Ribs & Blues Festival 2013: Blues, Tears but No Sorrows [dag 2]

Gezien & gehoord in Domineeskamp Raalte tijdens Ribs & Blues festival: Kat Men; Tom Veltien Band; King of The World; Barrelhouse; Nick Waterhouse; The Veldman Brothers; Atri N’ Assouf; The Heavy; JJ Grey & Mofro; Matt Schofield; Trampled Under Foot; Popa Chubby, op zondag 19 mei 2013. Reviews door Nicolette Johns [edit: Giel van der Hoeven] met foto’s van José Gallois en Arjan Vermeer.
Het Ribs & Blues Festival 2013 werd dit jaar gehouden van 18 tot en met 20 mei. Als vanouds met als hoofdmoot veel live muziek op de twee podia op het Domineeskamp in het centrum van Raalte. De openingsavond was vooral van en voor de sponsors die dit sfeervolle festival jaarlijks mogelijk maken én ook vooral voor de lokale bezoekers. [lees ook: Het Ribs & Blues meezingfestival] Beide pinksterdagen kwamen vooral de blues(rock)liefhebbers uit alle hoeken en gaten van het land naar Raalte om er weer hun R&B feestje van te maken. Jolijt en kwaliteit gingen drie dagen lang hand in hand. Omdat het ondoenlijk is om tijdens een meerdaags festival met twee podia (en veel Bourgondische gezelligheid tussendoor) alle acts te bewonderen, fotograferen, filmen en interviewen, hebben wij van de The Blues Alone? hieruit een selectie gemaakt. Waarbij toeval én de persoonlijke voorkeuren van de reporters en fotografen in kwestie niet ongemoeid werden gelaten. Met als resultaat sfeerbeelden en verslagen genoeg die een ongedwongen overzicht geven van weer drie mooie dagen Ribs & Blues. En die de TBA? lezers hopelijk inspireren om er deze zomer eens lekker zélf op uit te gaan om te ervaren wat de magische werking van live muziek kan zijn!

Zondag 19 Mei kwart over één is de tijd van de start van de 17e editie van Ribs & Blues. Deze editie starten we met Kat Men, zij spelen Rockabilly en Rhythm & Blues. De band kent zijn oorsprong in het jam circuit van 2007. Oók de band van de echtgenoot en ‘Big Handsome Man’ van Imelda May, Darryl Higham. Darryl Higham was al vóór Kat Men en Imelda May de frontman van Darryl Higham & the Enforcers en Bob & the Bearcats waarmee hij een indrukwekkende discografie achterliet. Samen met de vaste bassist van Imelda May, Al Gare én de stáánde drummer van de vroegere Stray Cats Slim Jim Phantom gaat Kat Men hier de eerste bezoekers vermaken. Dat Darryl Higham zijn sporen heeft verdiend in het Rockabilly circuit is te merken aan de alléén voor deze band afgereisde toeschouwers die nooit eerder naar Ribs & Blues kwamen. Formidabel om te zien dat zij zich weer in de bekende fifties kleding uitgedost hebben om zo hun blijk van waardering voor dit muziekgenre te etaleren. Als Darryl Higham begint te zingen ben ik prettig verrast door zijn bereik en klankkleur. Zélfs wanneer hij spréékt heeft hij al die warme stem die helemaal bij zijn rijzige gestalte past. We horen o.a. Square & Sound, Talking Woman en Take It Back en het Every Time I See You It Makes Me Smile ongetwijfeld geschreven na de geboorte van zijn eerste kindje met Imelda, Violet. Een zéér goede gedegen set voor de opening van dit familie festival Ribs & Blues. [red.: Een interview met Darryl Higham volgt later nog].

De Tom Veltien Band is de act die op het buitenpodium het spits af mag bijten. Tom Veltien is een 15 jarig gitaar talent uit de regio met een voorkeur voor blues en is omringd door, gezien de leeftijd, ervaren muzikanten. Dat zijn bandleden alweer wat ouder zijn is mede geleid door het feit dat zijn leeftijdgenootjes de muzieksmaak/voorkeur niet delen. Joke Huisman op de bas is de enige dame in de gelederen en Dick Verra is de toetsenist maar later zien we hem ook nog de bluesharp op niet onverdienstelijke wijze beroeren. Tom Veltien blijkt samen met Ernst van der Sloot, ook op de gitaar, een bijzondere samenwerking te bewerkstelligen. De waardering van de oudere bandleden voor deze jonge Tom Veltien, ooit al op zijn 5e begonnen te spelen op de elektrische gitaar, druipt er vandaag vanaf. Ach, het mag van ons want er is niets meer magnifiek om jongelui te zien musiceren. Hans Rosenkamp op drums en de derde gitarist van de band Ben van Raan completeren het geheel, maar mogen naar mijn smaak wel iets méér brengen. We willen over het geheel ook iets meer beleving zien en wat meer vuurwerk, de bescheidenheid hier vandaag ten toon gespreid móet er vanaf slijten in de volgende optredens.

We moeten weer snel terug naar de tent waar zich op het grote podium King of The World in positie brengt om de bezoekers, op dit naar mijn idee té vroege tijdstip voor deze kwaliteitsband, verbaasd te doen staan. De band opstelling is lekker dicht bij de rand van dit zeer grote podium voor 4 man en wordt mooi in de breedte benut met de drums en toetsen op de flanken. Eerder die ochtend was King of The World als een van de weinige bluesbands te zien in het zondagochtend T.V. programma ‘Vrije Geluiden’ maar op dat tijdstip zullen de meeste aanwezigen al onderweg naar de Domineeskamp Raalte geweest zijn. King of The World, ontstaan nadat Harry ‘Cuby’ Muskee in 2011 overleed en de gitarist van Cuby & the Blizzards, Erwin Java, tóch zijn muzikale ‘ei’ kwijt wilde besloot hijzelf een nieuwe band op te richten. Samen met ‘Normaal’ drummer Fokke de Jong ging hij op zoek naar bandleden die in het denkbeeldige plaatje paste. Zij vonden die en hoe! Met het aantrekken van Ruud Weber (Snowy White) die de vocals én de bass partijen voor zijn rekening neemt hebben zij naar mijn bescheiden mening in de roos geschoten. Om al deze kwaliteitsmuzikanten nog aan te vullen kwam ook toetsenist Govert van der Kolm (conservatorium geschoold) de gelederen versterken. Govert van der Kolm, een showman pur sang, maar niet alleen showman zijn spel op de Hammond B-3 en piano is van zéér hoog niveau, niet verwonderlijk de gemiddelde liefhebber van de bluesmuziek kent hem ongetwijfeld van zijn deelname in vele begeleidingsbands van Amerikaanse muzikanten en als vaste toetsenist bij Dede Priest. Ruud Weber en Erwin Java zijn naar mijn idee in het verkeerde land geboren. Mochten deze mannen hun wiegje in Amerika hebben gehad dat spraken wij heden ten dage over wereld sterren. De souplesse waarmee Erwin Java zijn ‘custom made’ Nederlandse Otentic ‘Emerald’ gitaar bespeelt beroert ieders hart, vooral de ballade ter ere van Harry Muskee, ‘Can’t Go Home’ (titeltrack album) raakte menig toeschouwer daar aanwezig vandaag. Met Ruud Weber heeft de band een zéér goede vocalist in huis die ook nog eens een heel goede uitspraak van het Engels bezit zodat het een verademing is naar hem te mogen luisteren. Dat King of The World hier op Ribs & Blues hun eerste album komt promoten is niet verwonderlijk, we horen o.a. ‘Evil Thing’, ‘Bluesified’ (ook bij Vrije Geluiden te horen) en ‘Wrong Side of Life’. Deze band oogstte op Ribs & Blues zóveel succes dat de meegebrachte CD’s niet toereikend waren om de nieuwbakken fans te bevoorraden. Voor de heren promotors van de vele festivals die King of The World zullen gaan boeken; King of The World is prime-time waardig!

Meer Nederlandse blues & roots volgde door de Haarlemse bluesband van Tineke Schoemaker & Co: Barrelhouse. [red.: geen verslag].

Dan is het tijd geworden voor de act van de 25 jarige Amerikaan Nick Waterhouse, een wat stijf ogende jongeman die je nog het meest aan Buddy Holly doet denken met zijn strak gesneden pak en retro-bril. De band heeft Nick natuurlijk als frontman maar de rol lijkt hem nog niet lekker te zitten. Is hij overweldigd door de menigte die zich inmiddels op dit uur in de tent van Ribs & Blues heeft verzameld of vindt hij zichzelf eigenlijk niet helemaal tussen deze line-up passen? Nick Waterhouse wordt hier op het grote Ribs & Blues bijgestaan door blazers sectie George Schafer en Heiner Gulich, Kyle Stephens op de toetsen, Jack Payne bespeelt de bas en de drummer heet Jeffrey Luger. Nick Waterhouse heeft in 2012 een niet onverdienstelijk album in de markt gezet, Time’s All Gone, een album wat het best als retro-soul getypeerd kan worden. Vandaag mag Nick Waterhouse met zijn band het kritische publiek op Ribs & Blues versteld doen staan. De songs vinden zich een weg tussen soul-ish en rhythm ‘n blues, goede gitaar skills goede stem maar ook niet méér dan dat. Het geheel mist iets waar we eigenlijk veelvuldig bij uit VS afkomstige muzikanten tegenaan lopen, het mist bezieling! Er gaat geen enkele emotie uit van Nick Waterhouse, het lukt de man niet een symbiose met het publiek te bewerkstelligen. Nick Waterhouse werkt zijn setlist af alsof hij een examen af moet leggen, zélfs zijn female backing vocals Paige Sargent en Michelle Schofet hebben nog meer feeling. Voor mij een tegenvallende set van een man die toch als veelbelovend te boek staat. [Red.: een interview met Nick Waterhouse volgt hier later nog].

