Bospop 2013: geweldig muziekfeest weer succes voor allemaal!

Gezien en gehoord: Bospop Festival op vrijdag 12 en zaterdag 13 juli 2013 (verslag van zondag 14 juli kun je hier lezen). Review door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers

Vrijdag 12 juli: prelude

Ik fiets vrijdagavond 12 juli tegen een uur of negen in de avond richting het ‘oude’complex waar dit jaar Bospop zich weer gaat afspelen. Gevoelsmatig voel ik de behoefte de sfeer te proeven waar dit festival bekend om staat. Het valt me direct op dat er al een enorme drukte en broeierige gezelligheid heerst over het gehele complex. Ik zie tientallen mensen licht en zwaar bepakt richting de camping terreinen lopen. De ervaren Bospop gangers herken ik aan de steekkarretjes en zelfs kruiwagens met de camping spullen erin. Sommigen zouden niet misstaan om als eenling in de Weerter carnavals optocht te lopen en mee te dingen naar de fel begeerde knauwel prijs; een prijs voor de meeste ludieke outfit. Het is toch wel een eind lopen van de parkeerplaatsen naar de camping plaatsen. De liefhebbers die dat niet wisten haal je er uit want die sjokken en zeulen hun camping spullen richting de camping terreinen.

In Muziekcentrum De Bosuil is het al gezellig druk en wordt er sfeer gebouwd door de Vinyl Twins. Zij zullen de komende dagen zorgen voor de nodige muziek tijdens de after parties in De Bosuil en dat allemaal door originele vinyl singles te draaien.  Stukje verderop staat de 24 uurs tent, een tent waar 24 uur muziek gespeeld wordt en de inwendige mens met ontbijt, lunch en diner versterkt kan worden. De banken en tafels rond de tent zijn goed bezet met groepjes Bospop gangers die gezellig aan het acclimatiseren zijn. In de tent wordt ondanks een duidelijk rookverbod duchtig gerookt in diverse varianten en wordt er al duchtig gedanst op muziek van Rory Gallagher en U2. Iets verder ligt een van de camping terreinen en daar ligt het al helemaal vol. Toevallig tref ik toevallig ‘Mister Bospop’ Peter Verkennis die met gepaste trots vertelt dat beide dagen helemaal uitverkocht zijn er 3.000 Bospop gangers een lang weekend logeren op het Bospop terrein. Op beide dagen zijn er inclusief de vrijwilligers dus tussen de 10.000 en 11:000 mensen aanwezig. Financieel kan het festival eigenlijk al niet meer stuk; spijtig is wel dat de gemeente Weert de bezoekersaantallen beperkt heeft tot dit aantal. Ik begrijp van Peter Verkennis dat later op de avond het Bospop bestuur een dikke fles champagne laat knallen op dit eerste succes dat Bospop gewoon keihard nodig heeft. Ik beluister ook dat men al bezig is met de voorbereidingen van 2014 … En het festival 2013 is niet eens begonnen.

Zaterdag 13 juli: dag van de klassiekers en empathie

Rond 12 uur staat er al een rij van bijna honderd meter en 15 mensen breed voor de ingang van het zon overgoten festival terrein. Op het terrein is het al gezellig druk en we horen The Jacks het festival openen met lekkere rock nummers en een knallende uitvoering van ‘Whole Lotta Love’. Een passende openingszet van het festival iedere aanwezige wordt met de neus dezelfde kant uit gericht: een heerlijke muziekdag waar klassiekers afgewisseld worden met nieuw talent.

In de tent maakt The Pink Floyd Sound zich klaar voor hun optreden. Een bijzonder detail voor de set-up in de tent is dat er een quadrafonische geluidsopstelling staat. Dit was nl. een van de eisen van Steven Wilson die op het zondag programma staat. The Pink Floyd Sound maakt maximaal gebruik van deze faciliteit bij een aantal klassieke nummers van ‘Dark Side Of The Moon’ en ‘The Wall’. Hoewel het optreden beetje onwennig op gang komt, blijkt al snel dat de covers muzikaal strak uitgevoerd worden. De band speelt een gevarieerde set met nummers uit het gehele oeuvre van Pink Floyd. De combinatie van muzikaliteit, de visuele show en het overweldigende geluid maken het tot gewoon een mooie happening voor de bijna volle tent. Zangeres Imke Heitzer zorgt voor een muzikaal hoogtepunt op de manier waarop ze de moeilijke zangpartij van ‘A Great Gig In The Sky’ zingt.

The Dutch Eagles laten voor een op dit moment vol grasveld horen dat ze de muziek van de originele The Eagles eigenlijk tot in detail beheersen. De heerlijke covers worden gedoseerd uitgespreid over de menigte liefhebbers die het muzikaal lekker over zich heen laat komen.

