The Boss’ Wrecking Reports 2013 [part 5: Nijmegen – Energie druipt van het podium!]

Gezien & gehoord in Goffertpark te Nijmegen: Wrecking Ball Tour 2013 met Bruce Springsteen & the E Street Band op 22 juni 2013. Supports: Jamie N Commons/The Black Crowes. Belevingsreview & vids  door Giel van der Hoeven met Foto’s van Arjan Vermeer©  en Marco van Rooijen©    STATS BS: Duur: 3 uur en 25 minuten Songs: 35.

Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen, volgers van het eerste uur, bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013  in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again!

DSCF0128T-border

Het was lang geleden dat ik op een zaterdag de wekker op 04:30 uur moest zetten. Maar op 21 juni – de dag dat de zomer officieel was begonnen met onstuimig weer in het Westen des lands – gebeurde dat wel. Want het was immers B-day de dag erna die 22ste juni 2013. Zo’n 21 uur later, toen ik moe m’n bed inrolde waar ik die morgen ervoor uiterst moeizaam was uitgekropen, bekroop me een enorm gevoel van voldoening. Live muziek beleven met vrienden en gelijkgestemden is één van de tofste dingen die bestaan (inderdaad, toffer dan de rest). Zeker als het een megashow betreft van The Majesty, the Mystery, the Ministry of Rock ‘n’ Roll… Bruce Sprinsteen himself. Met zijn heart-stopping, pants-dropping, house-rocking, earth- quaking, booty-shaking, Viagra-taking, love-making, le-gen-dary E-Street-Band!  Oké, oké, dat zijn erg veel superlatieven voor een muziekgezelschap uit New Jersey. Maar The Boss en zijn Senior Members van The E Street Band timmeren al meer dan 40 jaar succesvol aan de weg met traditionele heartland rock, openhartige songteksten en onvervalste Americana sentimenten. Waarbij hun lange en energieke concerten, die ononderbroken vaak meer dan 3 uur duren, keer op keer sensationele hoogtepunten vormen. Zo ook weer afgelopen zaterdag in het Goffertpark van Nijmegen waar het bezoekersaantal opliep tot zo’n 60.000. En waar buiten de hekken ook nog eens honderden nieuwsgierigen al wandelend, picknickend en chillend genoten van de heldere E Street Band klanken.

DSCF0140-border

Boss ontvangstcomité
Voor het eerst sinds tijden dus weer eens een full-length Bruce Springsteen concert in Nederland. In de tussentijd hebben we het hier moeten doen met (ook heerlijke) Seeger Session Band en Pinkpop optredens, of voor de diehards de buitenlandse gigs (Zweden en Italië in mijn geval). En als bonus kregen we dit keer ook nog de Britse bluesbelofte Jamie N Commons en de Amerikaanse bluesrockers The Black Crowes erbij. Een dag om naar uit te kijken dus. Zeker voor onze dochter Lizzy, die ondanks haar boyband geflirt, toch ook een groot Bruce Springsteen fan is. En zeker niet louter en alleen omdat ‘kwaliteitsmuziek’ een vereiste is in het opvoedkundige pakket bij ons thuis. Want als je eenmaal figuurlijk door The Boss bent gegrepen laat hij je letterlijk niet meer los. We hadden 06:45 uur afgesproken in Nijmegen met enkele muziekvrienden uit het hele land; Paul kwam met twee dochters Tess en Robin uit Brabant, Herman uit Utrecht, Willem uit Zuid-Holland en Gert uit Zeeland. Vele andere bekenden uit binnen- en buitenland zouden we ter plaatsen al dan niet op de bonnefooi treffen. Arjan ging aanvankelijk “onder luid protest” mee, maar dit had (ter geruststelling) slechts met het vroege vertrektijdstip te maken. Met 1 half wakkere en 1 geheel slapende passagier stuurde ik de bolide dus richting Goffertpark waar het Boss ontvangstcomité bestaande uit Paul en Herman ons bezorgd maar opgewekt tegemoet kwamen.

