Gezien & gehoord in Domineeskamp Raalte bij het Ribs & Blues festival: Drippin’ Honey; 12 Bar Blues Band; Big Boy Bloater; Saint Jude; Larry & his Flask; Treetop Flyers; Walter Trout; Beans & Fatback op maandag 20 mei 2013. Reviews door Nicolette Johns [edit: Giel van der Hoeven] met foto’s van José Gallois en Arjan Vermeer.
Het Ribs & Blues Festival 2013 werd dit jaar gehouden van 18 tot en met 20 mei. Als vanouds met als hoofdmoot veel live muziek op de twee podia op het Domineeskamp in het centrum van Raalte. De openingsavond was vooral van en voor de sponsors die dit sfeervolle festival jaarlijks mogelijk maken én ook vooral voor de lokale bezoekers. [lees ook: Het Ribs & Blues meezingfestival] Beide pinksterdagen kwamen vooral de blues(rock)liefhebbers uit alle hoeken en gaten van het land naar Raalte om er weer hun R&B feestje van te maken. Jolijt en kwaliteit gingen drie dagen lang hand in hand. Omdat het ondoenlijk is om tijdens een meerdaags festival met twee podia (en veel Bourgondische gezelligheid tussendoor) alle acts te bewonderen, fotograferen, filmen en interviewen, hebben wij van de The Blues Alone? hieruit een selectie gemaakt. Waarbij toeval én de persoonlijke voorkeuren van de reporters en fotografen in kwestie niet ongemoeid werden gelaten. Met als resultaat sfeerbeelden en verslagen genoeg die een ongedwongen overzicht geven van weer drie mooie dagen Ribs & Blues. En die de TBA? lezers hopelijk inspireren om er deze zomer eens lekker zélf op uit te gaan en te ervaren wat de magische werking van live muziek kan zijn!
Halverwege de set van de openers van de tweede dag van het pinksterfestival Ribs & Blues in Raalte arriveren we in de tent, opgesteld op het Domineeskamp. Drippin’ Honey staat vroeg op het grote podium te musiceren. Kim Snelten zingt juist een nummer door de blues-harp mic. Een goede gimmick vinden wij. Drummer Joost Tazelaar is zo te zien lekker op dreef en geniet 
zichtbaar van de in groten getale opgekomen toeschouwers. Drippin’ Honey’s drummer Joost Tazelaar was de éérste pinksterdag al te spotten op het festival terrein van Ribs & Blues omdat overal waar goede muziek te ervaren is Joost ook te vinden is. Lut Luttink is nog steeds een zeer geliefde upright bass-man getuige de bijval van het publiek als hij de snaren laat buigen. Als Kim Snelten solo zingt tijdens ‘Wiggle, Wiggle’ bewegen niet alleen zijn heupen maar ook die van het aanwezige publiek. Sander Kooiman, zanger en gitarist van Drippin’ Honey, speelt de práchtige slow blues ‘I Believe’ weer op een magnifiek mooie wijze. We begrijpen niet waarom de man toch niet verder is gekomen in de blues-scene. Een eigen keuze ongetwijfeld. Vele toeschouwers praten nog na over het optreden van deze band met vooral de hoop uitend dat de mannen nu door moeten gaan pakken in de muziek scene.
In 2010 werd de Amsterdamse formatie 12 Bar Blues Band uitgeroepen tot ‘s lands beste bluesband. Op tweede Pinksterdag mochten ze aftrappen op het buitenpodium [red.:geen verslag].
Na het lezen van de recensies van de, voor ons onbekende, volgende act van de line-up hebben we besloten te blijven en niet naar het buitenpodium te verhuizen. Big Boy Bloater (UK) staat namelijk op het programma in de tent, we zagen hem vooraf zijn set ook al even backstage met zijn ‘entourage’ en ik kan u vertellen dat Big Boy Bloater een échte Big Boy is! De man brengt Rhythm ‘n Blues en Blues en is volgens Jools Holland een van de grotere bluesmannen van nu. Tja, ik wil de kennis van Jools Holland niet op de proef stellen maar hierin heeft hij volgens ons én de vele aanwezige toeschouwers ongelijk. De man bezit een monotone stem, waardoor het geheel nogal snel verveelt. Hij is zeker wel een goede gitarist, hij heeft al met vele Amerikanen gespeeld als begeleidingsband. Maar het lijkt mij dat zijn rol als frontman niet écht een succes is. Voor ons één van de minste sets van dit Ribs & Blues.
