit moment wordt er druk gewerkt aan de tweede cd; dus dat betekent ook nieuw werk beluisteren!  Ik arriveer een kwartier voor het optreden en als achtergrond staat dixieland muziek te spelen om in the mood te komen. Normaliter speelt BYT in een smalle line-up. Nu staan echter twaalf Fender speaker / versterkers in een rij klaar; allen in het karakteristieke rood dat de band altijd voert.  Om stipt 12:30 komen drie mooie dames in rode jurken het podium op en enkele minuten later de drie Limburgse matadoren die elk van een van de dames hun instrument overhandigd krijgen.

Begeleid door het geluid van ronkende motoren en de vraag van mr. Fox: ‘Are you ready to rumble?’ van het openingsnummer ‘Lez Burn’ gaat het trio energiek van kiet. Naast geluid is licht ook een onlosmakelijk onderdeel van de beleving van een live concert. Een zeer dik compliment aan geluidsman Maarten Wijler en lichtman Jo Gofers die in de regel voor de alom door muzikanten en publiek gewaardeerde geluids- en lichtmix zorgen in Muziekcentrum De Bosuil. Slim van de band deze specialisten te vragen. Zowel geluid als licht waren van hoge kwaliteit. Na het horen van de het nieuwe nummers ‘Miss Terious’ en ‘Barbecue & Freezeburn’ wordt het mij duidelijk: deze band is sinds ik ze een dik half jaar gezien heb gegroeid en heeft inmiddels een eigen geluid ontwikkeld met toch nog steeds een knipoog naar ZZ Top. Wat de meeste bezoekers wellicht ontgaan is: ZZ Top man Gibbons heeft een dik kwartier het optreden mee gepikt voordat ie zijn middagdutje ging doen. Ik van insiders begrepen dat de man genoten heeft van de energie en muzikaliteit van deze sympathieke Limburgers. ‘Poker Joker’ wordt uit het diepe moeras getrokken en onder leiding van bonkende bass en effectieve drums die Marc Ferguson in staat stellen zijn divers licks te delen met het gestaag toenemende publiek dat mee begint te doen tijdens ‘Demolition Crush’. In het kader van het oog wil ook wat komen de drie dames, geheel stilistisch, tijdens ‘Transistor Sister’ het podium op om het de heren een ‘dirty’ dansje maken. Figuurlijk bedoel ik. Dit tot groot genoegen van het publiek.  ‘The Luv Stuff’ kent een geweldig muzikaal convergerende middenstuk waarin de muzikanten nogmaals de collectieve groei demonstreren.  Titelsong van de eerste CD ‘Why Waltz …’wordt op een zompige slome manier gespeeld met zeer lage bas en rommelde gitaarpartijen. Na ‘Page 525’, een lekker in het gehoor liggende rocker komt het muzikale hoogtepunt van het optreden. Een lang uitgesponnen uitvoering van ‘Rusty Rooster’ waar er voor elke muzikant ruimte is zich uit te leven. Zeer gevarieerde gitaarpartijen met veel ritmische variatie. De drummer zoekt met een shaker ten tijden van het sferische middengedeelte direct contact met het publiek. Mr. Fox en Huge laten een heerlijke samenzang horen toewerkend naar een muzikale climax. Deze uitvoering zou niet hebben misstaan op een vroeger Humble Pie concert. Het sterke optreden werd afgesloten door het uptempo ‘Mano Loco’ waarna de mannen begeleid door de lieftallige dames afscheid namen van een lyrisch publiek. Hopelijk is dit de start van iets moois voor dit Limburgs trio, dat net een platendeal getekend heeft bij REMusic. De voortekenen zijn er in ieder geval.