DSCF0048-border

Nummertje
Bezorgd, omdat 1 jaar lang niet naar een Springsteen concert gaan (Florence, juni 2012 was mijn laatste) “niet goed is voor de muzikale ontwikkeling” volgens het Boss-comité (waar Willem en Gert bij aankomst dus ook nog deel van uitmaakte). Maar opgewekt omdat ik er nú wel bij was en ook nog eens nieuwe aanwas had meegenomen in de vorm van een Boss-debutant (Arjan) en jong bloed (Lizzy, die Bruce voor de 2e keer live zou gaan zien). Afijn, de procedure was bekend, die had ik onderweg toch nog in de slaperige hoofden weten te prenten: nummertje scoren, relaxen, roll call en nerveus gedoe. Waarbij de laatste drie activiteiten herhaaldelijk terug zouden keren. Van Striets en Tesmi van het Tramps Like Us forum kregen we de nummers 327, 328 en 329 toebedeeld. Het Boss-comité zelf had een kwartiertje eerder al een aantal nummers hoger gescoord, dus samenscholing was gegarandeerd voor de komende uren, gezellig! Nog wat later sloot (Beauty)Kees zich (met toestemming van het Boss-comité) ook bij ons aan waarbij het aantal op 10 kwam. Tevens het cijfer dat wij in gedachten hadden om aan het einde van deze dag áán deze dag te geven. Volgende missie in de categorie relaxen was: op jacht naar een koffietent! Na een fikse wandeltocht met net-niet-pogingen bij een cafetaria en bij twee goedlachse Nijmeegse dames (maar die ons toch niet binnen lieten voor een bakkie) belandde we in de plaatselijke “ah-ha!” coffeecorner.

DSCF0030-border

Roll call
We waren op tijd terug voor de volgende roll call, iedereen weer present, niemand absent. De mededeling van Striets namens Bruce zijn veldheer Graham dat er bij de volgende roll call maximaal 1000 personen alvast het buffervak in mochten, bracht weer wat meer duidelijkheid en zorgde tevens voor een einde aan de diverse speculaties (tot dusver). Na een verblijf van een paar uur “in single lines of 50” in dat weilandje mochten we om 14:30 uur onder Security escorte de grote weide in. De betekenis van termen als stalbenen, zitvlees en weidegang zijn ons in die paar uur wel duidelijk geworden. En het woord ‘waanzinnig’ schoot ook diverse keren door m’n hoofd. Gelukkig is dat woord zowel negatief als positief uit te leggen, ik hield het vooralsnog op ‘bezeten’ op die momenten. Maar de sfeer was goed onder de gelijkgestemde concurrenten, waaronder opvallend veel niet-Nederlandse fans uit o.a. België, Duitsland, Denemarken, de VS, Spanje en Frankrijk (“Zjoe aare in zhe vrong line sir“). Na een stevige looppas kwamen we met de rest van de melkkoeien in de koninklijke stal terecht. Ook wel ‘pit’ of ‘FOS’ (front of stage) area genoemd. Daar waar het merendeel van het rundvee de koppen in de krib stak, gooide wij onze konten in de barrières. Wederom een geplande missie zegepralend voltooid.

DSCF0056-border

Belofte uit Bristol
En terwijl het als maar drukker werd in de pit, zoals mooi is te zien in Arjan zijn Facebook fotoalbum, deed ieder zijn of haar ding. Variërend van het drinken van een glas, het doen van een plas, happen in een broodje of het maken van een fotootje (zie Lizzy haar FB fotoalbum)  Bekenden passeerden ons met een groet of bleven hangen en waren niet meer weg te slaan (zoals: ‘hebben-we-dr-nog een-beetje-zin-in-Dennis‘). Het contrast tussen mijn nuchtere muziekvrienden aan de rechterzijde en de immer meer aangeschoten rakende ‘buren’ aan de linkerkant was een aparte gewaarwording. Toch hadden ze het allemaal naar hun zin, het hoorde bij deze bijzondere Bruce beleving. De eerste support act was de 24 jarige Jamie N Commons en zijn band. Met zijn soulvolle en lekker schurende zangstem en hun zuidelijke bluesmuziek inclusief een ietwat machoachtige uitstraling zou je zweren dat dit gezelschap uit de V.S. kwam. Maar Commons is een Brit geboren in Bristol en woonachtig in Londen met twee EP’s op zijn naam. Daarvan speelden hij eigen songs zoals ‘Rumble And Sway’, ‘The Preacher’ en ‘Devil In Me.’ Sommige fans om ons heen herkende de Brit nog van festivaloptredens op Eurosonic of Lowlands 2012. En ‘echte kenners’ wisten te vertellen dat hij ook een soundtrack song voor de Amerikaanse tv serie ‘The Walking Dead’ had geschreven. Tijdens ‘Wash Me In The Water’ raakte de jongeling zo geïmponeerd door het publiek, dat hem best wel zag zitten, dat hij overmand door emoties even uit zijn doen was. Wat een jaar geleden nog een droom voor hem was, bleek nu werkelijkheid, zo vertelde hij; “spelen op hetzelfde podium als Bruce Springsteen was een grote wens die uitkwam“. Dat was de meute die voor hem stond nog niet gelukt (nou ja, op een enkele fan na dan).

