George Thorogood & The Destroyers met cover creaties in optima forma.

Gezien & gehoord in Paradiso Amsterdam:  George Thorogood & The Destroyer met support van The Juke Joints op zaterdag 13 juli 2013;  Review & filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer

“Op een gegeven moment gebeurde er iets merkwaardigs. Er sprong een klein mannetje het podium op dat mee begon te zingen. Door de zaal ging eerst een golfje van verwondering: ‘Wat doet dat ventje op het podium?’ Daarna volgde een schok: ‘Dat lijkt Mick Jagger wel.’ En toen het ventje zijn mond open deed veranderde de schok in een collectieve extase: ‘DAT IS MICK JAGGER!!!’ (plaats van handeling: Paard van Troje, Den Haag; datum 3 juni 1982 ). En Jagger zong vervolgens ‘Around and Around’ en ‘Let It Rock/Back in the USA’ met George Thorogood & The Destroyers op het Haagse poppodium. Thorogood was één van de bands die tijdens de Stones tournee in 1982 als support optraden (de andere was de J Geils Band). Na dit legendarische moment is Thorogood zeker niet meer weg te denken uit de hoofden van veel Nederlandse blues- en rock and roll fans.

1982 was dus ook het jaar dat wij van TBA? de Amerikaanse bluesgitarist George Thorogood voor het eerst live zagen optreden in de Rotterdamse Kuip. De albums ‘George Thorogood and the Destroyers’ (1977) en ‘Move It On Over’ (1978) prijkte toen al fier in de platenkast. En vooral ‘Move It On Over’ was toen al letterlijk grijs gedraaid met daarop uitsluitend covers van blues grootheden als o.a. Bo Diddley (‘Who Do You Love?’), Chuck Berry (‘It Wasn’t Me’), Willie Dixon (‘That Same Thing’) en de tot bluesrock kraker omgesmolten country klassieker ‘Move It On Over’ van Hank Williams. Een betere opvoeding met een lesje bluesrock geschiedenis kon een gretige jongeling in die tijd niet krijgen. En als die docent in kwestie vandaag de dag weer eens langs komt in Nederland ga je hem natuurlijk respectvol, ja zelfs wat onderdanig, bezoeken voor een bijles in authentieke bluesrock geschiedenis.

40 Years Strong
Huiswerk was niet nodig want de lesstof is hetzelfde gebleven. Thorogood speelt nog steeds én met succes voornamelijk covers en blues standards. Sinds 1977 nam hij 16 studioalbums op waarvan er meer dan 15 miljoen wereldwijd werden verkocht (2 platina en 6 goud). Zijn huidige tour kreeg het predikaat ’40 Years Strong’ omdat de kleine maar potige gitarist in 1973 al als bluesrocker aan de weg begon te timmeren. En dat terwijl hij het begin jaren zeventig ook als second baseman van een baseball team in Delaware tot semi-professional had geschopt (geslagen). Beïnvloed door onder meer blueszanger en gitarist John Hammond Jr. ging George’s voorkeur toch uit naar de muziek met inzet en werklust als pijlers voor succes. Het Destroyers bandlogo herinnert nog altijd aan zijn voorliefde voor het Amerikaanse honkbal.

Strak geregisseerd
Na de klanken van de jaren zestig protestsong ‘Eve of Destruction’ werd de 63-jarige populaire Amerikaan aangekondigd door een voice-over. Ja, alles was op en top Amerikaans aan deze avond die strak geregisseerd was en veel show bevatte. De in het zwart geklede Thorogood met onafscheidelijke bandana en zonnebril kwam op als een koning die zich liet bewonderen en toejuichen door zijn volk. “How sweet it is! Everybody there’s a rockparty tonight!” En dat werd het, met het grotendeels instrumentale ‘Rock Party’ als concertopener. De zonnebril werd al gauw afgegooid en ook de hoofdband volgde later in de show. Want het zweet gutste voortdurend van zijn voorhoofd in het bloedhete Paradiso tijdens dit laatste clubbezoek van de Europese tour. “Paradiso, the best rock and roll venue in Europe!” volgens Thorogood.

Routiniers
Vervolgens kregen we een aaneenschakeling van remakes aan blues- en rockklassiekers te horen van diverse grootheden uit de geschiedenis op dat gebied. ‘Who Do You Love?’ (Bo Diddley), ‘Help Me’ (Sonny Boy Williamson II), Night Time (The Strangeloves), ‘I Drink Alone’ (Thorogood, van het Maverick album uit 1985) en de onvermijdelijke John Lee Hooker cover ‘One Bourbon, One Scotch, One Beer’. Dynamische visual graphics en oude videobeelden op de grote podiumschermen sierde het geheel op. En Thorogood zelf zweepte het publiek op met zijn hitsige gitaarspel terwijl hij zijn aanzienlijke gebit bloot lachte. De typische korte slagbewegingen die hij regelmatig met de Gibson gitaarhals maakt blijven opvallend om te zien. Evenals de grimassen die hij tijdens het spelen trekt. Hij wisselde de zwarte Gibson later om voor de bekende witte Gibson ES-125 Snake. George werd gesteund door een strakke begeleidingsband met de routiniers Jeff Simon op drums (sinds 1973!) en Billy Blough op basgitaar. Texas blues gitarist Jim Suhler (die we nog konden van Johnny Winter, Buddy Whittington en Buddy Guy) en saxofonist Buddy Leach, die ook alweer 10 jaar met de Destroyers meeblaast, maakte dit vijftal compleet.

