Gezien en gehoord: Breda Jazz Festival op zaterdag 11 mei 2013. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
De zaterdag van Breda Jazz 2013, i.v.m. omstandigheden hebben we de vrijdagavond overgeslagen, begint voor ons met de ‘Hans La Faille Showbiz Bluesband’ op het ponton Spanjaardsgat. Hans La Faille beter bekend bij de lezer van ‘The Blues Alone?’ als drummer van ‘Cuby & the Blizzards’. Inmiddels heeft Hans na het 
noodgedwongen ter ziele gaan van voorgenoemde band een nieuwe band gevormd met Bert Vrieling op bluesharp en vocals, Ilse de Vries op de bas, Alex Buiting op de Les Paul Gibson, toetsenist Leon Kuijpers en last but certainly not least drie prachtige en geschoolde backing vocals t.w. Nadine Braam, Marloes van Ommen en Nienke de Groot. De ‘Hans La Faille Showbiz Bluesband’ brengt vooral prettige, toegankelijke blues. Bert Vrieling is vooral de entertainer van de acht bandleden; hij is ‘quirky’ en een beetje een rebel, zijn stem is rauw en doorrookt. Dit geluid wordt dan ook regelmatig gecultiveerd met een sigaretje tussen de songs door. De dames krijgen genoeg gelegenheid hun stemmen te etaleren, Nadine komt zélfs naar voren om ‘I Just Wanna Make Love To You’ solo te zingen. Nog een beetje braaf naar mijn smaak maar laten we het houden op gemis aan wisselwerking met het publiek, zij staat vooral onder parasols om te schuilen voor de regen. Een band die wij nog zéker een keer zullen gaan zien, al was het alleen maar om Bert te zien performen als hij écht op stoom komt. Hij is voor ons écht het bekende ‘podiumbeest’.
Op de weg terug naar de binnenstad lopen we langs het Havermarkt podium waar we de 7-mans formatie Circo Simonelli zien optreden. We houden stil want er gaat zo’n aanstekelijk enthousiasme van de jongelui op het podium uit dat het onbeleefd zou zijn niet even mee te swingen. Charlotte Ortmann op alt-sax, trombone Valentin Günther, Josse van der Schaft toetsen, Lito Mabjaia 5-snarige bass en de frontman, Luca Simonelli, op trompet en vocals. Duidelijk is dat zij hun inspiratie o.a. uit Kyteman, Roy Hargrove’s RH Factor and Blue Rondo à la Turk (later Matt Bianco) halen. De scattende trombonist maakt het geheel tot een feestje. Zeker een band die tot de verbeelding van meerdere generaties spreekt. De jeugd omdat zij zich hiermee kunnen identificeren en wij oudere jongeren omdat het ons aan onze ‘twenties’ doet herinneren. Circo Simonelli herbergt veel kwaliteits muzikanten die hun eerste voetstappen op weg naar de grotere podia zet.
Dan zetten we weer snel de pas erin om niet teveel van Smoky Midnight Gang te hoeven missen. Deze Rhythm & Blues band uit België staan inmiddels op Ferroli Podium in de Veemarktstraat te musiceren. De zanger van de band Hans Verhelle bespeelt ook de bariton-sax, samen met Geert Polvliet op de tenor-sax, Selim Meiresonne op de upright bass, toetsenist Wouter Debode, gitarist Filip Verneert en drummer Matthias De Waele en trompetist Hans Bossuyt zijn zij weer zo’n hele goede Belgische Rhythm & Blues Band. De kwaliteit van dit soort bands is ongetwijfeld te relateren aan het feit dat er in België nog veel dansgelegenheden zijn die op de zaterdag avond en de zondag middag waar live muziek de gasten komen vermaken. We horen Swing Jive en Boogie Woogie nummertjes. Zoals gezegd is de kwaliteit hoog maar in het geval van ‘Smoky Mignight Gang‘ niet zó vooruitstrevend dat we er lang blijven hangen. Wat wél grappig is dat de band bij tijd en wijle een vooraf gefabriceerd bord omhoog houdt met het woord DRINKS erop geschreven, vindingrijk vinden wij. Ook deze band heeft weer de jivers op hun hand maar heeft toch ook te kampen met situering van het podium (dwars in de straat) en de passanten die het publiek doorkruisen.
We gaan weer onze oude, geliefde stek opzoeken……het Avans Kerkplein podium van café de Bruine Pij. Hier treedt Jan de Bruijn Trio op; wij zijn leken op het gebied van zijn oeuvre en betreuren dit meteen al bij het eerste nummer wat wij horen. Jan de Bruijn heeft in het verleden met diverse Amerikaanse muzikanten o.a. Johnny Copeland en Eddie C Campbell getoerd en heeft ook een eigen band gehad met de naam ‘The Crew’. Jan de Bruijn speelt ‘Roosevelt and Ira Lee’ van Tony Joe White, zijn stem en virtuositeit maakt dat wij ons schamen niet met hem bekend te zijn. Jan‘s stem is van wereldklasse maar nog belangrijker zijn gitaarspel is van hoogstaande kwaliteit. Hij komt zó dicht in de buurt van ‘the real thing’! Ook brengt Jan de Bruijn samen met bassist (5-snaar) Bart Buls en Pieter Doms op drums Bob Dylan’s Twist of Faith en Ray Charles’ Georgia On My Mind. Als we na de pauze en een hartverwarmertje weer het pleintje oplopen denken we dat Jan nog niet begonnen is; we denken n.l. Van Morrison te horen maar het is Jan de Bruijn met ‘Moondance’ zélf. Als dan ook nog Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ ingezet wordt zingt het hele plein uit volle borst mee. We sluiten af met een nummer dat Jan de Bruijn ooit besloten had niet meer te spelen maar het publiek wil meer dus speelt de band ook nog Otis Redding’s ‘Sitting On the Dock Of the Bay’ . Jan de Bruijn Trio is voor de reporters van ‘The Blues Alone’ dé verrassing van Breda Jazz 2013!
De avond vordert gestaag en de temperaturen dalen naar nog lagere waardes en helaas vallen er ook weer druppels uit de hemel. We gaan tóch even op de weg terug naar de auto kijken bij het Holland Casino Podium Midden waar B. B. & de Blues Shacks optreden. We staan op de hoek van het podium en de wind blaast ons bijna uit ons jasje; we willen volhouden. Inmiddels staan we naast Matanja Joy Bradley die incognito oogt; zij zegt ook naar dit “leuke bandje” te willen kijken. We hebben een mini gesprekje, want we staan allemaal inmiddels in onze kragen gedoken. Uw reporters besluiten tóch B. B. & The Blues Shacks en de later nog geprogrammeerde Mike Sanchez te laten voor wat het is. Gelukkig hebben we de volgende en laatste dag van Breda Jazz 2013 een herkansing om beide bands een matinee te zien geven.
De volledige fotoset volgt z.s.m.
