Gezien en gehoord: Astraynutz bij Bird Cafe in Rotterdam. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Dat het Hofplein-kwartier (Rotterdam) nieuw leven ingeblazen is d.m.v. leuke winkeltjes maar ook zéker met een heuse jazz-club met de toepasselijke naam ‘Bird’ is toch wel een hele leuke aanwinst voor Rotterdam. Nóg leuker is dat de hele jazz-club stàmpend vol jeugd zit; jeugd die naar later zal blijken niet alleen bezoekers zijn maar ook muzikanten in spé. Vanavond dus ‘es een keer geen blues of soul voor de reporters van www.thebluesalone.nl maar urban-folk een mix van hip hop, jazz, soul en blues van een vijftal jongelui (20-24 jr) die al jàren de muziek een warm hart toe dragen. Zij hebben óf de Havo voor muziek doorlopen óf zelfs het conservatorium. We gaan vanavond de ‘Ashtraynutz’ beluisteren en bekijken in het kader van de Duvel Vibes.
Onze interesse was al meteen gewekt toen wij de frontman van de band Joël Gaerthé ooit (2010) tijdens de ‘jam-sessie’ na afloop van een optreden van Ian Siegal in ‘t Havenhoekje – Dordrecht zagen en hoorden zingen. Wat hij daar toen bracht was een soort jazz/rap-nummer onder begeleiding van de broertjes Ciggaar aangevuld met een bassist. Wij én de main-act trokken onze wenkbrauwen op en waren oprecht verrast. Mede ook door het feit dat eerder zijn tweeling zusje Tess Gaerthé (winnares Nederlandse Junior Songfestival 2005 met het nummer Stupid) steeds de lime-light leek op te zoeken zoals in haar samenwerking met Dusty Ciggaar geheten ‘Tess & the Chiefs’. Zij brachten in deze combinatie zelfs een album uit. Later zagen we nog eens een clip via YouTube in de social-media voorbij komen waar Joël Gaerthé en Dusty Ciggaar gezeten op de winkelpromenade van Rotterdam, de Lijnbaan, Tom Waits’ ‘Chocolate Jesus’ brachten. Een kippevel moment voor de reporters, mede veroorzaakt doordat de twee heren zó jong al dit fenomeen durven te brengen. Joël‘s stem heeft een raspig geluid wat zo prima past bij de nummers van Tom Waits. Naar verluidt is Joël‘ ook behoorlijk beinvloed door Jamie Lidell.
Inmiddels hebben de rollen zich herverdeeld, Joël Gaerthé front-man/zanger van de band, Billy Scott Mookhoek (o.a. ook Kim Hoorweg) op de 5-snarige bas, Joël Dieleman op de toetsen, Darryl Ciggaar op drums, Nick Croes op gitaar en Tess Gaerthé als 2e stem/backing vocal. Dat de namen Ciggaar en Croes U als lezer van ‘The Blues Alone?’ bekend zullen voorkomen klopt; beide zijn zonen van 2 leden van de Americana/Roots band ‘Charley Cruz & the Lost Souls’ resp. van bassit D.J. en van drummer Ronald.
In 2011 brachten de ‘Ashtraynutz’ een EP-tje ‘City-Lights’ uit t.b.v. Joël’s afstudeeropdracht; Joël‘ heeft zelf alle nummers ervan geschreven, de muziek schreef hij i.s.m. Dusty Ciggaar. Dit schijfje bleek goed genoeg om opgemerkt te worden in de muziek-scene. Zó goed zelfs dat er in 2012 de opdracht van support-act voor Chef’s Special uit voortvloeide. Dát heeft hen ook meteen op de kaart gezet bij de radio; zij werden al uitgenodigd bij Radio 5, bij Giel Beelen op 3FM, Mijke’s Middag op Radio 6 waar de band ook de award voor ‘Radio6 Soul & Jazz talent’ won.
