Gezien & gehoord in Olympiastadion München te Duitsland: Wrecking Ball Tour 2013 met Bruce Springsteen & the E Street Band op 26 mei 2013. Belevingsreview door Paul Meerman met Foto’s van Paul Meerman & Lukas Barth © dpa. STATS: Duur: 2 uur en 52 minuten Songs: 29
Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen volgers van het eerste uur bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013 in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again!
Bruce beats Europapokal Sieger
We zijn weer op pad. De vier Bruce- en Stonesvrienden. 2 down (Oslo) 11 to go. Vroeg op de zaterdagmorgen werd de auto richting Beieren gestuurd. Veel ‘baustellen’ (Working on the highway). Het kon wel eens een rumoerig weekendje worden. In het Münchener Olympiastadion zou Bruce Springsteen optreden, in London – ook al in een vermaard stadion, namelijk Wembley – speelden die zaterdagavond twee Duitse topclubs in de Champions League finale. Onderweg naar München zagen we al veel Bayern München (BM) fans die naar de Zuid Duitse stad trokken. München is niet alleen de stad van BM, maar ook van BMW bijvoorbeeld én van de oktober (bier)feesten. Dus Lederen Hosen aan en gaan met die banaan.
Onderweg de nodige discussies over Bruce en de Stones, de historie, de songs, de performances etc. etc. We zouden door kunnen rijden naar Istanbul en de voors- en tegens zouden in het rond blijven vliegen. Maar je kunt niet vergelijken natuurlijk en dat moeten we dan ook maar niet doen. Maar ik merk meer en meer dat ik medestanders krijg die Bruce boven de Stones plaatsen (oeps).
Na aankomst en inchecken in het hotel in München togen wij naar het Olympiastadion. Daar waar in 1972 behalve Hennie Kuiper (wielrennen) ook Wim Ruska (judo) een gouden plak wist te winnen. De spelen van de tragedie met de Israëlische ploeg. De spelen ook van de Oost-Europese doping zondaars. De spelen ook van de Yank Mark Spitz (zwemmen). Grote historie op deze plek, die er overigens nog zeer netjes uit ziet. Geen verval te zien. We kregen een nummertje van een grote Duitse gast. Heel gedisciplineerd (streng doch rechtvaardig) sprak hij de aanwezigen toe. Zijn mededeling dat i.v.m. de voetbal finale er geen row call kwam die avond ging er in als zoete koek. Toen hij ook nog eens de mededeling deed dat we pas om negen uur aanwezig moesten zijn was de eerste overwinning voor München al binnen.
We banjerden door de binnenstad die ingenomen was door de BM fans. Het was moeilijk om nog een eetgelegenheid te vinden die tevens plaats bood op een scherm. We gingen voor een snelle hap en gingen terug naar ons hotel. Daar in de lobby/hotelbar bleek het ook een gezellige boel te zijn. Omdat het hotel toch een beetje buiten het centrum lag misten we wel de feestelijkheden na afloop van de wedstrijd (BM won met 2-1). Moe van de reis en met het oog op een nog komende zware zondag besloten we het rustig aan te doen. De zondag was inmiddels aangebroken en we lagen in ons mandje.
Row Call
Een stevige wind doet je bijna uit je broek waaien. Regen komt naar beneden gutsen. Het zou echter op gaan klaren om later in de middag om te slaan in heel slecht weer. Het werd dan ook droog, maar ook kouder. Afzien. Sommige laafden zich aan het Beierse bier en wel in een zodanige hoeveelheid dat zij het begin van het concert absoluut gemist (moeten) hebben. Ongelofelijk. Iedere keer weer zie je van die “idioten” rondlopen. In slagorde stelden we ons op en in Duitse degelijkheid gingen we wandelend naar binnen. Ruim voor de overige fans. Het was vooraan in de pit een zee aan regenjassen, poncho’s, vuilniszakken en ander materiaal om de neervallende regen tegen te houden. Triest en troosteloos de aanblik van een geheel ingepakt podium en een plukje koukleumende verregende mensen te zien.
