The Rolling Stones: Vlinders in Hyde Park

Gezien & gehoord in Hyde Park Londen UK:  Rolling Stones met diverse bands als supports, op zaterdag 6 juli 2013. Belevingsverslag door Paul Meerman met foto’s van Willem Nootenboom.

Zaterdag 6 juli 2013, een dag en 44 jaar na het befaamde Hyde Park concert dat de Rolling Stones gaven in Hyde park London stonden we er weer in afwachting van wat de band ons ter gelegenheid van hun 50 jarige bestaan komt aanbieden.

We hebben allemaal grof geld betaald om een goede plek vooraan te verkrijgen, maar dan begint het eerste gerommel. De vakken worden zonder pardon heen en weer geschoven. Uiteraard door de festival organisatie, niet door de Stones hoor ik iedereen roepen. M’n hoela, natuurlijk hebben de Stones hier een hand in gehad, dan wel hadden ze in moeten grijpen. Volksverlakkerij, misleiding, bedrog, dat is het. Goed, ik heb zelf de keuze gehad om wel of niet te gaan. Nou ja, je kiest er dan toch maar voor om wel te gaan, want 37 jaar geleden stond ik voor het eerst op een veld te luisteren naar The Rolling Stones, the greatest band on earth (eens). En dat gooi je niet zo maar weg, je wilt er nog een keer bij zijn, nog een keer aanschouwen hoe het is. En tegen beter weten in (de november concerten in de O2 waren zeker niet slecht, maar ook niets bijzonders) laat je je verstand even links liggen en acteer je op basis van je emoties.
Zaterdag 6 juli, goede berichten vanuit de USA en Glastonbury doen mij goed stemmen, aan de andere kant heb ik filmpjes gezien waarvan ik denk O.M.G. dit kan niet meer. Maar, ook hier weer, allerlei excuses om het goed te praten volgen uit diverse kampen. Bullshit natuurlijk. Aan de ene kant bereiken mij dus signalen van mensen die er echt zijn geweest dat het rete-goed was, aan de andere kant zie ik dus dat het matig is. Ik word daardoor wel nieuwsgieriger met de dag en laat de scepsis die ik heb links liggen. Vol goede moed en zeker vol goede zin trek ik met mijn kornuiten de plas over.

Een deel van de groep van 8 zijn mijn concertmaatjes van de laatste 2 maanden geweest. Keer op keer kregen we super uitvoeringen te zien, verrassende concerten, nieuwe (vergeten) nummers en veel improvisatie. Maar vooral respect voor de fans. Van een artiest van 63, slechts 10 jaar jonger dan de meeste Stones leden: Bruce – The Boss – Springsteen. We spreken af dat we niet kunnen vergelijken, het is namelijk appels met peren. Vergelijken gaan we dus ook niet doen. Voor de volledigheid wil ik wel het cijfer geven dat zeker de helft van ons viertal geeft aan een concert op 5 juli in MonchenGladbach, de avond voordat wij in Hyde Park staan: een 9,5. Soit, genoeg er over, het gaat immers over een review, een belevingsverslag, van een Stones concert.