Op de Ribs & Blues Open Air Stage moest het Amsterdams/Zaans Rhythm & Blues gezelschap Giant Tiger Hooch wegens ziekte verstek laten gaan. Ze werden vervangen door de altijd loyale The Veldman Brothers. Omdat de in aller haast opgeroepen gitarist Gerrit Veldman en bassist Donald van der Goes blijkbaar geen oppas hadden kunnen regelen, hadden ze hun kroost maar meegenomen. De twee zoontjes namen tot hilariteit van het publiek en van de overige bandleden Bennie Veldman en drummer Marco Overkamp gewoon plaats bij hun vaders op het podium. Het was tekenend voor de ongedwongen sfeer op Ribs & Blues én voor The Veldman Brothers. Want met zichtbaar speelplezier en hun tomeloze energie blijven ze onder alle omstandigheden één van de beste Nederlandse bluesbands momenteel. Chapeau brothers!

De tropische ‘desert blues’ van Atri N’ Assouf met zanger/gitarist Rissa Ag Wanagli (die het ook backstage bijzonder goed naar zijn zin leek te hebben). En het Britse humid soul/funk gezelschap The Heavy hebben we wegens de optredens in de tent ook gemist [red.: geen verslag].

De volgende act is wat ons betreft écht de klapper van deze 17e editie van dit Ribs & Blues. Het feit dat dit nog steeds gratis (familie)festival deze band binnen heeft kunnen halen vinden wij van The Blues Alone? al een top prestatie. Wij hopen dan ook oprecht dat deze band iedereen die moeilijk buiten z’n hokje ‘blues’ denkt zal verbluffen zoals hij ons deed ten tijde van zijn optreden in People’s Place – Amsterdam 17 November 2012 j.l. JJ Grey (uit Jacksonville, Florida) & Mofro tekenden inmiddels al voor 8 albums waarvan de eerste 2 nog onder de oude naam Morfro aangeschaft kunnen worden. Inmiddels is Mofro de begeleidingsband van de frontman JJ Grey geworden. We zien hier op Ribs & Blues drummer Anthony Cole, Art Edmaiston op de saxofoon, de bezielde Anthony Farrell op de toetsen, Dennis Marion op de trompet, de kleine Todd Smallie is de ongeëvenaarde bassist van de band en de gitarist die de mooiste slide partijen neerlegt en altijd te spotten is met zijn typerende hoed heet Andrew Trube. Zij komen allemaal uit verschillende windstreken van de VS. De band brengt een mix van blues, rock, soul en funk dit alles tezamen ondergedompeld in een Southern Florida Style maakt dat de frontman, multi-instrumentalist, schrijver en componist JJ Grey de zalen waar zij optreden plat walsen. JJ Grey heeft een rauwe en soulvolle stem, een stem waar hij zonder te merken zoveel bezieling in legt dat hij heel veel toeschouwers op deze editie van Ribs & Blues met een door verbazing opengevallen mond vóór zijn podium mag aanschouwen. De band trapt af met ‘Country Getto’ waarbij John Junior een lach van oor tot oor niet kan bedwingen, hij geniet zichtbaar van de bomvolle tent vol meezingende toeschouwers. Na een introductie dat zijn grootvader ook een Nederlander was zet de band ‘Brighter Days’ in, ook het nieuwe album (April 2013) ‘This River’ wordt vandaag natuurlijk gepromoot. Hiervan horen we ‘Somebody Else’ een soul-ish nummer met een grote rol voor de blazerssectie, ‘Tame a Wild One’ en het funky ‘You’re Lady, She’s Shady’. Maar als we (gelukkig) bij het nummer ‘Loochloosa’ (rock ballad) van het gelijknamige album van de band zijn aangekomen dan komen wérkelijk álle emoties los. Dit nummer over een meer op een paar uur rijden van Jacksonville waar JJ zich pleegt terug te trekken na een tour en zo weer het leven in ‘the real world’ oppikt kan hij zijn emoties niet meer bedwingen en laat hij zijn tranen lopen. Deze emotie van een muzikant mee te mogen maken zorgt bij de toeschouwers in de tent van Ribs & Blues óók weer emotie maar vooral veel bewondering. Diegene die nog nooit van JJ Grey & Mofro gehoord hadden zijn compleet ‘om’! Nog niet de gelegenheid gehad JJ Grey & Mofro live te zien spelen? U heeft nog de kans op vrijdag 12 Juli North Sea Jazz Rotterdam of op zaterdag 13 Juli op Bospop Weert. Later kunt u op deze site ook nog het interview afgenomen tijdens Ribs & Blues door The Blues Alone? reporter Giel van der Hoeven met JJ Grey lezen.

