Gezien en gehoord: Ian Siegal & the Mississippi Mudbloods @ Iduna – Drachten op 3 mei 2013, met als support the Black Bottle Riot. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Vrijdag 03 Mei j.l. reisden de reporters van www.thebluesalone.nl af naar het hoge noorden om tóch het concert van ‘Ian Siegal & the Mississippi Mudbloods’ in Drachten bij te wonen. Het voorprogramma wordt vanavond verzorgd door de Nijmeegse band ‘Black Bottle Riot’. De 4 heren, Simon Snel op de Fender-gitaar en vocals, Mike Sedee op diverse gitaren w.o. een Tokai en twee prachtige crème Gretch-en waarvan hij op één van de twee al tijdens één van eerste nummers een snaar breekt. Helaas wordt de snaar moeizaam geprobeerd te herstellen door de roadie, zonder resultaat. Jaap van den Berg op de bas en op drums Pieter Hendriks spelen een blues-rock waar menige toeschouwer vanavond in Iduna even in de hal van bij moet komen. Hun geluid is het beste te vergelijken met een mix van de Ramones met Lynyrd Skynyrd volgens de kenners. Jammer genoeg kan ik over dat geluid slechts kort zijn, het geluid is slecht, volume te hoog waardoor de zanger àbsoluut niet te verstaan is. Is dit zo overeengekomen tijdens de soundcheck? Het lijkt me, gezien hun staat van dienst (o.a. Zwarte Cross, Ziggo Dome en Paradiso) zij toch meer capaciteiten in huis zouden moeten hebben om zich aan te passen aan de zaal en diens bezoekersaantallen. Van Mike Sedee’s gitaarspel was ik behoorlijk onder de indruk, jammer dat zijn geluid niet goed tot zijn recht kwam. Simon Snel heeft een goede slide in huis, de bassist doet wat hij moet doen en de drummer….? Ik kan het niet langer, inmiddels mét oordoppen, volhouden dus ga ik in de hal met nogal wat anderen bijkomen van het volume en luister naar de reacties van het uitgeweken publiek om me heen. ‘Black Bottle Riot’, als u van stevige blues-rock houdt moet zeker deze mannen gaan zien! Wij geven ze nog eens een kans om ons te overwinnen maar dan op een buitenfestival!
Dan na enig ombouwen, Pieter Hendriks speelde op de eigen drumkit, is het tijd voor de hoofdact en Neerlands bekendste Brit uit de blues-scene Ian Siegal en zijn Mudbloods. Na zijn, veel kortere dan aanvankelijk geplande, ‘sabbatical’ staat Ian Siegal blijkbaar weer te popelen om op te treden. ‘Love Is Thicker Than Water’, tóch? Ian Siegal (Fender Stratocaster gitaar en vocals) is vanavond weer in het gezelschap van de Amerikaanse broertjes Cody (drums) en Luther (gitaar) Dickinson en de Brit Carwyn Ellis op de bas. De set begint met enige ergernis want Ian’s mic staat tijdens het eerste nummer ‘Picnic Jam’ (The Skinny) nog dicht op de P.A., heeft de geluidstechnicus zich het commentaar van het publiek op de vorige set iets té zeer ter harte genomen of is het de nervositeit? Ian tracht het tweede nummer van de set, het inmiddels voor Beste British Blues Song 2012 genomineerde, ‘I Am The Train’ ten gehore te brengen maar moet zich helaas méér met de geluidstechnicus bezig houden dan met het publiek. Ook heeft hij geen geluid op de monitoren! Met een krachtterm wordt e.e.a. tóch weer zoals het in de 1 uur (!) durende soundcheck door de band geïnstrueerd is. Uit het publiek komt een opmerking dat hij ‘Grumpy’ is en wéér laat Ian zich uitlokken tot een commentaar hierop; “Lack of sleep and lot of driving” is zijn repliek.
