Gezien & gehoord in AWD Arena Hannover te Duitsland: Wrecking Ball Tour 2013 met Bruce Springsteen & the E Street Band op 28 mei 2013. Belevingsreview door Paul Meerman met Foto’s van Paul Meerman & Rüdiger Knuth © STATS: Duur: 2 uur en 55 minuten Songs: 30
Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen volgers van het eerste uur bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013 in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again!
From Cold to Warm
Na een stevig ontbijt verlaten we het natte München en zijn weer onderweg. We rijden enkele trucks van Transam voorbij en komen halverwege de middag aan in Hannover. En jawel, het regent lichtjes. We gaan als eerste naar de AWD Arena. We zijn warempel nog bij de 1e 90. Dat is mooi en fijn. Of we vanavond weer even gezellig terug willen komen voor de row call. We gaan naar het hotel en doen een test run met de metro. Gelijk tijd voor de 1e row call in Hannover, Striets (TLU-forum) regelt de row call. Hij doet dat met een goede luide stem en (heel belangrijk) met humor. Om ca 21 uur krijgen we te horen dat we weer een uitslaper hebben, 9 uur in de ochtend worden we pas verwacht. Aan de andere kant van het stadion. Om te kijken waar dat is, neemt Striets zijn troepen (inmiddels ca. 200) mee naar de andere zijde. Het is weer een weerzien van bekenden en onbekenden waarvan de kop in ieder geval vertrouwd is. Onze Deense marathon renster is er, Marco en Sanne zijn er ook weer en voorts ontmoeten we nog een flink aantal Tramps Like Us – forumleden zoals Marian, Eve(f)lien en Tessa (Tesmi).
Het weer is in Hannover in ieder geval beter dan in München. En op de concertdag geven ze 18 graden af met slechts kans op een bui zo rond het einde van het concert. Wij zijn er weer klaar voor. Vier “oudere” mannen op pad. Dat staat garant voor veel lol, maar er moet ook zo nu en dan even een planning gemaakt worden. En planningen zijn er om van af te wijken. Dan is het schakelen geblazen. En dat kunnen ervaren mannen natuurlijk wel, maar je krijgt dan ook al snel vier mogelijkheden. Anyway, we leven nog en hebben alles gezien. Dus ‘t zit wel snor met ons. De line-up ging goed. Het naar binnen lopen ging goed. We kozen voor een plek net aan de zijkant, helaas viel het zicht op de backing-vocals en de professor iets weg. Jammer. Zeker omdat we een sign hadden met Cindy’s Room ipv Candy’s Room. We hadden ook nog een kleine ode aan Steven met een link naar zijn solo albums. 19.30 uur Een rock ’n roll deuntje doet ons juichen. De band komt op. Het is droog, zelfs aangenaam. Het stadion zit goed vol. We trappen af met Land of Hope and Dreams. Mooi. Het bleek de 400elive uitvoering van dat nummer te zijn. We razen in één tempo door met No Surrender, We take care of ourOwn en Wrecking Ball. Dan een sign, we krijgen weer My Love will not let you down. Waar hij in München door ging met het refrein en interactie met het publiek zocht kreeg het nummer hier een andere uitvoering. Het bleek het begin van een rocking night te zijn. Nils en Steven sloten aan bij Bruce en met z’n drieën rockten ze het nummer tot een goed einde. Wat een heerlijk gitaarspel.
Biertje
Gary, Steven, Bruce, Charlie, Nils en Soozy stonden centraal front stage en onder de slagen van Max en Everett Bradley kregen we Death to my hometown voorgeschoteld. Ik verbaas me iedere keer weer hoe dit nummer je kunt pakken (Hey!). Swingend zingen we mee over verlangende harten (Hungry Heart). Bruce pakt een beker bier die aangereikt wordt en proost op Hannover. Een groot gedeelte van de beker verdwijnt langs zijn kin in zijn shirt, maar het merendeel van het gouden vocht verdwijnt in zijn hongerige keel. Onder de opzwepende klanken van de sax van Jake zwaaien de aanwezigen het nummer uit. Maar er is amper tijd, Bruce komt op adem aan de rand van het podium, laat zijn bier zakken en begint te preken. Over München, hij doet zijn kraag om hoog, loopt gebogen schutting zoekend over het podium, verteld: “the wind is blowing, the rain is falling, my fingers are freezing”. Hij zet een hoge stem op (alsof het spookt) de muziek past zich aan: Your voice, Can you feel the spirit … the rain, the rain. De bandleden hebben er zichtbaar plezier in. Angstaanjagend lijkt het, Bruce klimt op en roept: Slowly I am looking for another beer. Hij roept dat die ergens moet zijn en loopt naar dezelfde hoek als waar hij bij Hungry Heart zijn biertje haalde. Hij krijgt weer een beker en giet hem zonder moeite in 1 teug naar binnen. Can you feel the Spirit, yeah-yeah en we zijn na een intro van circa 4 en een halve minuut los. Swingend maken we 10 minuten met Spirit in the night vol. En wat een plezier heeft iedereen. De band, de crew, het publiek en vooral The Boss zelf.