The Man from Manchester Matt Schofield behoefde geen introductie meer bij de bluesfanaten. De redder van de elektrische blues – met zowel vernieuwing als respect voor de traditie – speelde vervolgens op het grote podium in de tent. [red.: geen verslag].

Nadat we als een stuiterbal, ten gevolge van de adrenaline gegenereerd door de set van JJ Grey & Mofro, over het terrein van Ribs & Blues hebben gestuiterd gaan we na een aantal ontmoetingen met ‘blues-brothers & -sisters’ en een kleine ‘bite’ ons begeven naar het buiten podium van dit voor mij al zéér geslaagde festival. De driekoppige familieband Trampled under Foot uit Kansas City bestaat uit de broers Nick (elektrische en akoestische gitaar & vocals) en Kris (drummer) en zus Daniëlle (bas & vocals) Schnebelen. Trampled under Foot is vernoemd naar een song van Led Zeppelin, en ze spelen dan ook traditionele en moderne bluesrock . Het trio in opmars gaf op de Ribs & Blues Open Air Stage onder grote belangstelling een puik en strak optreden ten gehore en lijkt nu definitief klaar voor de grote doorbraak. Uiteraard kwamen de meeste nummers van hun album ‘Wrong Side Of The Blues’ (2011) aan bod, maar ook pakkende covers en slepende ballades zoals ‘Goodbye’. En ouderwets goede gitaar-, drum- en bassolo’s met funky bitch Daniëlle als blikvangster. Allemaal niet vernieuwend maar muzikaal én vocaal zéker een indrukwekkend optreden.

Het volledige optreden in de tent van de gitaargigant en bluesbeul Popa Chubby hebben we om reden van gezelligheid, nieuwsgierigheid en interesse voor het buitenpodium daarom ook laten schieten. De zweterige en vuige bluesmuziek van de New Yorker klonk op afstand wel weer als vanouds en van het rustpunt in dat bluesgeweld ‘Somewhere Over The Rainbow’ konden we tijdens ons heen en weer gedrentel ook nog wat beelden op de grote videoschermen meepikken. Het aanblik van Theodoor (wat zijn werkelijke naam is) was met zijn gezette postuur, kale kop met geiten sikje en zijn armen vol tatoeages weer uhh… opvallend te noemen.

De afsluiter van de eerste pinksterdag op het buitenpodium is toebedeeld aan ‘rising star’ Qeaux Qeaux Joans met haar supergroep waarin Neerlands Beste Blues Drummer 2012 Award winnaar Jody van Ooijen en de andere rot uit het bluesvak Richard van Bergen (beiden o.a. the Shiner Twins, Rootbag, Dede Priest) op gitaar, Andert Tijsma bas (Rootbag), Timothy Banchet op de toetsen en gitarist Isa Azier huizen. Als we na veel zig zaggen door de vele bezoekers van Ribs & Blues arriveren staat Qeaux Qeaux Joans geheel alleen op het podium haar nummer ‘Golden Cage’ te zingen. Mooie partijen met wat ik noem ‘distant singing’ tot de microfoon, maar helaas valt meteen op dat het geluid te wensen overlaat. Naar mijn smaak té veel tremble zodat de tekst verdwijnt in de galm. Jammer, dit is volgens ons niet de bedoeling van Qeaux Qeaux Joans. Co Co is in de ‘mood’ getuige haar, vooral bij de jongere mannen tot de verbeelding sprekende, danspartijen. Natuurlijk horen we nummers van het succesvolle album ‘No Man’s Land’ zoals o.a . Heartache – Try. Maar o m de blues-politie niet té veel tegen de haren in te strijken zingt Qeaux Qeaux Joans onder begeleiding van Richard van Bergen ook nog een blues nummer, zij toont zich nogmaals van alle markten thuis als zij vol overgave ‘Hound Dog Taylor’ zingt. Als Timothy Banchet (toetsen) bij ‘No Man’s Land’ helemaal los gaat tonen ook de laatste bluesliefhebbers onder de toeschouwers hun waardering. Qeaux Qeaux Joans is, als zij zich zo veelzijdig blijft opstellen én met déze band blijft optreden, wat ons betreft een blijvertje in de muziekscene!