‘Another Side of Ian Siegal’ @ Cambrinus

Al eerder in de maand Mei was de Brit, winnaar van meerdere British Blues Awards en dit jaar opnieuw genomineerd in maar liefst 5 categorieën, Ian Siegal voor een korte tour in ons land maar toen met zijn gelegenheidsband The Mississippi Mudbloods. Na een sabbatical van 5 maanden waarin de Brit volgens eigen zeggen geen gitaar aangeraakt zou hebben – het lijkt ons érg onwaarschijnlijk – is hij nu voor een solo tour in Nederland en België. De charme die de Brit in een solo-optreden kan leggen is van doorslaande betekenis om, ondanks de afstand die vandaag afgelegd moet worden, er tóch bij te willen zijn. Dat geen enkele Ian Siegal (solo)set dezelfde is zullen velen lezers van ‘The Blues Alone?’ inmiddels ervaren hebben, hij is een man die de sets voor zichzelf namelijk óók aantrekkelijk wil houden.  Als we voor het etablissement parkeren en de deur openen staan we gelijk midden in de zaak vol tafels maar vooral stoelen opgesteld in rijen voor het podium. Dat zal Ian Siegal fijn vinden, een zittend publiek is geneigd veel rustiger te blijven tijdens akoestische optredens dan een staand publiek. Gelukkig zijn we redelijk op tijd want al een half uur voor aanvang zit de zaak hutje-mutje! Britse trots Ian Siegal is dan ook niet zómaar iemand binnen de blues-, roots-scene, zélfs gelouterde gitaristen met een behoorlijk staat van dienst zijn onder de indruk van zijn gitaar skills maar ook van zijn schrijverskwaliteiten en stem.

Dit huiskamer concert dat wij bijwonen van de Brit heeft plaats in Café Cambrinus in Horst. De eigenaar, een alleraardigste uitbater die met voorliefde voor de blues, wil een podium voor de (vaste) bezoeker faciliteren. Om het 20 jarig bestaan van de zaak luister bij te zetten heeft de uitbater een grote naam binnen willen halen. Terwijl de toeschouwers nog even huisregels die gelden tijdens het optreden te horen krijgen en de reclame die gemaakt wordt voor andere optredens staat Ian Siegal gelaten te wachten op het podium. Ietwat overrompeld lijkend door de volle zaak neemt Ian Siegal plaats op de enige stoel op het podium en met een “Morning” (het is vroeg voor een muzikant) opent hij zijn 1e set met ‘I Roll & I Tumble’. Na het derde nummer ‘Mortal Coil’ van Ian’s 2007 album ‘Swagger’excuseert hij zich op charmante wijze bij de toeschouwers dat hij zich niet omgekleed heeft en besluit een shawl over de gaten in de jeans te leggen. De toeschouwers lachen om zijn grapjes over de snit van de jeans en zo is het ijs gebroken! We horen het, vol met tempo wisselingen, ‘Hardpressed’ van het album Broadside, iets wat mij totaal verrast. Ik had nog nooit een akoestische uitvoering van deze song mogen meemaken maar besef me dat het zo is dat een song geboren wordt; al spelend op de akoestische gitaar….

‘Saddle Up My Pony’ van Charlie Patton volgt en ik kom tot de conclusie dat ik toch wel heel erg houd van het geluid dat deze Harmony Hollywood in zich heeft.Velen van de aanwezigen zijn blijkbaar dezelfde mening toegedaan want het applaus na ieder nummer is overdonderend. Tijdens een kleine monoloog onder het stemmen van de Harmony vertelt Ian over de onverwachte gemeenschappelijke interesse tussen de boomlange, ruige Alvin Youngblood Hart en singer/songwriter/gitarist/acteur Kris Kristofferson, de country muziek! Zeer toepasselijk op deze zondag wordt vervolgens het wonderschone, door Kristofferson geschreven maar door ook door Johnny Cash opgenomen, ‘Sunday Morning Coming Down’ gebracht. Een uitvoering waar het publiek zich de vingers bij af likt. We krijgen nog meer van de meester schrijver Kristofferson te horen, na lange afwezigheid horen we ook weer Ian‘s vertolking van ‘Silvertongued Devil’. De trend van singer/songwriters vertolkingen wordt voortgezet met een nummer van Guy Clark, ‘The Cape’, om niet té melancholisch te worden op deze zondag wordt ‘Ain’t Nobody’s Business’ ingezet weliswaar in een te hoog tempo maar Ian is een vakman dus dit euvel wordt probleemloos getackeld.

Na een korte pauze waarin wij een run op de bar maken en de act zich omkleedt komt Ian terug met de Blind Boys of Alabama spiritual ‘God Can Use You’ en het door de Staple Singers groot gemaakte ‘Freedom Highway’ en Ian Siegal is zichtbaar niet meer in ons midden maar laat zich helemaal mee voeren door de gezongen teksten. Tijdens zijn vertolking van Tom Russell’s ‘Gallo del Ciello’ zie ik zelfs de emotie van hem meester maken. Een emotie die zijn hoogtepunt vindt tijdens Bob Dylan’s ‘It Ain’t Me Babe’, een nummer waar ik mee ben opgegroeid omdat de vertolking door Joan Baez werd grijs gedraaid door mijn moeder. Het nummer was voor het eerst gereleased op het 1964 album ‘Another Side of Bob Dylan’ en nu krijgen de toeschouwers hier aanwezig in Horst ‘de ander kant van’ van de ruige, stoere bluesman Ian Siegal te zien.  Om zijn ergernis omtrent de peperdure begrafenis van Margaret Thatcher te etaleren zingt Ian Siegal het nummer ‘Tramp the Dirt Down’ geschreven door Elvis Costello met een nogal controversiële tekst over de kabinetsperiode Thatcher. Gelukkig weet Ian de controversie om te draaien door Nick Lowe’s ‘All Men Are Liars’ te spelen zodat de aanwezige dames uit volle borst mee kunnen zingen.

Gelukkig maakt de Brit ook vanmiddag weer een uitstapje naar Tom Waits, Ian’s grote voorbeeld en de schrijver van het nummer Mr. Siegel waar Ian Siegal zijn artiesten naam vandaan haalde. Tijdens de introductie dat hij na deze tour door de Lage Landen vertrekt voor een tour samen met een aantal Hongaarse muziek-vrienden (leden van Quimby, Ripoff Raskolnikov en Frènk) door o.a. Hongarije en Oostenrijk om een aantal tribute-optredens aan Tom Waits te doen solliciteert Ian Siegal opnieuw (hij deed dit al eens in ‘t Gompelhof – Mol) naar een promotor die het lef heeft deze band naar Nederland/België te halen ondanks de kosten die het faciliteren van een 9 man-koppige band met zich meebrengt. We worden getrakteerd op o.a. ‘Hold On’ , ‘Cold Cold Ground’, ‘Heart of Saturday Night’ en ‘Raindogs’. Gelouterd met veel bijval van het publiek wordt ook nog ‘Waltzing Mathilda’ gespeeld en gezongen.

Als Ian Siegal na een oorverdovend applaus terug komt voor een toegift ruimt hij een behoorlijk deel hiervan in voor een tribute aan zijn onlangs overleden Schotse vriend mede singer/songwriter Big George Ross Watt. Van zijn hand speelt Ian o.a. van het album ‘All Fools Day’ ‘Tower Hill Road’ en  ‘Let My Love’ waarvan het laast genoemde op Ian‘s album ‘Swagger’ is uitgekomen. Ian Siegal sluit deze zondagmiddag af met ‘Walk In The Wilderness’, óók van Big George Ross Watt,  dat Ian opnam op zijn 2009 album ‘Broadside’.  De toeschouwers hier in Horst spraken nog lang na over ‘de andere kant’ van deze blues, roots, singer/songwriter Ian Siegal.