Gezien en gehoord: Zoetermeer Blues Festival op 1 en 2 juni 2013. Review door Nicolette Johns, met foto’s van José Gallois. Lees hier het verslag van dag 2 !!
Allereerst onze excuses aan de organisatie van Zoetermeer Blues en alle muzikanten die op het Stadhuisplein van Zoetermeer optraden hebben voor het, geleid door privé omstandigheden, verlate verslag.
De reporters van ‘The Blues Alone?’ zijn vandaag afgereisd naar Zoetermeer om daar Zoetermeer Blues bij te wonen. Voor het eerst, want vele voorgaande jaren stond het festival gelijk met het festival in Geldrop, Blues Open, geprogrammeerd. Dít jaar echter zijn de twee festivals geprogrammeerd op elkaar volgende weken. Fijn, want zo kunnen we eens meemaken hoe het op festival in Zoetermeer eraan toegaat. Dit festival beginnend vroeg in de 
middag tot ‘s avonds 22:15 uur vindt plaats op een aantal podia verspreid over het centrum van Zoetermeer. Mede omdat het podium in het Stadshart nogal verwijderd is van die van de Dorpsstraat en de afstand té ver is om beide podia’s te kunnen coveren hebben de reporters van ‘The Blues Alone?’ de keuze op het podium opgesteld in het Stadshart laten vallen. Op dit podium zijn tevens ook de internationale acts te zien.We beginnen de middag op het nogal winderige Stadhuisplein met hét gitaar talent uit Roermond, de sléchts 15 jaar oude Guy Smeets. Hij staat hier in Zoetermeer met de Guy Smeets Band die bestaat uit nestor van de blues Colly Fransen op de B-3, Roy Vogels op drums, Nick McGrath op de 5-snarige bass en doordat Lucie Kruijsse de band heeft verlaten zien we in Zoetermeer voor het eerst Rob van der Sluis als de nieuwe zanger van de band. We horen Guy (spreek uit Gaai want daar hecht hij nogal aan) vandaag net zo subliem spelen als dat we hem al zagen ‘jammen’ tijdens het Southern Blues Night in Heerlen afgelopen maart. Guy speelt vandaag o.a. Freddie King’s ‘Pack It Up’ maar dat zanger Rob van der Sluis het repertoire na slechts tweemaal repeteren nog niet machtig is wordt akelig duidelijk door het aflezen van de teksten schuin vóór hem. Het feit dat hij de teksten afleest belemmert hem, in mijn opinie, om zich écht in te leven in de songs. Zijn stem is zo’n typisch doorrookte en door drank geteisterde stem maar wél een met bereik dus als de teksten meester gemaakt zijn komt het wel goed met deze combinatie van de zanger Rob en Smeets de gitaarvirtuoos. Drummer Roy Vogels zit verscholen op een (kapotte??) lage drum-kruk maar vormt een goede rhythm sectie met Nick McGrath die ook soms nog in bepaalde songs het chorus voor zijn rekening neemt. De stem van Nick is verrassend goed, vreemd dat er niet vaker op zijn zangkunsten een beroep wordt gedaan. Een greep uit de nummers gespeeld in Zoetermeer; Albert King’s en Otis Rush’s ‘So Many Roads, So Many Trains’ en een ode aan de onlangs overleden Alvin Lee met het nummer ‘The Bluest Blues’ niet alleen grote namen worden gecoverd maar ook een nummertje van Ian Siegal ‘Sugar Rush’ wordt gecoverd. Dat laatste is niet écht een verrassing gezien de stem van Rob van der Sluis die zich hier goed voor leent. Zoals gezegd het komt wel goed met deze band. We zullen de Guy Smeets Band nog vaak tegen komen op de diverse festivals in de toekomst!