Bruce haalt signs op. Hij komt met een aantal unusual requests zoals hij het verwoord. Hij vraagt om zijn akoestische gitaar en verteld dat als je ongewone verzoeken hebt, creatief bent en origineel hij dan zal kijken wat hij kan doen. Op een van de request staat: I’d give my right testicle to hear Drift Away. Bruce leest het voor en zegt dat hij geen behoefte heeft om zowel de linker als de rechter testikel te zien. We krijgen een prachtige uitvoering van Drift Away te horen. De E-Street Shuffle gaat er in als zoete koek en we schakelen door met Atlantic City en een nieuw request waarbij de band even snel moet schakelen naar andere instrumenten: Jack of All Trades. Verrassend en zeer mooi uitgevoerd. Bruce nestelt zich aan de kop van het podium en komt met The River. Altijd mooi, altijd pakkend. Vervolgens krijgen we een blokje waarin het gitaarspel excelleert: Because the Night, waarin Nils door mocht blijven gaan met zijn solo, Murder Incorporated waarbij Nils en Steven Bruce stevig ondersteunden en ook nog eens Johnny 99. Alsof het niet genoeg was kwam het snelle Chuck Berry-achtige Open all Night er nog achteraan. Heerlijk met de piano, de gitaarriffs en de blazers (i’m gonna rock this joint en come on in everybody ‘causewe’re open all night). WOW!
Roll of the Dice
Shackled and Drawn (opening lijkt erg op Mona) en Waiting on a Sunny Day voor mijn neus stond Bruce met een manneke te zingen, achter me stond een moeder met een kind die lag te slapen in haar armen (!). Vader en moeder waren met drie kids ter plekke. Tel uit en verbaas je. Het uitgekozen jongetje stond weer achter hun. Zodra Bruce in de buurt komt worden de kids zonder pardon naar voren geduwd. Alsof het de normaalste zaak is. Dit is voor mij nog steeds het enige minpuntje aan de shows. Sta ik hier alleen in? Of heb ik medestanders? Door met de show: Radio Nowhere (lekker), the Rising (mooi), Badlands (insane) waren de opmaat naar Light of Day en Roll of the Dice (twee debuten achter elkaar). Super. Roll of the Dice was trouwens een prachtig in elkaar geknutseld kunstwerk van Tessa en Bram (TLU). Stampen deden we nog met Born in the USA en Born to Run. We kregen nog 7 nights to Rock, Dancing in the Dark (met Tessa op gitaar) en 10th Avenue Freeze Out. Uiteindelijk sloot American Land de show af. In totaal 30 songs. Er stond nog een microfoon klaar, Bruce wilde verder, maar hij kreeg een seintje. Deze (hoog Nebraska / Wrecking Ball gehalte) show stond in het teken van de rock. De gitaren mochten excelleren en daar maakten ze dankbaar gebruik van. Daar waar Jake in Munchen een hoofdrol had in veel nummers had in Hannover Little Steven deze rol. En natuurlijk deden The Boss en Nils Lofgren eveneens een aardige duit in het zakje.
Het was een top concert met goede organisatie voorafgaand aan het concert (bij deze dus nog even een dank). Na afloop spraken we een man (ver in de 70) die met twee dochters enorm had genoten van het concert. Pakkend zei hij: “Bruce heeft zoveel plezier, hij geeft zoveel plezier, hij straalt en werkt hard, zijn publiek gaat zeer tevreden naar huis”. Toen de man mijn opa’s fiets had teruggegeven konden ook wij, met een voldaan gevoel, vertrekken.
Op naar de volgende. Tot de volgende keer.
LEES OOK: Part 1 Oslo; Part 2 Oslo; Part 3 München.
Mooi verslag,mooie foto,s.thanks!!!