Gezien & gehoord in de Kroepoekfabriek, Vlaardingen: Bettie Serveert met support van Dyzack op vrijdag 10 mei 2013. Review & vids van Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.
Twintig jaar geleden stonden ze al op het hoofdpodium van Pinkpop (31 mei 1993 ), de pioniers van de Nederlandse indie-rock Bettie Serveert. Ze brachten onlangs hun tiende album ‘Oh, Mayhem!’ uit en ze toeren ter promotie daarvoor alweer een paar maanden langs de Nederlandse clubs. En dat doen ze weer met net zoveel jeugdig elan als in het begin van de jaren negentig, nadat hun eerste en meest volprezen album ‘Palomine’ (1992) uitkwam. Althans, zo vernamen wij her en der in het nog altijd bloeiende Nederlandse popcircuit. Hoog tijd dus om zelf eens poolshoogte te gaan nemen en te checken of de vijftigers het rocken nog niet verleerd zijn. Plaats van handeling: poppodium De Kroepoekfabriek in Vlaardingen. Voorheen een authentiek pakhuis maar net als de band van vanavond in het verleden regelmatig in de stalen steigers gezet om grondig gerenoveerd te worden. Op oude fundamenten met een nieuwe damwand zogezegd.
Deze introductie doet voor de niet-Bettie-kenners (mochten die er in Nederland al zijn) misschien vermoeden dat de band 22 jaar lang kansloos het Vaderlandse clubcircuit heeft afgestruind. Niets is minder waar. De in Vancouver geboren zangers/gitariste Carol van Dyk (1962) heeft met haar teamgenoten van Bettie Serveert al menig internationaal potje gespeeld. Noord Amerika, Canada, Japan, Duitsland, België en de UK lagen al eerder bij vlagen aan Bettie’s ‘bare stripped naked feet’ (waarbij zangeres Carol onderweg naar verluid zelfs menig huwelijksaanzoek kreeg). Maar bij de Blondie van de lage landen ging en gaat het gelukkig nog steeds hoofdzakelijk om de pure alternatieve rockmuziek. Door het toonaangevende muziektijdschrift Melody Maker in 1992 omschreven als ‘muzikaal het meest verwarde, woeste, echte live gitaargeluid van het jaar’. Een sound die hen verschillende popprijzen opleverde, en support optredens voor artiesten als o.a. Jeff Buckley en de Counting Crows. Absoluut een indrukwekkende palmares, 15-Love Bettie Serveert!
Dyzack overtuigt innemend
Minstens zo’n staat van dienst, maar dan op lokaal en landelijk niveau, en ongeveer net zo lang bezig in het clubcircuit is de Haagse gitarist en vocalist/componist Erik Hofland (1974) alias Dyzack. Hij mocht met zijn explosieve stijl van gitaarspelen en melancholieke 
stem de warming-up verzorgen voor de hoofdwedstrijd (“Ik ben niet Bettie Serveert hoor”). Het lijkt erop dat de man die toch al een Zilveren Harp op zak heeft nog steeds elke Nederlandse muziekliefhebber persoonlijk moet overtuigen van zijn klasse, en vooral van zijn originaliteit. Eind 2011 verscheen zijn laatste en meest persoonlijke plaat ‘This Mangy Soul’, een album over angst, zelfdoding en omgaan met (dromen over) verlies. Maar in Vlaardingen liet de Hagenees tien, nieuwe en oude, opbeurende stukken horen. Vanaf het instrumentale begin waarin Dyzack zijn akoestische gitaar bespeelde met een zelf gemaakte strijkstok (“ik speel viool, maar dan zónder viool”) tot aan het schielijke slotnummer ‘Haunt’ (“willen jullie als laatste nog een hard of een zacht nummer?”) was het intieme optreden onderhoudend. Mooie melodieuze stukken als ‘King of Joy’ gingen gepaard met fraaie, instrumentale onderbrekingen die soms klassiek klonken en soms een filmisch karakter meekregen door de gebruikte gitaareffecten. Zijn spaarzame commentaar tussen de nummers door was innemend maar vooral geestig (“jullie dachten dat het vorige nummer moeilijk was, maar dit is écht moeilijk”). Verrassend waren de Cream-cover ‘Sunshine of Your Love’ met een geheel eigen interpretatie (“dit was een nieuw nummer”) en de echte nieuwste nummers die alleen nog maar een werktitel hadden (‘Parlour of Joy‘). In de Kroepoekfabriek heeft Dyzack zeker weten weer een paar nieuwe zieltjes gewonnen.
Bettie Serveert knalde en gelijk overtuigend in met veel gitaargeweld. De klaarstaande waterflesjes op het podium danste zo heftig mee op de opzwepende klanken van ‘Receiver’ dat de inhoud onrustig begon te borrelen. Met als gevolg dat dit effect direct oversloeg op het Vlaardingse publiek; dansende meisjes en garagerockbloed dat ging borrelen bij de oudere bezoekers. De gedachten gingen terug naar het begin van de jaren negentig toen bands 
als Fatal Flowers, Claw Boys Claw, Urban Dance Squad en Bettie Serveert de clubpodia in de lage landen bestormden.