DSCF0070-border

Zwarte Kraaien
Toen was het de beurt aan de Bluesrock Brothers uit Atlanta Georgia. The Black Crowes met de broers Chris (zang, gitaar) en Rich Robinson (gitaar, zang) trokken in het kader van hun “Lay Down With Number 13” tour toch door de lage landen, dus een support voor The Boss kon er ook nog wel bij. Het retro gitaargeluid van de Zwarte Kraaien gierde weer als vanouds en Chris Robinson’s haperende stem klonk soms net zo verwilderd als dat hij eruit zag. Nog steeds die typische chicken dance bewegingen en hij is nog steeds weergaloos op de mondharmonica. Drummer Steve Gorman zingt op de maat van zijn eigen drumklappen mee en ook de andere langharige bluescats Sven Pipien (bas), Adam MacDougall (keyboards) en vooral de nieuwkomer gitarist Jackie Greene (o.a. Gov’t Mule, Los Lobos, Susan Tedeschi en Buddy Guy,) gaven hem flink van jetje. Met ook nog eens uitgebreide instrumentale jamsessies in de sterk gevarieerde setlist: Twice as Hard / Sting Me/ Jealous Again/ Hotel Illness/ Wiser Time/ Soul Singing/ Thorn in My Pride/ Remedy. Jammer dat het optreden in 013 daags erna door ziekte van één van de bandleden moest worden afgelast, want ook dié stond in onze agenda. Op 1 juli is er nog een herkansing in Paradiso. Happy hippies forever!

DSCF0097-border

Bruce Springsteen and The E-Street Band

Akoestisch
Tijd weer voor een plas en een glas, want vanaf nu wordt het niet meer zoals het daarvoor was. Een nu al onvergetelijke dag werd duidelijk onuitwisbaar. Om 19:30 uur stond hij daar plotseling in z’n eentje op dat grote podium! Met de akkoorden van het akoestische ‘The Ghost of Tom Joad’ werd het marathonoptreden gewaagd geopend: “The highway is alive tonight. But nobody’s kiddin’ nobody about where it goes. I’m sittin’ down here in the campfire light. Searchin’ for the ghost of Tom Joad“. De song uit 1995 symboliseert de eenheid van de gemeenschap die overeind zal blijven in tijden van onrecht. Of, vanavond wellicht Springsteen-fans die de regen trotseerde onder de steeds donkerder wordende Nijmeegse hemel, het was inmiddels zachtjes gaan regenen. Ach, ik wist niet beter na de skurar in Zweden en de docce in Italië (de leden van het Boss-comité dreunen het woord ‘regenbui’ inmiddels vloeibaar in 6 talen op, zo heb ik me laten vertellen). Tijdens de outro van ‘Tom Joad’ kwam onder ritmisch handgeklap door het publiek in de pit de voltallige E Street Band het podium op om gezamenlijk ‘Land of Hope and Dreams’ in te zetten. Standvastigheid en hoop hadden we dus gehad, wat zou er volgen? Natuurlijk, de liefde: ‘My Love Will Not Let You Down’.

