Black Crowes brengt Paradiso 3 avonden tot het kookpunt

Gezien & gehoord in Paradiso Amsterdam: Black Crowes met hun “Lay Down with Number 13 tour” op maandag 1 juli 2013. Review & filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.

Op de achterkant van de T-shirts die in de merchandise stand hangen prijkt het tourschema van de Europese ‘Lay Down with Number 13 tour’. Drie maal in Paradiso, één keer in Nijmegen en één maal 013 Tilburg. “Vijf club optredens in Nederland, dat is uniek!” merkt een enthousiaste kijker op. Inderdaad, dat is zo. Waren het niet dat het optreden in Nijmegen als outdoor support voor Bruce Springsteen was, voor ruim 60.000 toeschouwers. En dat het optreden in Tilburg werd afgelast wegens ziekte van één van de bandleden van de Black Crowes. Alleen al om deze redenen zouden diegene die zo’n shirt hebben aangeschaft wel eens een collectors item in huis gehaald kunnen hebben. En zij die één van de drie Paradiso optredens hebben bijgewoond kunnen weer een unieke beleving op hun concert palmares bijschrijven. Volgens zeggen waren de eerste twee shows in de hoofdstedelijke poptempel al weergaloos, “deze derde sloeg écht alles!” aldus een fanatieke ‘vogelspotter’ na afloop. ‘Door hun hoge intelligentie en aanpassingsvermogen weten zwarte kraaien zich overal in leven te houden’, zo lees ik in de online vogelbescherminggids.

‘Bovendien zijn kraaien (in feite alle kraaiachtigen) zangvogels! Dat is iets dat waarschijnlijk alleen door vogeltaxonomen begrepen wordt, hun gekras in aanmerking nemend‘. Zo staat er verder te lezen. Verder zal in niet gaan, met het maken van dit soort flauwe vergelijkingen van de Black Crowes bandnaam met de broedvogel Corvus corone. Over de schelle hortende zang van vocalist/gitarist Chris Robinson is ook al voldoende gezegd en geschreven. En ook zijn hilarische dansbewegingen op blote voeten zijn ondertussen een ongedeponeerd handelsmerk van The Crowes geworden. We richten ons dus verder op de muziek. Natuurlijk moeten we het retro bandimage inclusief de hippie attributen op het podium niet onderschatten. Vele neo-Woodstockers zochten er begin jaren negentig hun heil in. Maar vooral de op blues en soul georiënteerde rocksound en uitgesponnen spontane jamms van het zestal uit Atlanta Georgia oogstte toen bewondering. En met namen de songs van hun albums uit die begintijd – $hake Your Moneymaker (1990) en The Southern Harmony and Musical Companion (1992) – worden twee decennia later over het algemeen nog steeds het meest gewaardeerd.

Althans, aan die indruk kon je jezelf niet onttrekken als je maandagavond deel uitmaakte van de opeengepakte zwetende Crowes crowd. Met ‘Been a Long Time (Waiting on Love)’ van ‘Before the Frost'(2009) gingen de broers Robinson en hun mede wapenbroeders nog redelijk ingetogen van start. Maar zo tegen het einde van de show toen ‘Thorn in My Pride’, de Otis Redding kraker ‘Hard to Handle’ en de van Deep Purple bekende cover ‘Hush’ (Billy Joe Royal) uit de speakers denderde, ging het neoromaanse dak van historisch Paradiso eraf! Dat was voldoende reden voor Chris Robinson om hem de uitspraak te doen ontlokken: “Paradiso is a magic place!” Uit de mond van de niet al te welbespraakte frontman een groot compliment aan het Amsterdamse publiek. Nou ja, Amsterdams, het was een internationaal gezelschap dat op deze laatste Nederlandse Black Crows show was afgekomen. Waaronder ook diverse Nederlandse muzikanten en andere celebrities. De Black Crowes zijn anno 2013 weer in trek, en dat nadat ze zo’n twee jaar geleden op diezelfde plek hun vermeende afscheidsconcert gaven. De songs ‘Sting Me’, ‘Remedy’ en ‘Jealous Again’ waren verder de opvallendste herkenningspunten in een vertrouwde omgeving van voornamelijk elektrisch gitaargeweld.

In de meeste overige nummers vocht nieuwkomer gitarist Jackie Greene felle maar spannende gitaarduels uit met ‘cool brother’ Rich Robinson. Greene is een meer dan verdienstelijke opvolger van Luther Dickinson die recentelijk als Mississippi Mudblood nog met Ian Siegal on-tour was. Het blijft amusant om te zien hoe Chris Robinson tijdens die lange instrumentale intermezzo’s geen strobreed wijkt uit de center spots. Soms blaast hij een riedeltje mee op zijn bluesharp maar verder blijft hij onverstoord maar met aanstekelijk enthousiasme zijn (welhaast spirituele) bluesdansjes uitvoeren. De flegmatieke bassnaren plukker Sven Pipien en drummer Steve Gorman drapeerden een wollig strak ritmisch tapijt op de Perzische tapijten die het podium als vanouds sierde. En Adam MacDougall’s piano- en keyboardpartijen dwarrelden daar aangenaam tussendoor. De podiumruimte was beperkt en krap afgemeten voor het sextet met hun omvangrijke apparatuur, maar we werden live door ze verwend met overheerlijke royale bluesrock-, soul- en rootsklanken. Waarbij de broers hoogstpersoonlijk in de verkwikkelijke deun ‘Welcome to the Goodtimes’ ook nog even de akoestische gitaren (en Pipien de akoestische bas) ter hand namen. Want ook de meer recentere (akoestische) stukken kwamen afgelopen maandag ongedacht sterk uit de verf.

Toen de kruitdampen van ‘Hard to Handle/Hush’ waren opgetrokken en de bevlogenheid van het publiek tot het kookpunt was genaderd, werd het brullen om en wachten op de toegiften. De mannen van The Crows kennen hun klassiekers want in de vorige twee Paradiso edities kregen de fans Rolling Stones-, Little Feat- en The Velvet Underground covers als voortreffelijke encores gepresenteerd. Maar verrassend genoeg werden de akoestische gitaren weer gepakt en Jackie Greene nam plaats op een kruk met een mandoline. De alt-country meezinger ‘Shine Along’ van wederom de ‘Before the Fros’ CD werd van stal gehaald: “Well my rider done and left me / Mama wouldn’t even close the door / Now I’m drunk and I’m ornery / Sitting here on my dirty floor / Shine along, shine along“. Toen, het allerlaatste nummer – geen Stones of Zeppelin – maar “Oh Well Part 1” (1969) inclusief de muzikale stilte met koebel percussie. En uiteraard de snelle blues gitaar riffs waarin Jackie Greene op zijn staalblauwe Fender los mocht gaan, op deze compositie van zijn bijna naamgenoot Peter Green (Fleetwood Mac). Evenzeer een lovenswaardige afsluiter van een topavond met vintage bluesrock van de betere soort. Blij erbij geweest te zijn. Een vliegende kraai vindt altijd wat (sorry, kon het niet laten).

Setlist:
Been a Long Time (Waiting on Love)
Sting Me
Twice as Hard
High Head Blues
Remedy
Girl From a Pawnshop
Wiser Time
The Garden Gate
Cold Boy Smile
Welcome to the Goodtimes
Jealous Again
Thorn in My Pride
Hard to Handle (Otis Redding cover)
Hush (Billy Joe Royal cover)
Encore:
Shine Along
Oh Well pt.1 (Fleetwood Mac cover)