middag tot ‘s avonds 22:15 uur vindt plaats op een aantal podia verspreid over het centrum van Zoetermeer. Mede omdat het podium in het Stadshart nogal verwijderd is van die van de Dorpsstraat en de afstand té ver is om beide podia’s te kunnen coveren hebben de reporters van ‘The Blues Alone?’ de keuze op het podium opgesteld in het Stadshart laten vallen. Op dit podium zijn tevens ook de internationale acts te zien.We beginnen de middag op het nogal winderige Stadhuisplein met hét gitaar talent uit Roermond, de sléchts 15 jaar oude Guy Smeets. Hij staat hier in Zoetermeer met de Guy Smeets Band die bestaat uit nestor van de blues Colly Fransen op de B-3, Roy Vogels op drums, Nick McGrath op de 5-snarige bass en doordat Lucie Kruijsse de band heeft verlaten zien we in Zoetermeer voor het eerst Rob van der Sluis als de nieuwe zanger van de band. We horen Guy (spreek uit Gaai want daar hecht hij nogal aan) vandaag net zo subliem spelen als dat we hem al zagen ‘jammen’ tijdens het Southern Blues Night in Heerlen afgelopen maart. Guy speelt vandaag o.a. Freddie King’s ‘Pack It Up’ maar dat zanger Rob van der Sluis het repertoire na slechts tweemaal repeteren nog niet machtig is wordt akelig duidelijk door het aflezen van de teksten schuin vóór hem. Het feit dat hij de teksten afleest belemmert hem, in mijn opinie, om zich écht in te leven in de songs. Zijn stem is zo’n typisch doorrookte en door drank geteisterde stem maar wél een met bereik dus als de teksten meester gemaakt zijn komt het wel goed met deze combinatie van de zanger Rob en Smeets de gitaarvirtuoos. Drummer Roy Vogels zit verscholen op een (kapotte??) lage drum-kruk maar vormt een goede rhythm sectie met Nick McGrath die ook soms nog in bepaalde songs het chorus voor zijn rekening neemt. De stem van Nick is verrassend goed, vreemd dat er niet vaker op zijn zangkunsten een beroep wordt gedaan. Een greep uit de nummers gespeeld in Zoetermeer; Albert King’s en Otis Rush’s ‘So Many Roads, So Many Trains’ en een ode aan de onlangs overleden Alvin Lee met het nummer ‘The Bluest Blues’ niet alleen grote namen worden gecoverd maar ook een nummertje van Ian Siegal ‘Sugar Rush’ wordt gecoverd. Dat laatste is niet écht een verrassing gezien de stem van Rob van der Sluis die zich hier goed voor leent. Zoals gezegd het komt wel goed met deze band. We zullen de Guy Smeets Band nog vaak tegen komen op de diverse festivals in de toekomst!
De volgende act zal verzorgd worden door de Twelve Bar Blue Band, natuurlijk geen onbekende in de blues scène van Nederland. Zij wonnen al 3 opeenvolgende jaren Best Dutch Blues Awards; in 2011 voor Best Dutch Blues Band, in 2012 voor Best Dutch Blues Gitarist voor Kees Dusink en afgelopen editie mocht de bassist van de band Patrick ‘Sideburn’ Obrist de award voor Best Dutch Blues Bassist ontvangen. Hier op Zoetermeer Blues staat dan ook een flinke dosis ervaring op het podium. Het eerste nummer wat door de band gebracht wordt, Bluesman’ is een heel toepasselijk nummer op o.a. de frontman van de band, Jan J. Scherpenzeel. Hij heeft zijn portie blues (lees: gezondheidsproblemen) wel gehad de laatste jaren.
Kees Dusink op de Gibson (én de Fender), Randy Pears (gitaar), Patrick ‘Sideburn’ Obrist (bass) en Jeffrey van Duffelen (drums) zetten samen met Jan J. Scherpenzeel een gedreven set neer waar de kwaliteit vanaf druipt. Ook hier in Zoetermeer heeft de Twelve Bar Blues Band weer een vaste schare fans op de been gebracht, vanmiddag brengt de Twelve Bar Blues Band natuurlijk veel tracks w.o. de titeltrack van hun nieuwste album ‘Life is Hard’ wat door menige fan al woordelijk wordt meegezongen. Een goede set van een groep kwaliteitsmuzikanten.
The Blues Bones uit België zijn zoals eerder vermeld in recensies van ‘The Blues Alone?’ dé ontdekking van 2013. Frontman en zanger Nico De Cock, drummer Dominique Christens, bassist Ronald Burssens, gitarist Andy Aerts en jongeling Stef Paglia ook op gitaar kennen inmiddels onze venues in dit kleine landje beter dan in hun eigen België. Iedereen wil ze zien, zij worden van noord tot zuid geboekt. Dit is dan ook niet verwonderlijk als je hun debuut cd, Voodoo Guitar, beluistert. Een subliem schijfje wat uitnodigt tot een bezoek aan een live optreden van The Blues Bones, hier in Zoetermeer staan vele toeschouwers die bekend zijn met de band maar ook weer nieuwe toeschouwers die meteen met open mond de gitaar kunsten van de jonge Stef Paglia staan te bewonderen. Andy Aerts is in géénszins de tweede gitarist van de band want ook híj legt sterke solo’s neer. Ronald op de bass en Dominique op drums zijn de constante factor, ‘the back bone’, van de band zonder hen geen band! Tja en dan Nico, wat kan ik nog over deze man kwijt zonder in herhaling te vallen? Hij is dé stem, dé body van de band! Wéér een goeie set echter zónder ‘She’s Got The Devil’ deze keer.