We waren heel blij om Saint Jude weer in Nederland te mogen verwelkomen! Lynne Jackaman en haar band zijn uitgegroeid tot een veelgevraagde live act met het unieke predikaat: “Rolling 
Stones goedgekeurd”. Ze stonden al met hun opwindende ‘Freak ’n Roll’ show op Bospop, Highlands, Rockpalst in Duitsland, het Isle Of Wight Festival, niet te vergeten het Westlandse Waterpop en op tientallen andere toonaangevende podia. Lynne Jackaman werd dit keer omringd door bassist Scott Wiber (bad joke teller and drinker of beer), drummer Lee Cook en de langharige gitarist Marcus Bonfanti, die onlangs ook een lofwaardig soloalbum ‘Shake The Walls’ uitbracht. De tent was volgelopen voor het kwartet uit Londen en Lynne had het naar haar zin! De interactie met het publiek (ze liet de bezoekers zelfs een meezing wedstrijdje doen) leek intensiever dan anders. Het verdriet van de vorig jaar overleden gitarist (en jeugdvriend) Adam Green lijkt verwerkt. Haar stem klonk zuiver en haar houding was zeer ontspannen. Natuurlijk kwam zo’n beetje het complete repertoire van hun tot nu toe nog enige album ‘Diary Of A Soul Fiend’ aan bod. Maar ook van de onlangs verschenen EP ‘Ladies & Gents’ en het later dit jaar te verwachten 2e album kregen we songs te horen. Saint Jude staat als het Westminster Palace in Londen en klinkt als de klokken van de Big Ben. Met recht één van de grootste bluesrock revelaties van de afgelopen jaren, en een goede keuze van de Ribs & Blues organisatie.
Voor de laatste drie bands op de Open Air Stage werd het: ‘the country life on a city square’. Het uit Oregon afkomstige Larry and His Flask begon als een driemans punkrockgezelschap, maar is uitgegroeid tot een zesmans country, blues en bluegrass punkformatie. Live staat de band als een huis met een blend van bliksemsnel string-band spel, verwijzingen naar old-skool country en sublieme harmonieën, verpakt in een punkjasje. Veel show op het podium en nummers van het laatste album ‘All That We Know’ en de daarna verschenen (vinyl) EP ‘Hobo’s Lament’. In ieder geval voer voor bluegrass neo-punkers én voor de nieuwsgierige fotografen [geen verslag van].
Dán als wij denken dat er voor ónze smaak tót Beans & Fatback niets meer tussenzit worden we aangenaam verrast op het buitenpodium door Treetop Flyers. Deze band bestaande uit vijf heren met als thuisbasis London – UK brengt een folk/country-achtig repertoire met raakvlakken aan the Lumineers maar ook zéker aan the Band en Crosby, Stills, Nash & Young. Toegegeven, het is niet leuk om vergeleken te worden maar het is slechts om u als lezer van The Blues Alone? een indruk te geven van het geluid van de band en in wat voor segment van de muziekscene de band zich manoeuvreert. Dat we in goed gezelschap verkeren blijkt uit het feit dat ook Erwin Nyhoff, zelf begenadigd gitarist en zanger met voorkeur voor de roots muziek, hier ook in het publiek staat. Hij geniet zichtbaar van de Treetop Flyers.
De Treetop Flyers ogen zó te zijn weg gestapt uit de 70-er jaren, de stemmen en de gitaren (maar liefst 3 stuks) maar zeker ook de outfit en looks! De frontman van de band Sam Beer- gitaar/lead vocals heeft een stem die nog het meest aan die van Neil Young doet denken, maar de andere heren van de band schuwen ook niet de vocalen voor hun rekening te nemen. Het is, 
zélfs voor mij die geen fan van de stem (wél zijn teksten) van Neil Young is, heel pakkend! De harmonie partijen zijn wérkelijk van een niveau die maar door heel weinig bands geëvenaard kunnen worden. De mede bandleden zijn allen in hun bescheidenheid onmisbaar in deze samenstelling. De andere leden van de band zijn Reid Morrison samen met Laurie Sherman vocals én bespelen allebei ook de gitaar, Matthew Starrit vocals en bas en de enige Amerikaan van het gezelschap Tomer Danan op drums en ook weer vocals. Jammer om mee te maken is dat Matthew Starrit op het moment dat hij op het punt staat te soleren problemen met de versterker ondervindt, de kabel of de versterker? We weten het niet maar wat we wel zien is dat hij behoorlijk geërgerd raakt, jammer. Nadat het euvel is verholpen becommentarieert hij het voorval met de uitspraak ” I’m back in business”. Treetop Flyers brengen een melodieuze sound voort, harmonieuze songs en subliem gitaarwerk, up-tempo songs maar ook mooie ballads. Luister maar eens naar hun ‘Rose in the Yard’ of ‘Houses are Burning’, u zult verrast zijn. De meegebrachte CD’s die na afloop van het optreden van de band gekocht kunnen worden blijken ook hier niet toereikend, zélfs het vinyl van ‘The Mountain Moves’ raakt uitverkocht. Over succes gesproken! Voor ons zijn de Treetop Flyers dé verrassing van deze Pinkstermaandag hier op Ribs & Blues en wij zijn blij dat wij hiervoor de motregen hebben getrotseerd.