Zaterdag 6 juli, we zijn de plas overgestoken, hebben de bus geparkeerd en trekken nu richting Hyde Park. We hebben van 5 van de 8 nog geen kaarten binnen. Die moeten we dus ophalen. Borden wijzen ons de weg. Andere kant van Hyde Park moeten we zijn. Daar aangekomen blijkt dat we nog eens een kwart park terug moeten. Een foutje van de organisatie, volgens mij een van de weinige foutjes die dag (van de organisatie). We sluiten in de schaduw aan in een ongeorganiseerde rij voor Tier 2. Het is nu al dringen. Dat zijn we niet meer gewend de laatste maanden. De deuren zouden om 12 uur open gaan, maar dat wordt bijna 12.30 uur. Een chaos bij het binnentreden, vier rijen mogen tegelijkertijd naar de security. Daar staan circa 8 poortjes klaar, dus de vier rijen splitsen zich. Ook de rijen van Tier 1 voegen zich bij ons. De ene security is snel, de ander is langzaam. Er is een artiest die zijn security in samenwerking met zijn fans een systeem uit laat voeren waar geldt: de eerste die komt gaat ook als eerste naar binnen. De naam van die artiest: Bruce Springsteen. Dit terzijde. Na de security wordt je kaart gescand. De ene scanner doet het niet, bij de ander staat iemand die van toeten nog blazen weet, en de rijen stroppen op. Dan krijg je een bandje om, Tier 1 en Tier 2 mogen dan gescheiden naar binnen. We zien op het veld hele hordes rennen. Dat zijn de General Admission tickets, de goedkopere kaarten, oftewel Tier 3, die komen gelukkig aan de andere kant van de catwalk.  We bemachtigen een plekje aan de barrières naast een catwalk. Die catwalk leidt naar een rond podium met lichtjes en boxen. We zetelen ons neer en proberen wat te rusten. Zo af en toe gaan enkele van ons op pad om eten en drinken te scoren of om gewoon even te genieten van de sfeer op het terrein. Bij de Merchandise stands (3 stuks) is een drukte van belang. Een zeer voorzichtige schatting op basis van wat er stond en de snelheid waarmee (soms) verkocht werd levert op dat er per stand circa 75.000 GBP verkocht moet zijn, dat is dus voor alle stands 225.000 GBP en dus circa 300.000 euro op een dag. En dat alleen aan shirtjes en prullaria van alleen de Stones. Voor andere bands was geen ruimte. Er was genoeg in de verkoop aan eten en drinken. Dolf noemde de hoge prijs van bier. Tja het is een festival en daar is het altijd wel hoger natuurlijk. En eerlijk is eerlijk, er was geen troep. Bier gewoon in fles, goede eterijen, het was bovendien schoon. Kortom perfect geregeld voor zover ik dat kan beoordelen. Bovendien was er bij ons aan de catwalk gratis koud water. Flesjes, bekers, het maakte niet uit. Je kreeg volop te drinken als je er om vroeg.

De bandjes die op t hoofdpodium speelden: King Charles (British pop was aardig ze deden hun best); Gary Clark jr (blues, was gewoon goed en aangenaam); The Temper Trap (kon mij niet bekoren) en  The Vaccines (aardig maar de bassdrum stond enorm hard, begonnen beter dan ze eindigden). En dan is het aftellen naar de Stones. Vooraf werd aangekondigd dat er aandacht besteedt zou worden aan het concert in 1969. Het hoefde van mij niet, maar het werd wel gezegd, dus ben je benieuwd. Rond het podium was een eik nagebouwd. Die moest denken aan het podiumpje uit 1969. Bij een van de songs werden op het scherm vlinders afgebeeld en enkele shirtjes waren in de flower power stijl. En dat was het. De beloofde setlist (Jagger op de radio) uit 1969 is niet eens in de buurt gekomen. Had nu verdikkeme eens wel die lef gehad.
Iets voor 20.30 uur Engelse tijd volgt eerst tromgeroffel als in Sympathie daarna Let’s spend the night together. Een bijna 5 minuten durend filmpje (beelden publiek bij concert 1969) draait mee. Die 5 minuten hadden ook mooi benut kunnen worden met een extra song.
Een deur gaat open, Keith stapt naar buiten, Charlie volgt en Mick probeert  Keith terug te trekken, maar die staat al grijnzend te zwaaien. Een fucked-up entree, maar boeien. Daar gaat t toch niet om. De eerste noot van Start me Up gaat finaal de mist in, slechter dan slecht, maar boeien, we hebben nog 2 uur en 20 minuten te gaan toch (denken we). Start me Up, leuk de sfeer zit er in. Een korte begroeting en wat wisselingen aan instrumenten. Dan de eerste klanken van It’s only rock ’n roll. In tegenstelling tot vele concerten in de laatste weken was het begin nu goed. Voor de rest werd het nummer vlak afgespeeld. Niet slecht hoor, zeker niet, maar ook niets bijzonders verder, het is dat het een herkenbaar liedje is en dat je weet hoe het loopt. Mij bekroop wel het gevoel dat ik iets miste in de band. Het is mooi om te zien hoe Jagger over het podium dartelt. Miss Jagger in vol ornaat. Hij benut veel de linkerkant (voor ons) van het podium. Charlie zit lachend achter zijn drumstel. Chuck Leavell is de grootste toneelspeler die er is en doet alsof het aanslaan van zijn toetsen net zo zwaar is als de heftigste gitaarsolo die je maar kan spelen. Maar ik moet mijn mond houden, want ik kan helemaal geen instrument bespelen dus kan er eigenlijk ook niet over oordelen. Na de opening volgt Tumbling Dice. Zelfs de bewegingen van Lisa Fischer en Bernard Fowler zijn hetzelfde als jaren geleden. Het nummer is overigens verder wel te pruimen maar net als de voorgangers vlees noch vis.