En dan is het tijd voor de de afsluiter van de eerste dag van Zoetermeer Blues, King King uit Schotland zullen menigeen vandaag 
versteld doen staan. Ooit zag ik hen optreden tijdens een verregend festival ‘Goezot’ in Oud-Turnhout en was met stomheid geslagen over de stem die de ietwat ruige uitziende band in zijn gelederen had. Alan Nimmo is de man waar ik het over heb, zijn stem heeft iets bijzonders, een ‘pop meets rock meets soul’ stem.Alan Nimmo heeft vandaag zijn co-writer van de vele op het album ‘Still Standing’ verschenen tracks de Engelse Lindsay Coulson op bass bij zich, vaste drummer en British Blues Award winnaar Wayne Proctor wordt vervangen door de eveneens Engelse Craig Bacon en Neerdlands (Rotterdams) trots Bob Fridzema op de toetsen completeren de band vandaag.Natuurlijk promoot de band hier vandaag in Zoetermeer hun laatste, overigens sublieme door Alan Nimmo en Wayne Proctor geproduceerde, album ‘Standing in the Shadows’ en openen op Zoetermeer Blues ook met het openingsnummer van het album n.l. met ‘More Than I Can Take’. Dit rocky nummer zet meteen alle bezoekers, inmiddels een behoorlijke meute die zich vlak voor het podium heeft geposteerd, op scherp. Vele fans staan al 
van meet af aan nerveus te wippen op de tenen en kunnen hun enthousiasme voor deze Alan Nimmo maar moeilijk bedwingen.Alan heeft ondanks zijn ruige look dan ook iets Teddy Beer-achtigs, een hoog knuffel gehalte zal ik maar zeggen. Alan Nimmo speelt vandaag ook op Zoetermeer Blues mijn favoriete track van het album ‘Long History of Love’ zodat ik fijn mag mee lipsync-en (zingen kan ik écht niet). Ook brengt Alan Nimmo hier vandaag de cover van Frankie Miller’s ‘Jealousy’ (nu op de Fender) zodat het héle Stadhuisplein mee kan zingen. Vermeldenswaardig is dat Alan Nimmo en Lindsay Coulson de eigen nummers op het blues album hebben geschreven met catchy refreinen zodat het publiek snel de teksten eigen kunnen maken. Alan Nimmo is een buiten zijn looks en charmante benadering van het publiek ook een begenadigd gitarist, hij hanteert frequent het wah wah pedaal maar kan ook héél ingetogen een slow blues brengen. Zijn vertolking van ‘Old Love’ bijvoorbeeld wordt eerst wreed verstoord door blérende toeschouwers maar Alan besluit om steeds zachter te spelen en met een “sssst” maant hij de laatste wauwelende bezoeker tot stilte! Wij genoten al van veelvuldig van het album van de man in de kilt maar zijn optredens zijn een belévenis en een aanrader voor wie er nog niet bij kon zijn.
versteld doen staan. Ooit zag ik hen optreden tijdens een verregend festival ‘Goezot’ in Oud-Turnhout en was met stomheid geslagen over de stem die de ietwat ruige uitziende band in zijn gelederen had. Alan Nimmo is de man waar ik het over heb, zijn stem heeft iets bijzonders, een ‘pop meets rock meets soul’ stem.Alan Nimmo heeft vandaag zijn co-writer van de vele op het album ‘Still Standing’ verschenen tracks de Engelse Lindsay Coulson op bass bij zich, vaste drummer en British Blues Award winnaar Wayne Proctor wordt vervangen door de eveneens Engelse Craig Bacon en Neerdlands (Rotterdams) trots Bob Fridzema op de toetsen completeren de band vandaag.Natuurlijk promoot de band hier vandaag in Zoetermeer hun laatste, overigens sublieme door Alan Nimmo en Wayne Proctor geproduceerde, album ‘Standing in the Shadows’ en openen op Zoetermeer Blues ook met het openingsnummer van het album n.l. met ‘More Than I Can Take’. Dit rocky nummer zet meteen alle bezoekers, inmiddels een behoorlijke meute die zich vlak voor het podium heeft geposteerd, op scherp. Vele fans staan al van meet af aan nerveus te wippen op de tenen en kunnen hun enthousiasme voor deze Alan Nimmo maar moeilijk bedwingen.Alan heeft ondanks zijn ruige look dan ook iets Teddy Beer-achtigs, een hoog knuffel gehalte zal ik maar zeggen. Alan Nimmo speelt vandaag ook op Zoetermeer Blues mijn favoriete track van het album ‘Long History of Love’ zodat ik fijn mag mee lipsync-en (zingen kan ik écht niet). Ook brengt Alan Nimmo hier vandaag de cover van Frankie Miller’s ‘Jealousy’ (nu op de Fender) zodat het héle Stadhuisplein mee kan zingen. Vermeldenswaardig is dat Alan Nimmo en Lindsay Coulson de eigen nummers op het blues album hebben geschreven met catchy refreinen zodat het publiek snel de teksten eigen kunnen maken. Alan Nimmo is een buiten zijn looks en charmante benadering van het publiek ook een begenadigd gitarist, hij hanteert frequent het wah wah pedaal maar kan ook héél ingetogen een slow blues brengen. Zijn vertolking van ‘Old Love’ bijvoorbeeld wordt eerst wreed verstoord door blérende toeschouwers maar Alan besluit om steeds zachter te spelen en met een “sssst” maant hij de laatste wauwelende bezoeker tot stilte! Wij genoten al van veelvuldig van het album van de man in de kilt maar zijn optredens zijn een belévenis en een aanrader voor wie er nog niet bij kon zijn.En bekijk hier de volledige set foto’s van Zoetermeer Blues door José Gallois; en Lees hier het verslag van dag 2 !!