DSCF0137-border

Meeblèren
De eerste song om écht lekker mee te blèren kwam uit de sign requests: “Hey, hey, hey whataya say, Sherry Darling!” Ook het comité rechts van mij zong mee en het aangeschoten wild links danste raar en morste bier. Paul regisseerde zorgvuldig zijn dochter Tess wanneer zij haar verzoekbord ‘Hearts of Stone(s)‘ in de lucht kon houden. Dat werkte, want het was diverse malen op de videowalls terug te zien. Zo ook onze FOS- afgevaardigden Gert en Kees, die we met regelmaat prominent meezingend en zwaaiend op het immense beeldscherm terug zagen. ‘Growin’ Up’ en ‘Downbound Train‘  volgden als publieksverzoeken, en de dwarrelregen werd miezerregen. Maar van druilerigheid op het podium en bij het publiek was absoluut geen spraken. De toon werd wel serieuzer. De volgende twee nummers kwamen van het laatste album: de titeltrack ‘Wrecking Ball’ (2012) en de Keltische folksong met een rauw randje, ‘Death to My Hometown’, over crisis en werkeloosheid. Pff… even slikken voor velen, een harde confrontatie. En terwijl de Boze Buurman  en zijn boze rechterburen ingetogen woede omzetten in iets positiefs probeerde Dennis en zijn ‘new best friends’ een wankel Keltisch dansje uit. ‘So Young and in Love’ van het ‘Tracks’ album uit 1998 was een bijzonder verzoek, Bruce speelt het zelden. Slecht een mannetje of 100 kende het nummer met de “tricky bridge” volgens Bruce zelf. Hij onderschatte danig zijn Nederlandse publiek zo bleek, want het lied werd uit volle borst en massaal meegezongen (ook niet zo moeilijk natuurlijk met zo’n gemakkelijk refrein: “So Young and in Lo-oh-ove!”).

Bruce Springsteen and The E-Street Band

Darkness album live
Het was tevens een brug naar die bekende rivier. Na het trage mondharmonica intro schalde de eerste zinnen van ‘The River’ uit zo’n beetje alle 60.000 kelen in Nijmegen. Bruce werkte de klassieker vakkundig af in een extra lange versie. Daarna kondigde hij aan iets speciaals te gaan doen. Wij wisten genoeg, yes! Bruce in full-album mode! Eén van zijn albums zou hij in het geheel gaan spelen, maar welke? Tot groot genoegen van Herman, Paul en mijzelf (en ik denk ook Willem, nu hij dit leest) werd dat het  favoriete Bruce album van ons uit 1978: ‘Darkness on the Edge of Town’!  Had ik al gezegd dat de dag niet meer stuk kon en onuitwisbaar was?! We keken elkaar aan en de duimen gingen omhoog. Ik ga de tracks die live gespeeld zijn niet allemaal beschrijven want woorden schieten tekort. Echt, van de stadion chant ‘Badlands’ (“Whooo ho ho whoo hoo!“) tot aan het donkere slotnummer de titeltrack DOTEOT, allemaal juweeltjes! Met voor mij op die avond, ‘The Promised Land’, ‘Factory’ en ‘Prove it All Night’ – met een geweldige gitaarsolo door de tollende Nils Lofgren – als persoonlijke favorieten. Ik vond het mooi dat de video walls uit bleven tijdens de ingetogen albumtracks en eigenlijk zou een kleinere B-stage (zoals de Rolling Stones dat ooit deden) nog meer intimiteit teweeg kunnen brengen. Maar, niet zeuren want we gaan nog steeds voor rapportcijfer 10!

DSCF0153-border

E Street Horns
Met de worksong ‘Pay Me My Money Down‘ van het bigband folk album, ‘We Shall Overcome: The Seeger Sessions’ (2006) werd het verder feesten in de regen. Curtis King, Cindy Mizelle en Michelle Moore kwamen naar voren met Mardi Gras umbrellas, begeleid door de E Street Horns om gezamenlijk te spelen, zingen en dansen. Swingende taferelen die zijn overgebleven uit de Seeger Session Band periode. Ook accordeonist Charles Giordano werd door Bruce verzocht erbij te komen omdat een dame in het publiek op een bordje had geschreven dat ze graag met Charlie wilde dansen. Persoonlijk word ik een beetje treurig van al die FOS-groupies die er alles aan doen om maar een keer op het podium te komen en vervolgens een ‘oh, kijk mij nou eens spontaan zijn- houding’ proberen te acteren. Maar Bruce is commercieel (spontaan?) genoeg om er ge(mis)bruik van te maken. Na ‘Shackled and Drawn’ met synchroon tribe dancing door de bandleden op een rij volgt het speelkwartiertje tijdens ‘Waitin’ on a Sunny Day‘  (met gedoogde kinderarbeid) en de Eddie Floyd cover ‘Raise Your Hand’. Onze linker buren hadden hun Broeskoppen er duidelijk niet meer bij en waren inmiddels al als een gieter. Ik hoop dat ze het (onbewust?) toch ook naar hun zin hebben gehad.