Ik geniet (al lijkt dat nu van niet), ik geniet van de sfeer, van de entourage en van het feit dat er hier iets magisch staat. Ik verheug me op datgene dat nog komen gaat. Mick heeft namelijk net aangekondigd dat hij erg trots is op de gekozen setlist. En hij is blij met de webkeuze van vanavond: All down the Line. Hij zal het toch niet menen hè dat hij trots is op de setlist??
De band trekt verder waar het gebleven is, het blijft oppervlakkig, geen verrassing, geen extra lick of riff, geen spontaniteit. Dat vind ik het meest jammer aan de band zoals die nu op het toneel staat. Er staan toch rasartiesten op het podium, maar ze halen er niet uit wat er uit te halen valt. Of ze kunnen dat niet meer, maar dan vraag ik me af wat je daar dan eigenlijk nog doet, of ze willen het niet en minachten daarmee hun fans. En ik hoor al weer de verdedigende stellingen: ‘tja het is een ander publiek, die willen de geijkte nummers. Bullshit, en als dat al zo is, dan nog kan je toch wel eens iets verrassen in de opbouw van een nummer. De waarheid is dat er dure filmpjes mee moeten lopen en een nummer maar x minuten mag duren. Dan volgt toch een kleine verrassing: Beast of Burden. Het nummer klinkt goed qua zang, drums en gitaarspel van Ronnie. Keith doet maar wat en het is schrijnend om te zien, the master of the riffs is out. Voorbij. Het nummer is zoals gezegd aardig, maar een pakkender, sprekender nummer uit hun carrière had meer voldoening gegeven. “Are you feeling good” “Are you feeling good”, instrumenten wissel. Keith dolt wat met het publiek en Jagger kondigt een ‘kind of new song’ aan. Doom and Gloom. Het nummer maakte op mij meer indruk in november in de O2 arena.  Nu is het wederom een nummer dat voorbij gaat zonder dat je een wow-moment hebt. Af en toe komt hinderlijk de klappen op de drum door de boxen op het ronde podium bij ons. Slechte afstelling of verkeerde man aan de knoppen.  Leuk moment is dat Mick, Keith en Ronnie naast elkaar staan en de gitaar bespelen. Helaas haalt Mick hem al weer na 13 seconden weg en spoedt zich naar de microfoon om weer als miss Jagger heupwiegend verder te gaan. Gemiste kans, had hier nou eens lekker doorgepakt. Het valt op dat Ronnie goed staat te spelen, gedreven, serieus zelfs. De uitvoering eindigt slordig omdat Mick de tekst kwijt is, dan wel zijn eigen versie er aan geeft.