De ‘Ashtraynutz’ beginnen hun set met ‘Wish I Could’ waar meteen de kwaliteit van afspat! De gitaar-beheersing van Nick Croes op zijn fonkelnieuwe, op het web aangeschafte, 1965 Harmony (daar is íe weer!) zet meteen alle onderuitgezakte jongelui op scherp! De stem van Joël‘ klinkt prettig, zoals eerder aangegeven raspig, eigenlijk in het geheel geen stem die je bij deze blanke jongen van slechts 21 jaar zou verwachten. Weer zo’n ‘soulvolle’ stem, heerlijk! De band vervolgt met ‘Jazzy Girl’ waar Joël Dieleman en Tess Gaerthé een prominentere rol krijgen. De toetsenist is een jazz pianist in de dop, wat een kwaliteit leveren de muziek opleidingen in Rotterdam tegenwoordig af. Het frappeert me dat dit nummer me heel erg aan de begintijd van Tom Waits doet denken, ik denk vooral aan zijn album ‘Blue Valentine’. Ook ‘Lonely Wolf’ wordt natuurlijk gespeeld. Alles wordt goed, maar niet wereldschokkend, omlijst door Darryl Ciggaar op drums. Persoonlijk vind ik dat hij wel iets meer zijn inbreng in de band mag laten horen.
Dat de jongelui niet bang zijn om een bestaand nummer geheel naar hun eigen hand te zetten blijkt als de ‘Ashtraynutz’ een nummer van Rihanna brengen; het nummer ‘Stay’ is ineens hun eigen song!
Rodgers/Hart’s ‘American Standard ‘My Funny Valentine’ wordt gebracht, gedurfd vinden wij. Maar tweelingzusje Tess Gaerthé weet van wanten. In ‘Brighter Days’ komt de mini-megafoon ook even om de hoek kijken, maar tijdens de gitaar solo van Nick Croes kan ik mijn enthousiasme voor zijn spel niet meer onderdrukken. Deze jongeman, 1 van de 10 toegelaten studenten Jazz Gitaar op het Amsterdam’s conservatorium én de enige Nederlander van de 10, heeft een ‘smooth way’ maar tevens ook een ‘vuige manier’ in zijn spel. Gelukkig hebben we binnenkort nog eens de gelegenheid om hem te zien als hij binnenkort met Tim Wes (saxofoon) op het North Sea Jazz speelt.
We horen ook nog de titel track van het album ‘City Life’ en krijgen weliswaar niet ‘Chocolate Jesus’ maar ‘Jocky Full of Bourbon’ van Tom Waits te horen. We hadden ook nog gehoopt op hun cover van Aloë Blacc’s ‘Need A Dollar’ maar die komt niet. Wat wél komt is een oorverdovend applaus van de aanwezige bezoekers én stilstaande voorbijgangers vóór de zaak! Een onuitwisbare indruk achterlatende set van een band die niet zou misstaan op het North Sea Jazz!
Als we denken dat het genieten voorbij is en we onze visite kaartjes hebben afgegeven horen we dat er nog een jam-sessie gaat plaatsvinden. Tja, we zijn zwak inzake live muziek dus lopen we maar weer een keer naar de bar om een bestelling te plaatsen en denken niet aan morgen…….
De jamsessie wordt geleid door Ron Le Bass, een big boy maar wel een schatje. Dat zijn nick-name goed gekozen is blijkt als hij samen met een violist (wie helpt me aan zijn naam?) een funk nummer neerzet wat de hele zaak in rep en roer zet; wat een soul wordt hier ten toon gespreidt! We zien ook nog een trompetist die het dak er vanaf swingt, een rapper waar ik heel erg van onder de indruk was, een zekere rasta-girl Maxine een zangeres die ons aan Amy Winehouse deed denken. Jammer dat we niet de aanwezige Ruben Croes hebben mogen zien jammen, hij is weer de zeer verdienstelijk gitaar spelende zoon van Charles Croes en frontman van ‘Charley Cruz & the Lost Souls’. Als Dusty Ciggaar de Harmony van Nick Croes ter hand neemt horen en zien we een gitaarsolo zoals we van Dusty gewend, ook hier weer vanavond laat hij het publiek sprakeloos achter!! Leuk einde van een zeer geslaagde doordeweekse avond is dat ‘The Weight’ gebracht wordt door Joël, Tess, Dusty, Darryl en Nick op vocals én waarbij Dusty de drums voor zijn rekening neemt. De verrassing in dit laatste nummer is toch wel de stem van Darryl Ciggaar, een geweldige donkere stem die mij meteen aan de stem van vader D.J. Ciggaar deed denken. ‘
Het publiek en de reporters van ‘The Blues Alone?’ hebben zéér zeker de (Duvel) Vibes ervaren! Als U eens de ‘Ashtraynutz’ live wilt zien spelen of hun werk eerst wilt beluisteren ga dan naar www.ashtraynutz.com voor meer info.
Bekijk hieronder de hele fotoset van José (of klik hier voor Ipad gebruikers):