Het Zeeuwse Racoon laat bij de eerste akkoorden en samenzang al horen waarom dat het op dit moment de sympathiekste Nederlandse band is die we rijk zijn. Zanger Bart van der Weide leidt ons op een erg prettige manier door het oeuvre van de band. Hij introduceert de liedjes prachtig en humorvol. Tijdens de introductie van ‘Don’t Give Up The Fight’ vertelde de zanger dat het nummer opgedragen werd aan kinderkanker en geïnspireerd was door verlies van een 2,5 jarig kind uit de vriendenkring van de zanger. Deze inleiding en uitvoering van dit kwetsbare nummer ontroerde de 10.000 man publiek en menigeen was zichtbaar aangeslagen door deze getoonde authenticiteit en kwetsbaarheid. En dat is wat er gebeurde. Er was ook ruimte voor humor en wat zelfspot; bijvoorbeeld in de aankondiging van ‘Don’t Hold Me Down’ in te gaan om de voortdurende uitdaging tussen man en vrouw. Er dat lege plekje op achterhoofd gold voor de meeste mannen in het publiek … Wat kan muziek toch verenigend en emotioneel werken. Zeker als een band in staat is de connectie te maken met het publiek op een collectief gevoelsmatig nivo.

Over empathie gesproken: in de tjokvolle en erg hete tent speelde JJ Grey & Mofro het publiek volledig plat. Ook hier muzikanten die in staat zijn de connectie met het publiek te maken en te houden. Na een dag eerder nog op North Sea Jazz gestaan te hebben lieten deze rasmuzikanten horen hoe je soul, funk, blues en jazz mengt tot een geheel eigen stijl. En ook nog eens boven de muziek staan. Het was een genoegen te zien hoe relaxed en glimlachend Todd Smallie (bass) en Anthony Cole (drums) het ene na het andere aanstekelijke ritme wisten te spelen waarop de Andrew Trube (gitaren) en Anthony Farrell (Hammond) hun patronen konden ontwikkelen en Grey zijn ding kon doen. Neem daarbij ook nog de begeleiding en dansjes van de ‘Hercules Horns’ Dennis Marion (trompet) en Art Edmaiston (tenor sax) die het compleet maakte. Ondanks de vaak complexe arrangementen is het muziek die heerlijk in het gehoor ligt en zich laat meezingen. Persoonlijke hoogtepunten waren de uitvoering van ‘Somebody Else’ en ‘Take A Wild One’.

Hoeveel muzikanten kunnen dik 90 minuten vullen met alleen tijdloze klassieke nummers? Ik weet het niet; alleen Roger Hodgson is er daar één van. Hodgson refereert direct naar een legendarisch en intiem optreden in 2011 op hetzelfde Bospop en vond het ‘One of the best ever’ interacties met zijn publiek. Idealist en positivist Hodgson vraagt het publiek alle problemen de komende anderhalf uur te vergeten en zich over te geven aan een set van zijn nummers die men zich nog lang zal herinneren. En inderdaad: we worden meegenomen en in vervoering gebracht met al die mooie tijdloze hits uit het Supertramp tijdperk. Troubadour Hodgson heeft een geweldig contact met het publiek en een dijk van een band naast zich staan. Buiten de collectieve herkenning van de gehele setlist was de uitvoering van een muzikaal erg hoogstaand niveau. Multi instrumentalist Aaron McDonald was fenomenaal en de uitblinker van de avond; misschien wel de beste muzikant op het tweedaagse festival. Het publiek genoot met volle teugen en zong de meeste nummers collectief mee; als het optreden in de tent had plaats gevonden was het nog intiemer geweest dan op het grote veld.

Door Crosby, Stills & Nash (CSN) vast te leggen werd nog een stuk cultuur- en muziekhistorie gecontracteerd door Bospop. De heren CSN hadden er vooraf al zin in en warmde zich op met een aantal flessen champagne; deze mannen schijnen inmiddels immuun te zijn voor de effecten van allerlei soorten verdovende en stimulerende middelen want er was tijdens het optreden niks van te merken… Net als bij het optreden van Hodgson werden we ook rond geleid door de lange reeks van klassiekers. Het veelal oudere publiek (her)beleefde deze afsluiter van de zaterdag op zijn en haar eigen manier. De samenzang en harmonieen klinken nog steeds zoals die alleen klinken als gezongen door dit drietal. Met name door de degelijke en ingespeelde begeleidingsband was het instrumentaal ook sterk. Stephen Stills liet zich regelmatig verleiden tot gitaarwerk en solo’s waaruit bleek dat Neil Young 100% gelijk heeft: ‘Stephen Stills is een veel betere gitarist dan ik’. En dat bewijs werd gisteravond ruimschoots bewezen.

Andere bands op de zaterdag waren Amy McDonald, Dana Fuchs, Monophonics en Rowen Heze. Deze hebben we helaas niet kunnen beluisteren. Terugkoppeling van de bezoekers waren allen positief en passen in het beeld van de eerste dag.