Dan kondigt Jagger Gary Clark jr aan. In het middagprogramma hebben we gezien dat we hier te maken hebben met een echte onvervalste bluesgitarist. En wat krijgt hij voor nummer om in mee te doen: Bitch. Past totaal niet bij hem en de zangpartij die hij voor zijn rekening moet nemen komt totaal niet uit de verf. Gemiste kans, een onderhoudende maar geen super uitvoering.
De heren schakelen even over naar vroeger zullen we maar zeggen. Paint it Black wordt met veel gejuich ontvangen, eerst nadat Jagger een Shakespeare achtige tekst heeft uitgesproken. Het publiek lijkt een beetje los te komen. Lekker nummer blijft het toch. Charlie zit heerlijk te knallen. Good old Charles, gentleman en levensgenieter maakt zich nergens druk om. Mick heeft inmiddels een witte jas aangetrokken, een verwijzing naar 1969. Honky Tonk Women wordt ingezet, een meedeiner, die vergezeld gaat van een filmpje van de aap Grrregory. Het publiek zit duidelijk in de meezing modus. Ik heb het idee dat velen iets missen, maar de band niet willen laten vallen en er zelf voor zorgen dat ze toch een leuke avond hebben. Er gaat eigenlijk weinig fout aan HTW en Jagger paradeert regelmatig naar het kleine podium. Dan is het de beurt aan Keith om in de schijnwerpers te staan. Hij opent zijn twee gebruikelijke nummers met You got the silver. En eerlijk is eerlijk, hij zingt het perfect en met gevoel. Een goede uitvoering. Niet in de laatste plaats omdat Ronnie weergaloos en super geconcentreerd op de gitaar mee staat te tokkelen. Keith zelf doet helemaal niets met de snaren op zijn instrument (op 1 kleine uithaal na dan). Heerlijk is de opluchting bij Ronnie na afloop en de innige omhelsing van de twee. Keith vervolgt met Before they make me run. Ook deze uitvoering is zeker niet slecht te noemen. Als je deze twee nummers dan hoort, vraag je je af waarom de man de rest van de show zo op de achtergrond is gepositioneerd. Kan hij niet meer, mag hij niet meer?  Whatever, het waren de twee beste nummers tot nu toe.
De duisternis is ingevallen en een matig begin van Miss You brengt onze heupen aan het bewegen. Het nummer is geprezen, het nummer is verguisd. Maar ze spelen het nu en we moeten het er mee doen. De rare vlinders in het filmpje nemen we maar op de koop toe. Bij ons stond/zat de hele dag een familie: vader, moeder 2 dochters. We hadden al beloofd dat de kleinste tussen ons in over de railing mocht mee kijken. Het meisje staat al de hele avond te swingen en om Keith te roepen (Keefffff), nu gaat ze helemaal los. Ze swingt dat het een lieve lust is. Allemaal genieten we van het meisje. Mooi om te zien, 15, 16 of 17 jaar en dan helemaal los gaan. Darryl krijgt een lange bassolo, het publiek zingt op verzoek Mick na. Heel Hyde Park zingt mee, Bobby Keys blaast dat het een lieve lust is. Er was aangekondigd dat je akkoord ging (bij de entree) dat je gefilmd kon worden. Er werd namelijk een dvd van dit optreden gemaakt. De cameraman komt pontificaal voor ons staan, het Britse meisje wordt gefilmd. Snel duw ik een vrouwtje die in de nabijheid staat en ook erg klein is er ook maar bij.  Clemmy die samen met o.a. Christijanus bij ons staat had er qua lengte goed bij gepast, ik weet alleen niet of het swingend had geklopt. Samen hebben de vrouwspersonen erg veel plezier en dansen ze zich helemaal wild. Dat zijn mooie opnames. Onno en Dominique zijn ook een paar keer in beeld gebracht. Benieuwd of we er nog iets van terug zien op de dvd die straks uitgebracht gaat worden.  Een omhelzing van Mick Taylor en Mick Jagger en wat gebrabbel over 1969 brengt ons bij Midnight Rambler. Inleiding de mondharmonica van Mick. Dat doet hij goed en je ziet hier en daar een smile op de gezichten. Het nummer zit gelijk stevig in het pak, de hele (!) band zit er geconcentreerd in. Dan op 2.45 min begint Taylor aan zijn solo. In het begin vind ik het maar magertjes en een beetje buiten het nummer vallen, maar dat herstelt hij snel. 1 minuut en 20 seconden later komt Mick er bij met de mondharmonica. Even lijkt het nummer flink weg te zakken en wordt het voor mij te veel van hetzelfde. Mick geeft na zijn intermezzo de band de ruimte en staat zelf rek- en strekoefeningen te doen voor het publiek. Ik zeg dit nu gekscherend, maar hoe het er uit ziet doet er niet toe. De man is in de 70 en maakt de show met zijn dingetjes. “Oh Yeahhhhh”.
Gimme Shelter, veel rook en lichtwerk. Lisa Fischer zo vaak geprezen om haar gouden soulstem geeft een matige vertolking. Er zit ook een raar ritme op de achtergrond., speelt er een band mee denk ik? Jammer van Lisa, ze had het verdiend om nog een keer te vlammen als een femme fatale die Jagger helemaal op zou hitsen. Zelf ziet ze er trouwens ook niet meer zo flitsend uit zoals ze er uit kon zien. Haar maatje in de 1989 tour – Cindy Mizelle – laat wekelijks bij Springsteen zien dat ze Lisa eigenlijk voorbij is op mijn ranking. Haha. Gimme Shelter, mooi, maar ze zijn mooier uitgevoerd in het verleden. En misschien is dat wel het verhaal van de Stones in het algemeen. Het is allemaal top om mee te maken, magisch, een kick, maar het is helaas allemaal niet meer wat het geweest is.  Ik moet het accepteren, iedereen moet het accepteren en er mee om gaan op zijn of haar eigen manier.
We krijgen Jumping Jack Flash en dan weten we dat we al naar het einde toe werken. Jagger grapt dat hij ons niet ziet, maar weet dat we mooi zijn. Ronnie begint clowneske vertoningen neer te leggen, dolt met het publiek drinkt een beker leeg terwijl voor mijn gevoel zijn spel verder gaat. JJF wordt door het publiek gedragen, meezingen en meedeinen geblazen.
Dan kleurt de lucht boven Hyde Park rood, vuurpotten gaan aan. Whoo-hoo. Een dansende Jagger in apenkostuum komt het podium op. Please allow me to introduce myself …. Sympathie for the devil begint rustig zonder venijn. Charlie met de koptelefoon op. Ronnie en Keith wagen zich ook op het rondepodium. Mooi, Mick, Keith en Ronnie binnen een meter van ons vandaan, we kunnen de groeven tellen. Ondertussen danst en deint iedereen mee op het ritmische SFTD.
De set wordt geëindigd met Brown Sugar, het nummer komt niet helemaal uit de verf, maar het publiek zit er nu helemaal in. Een waardige afsluiter. Na een korte stop komt de band terug met You can’t always get what you want. Twee koren begeleiden de band. Wederom een mooi moment. Toch gaat er hier en daar wel wat mis in de song. Ach, het zij zo. En dan krijgen we de afsluiting. Satisfaction. De opening is goed en met name de jeugd zingt de longen uit het lijf. Mooi. Hyde Park is nu echt los en de heren knallen er op los. De cameraman neemt mij vol in beeld. Confetti daalt neer. We zijn er klaar mee. Zaterdag 6 juli 2013 is bijna voorbij en met gemengde gevoelens nemen we afscheid van de plek waar we ruim 8 uur hebben gebivakkeerd.