Johnny Cash
“You Talk Too Much!” riep iemand uit het publiek, doelend op de Joe Jones cover die deze jongen waarschijnlijk graag wilde horen (en aanvankelijk ook op de setlist stond). De discussie die daarna volgde was ronduit hilarisch. George vatte de opmerking quasi beledigend op en stak fel van leer met een verhaal waarin het erop neerkwam dat hij zelf uitmaakte wat ‘ie deed en écht van iedere seconde wilde genieten in deze inmiddels “best rock and roll venue in the WORLD!” Een stukje improvisatie dat naadloos paste in het script van de strak geregisseerde show. Evenals het moment dat hij aangreep bij het zien van een bezoeker met een Johnny Cash T-shirt, om vervolgens ‘Cocaine Blues’ (Johnny Cash cover, geschreven door T.J. Arnall) te introduceren. De man ernaast met het Rolling Stones T-shirt werd ongemoeid gelaten; geen Stones songs op de setlist dus. En ook Chuck Berry’s ‘Johnny B. Goode’ kwam wegens het strakke tijdschema niet aan bod in deze 40th anniversary show.

Succesnummers
Wel kregen we ‘Get A Haircut’ van het album Haircut uit 1993 en zijn grootste hit ‘Bad To The Bone’ uit 1982 opgediend. Die laatste is weliswaar een eigen compositie maar slim samengesteld uit riffs en elementen uit bestaande songs van Bo Diddley, Muddy Waters en Elvis Presley. Het meesterstuk is zoniet nog bekender geworden door het gebruik ervan in een aantal TV commercials en series (o.a. Wrangler Jeans, Miami Vice, Married with children) en speelfilms (o.a. Terminator II). Dus eigenlijk hét pronkstuk van Thorogood’s cover creaties en expressieve vaardigheid in optima forma. In mindere mate geldt dit ook voor de oorspronkelijke 12-bar bluessong ‘Move It On Over’, dat in 1947 de eerste grote country hit was voor Hank Williams. Thorogood’s versie werd later ook gebruikt in de videogame Guitar Hero: Warriors of Rock. De succesnummers werden door het publiek in Amsterdam dan ook met veel opgetogenheid ontvangen en meezongen: “I’m here to tell ya honey, that I’m bad to the bone… B-B-B-B-Bad!”

Drijfnat
Verder stonden de Willie Dixon covers ‘Seventh Son’ en ‘Tail Dragger’ nog op het programma. En een excellente versie van Madison Blues (Elmore James) waarin George zijn rauwe stemgeluid en slide-gitaarspel volledig tot hun recht kwamen. Ofschoon dat George nog twee keer drijfnat getranspireerd terug keerde om het publiek te bedanken (ondanks de routine had hij het écht naar zijn zin) en meisjes bezwete handdoeken toe worp, zat er niet meer in. Paradiso moest klaar gemaakt worden voor een volgend evenement en George en zijn Destroyers hadden de volgende dag nog één Europees slotoptreden voor de boeg; op het openlucht festival Bospop in Weert [waar hier binnenkort alles over te lezen valt]. Toch gingen we met een voldaan gevoel weer huiswaarts na een ouderwets goeie en dampende bluesrock avond met ook nog eens veel bekenden in de grote Paradiso zaal.

The Juke Joints
Een avond die al bijzonder lekker begonnen was met de vertrouwde chicago blues klanken van het Zeeuwse kwartet The Juke Joints.  Ze speelde in een korte set stevige Delta-blues van o.a. hun album Going to Chicago (2010).`This Is It` was de opener en als slotakkoord mocht natuurlijk de Rory Gallagher klassieker ‘Going To My Hometown’ niet ontbreken. De bandoprichters zanger/drummer Peter Kempe speelde hierin op de mandoline en ‘Sonny Boy’ van den Broek op de bluesharp. Gitarist Michel Staat kroop tijdelijk even achter de drumkit waardoor hij bij gelegenheid met bassist Derk Korpershoek de ritmesectie vormde. Voornamelijk het meegereisde Zeeuwse publiek vond het allemaal prachtig om dit in de hoofdstedelijke poptempel mee te mogen maken. En met dit Paradiso optreden mocht een zoveelste hoogtepuntje worden bijgeschreven op The Juke Joints’ toch al indrukwekkende palmares. Alles bij elkaar een voortreffelijk avondje verzengende bluesrock van Nederlandse en Amerikaanse makelij.

Voor de volledige fotoset van dit optreden kijk hier!!

Setlist George Thorogood & The Destroyers: Rock Party; Who Do You Love?; Help Me; Night Time; I Drink Alone; One Bourbon, One Scotch, One Beer; Cocaine Blues; Seventh Son; Haircut; Bad to the Bone; Move It on Over; Tail Dragger; Madison Blues.