Na deze geweldige opening moest ik ook even aan de zuurstof om bij te komen en me voor te bereiden op het optreden van Tim Christensen & The Damn Crystals die Weert als tweede woonplaats gebruiken. Dat geldt zeker voor singer/songwriter Tim die Weert voor de vijfde keer aandoet; deze keer weer met zijn vaste en zeer aan elkaar gewaagde band. Christensen’s oeuvre is groeiende en hij heeft speciaal voor optreden vandaag zijn setlist vernieuwd.  De set was een combinatie van ‘stevige’ nummers van de albums ‘Abbey Road’, ‘Superior’ en de laatste CD ‘Tim Christensen & The Damn Crystals’ en enkele Dizzy Mizz Lizzy klassiekers.  De zeer sympathieke en flegmatieke Christensen wist gedurende het optreden het publiek te binden met zijn typische stemgeluid en ondersteunt door een inderdaad verdomd degelijke band. Het visitekaartje werd meteen afgegeven met ‘Get The Fuck Out Of My Mind’ en ‘Time Is The Space Between Us’. De Denen waren klaar voor een stevig robbertje rock and roll. Christensen’s songs hebben vaak een autobiografische achtergrond. Dat in combinatie met zijn typische kwetsbare stemgeluid maken concerten in de regel bijzonder. Representatieve nummers waren in de uitvoeringen van ‘Superior’, ‘Happy Ever After’ en ‘Surprise Me’. Met name in ‘Happy Ever After’ werd de kracht van de Crystals duidelijk. Heerlijke mellotron achtige geluidsgolven en space achtig gitaarwerk en gevarieerde breaks van de bas en drums. Enige minpunt was dat ze gebruiken hadden kunnen maken van de quadrofonische installatie in de tent; dan was het geluid ook perfect geweest. Wederom een puik optreden van deze welkome Deense gasten.

Within Temptation had het ruimschoots toegestroomde publiek op de hand met een gevarieerde set uit het gehele oeuvre. De fans genoten van het plezier dat de band had met het reproduceren van deze melodieuze, symfonische en metal muziek en deed volop mee. De manier waarop het publiek reageerde was een bewijs van een succesvol optreden met internationaal allure en de kwaliteiten van zangeres Sharon den Adel die in een prachtige jurk als een engel op het podium stond.

The Fabulous Thunderbirds zette een puik optreden neer in de tent. De zeer energieke en ervaren rot Kim Wilson leidde het publiek door de gevarieerde blues en bluesrock muziek van deze ervaren band. Dit optreden zou ook niet misstaan hebben op het hoofdpodium van Moulin Blues. Alle songs blonken uit door een volwassen en complete instrumentatie: drums, bas, dubbele gitaren en vlammende Hammond orgel met een heerlijke groove.

Het optreden van George Thorogood hebben we gemist. De reacties van de kenners waren in ieder geval positief. Voor de liefhebber volgt hier een link naar zijn puike optreden in Paradiso op 13 juli 2013 !

Wat valt voor de liefhebbers te zeggen over Thunder? Deze band heeft op Bospop een aantal historische optredens achter de rug. Historisch in de zin van het publiek buiten zinnen brengen. In de snikhete tent wisten de donderstralen onder bezielende aanvoering van zanger Danny Bowes het publiek wederom voor zich te winnen met hun pure en recht voor zijn raap muziek. Soms klinkt het een beetje als vergane glorie. Dat maakt voor een festival niks uit zolang het publiek het waardeert en de interactie met het publiek slaagt. En dat is wat er gebeurde tijdens dit staaltje rocken.

Omdat we de beste plaatsen wilden voor het optreden van Steven Wilson hebben we de eerste drie kwartier mee gemaakt van het vierde optreden van Golden Earring op Bospop. Deze doorgewinterde Nederlandse rockers lieten zich voor de gelegenheid vergezellen door een de andere boegbeelden van de Nederpop, niemand minder dan Bertus Borgers. En het mag meteen gezegd worden, een perfect keuze: Borger’s bijdragen in zijn uit duizenden herkenbare saxofoon geluid geven de nummers waar hij op meespeelt een verfrissend en aanvullend karakter.  Barry Hay laat zien nog altijd een op en top rocker te zijn. Hay toont zich nog een dijk van een zanger met een behoorlijke personality. Het publiek zingt de bekende nummers royaal mee. Een hoogtepunt voor mij was ‘Another 45 miles’, George Kooijmans bewijst nog steeds mooi te kunnen zingen. Op ‘Devil Made Me Do It’ was Borgers opvallend aanwezig. Het uitgesponnen instrumentale middendeel van ‘Twilight Zone’ toonde een schitterende groove en muzikale invulling.  Als lange introductie op ‘Radar Love’ speelt Rinus Gerritsen een heel bijzondere baspartij op een dubbele bas ondersteund door Moog pedalen. Zuiderwijk valt na enkele minuten mooi in er ontwikkelt zich een mooi samenspel dat overgaat in een stevige uitvoering van ‘Radar Love’. Achteraf begrepen we van de fans dat het tweede deel nog sterker was dan het eerste; ergo The Golden Earring heeft de roem meer dan eer aan gedaan.