Over het algemeen jammer dat ze niet gedurfd hebben om een opbouw van de laatste 50 jaar in de set in te bouwen, je ziet dat Keith (bijna) niet meer kan, soms erg goed, soms erg afwezig. Mick is bij tijd en wijle buiten adem, het vergt veel van hem. Mick Taylor is een leuke aanvulling, maar zal pas van meerwaarde zijn als hij ook echt de ruimte krijgt om te excelleren. Om dat te bewerkstelligen moeten de heren stoppen met de filmpjes en met de klok af te stellen op hoe lang een nummer mag duren. Ronnie Wood is duidelijk de sterkste van het geheel. Bobby is zoals altijd erg goed. Charlie een pracht kerel en zonder enige moeite slaat hij zich een weg door de avond heen. Lisa en Bernard doen mee net als Tim Ries. Het was mooi, het was top, het was vooral gezellig in goed gezelschap met een hoop forumleden die we getroffen hebben, maar eigenlijk verdient het concert niet meer dan een goede 6,5 – 7 en zijn ze de entreeprijzen die gevraagd worden het niet meer waard. Jammer dat ze zo op de automatische piloot gaan en al jaren alleen de warhorses spelen. Ze hebben zo’n mooie bibliotheek aan materiaal. Tot slot, ik heb respect dat de heren dit nog doen. Ik zou zeggen, als ze nog door zouden gaan, pak dan een paar indoor zalen, geef een verdieping in je setlist en vraag normale prijzen. Maar ik denk dat ze dat maar niet meer moeten doen. Het is mooi geweest, de herinnering is nu nog blijvend mooi