En dan, 19.15 uur onder luid joelend applaus komt The Boss. Geheel in de lijn der verwachtingen opent hij met “Gluckwunschen mit Championship” en met
Who’ll Stop The Rain. Akoestisch met mondharmonica en zo hebben we weer een mooie aparte uitvoering van deze “alle ellende, kou, regen, moeheid – is direct verdwenen” song. Hij stapt naar de middelste uitloper en haalt een sign tevoorschijn: Long Walk Home. We kunnen gelijk mee deinen en springen en de stemming zit er direct in. Jake Clemmens mag gelijk zijn long inhoud aanspreken. Hij heeft een dikke shawl en dikke jas om maar nog geen handschoenen. Die heeft hij later wel aan. Schijnbaar staan op het podium warmtebronnen, maar helpen ze weinig. Garry, Steven en Nils dragen allemaal een cowboy hoed en de rest van de band is weer in stemmig zwart gekleed. Klein detail, maar het geeft wel uitstraling in mijn beleving.
My love (love love love love love) will not let you down…. een lekkere meeknaller waarin Nils, Steven en Bruce kort bij elkaar kropen en Max met ferme knallen in een hoog ritme de brug aangaf naar Out in the Street. Even de ogen sluiten, keihard werken om dit mogelijk te maken, dan reizen, en vroeg in de morgen row calls, kou, regen, hitte, je moet (uhh mag) het allemaal doorstaan: All day you’ve been working that hard line. Now tonight you’re gonna have a good time. Oh–ho–oh-ho. Wederom Jake op sax die sterk naar voren komt. Al mist hij hier en daar een noot volgens Gert (Gurt) de muziekkenner in ons midden. De regen komt harder naar beneden. Bruce pikt een gigantisch sign (opengevouwen kartonnen doos) met een gat er in op. Een jongetje wordt er bij gehaald, hij mag zijn hoofd door het gat steken. Bruce vraagt hoe het is: COLD is het antwoord. We gaan verder met het nummer van de sign: Seaside Bar Song. De sign waait steeds om en al spelend probeert Bruce hem overeind te zetten en te houden. Steven loopt te hoesten en proesten. Het jongetje wordt weer geroepen en mag zijn hoofd weer door het gat van de sign steken. Nu draait Bruce de sign om: Rosalita, come out tonight. Wat een lekker begin weer, ik kan het niet vaak genoeg herhalen: The Boss is echt gek, hij is echt een fenomeen. We gaan vervolgens over naar het blokje Wrecking Ball (let me hear your voices call) en Death to my Hometown. Halleluja… We don’t care about the rain… we deliver… we can’t do it by ourselves, we need you. Can you feel the spirit? Yeah-yeah. Bruce zweept het publiek op. De band doet de rest, swingend gaan we door Spirit in the night.
Born in the USA
Vervolgens krijgen we de aankondiging dat de band het volledige album Born in the USA (uitgebracht in juni 1984) zal gaan spelen. En starten uiteraard met de titelsong Born in the USA (een vader van iemand in het publiek had zijn 100e show, en dat werd getoond met een sign, Bruce zei daar doen we nog wat aan, Jake en Roy assisteerden Bruce muzikaal bij zijn high-five rondje langs de barriers). We kregen daarna Cover Me, Darlington County (met de Honky Tonk Women riff), Working on the Highway (akoestisch op middelste uitloper), Downbound Train (beetje buiten adem in het refrein), I’m on Fire (ingetogen zonder instrument, armen strak langs het lichaam, een zeer warm moment), No Surrender (weer helemaal los gaan), en we springen en zwaaien door met Bobby Jean, I’m Going down (lekker strakke uitvoering met hier en daar wel kleine missers in de noten (heb ik begrepen) en gelijk doorschakelend naar het plezierig en glimlachend uitgevoerde Glory Days (Bruce komt weer in de regen en vraagt Steven dat ook te doen, hij deelt mee dat het de eerste keer is dat Steven in de regen staat), het tweespan brengt een mooi slot (duet, pratend, regen weg sturend) aan het nummer om vervolgens over te gaan in een snelle wisseling naar Dancing in the Dark (met dansende vrouwelijke fans). Tot slot om het BITUSA album compleet te maken krijgen we My Hometown. Bruce staat met een dampende beker koffie in zijn handen geklemd. Een mooi beeld, regen gutst neer, the Boss dampt, de koffie dampt, wederom ingetogen en met passie zingt Bruce dit mooie nummer. Hij laat het publiek vol mee zingen (Bruce: this is your hometown, publiek: your hometown). Dit gaat zo negen keer door, Max sluit meer en meer aan waarna Bruce langzaam bij de microfoon weg wandelt en het publiek door gaat met zingen. Bruce eindigt met de woorden: Born in the USA.