En dan is het nu tijd voor de klapper van Bospop 2013. Op het moment dat ik in de tent arriveer is de crew nog bezig de behoorlijke line-up van de Steven Wilson Band goed neer te zetten. Achter het podium hangt een geïmproviseerd filmdoek om het visueel deel van het concert te kunnen weergeven. Steven Wilson is een fenomeen voor degenen die er open voor staan; een eco systeem op zichzelf. Wilson heeft zich de laatste jaren toegelegd op het schrijven van verhalen. Verhalen met een autobiografisch (Grace for Drowning) en boven natuurlijk (The Raven That Refused To Sing) karakter. Daarnaast is de man geroemd om zijn remixen van o.a. oude werk van King Crimson, Jethro Tull en Caravan en ook perfectionistisch als het gaat om zijn eigen geluid en muzikaliteit. En ook het visueel aspect maakt integraal onderdeel uit van zijn shows. Zoals eerder gememoreerd speelt Wilson in een quadrofonische geluidsopstelling vanavond. Onheilspellende ambient muziek vult de tent.  Het is bijna 21:15 als de band binnenkomt en direct ‘Luminol’ inzet; ook opener van de laatste CD. Wat direct blijkt dat hier een band aan musiceren slaat die zijn gelijke niet kent. Drummer Chad Wackermann vervangt rising star Marco Minnemann. Minnemann speelt op de laatste cd en heeft een groot deel van de toer mee gespeeld. Wackermann tilt de band echt ritmisch ver boven alles uit. De fotogenieke Nick Beggs is helemaal vergroeid met het muzikale idioom van Wilson en jazz muzikanten Adam Holzmann (keyboards) en Theo Travis (fluit en saxofoon) weven tapijten waarop gitarist Guthrie Govan gitaarspel laat horen dat inmiddels op het niveau van Allan Holdsworth ligt. Instrumentaal complexe en toch toegankelijk partijen worden afgewisseld met mooie zang van Wilson aangevuld met de stem van Beggs. Luminol gaat over een straat muzikant die na zijn dood zichzelf ziet spelen terwijl elke voorbijganger hem negeert. Halverwege het nummer wordt de bijbehorende film getoond.  Na dit nummer verexcuseert Wilson zich dat hij maar een korte set (75 minuten) mag spelen…   ‘Drive Home’ gaat over een stelletje dat rond middernacht naar huis rijdt en ineens is de vrouw op de bijrijdersstoel verdwenen. De intrigerende tekst wordt op een complexen en lichtvoetige manier begeleid dat ik er helemaal warm van wordt. Het visuele deel helpt hier ook bij trouwens. Ik merk nu ook het effect van de geluidsinstallatie; elk instrument komt heel duidelijk door. Ik voel dat ik onderdeel word van de scene. En voor alle duidelijkheid: ik gebruik geen geest verruimende middelen. Wilson zingt op een mooie, intrigerende en indringende manier die de aandacht gewoon naar zich toe trekt.  Na deze openingsnummers wordt voorzichtig ‘Postcard’ ingezet op de piano en zang. De eerste tonen van dit emotioneel autobiografisch nummer raken menigeen inclusief mezelf midden in de ziel. Je voelt de pijn en leegte die Wilson vocaal overbrengt. Ook hier is de begeleidende video mede debet aan het overweldigende effect dat dit nummer oproept. De band valt hier geweldig in en het is imponerend hoe Beggs de backing vocals voor zijn rekening neemt. Ik kijk om me heen en zie zeker de liefhebbers die vooraan staan in een soort van trance.  ‘Holy Drinker’ start met een jazz rock introductie dat sterk aan Mahavishu Orchestra doet denken. Na een een distorted Rhodes introductie volgt een briljante solo door Holzmann op de Moog en neemt Travis ons mee op een reis omhoog op zijn blaas instrumenten. Wilson en Beggs spelen hier resp. bas en stick met een beheerste losgeslagen Wackermann die ongehoorde fills en ritmes uit zijn pannenwinkel tovert. En Govan scheurt er met zijn gitaarpartijen tussendoor. En past allemaal perfect in elkaar. Dit is muziek op een ongekend hoog niveau! Het nummer gaat over alcoholische predikant die zijn ziel aan de duivel verkoopt. En dat betekent: naar de hel.  De band schakelt in tempo iets terug tijdens ‘Deform to Form A Star’; een autobiografische ballade met erg symbolische tekst van de atheïst Wilson met een aantal muzikale referenties naar de beginjaren van King Crimson. Ook hier weer prachtige vocalen, arrangementen en instrumentale uitvoering. Een pareltje eigenlijk dat in mij enorme gemengde emoties oproept.  De ghoststory ‘The Watchmaker’ heeft een zinsnede die me sinds ik het gehoord heb intrigeert: ‘I never really loved you but I miss you anyway’ en gaat over een man, wiens vrouw na 50 jaar huwelijk overlijdt en later weer terugkomt op aarde. Een prachtige introductie op gitaar en fluit sterk refererend aan Genesis. Daarna gaat de hele band los in een geweven samenspel met solerende hoofdrollen voor alle bandleden uitmondend in een sonisch ‘orgasme.  Op dat moment realiseer ik me dat het materiaal dat deze band voor bijna de 100^e keer uitvoert in de laatste maanden zichzelf ontwikkeld heeft tot een nieuwe standaard en muzikaal niveau.  Het onheilspellende ‘Index’ gaat over een manisch verzamelaar van objecten. Wilson heeft naast een raaf ook een Rolodex op zijn keyboard staan. Wat zou ie daarmee bedoelen? Voer voor de psychologen onder ons. De begeleidende videoclip maakt het geheel nog angstaanjagender.  De intrigerende ode aan film regisseur ‘Harmony Korine’ gaat vergezeld van een film van Lasse Hoile. Dit nummer klinkt als U2 in de overdrive modus.  De relatief korte set wordt afgesloten door de titelsong van Wilson’s laatste cd ‘The Raven That Refused To Sing’ en gaat over sterfelijkheid en verlies. Wederom een zeer aangrijpende gezongen tekst door Wilson die benadrukt wordt door sferische muzikale flarden en video. Het nummer ontspint zich tot een stevige progrock song met een dienende rol van Govan en gaat uit als een kaars en het publiek blijft met een waakvlammetje achter.  Ik heb zelden een band zo zien spelen in een zo heldere sonische zuiverheid en audiovisuele schoonheid met een diepgang. Enige kanttekening: het concert was eigenlijk te kort.

Hoewel ZZ Top als top act geafficheerd stond kostte het mij enorm veel moeite uit Steven Wilson’s wereld te stappen en naar de klassiekers van dit trio te luisteren. ZZ Top’s oppervlakkige teksten over drank, vrouwen, auto’s en andere geneugten van het leven steken schril af tegen de diepgang van Wilson’s optreden. Wat ik heb geregistreerd van het optreden van ZZ Top is dat ik een deel van het publiek zag genieten van de keur aan klassiekers die voorbij kwamen. Het optreden had voor mij echter een plichtmatig karakter en ik hoop dat de fans in ieder geval aan hun trekken zijn gekomen.

Terugkijkend: Bospop 2013 is in alle opzichten geslaagd. Onder schitterend weer hebben 20.000 muziekliefhebbers kunnen genieten van een zeer goed georganiseerd festival. De terugkeer naar de ‘oude’ locatie heeft beide dagen voor een vol huis gezorgd en dus is het naast artistiek ook financieel een grandioos succes. Well Done Bospop!!!  Noot: De optredens van de Smalltown Nobodies en Kitty, Daisy & Lewis hebben we gemist en derhalve vinden jullie daar niks van terug in ons verslag.