Gezien en gehoord in Carré, Amsterdam: Joe Bonamassa en Beth Hart. Review door Keimpe Sliep. Met stockfoto’s van hartandbonamassa.com
Beth Hart vroeg zich tijdens de opnames van “Strange Fruit” af of ze wel de juiste persoon was om deze klassieker te vertolken. De Billie Holiday cover, over het lynchen van zwarte Amerikanen tijdens de slavernij, staat op haar nieuwe plaat, Seesaw, die ze samen met bluesgitarist Joe Bonamassa in een paar dagen tijd heeft opgenomen. Het is na Don’t Explain de tweede plaat die ze samen hebben gemaakt. Op beide platen worden Amerikaanse klassiekers uit de blues en soul eens flink onder de loep genomen en op fantastische wijze uitgevoerd. De twee platen geven alle reden om ter promotie een minitour te ondernemen. In alle opzichten zal het een unieke tour blijken want alleen Noorwegen, Engeland, België en twee keer Carré zullen aangedaan worden. Van de laatste twee uitverkochte optredens worden opnames gemaakt voor de later dit jaar te verschijnen dvd.
Zaterdagavond voor het eerste concert zijn de verwachtingen hooggespannen. De twee cracks uit het bluesrock-genre beginnen hun optreden met het swingende “Them There Eyes”, een Louis Armstrong cover en ook het openingsnummer van “Seesaw.”
De band heeft weinig opwarmtijd nodig en werkt zich ontspannen door liedjes als “Sinner’s Prayer”van Ray Charles, “Can’t Let Go” (Randy Weeks) en For My Friends (Bill Withers). “Close To My Fire” laat een zeer gevoelige Beth Hart horen met als achtergrondzangers Blondie Chaplin en Bonamassa. Persoonlijke favorieten van deze avond zijn: “Strange Fruit”, “Your Heart Is As Black As Night”, waarbij de akoestiek van Carré zijn werk deed en een bloedzuiver zingende Hart te horen was en die er maar eens op de rand van het podium bij ging zitten en “Chocolate Jesus, de Tom Waits-cover waarbij Hart bij de piano aanschuift en op de voor haar karakteristieke manier de song gestalte geeft.
Blikvangers van de avond zijn dan wel Hart en Bonamassa maar op het podium staat wel degelijk een hechte in topvorm verkerende band. Tot mijn verbazing maakt Blondie Chaplin onderdeel uit van de band waarvan ik me nu pas realiseer dat hij dus niet met de Stones op tour is. Op “Someday After a While” neemt hij een deel van de gitaarsolo voor zijn rekening en verder trakteert ook hij het publiek op een solide optreden. De strakke ritmesectie met op drums Anton Vig en op de basgitaar Carmine Rojas, zijn een prima basis voor de mooie solo’s van Bonamassa en het zangwerk van Beth Hart. “Someday”, gezongen door Bonamassa en “Baddest Blues” zijn overigens de enige nummers die deze avond gespeeld worden die niet op de plaat staan. Toetsenist/accordeonist Arlan Schierbaum, en een driekoppige percussie/blazerssectie maken de opstelling op het podium compleet.
Het geluid in Carré is nagenoeg perfect hoewel tijdens de hardere rocknummers het stemgeluid van Hart wat overvleugeld wordt door de muziek. Ander minpuntje is dat door dat het een seated concert is de sfeer tijdens de swingnummers niet goed los komt. Deze liedjes nodigen namelijk erg uit tot meebewegen en dat gaat zittend wat moeilijk. Hier komt echter verandering in tijdens de toegiften. Na de staande ovatie na “Miss Lady” komt de band terug met I Love You More Than You’ll Ever Know waarin Hart en Bonamassa maar weer eens excelleren en tijdens Nutbush City Limits gaat het volledige dak van Carré in Amsterdam eraf. Publieksfavoriet en Etta James-cover “I’d Rather Go Blind” is een waardige afsluiter van een memorabel 1 uur en 3 kwartier durend optreden. Het mogen aanschouwen van deze twee rasmuzikanten met een superband die hun set met een dusdanige bezieling in een geweldig theater als Carré ten gehore brengen is een hoogtepunt op zich! Beth Hart als een eigentijdse Billie Holiday zo zuiver “Strange Fruit” horen zingen met daarin die supervette gitaarsolo van Joe Bonamassa overstijgt alles! Zij heeft zich onterecht afgevraagd of zij wel de persoon was om deze klassieker te vertolken!
bezoek ook HartandBonamassa.com , JoeBonamassa.com en BethHart.com