We krijgen vervolgens de meezinger Waiting on a Sunny Day. Vaders en moeders duwen zich een weg naar voren. Hun kind moet en zou vandaag mee gaan zingen. Er stond weer zo’n idioot op donderdagmiddag (!) met zijn kind (nr 8 of zo). Iedereen moet het zelf weten, maar ik vind het waanzin en echt gestoord. Wat mij betreft: zo snel mogelijk kappen met die onzin (al is het wel altijd weer aandoenlijk als zo’n kind niets beseffend op het podium mag proberen de zinnen te produceren die hem/haar thuis ingestampt zijn). Dit keer waren het de kinderen van de vader die zijn 100e show had. Dat was dan wel weer een leuke wending, en ze deden het goed. En tja, daar sta je dan, nr 7 en 8. Niets voor deze glory hunter today – arm kind (zie ook verslag Hannover 2013). We gaan verder met de tribute aan 9-11: The Rising. Met mijn Amerikaanse sjaaltje omhoog komen we keer op keer vol in beeld. Boeien, ik vind het een heerlijk nummer. Ik heb er een beeld bij (vanaf de eerste keer dat het bij mij binnendrong) en dat beeld maakt me sterk, geeft me kracht. Een gebalde vuist omhoog, ogen dicht. Tja zo beleefd ieder een nummer op zijn/haar manier. De voeten worden weer warm, we dansen en springen met Badlands door de avond heen: poor men wanna be rich, rich men wanne be king, and a king ain’t satisfied till he rules everything.
Dance-Party Music
We gaan even terug in de tijd met Pay me my money down. Volgens Bruce spelen ze Dance-Party Music omdat wij moeten blijven dansen om warm te blijven. Hij vroeg aan Sister Soozy om het beste te geven wat ze kon. Direct na haar viool-solo liep ze naar een blower om haar handen te warmen. Jake had zijn handschoenen inmiddels ook aan. De blazers kregen alle ruimte en Bruce vroeg om een ‘bridge’ om vervolgens met de Horn Sectie naar de middelste uitloper te lopen. Schijnbaar was daar een paraplu voorzien voor Charlie. Die kwamen echter niet. Lichte paniek achter de schermen, no umbrella’s. Charlie bleef droog staan. De horns en Bruce maakten aangevuld met Cindy, Curtis en Michelle het karwei op de middelste uitloper af om vervolgens te eindigen op het podium met een dansje en een buiging. Met Born to Run (Tramps like us ..) liepen we richting het einde van de show. Uiteraard 10th Avenue Freeze Out met The Important part (nieuw filmpje en geen minuut bandstilte) kwamen we op de slotakkoorden: Rocking all over the World en (de Iseley Brothers kraker) Twist and Shout/ La Bamba. Bruce zei nog dat als we hard genoeg zouden zingen de regen…. Het nog harder zou gaan regenen, let’s find out. Het stadion (goed gevuld met ca 45.000 aanwezigen) ging nog een keer uit haar dak. Wederom een goed memorabel concert. Goede organisatie rondom de nummertjes/entree. Een gedreven band die het op swingen had gezet. Mooie ingetogen uitvoeringen van de rustige nummers. Een hele hoge bijdrage van de horns en met name Jake kreeg vandaag alle ruimte om zich te tonen. Het was koud en nat en alleen daarom als zullen we dit concert niet vergeten. Na München was het op weg naar Hannover (zie verslag over Hannover elders).
Met dank aan mijn concertmaatjes Herman, Willem en Gert voor de humor, het knorren, het veilig sturen, de plannen, het afwijken van de plannen, het steunen van elkaar in barre tijden, nogmaals de humor, de gezelligheid, de discussies en uiteraard niet onbelangrijk: de humor [Paul].
LEES OOK: Part 1 Oslo; Part 2 Oslo; Part 4 Hannover (volgt later).