Bruce Springsteen and The E-Street Band

Zweet en regen
Aan het einde van de set nog twee favorieten-met-persoonlijke-lading van ons: ‘Lonesome Day’ en ‘The Rising’, prachtig. En toen kwam Lizzy’s favoriete Bruce song ever ‘Thunder Road’ ook nog aan bod. Ze zong het letterlijk mee, dan ben je best trots als ouwe vader. Geweldig toch hoe Bruce generaties van 8 tot 88 weet te blijven boeien met zijn muziek?! In de toegift volgden de warhorses ‘Born in the U.S.A.’, ‘Born to Run’, ‘Bobby Jean’, ‘Dancing in the Dark’ en Tenth Avenue Freeze-Out (met een waardig Clarence Clemons & Danny Frederici tribute). Het zweet en de regen gutsten van onze hoofden en de energie droop van het podium af! Maar ook hier weer plenty wannabe Courteney Cocks & Cunts die zich letterlijk voor Bruce zijn voeten proberen te werpen om maar naast hem op het podium te kunnen staan. De USA vlaggen en sjaals kwamen bij ons weer te voorschijn en muzikaal was het één groot meezingfeest. Onze debutant vergeleek het qua publieksbeleving nog even met een Frans Bauer optreden (alsof ‘ie daar ooit bij is geweest!), maar dat werd hem niet in dank afgenomen (terwijl hij er als niet-verslaafde toch de meest nuchtere kijk op had). Feit was dat in de 2e encore (“It’s not raining hard enough!“) The Top Notes cover ‘Twist and Shout’ met het ‘La Bamba’ intermezzo en ‘Shout’ van The Isley Brothers zelfs voor de niet-Bruce fans (mochten die al aanwezig zijn) een swingend feestje der herkenning was. Afijn, we sprongen nog eens in een plas en het werd nooit meer zoals het was. Eindcijfer: 9+ (maar die waardering moet nog wel als eindbeoordeling langs bij het Boss-comité, ik hoor het wel). 😉

DSCF0131TBW-border

Herman, Willem, Gert, Paul, Tess, Robin, Kees, Arjan, Lizzy en alle passanten… dank voor het bijdragen aan deze geslaagde B-day. En special thanks to Marco van Rooijen!!  Lees ook het verslag van bluesmagazine.nl

SETLIST:
The Ghost of Tom Joad (Solo acoustic)
Land of Hope and Dreams
My Love Will Not Let You Down
Sherry Darling (Sign Request)
Growin’ Up (Sign Request)
Downbound Train  (Sign Request)DSCF0122-bordersss
Wrecking Ball
Death to My Hometown
So Young and in Love (Sign Request)
The River
Darkness on the Edge of Town
Badlands
Adam Raised a Cain
Something in the Night
Candy’s Room
Racing in the Street
The Promised Land
Factory
Streets of Fire
Prove It All Night
Darkness on the Edge of Town
Pay Me My Money Down
Shackled and Drawn
Waitin’ on a Sunny Day
Raise Your Hand (Eddie Floyd cover)
Lonesome Day
The Rising
Thunder Road
Encore:
Born in the U.S.A.
Born to Run
Bobby Jean
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
Twist and Shout (The Top Notes cover) (with ‘La Bamba’ intermezzo)
Shout (The Isley Brothers cover).

LEES OOK:
Part 1 Oslo;
Part 2 Oslo;
Part 3 München;
Part 4 Hannover.

DSCF0158bw-border

.

4 thoughts on “The Boss’ Wrecking Reports 2013 [part 5: Nijmegen – Energie druipt van het podium!]”

  1. Zonder overleg met de overige comite leden heb ik vrede met het cijfer. Ik kan me goed vinden in je sublieme verslag. Wat mij op viel was dat ondanks de gestaag neerdalende regen het veld vol bleef tot en met de laatste klanken. Dat zegt natuurlijk iets over de performance can onze 63e jarige muzikant. Ik heb genoten van de drie jeugdige meiden die enorm genoten van Bruce en zijn E Street band en van hun vader met zijn concertmaatjes.
    Giel dank voor je heerlijke verslag. Arjan (en Marco) dank voor de pics. Op naar Parijs > verslagje toesturen?

    Paul

  2. Gerda van Eldik

    Zo ‘n herkenbaar verhaal. Wij proberen Bruce ook zoveel mogelijk te zien, ook soms in het buitenland en steeds is het weer een belevenis. Bedankt voor dit mooie verslag.

Geef hier uw commentaar

%d bloggers like this: