Fenomeen Neil Young is zijn merk waardig

Gezien & gehoord in: Ziggo Dome, A’dam: Neil Young & Crazy Horse met support van Los Lobos op woensdag 05 juni 2012. Review & filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van Aart van Hoften  en Thrashers Wheat

Eindelijk was de Canadese singer-songwriter en gitarist Neil Young (67) dan weer eens terug met zijn vertrouwde begeleidingsband Crazy Horse. Daar werden een heleboel trouwe Young-fans blij van, maar gisterenavond in de ZiggoDome raakte er ook een aantal bezoekers van in de war. Want diegene die verwacht hadden een greatest hits show voorgeschoteld te krijgen kwamen van een koude kermis thuis. De oplettende luisteraar had kunnen weten dat de optredens van de Alchemy Tour in het kader stonden van de in 2012 uitgebrachte plaat ‘Psychedelic Pill’. En dan krijg je dus ook nummers als ‘Psychedelic Pill’, ‘Walk Like a Giant’ en ‘Ramada Inn’ voor je kiezen. Wat voor de één dus lekker weg kauwde en voor de ander even slikken was.

Los Limbos
En ook de support act Los Lobos koos zeker niet voor de makkelijkste weg door een klein uurtje greatest hits te gaan spelen. Zanger/gitarist Louie Pérez sprak zelfs over “Bluesband Los Lobos”. Dus geen ‘La Bamba’, ‘Will the Wolf Survive? of ‘Anselma’ (‘Bestel mar’ – Rowwen Hèze) door David Hidalgo en zijn Wolven, maar wel lekkere (soms Spaanstalige) Chicanorock met elementen uit blues-, mariachi- en countrymuziek. Het vijfkoppige gezelschap uit East LA, California werd halverwege de show ook nog even bijgestaan door twee Nederlandse Los Limbos gasten op accordeon, zang en gitaar om de Tex-Mex muziek luister bij te zetten in een Flaco Jimenez klassieker. En terwijl wij ons verheugde op het zoveelste Neil Young concert – maar de eerste in deze zaal – liep de ‘Endemol Dome’ alsmaar voller en voller. Als kritisch punt willen we in verband hiermee nog opmerken dat het eigenlijk onbegrijpelijk is dat bijna een jaar na het Pearl Jam optreden hier de organisatie nog steeds niet begrepen heeft dat die vloer veel en veel te vol staat voor een podium dat maar de helft van de breedte in beslag neemt. En het werkt ook nog eens asociaal gedrag van voordringers en doordringers in de hand, zo hebben we aan den lijve ondervonden. Commercie viert wederom hoogtij ten koste van bezoekers comfort, jammer!!

Rekwisieten
Als gimmick heeft Neil Young ervoor gekozen om zijn shows te openen met het volkslied van het land waar hij speelt. De band en crew stonden statig met de handen op het hart voor de Nationale driekleur geposteerd. En op de twee grote beeldschermen was te zien dat Neil – met zijn hoed op het hart – na de reacties uit het publiek een schampere glimlach niet kon onderdrukken. Voordien was er al veel theatrale bedrijvigheid op het podium te zien geweest door mannen en vrouwen als bouwvakker verkleed of in witte labjassen gestoken, waaronder een Einstein type. Dit alles voor de torenhoge Fender speakers die als decor diende en tussen rekwisieten die we nog herkende van voorgaande Rust Never Sleeps/Weld/Alchemy tours. Ook vooraan op het podium werd door ‘de bouwvakkers’ een metershoge namaak microfoon met wapperende linten eraan geplaatst. De bedoeling hiervan ontging mij volledig en het nam alleen maar een deel van het zicht van de tribuneklanten op het podium weg dunkt me. Ook het openingslied ‘A Day In The Life’ van The Beatles’ had voor mijn part achterwege mogen blijven.

Gitaargeweld
Met ‘Love and Only Love’ (Ragged Glory, 1990) en ‘Powderfinger’ (Rust Never Sleeps, 1979) trok het kwartet al direct stevig van leer. Crazy Horse bestaat tegenwoordig uit Billy Talbot (bas), Ralph Molina (drums) en Frank “Poncho” Sampedro op gitaar. Neil en zijn mannen oogde los en ontspannen deze avond en dat is wel eens anders geweest. Het kwam de sfeer op het podium duidelijk ten goede en in de eerste vier nummers vierde de vrije improvisatie hoogtij. ‘Psychedelic Pill’ hadden we nog niet eerder live gehoord en klonk prachtig. Hetzelfde gold voor ‘Walk Like a Giant’ met de vrolijk fluitende Neil en Frank in het refrein. Het ging over in de angstaanjagende reuzenstappen en donder en bliksem met over het podium waaiende kranten en psychedelische verlichting. Maar vooral veel over the top gitaargeweld, waarbij Neil met zijn hand door het dundoek van de Fender versterker de knoppen tartte en zijn snaren geselden. Voor sommige een briljante jam van bijna een kwartier en voor de ander een feedback-drama. Zowel een flauw applaus als wat licht gefluit was daarom zijn deel. Maar de door de wol geverfde ouwe hippie bleef er stoïcijns onder. ‘Hole In The Sky’ (unreleased) ging gepaard met beelden van de legendarische Woodstock wolkbreuk (“No rain, no rain…”) en werd gezongen door Neil, Billy en Ralph.

Eigenzinnig
Dan pakt Neil zijn akoestische gitaar, doet zijn mondharmonicahouder om, om solo een bloedmooie intense versie van ‘Heart of Gold’ te spelen. Gevolgd door ‘Blowin’ in the Wind’ van Bob Dylan (tja), laten we dat maar als een eerbetoon beschouwen aan zijn 72-jarige vriend en collega want Young heeft zelf zoveel meer akoestische liedjes gemaakt die daaraan zeker ook kunnen tippen. Neil kruipt vervolgens achter de piano om het nooit eerder op plaat uitgebrachte ‘Singer Without a Song’ op rustieke wijze te spelen waarbij Frank Sampedro hem akoestisch op gitaar begeleid en de ritmesectie nog even werkloos toekijkt. Ook de bedoeling van de act door de dame die met een gitaarkoffer over het podium wandelt ontgaat me. Maar waarschijnlijk moeten we achter Neil zijn creatieve uitingen – evenals achter zijn eerdere maalstroom van verzengende psychedelische gitaargrunge – helemaal geen bedoeling zoeken. De tegendraadse en eigenzinnige (eigenwijze) Canadees doet al jaren waar hij zelf zin in heeft, so take it or leave it. Dus gooit hij er nog maar weer eens een Psychedelic Pill song tussendoor; het uitgesponnen ‘Ramada Inn’ dat zich kwalitatief met gemak kan meten aan Neil’s oudere klassiekers.

Hippie dream
Met ‘Cinnamon Girl’ van Everybody Knows This Is Nowhere gaan we weer terug naar de jaren zeventig. Het anarchistische ‘Fuckin’ Up’ was een muzikale tweestrijd tussen Neil Young en Frank Sampedro compleet met dreigend gedrentel, boze blikken en middelvinger gebaren. Met het prachtige ‘Mr. Soul’ krijgen we ook nog een Buffalo Springfield song te horen. En de alternatieve punk/grunge song ‘Hey Hey, My My (Into the Black)’ van het succesvolle album Rust Never Sleeps uit 1979 en geïnspireerd door de proto- New Wave groep Devo, sloot het fenomeen dit toch wel merk-waardige optreden af. Tot op heden hadden we dezelfde setlist gehoord als kort ervoor in Berlijn dus waren we zeer benieuwd naar wat de encores ons zouden brengen? Zeer verheugend werd dat alweer zo’n alltime Neil Young klassieker – uit een carrière van meer dan veertig jaar – ‘Like a Hurricane’. En wat voor uitvoering! Young liet zijn gitaar janken als nooit tevoren en wist met drie reprises in deze topsong van geen ophouden. Dan tot slot toch nog berusting met het melodieuze ‘Roll Another Number (For the Road)’. En zelfs stichtelijke woorden door de Meester zelf namens “All of the Crazy Horse Personnel” over een behouden thuisvaart en “we’ll meet again”. Neil Young mag dan bijna 68 jaar zijn, hij weet ondanks fikse tegenslagen in zijn leven van geen ophouden en blijft grensverleggend zonder demagogische concessies te doen aan zijn eigen idealen. A hippie dream goes on.

Setlist:
Love and Only Love
Powderfinger
Psychedelic Pill
Walk Like a Giant
Hole In The Sky (unreleased song)
Heart of Gold (solo acoustic)
Blowin’ in the Wind (Bob Dylan cover – solo acoustic)
Singer Without a Song (unreleased song)
Ramada Inn
Cinnamon Girl
Fuckin’ Up
Mr. Soul (Buffalo Springfield song)
Hey Hey, My My (Into the Black)
Encore:
Like a Hurricane
Roll Another Number (For the Road)

Lees ook het verslag van Aart op Arthur’s Musical Yourney. Met dank aan Sjaak & José (thanks for the ride) en Gerrit en Aart (Hippie dreamers & music lovers).