De festivalafsluiter op de Main Stage was de bluesveteraan Walter Trout. Omdat de ook alweer 62-jarige Trout kort ervoor een voetblessure had opgelopen werkte hij heel zijn set zittend op een stoel af. De voormalige secondant van John Mayall is door de jaren heen een vaste prik geworden op de Nederlandse bluesfestivals. Maar de drang en de nieuwsgierigheid lonkte ons toch weer naar de kleinere Open Air Stage. Alwaar we het Nederlandse gezelschap Beans & Fatback prevaleerde boven de Amerikaan Walter Trout [red.:geen verslag].
Dat er niet meer reporters en fotoreporters bij Beans & Fatback voor het buitenpodium van Ribs & Blues staan verbaast ons zeer. Toegegeven Beans & Fatback staat ietwat ongunstig 
geprogrammeerd tegenover bluesman Walter Trout. Maar aan de andere kant zou men kunnen kiezen om eens van het gebaande bluespad af te gaan en nieuwe bands te ontdekken. Wij hebben ons niet écht laten verrassen want na hun optreden in De Wereld Draait Door en na het beluisteren van hun album ‘With Skin Attached’ wat behoorlijk rauwer klinkt dan het vorige schijfje met dezelfde naam als de band waren wij al fans. De sound van Beans & Fatback is ‘rootsy’, ‘soulish’ en ‘bluesy’ het heeft veel invloeden van o.a. Dr. John en the Black Keys. Onno Smit is de zanger, linkshandige gitarist (Guild en Supro) maar tevens bezielende leider van Beans & Fatback. De band die eigenlijk uit twee bands bestaat getuige het feit dat er met maar liefst twee toetsenisten Jeroen Tenty en Gerhardt de laatst genoemde zingt ook nog eens verdraaid goed, twee gitaristen Paul Willemsen (de man met de beste haar-snit van Ribs & Blues) en twee drummers Cody Vogel en Toon Oomen wordt opgetreden. Eén van de drummers, Toon Oomen, speelt ook nog gitaar achter zijn drumkit, goeie gimmick mannen! Jet Stevens is de enige vrouw in de gelederen van Beans & Fatback en is de bassiste van de band. Onno Smit kennen wij als frontman van Lefties Soul Connection die we ooit zagen bij de Londense soul-diva Corinna Greyson zo’n 4 jaar geleden in Uden. De lezers van The Blues Alone? weten inmiddels dat als er iets is waar ik érg kritisch in ben, is het op de uitspraak van het Engels. Wéten wát je zingt is de sleutel zeg ik altijd; maar bij Onno Smit is er daar geen twijfel over mogelijk. Dat Onno Smit waarschijnlijk veel van zijn muzikale carrière heeft doorgebracht in de UK of de States is behoorlijk goed te horen, niets maar dan ook niets van zijn sound doet vermoeden dat hier een Nederlandse band op het podium staat. Voor ons dé act van helaas alweer de laatste dag van Ribs & Blues.
De reporters van The Blues Alone? willen graag hun respect tonen voor de vele, vele vrijwilligers die zich ieder jaar weer inzetten om voor de reporters (die hoofdzakelijk ook onbezoldigd bezig zijn!), de vele muzikanten en de 40.000 bezoekers te zorgen. Tot volgend jaar op dit bijzondere goed georganiseerde gratis festival!
Lees ook: Ribs & Blues Festival 2013: Blues, Tears but No Sorrows [dag 2] en Het Ribs & Blues Meezingfestival [dag 1]
Veel dank voor het uitgebreid verslaan van R’n’B 2013. Ik heb alle afleveringen met veel plezier en aandacht gelezen !