‘Love Lee’ en ‘Deny All’ van Pharmacy of Love (2010) en ‘Log 22’ van Log 22 (2003) volgden… het begin was overdonderend en oude tijden herleefden. Genoeg te beleven ook nu weer. De bebrilde Peter Visser die soms in het wild rondsprong had een arsenaaltje aan Gretsch en Fender gitaren meegenomen. Een energieke drummer, Joppe Molenaar (ex-Voicst), zat in shorts op blote voeten achter de kit, en had lampjes op zijn handen wat een grappig effect teweeg bracht. De licht corpulente maar zwaar coole dude Herman Bunskoeke als vanouds op de bas. En natuurlijk zangeres Carol van Dyk met haar onafscheidelijke zwart-witte Rickenbacker gitaar. Een mysterieuze dame die op albumhoezen en in andere media-uitingen het liefst lijkt weg te kruipen achter een grote zonnebril of haar blonde haarlokken. Maar op het podium is ze vocaal en fysiek prominent aanwezig. En schudt ze op heftige wijze haar geblondeerde bop kapsel op het ritme en de rauwe ongepolijste sound die ze zelf produceert. Want Bettie serveert hard en zuiver!
Na de stevige wals ‘Private Suit’ van het gelijknamige album uit 2000, kregen we de titeltrack en ‘Semaphore’ van Pharmacy of Love uit 2010. Wat samen met Oh, Mayhem! (2013) de twee albums zijn waar tegenwoordig het meeste live repertoire uit geput wordt. De ballade ‘Balentine’ van het debuutalbum Palomine (1992), het reteswingende ‘Shake-Her’ met rollende drumroffels en het catchy ‘Mayhem’ van Oh, Mayhem! riepen gelijk veel herkenning op. “Nobody tells you what to do!” Dit viertal begrijpt tenminste nog wat het oorspronkelijke rebelse karakter van rockmuziek inhoudt en vertolkt dat ook overtuigend in woord en geluid. “Doorgaan tot je één bent met het publiek” zoals gitarist Peter Visser het voor aanvang citeerde in De Vlaardinger …een heerlijke chaos! ‘Tuf Skin’ is hilarisch met het handenklap intro en de a capella openingszin: “Some need, A high-five, In the face, With a chair, with a chair, now!” Zo is het maar net. Korte en krachtige muzikale statements zijn een handelsmerk van the Betties anno 2013. Maar het zijn zeker niet alleen maar three-minute indie-pop songs die we te horen krijgen. ‘
‘Lover I Don’t Have to Love‘ is een cover van de Amerikaanse indierockband Bright Eyes rondom singer-songwriter Conor Oberst, en bevat duidelijk een boodschap. En de eigenzinnige gitaar patronen met soms psychedelische sound effects die Visser uit zijn instrumenten weet te daveren verraden dat er gewoon een hele goeie gitarist aan het werk is. In ‘Tom Boy’ (Palomine) en ‘Sad Dog’ (Oh, Mayhem!) roept Carol van Dyk weer die onvermijdelijke vergelijking op met andere female rock singers zoals Chrissie Hynde en Debbie Harry (ja zelfs een vleugje Patti Smith). Maar Carol is Carol en Bettie blijft Bettie, maar wel van internationale allure, dat zeker. ‘D.I.Y.’, nummer zeven van Oh, Mayhem! die avond en ‘Calling’, de vijfde van Pharmacy sluiten het krachtdadige optreden van een daadkrachtige kwartet af.
Maar we gaan natuurlijk niet naar huis zonder een toegift. Het worden er zelfs drie: ‘Palomine’, uiteraard! Het melancholische ‘Crutches’ van de 2e cd Lamprey uit 1995 en natuurlijk ‘Kid’s Allright’, de culthit van Palomine van 
alweer 21 jaar geleden. Toen Joppe Molenaar in de encore een drumbekken kapot sloeg – en het publiek gewoon in de maat door bleef klappen – zei Carol: “er is iets stuk”, waarop uit de zaal de opmerking kwam: “JIJ bent een stuk!” Beter hadden we het niet kunnen verwoorden: Carol mag er nog steeds wezen en Bettie speelt alles en iedereen weer aan gort. Game, Set & Match!
Setlist:
Receiver
Love Lee
Deny All
Log 22
Private Suit
The Pharmacy
Semaphore
Balentine
Shake-Her
Mayhem
Tuf Skin
Lover I Don’t Have to Love
(Bright Eyes cover)
Tom Boy
Sad Dog
D.I.Y.
Calling
Encore:
Palomine
Crutches
Kid’s Allright
# Zie hier een videocompilatie van Bettie Serveert in de Kroepoekfabriek.
Zie hier 41 video’s van Bettie Serveert door de jaren heen.
En bekijk hier de volledige fotoset van het optreden van Bettie Serveer in de Kroepoekfabriek (of klik hier voor Ipad gebruikers)
en hier de fotoset van Dyzack (of hier voor Ipad gebruikers)