Ok, relaxen nu en genieten van het moment. Waanzinnig goed is de vocale bijval van multi-instrumentalist Carwyn Ellis tijdens ‘Bayou Country’. Hoewel we ons beseffen dat hoe goed ook het stemgeluid van Carwyn is , die van de dames (Stefanie Bolton, Sharisse en Shontelle Norman) op het album ‘Candy Store Kid’ zal nooit live geëvenaard kunnen worden, tenzij Ian eens een dameskoortje meebrengt. We krijgen vervolgens ‘Natch ‘n Low’ te horen om ons allen het gevoel te geven dat de eerste zonnige, warme dag afgesloten wordt als in de Dutch Bayou. Gelukkig speelt en zingt Ian Siegal ook déze keer weer samen met z’n Mudbloods Lightning Malcolm’s kadootje ‘So Much Trouble’. Ik vind deze song sinds ik het voor het eerst in Atak Enschede hoorde een heel sterk nummer dat ook nog eens ergens over gààt n.l. de misstanden in de wereld, ook hier vanavond in Iduna superrrrr neergezet.
Gelukkig hebben de ergernissen van het begin van de set geen langdurige gevolgen want zo te zien én te horen hebben de mannen nu de ‘flow’ te pakken. Ineens zien we weer lachende gezichten op het podium. Als we dan ook nog Cody op lead-vocals met chorus van de drie anderen heren mogen bewonderen tijdens de traditional ‘No More Cane On The Brazos’ is het spreekwoordelijke hek in Iduna van de dam; het publiek is uitzinnig! Waar komt in hemelsnaam de uitdrukking ‘Stugge Fries’ vandaan? De Friezen hier vanavond in Iduna aanwezig staan te genieten van Ian Siegal & the Mississippi Mudbloods ze zijn allemaal even gezellig en steken hun waardering voor de band niet onder stoelen of banken!
Luther Dickinson had al heel wat slide solo’s neergelegd in de diverse nummers maar als hij de lead-vocals pakt in ‘Bang Bang Lulu’ een traditional vanavond in een Rock ‘n Roll jasje gehesen dan ben ik oprecht verbaasd. Dit klinkt lekker waarom niet meer van deze experimenten? Juist die onverwachte situaties tijdens Ian Siegal’s optredens maakt hem zo populair. Menige fan gaat meerdere malen per tour naar zijn concerten; niks geen setlist, hij kan immers al 
uit 7 (officiële) albums zijn materiaal putten. Àls ik dan een puntje van kritiek op zijn samenwerking met de Dickinson’s zou móeten leveren dan is het dat Ian Siegal minder vrij is dan met zijn oude band. Andy Graham en Nikolaj Bjerre voelden hem feilloos aan, misschien ligt het niet aan de Mudbloods maar aan Ian zelf. Misschien denkt hij teveel binnen het kader van de twee laatste albums? Goed; genoeg gemijmerd over weleer, het hier en nu is belangrijker.
Vanavond zien we Ian op een zwarte gitaar spelen, is het een Fender? Op mijn vraag wiens gitaar het betreft, die van Luther of van hemzelf, vertelt hij dat het een special voor hem gefabriceerd model is door Joseph Kaye. Een ‘custom-made’ dus van de gitaarbouwer die ook de gitaren voor de helaas terminaal zieke Wilko Johnson bouwt. Deze van vanavond schijnt een speciale pick-up te hebben, één van een lapsteel om dat speciale geluid voor Ian te doen realiseren. Wij van The Blues Alone? vinden het geluid nù al prachtig, maar naar het schijnt moet de gitaar nog geperfectioneerd worden.
Tot vreugde van de toeschouwers in de Iduna vanavond brengen Ian Siegal & the Mississippi Mudbloods ook ‘She’s Got The Devil’ (Meat & Potatoes) weer eens; nu met de eigenzinnige beat van Cody Dickinson, heerlijk hoe Ian hier weer eens met afstand tot mic. staat te zingen. Tijdens één van de laatste nummers ‘Moonshine Minnie’ laat gentleman Ian Siegal tóch zijn appreciatie blijken voor de geluidstechnicus en vervolgt nog met ‘Hard Pressed.’ Ter nagedachtenis aan zijn onlangs overleden Schotse vriend en inspirator George Ross Watt van de band ‘Big George & the Business’ horen we een geëmotioneerde vertolking van ‘Walk In The Wilderness’. Met het uitspreken van excuses dat i.v.m. de reistijd (6 uur) naar de volgende gig in Duitsland Ian Siegal & his Mississippi Mudbloods deze keer niet kunnen blijven beëindigen zij dit 90 minuten durende optreden.
Vooraf het optreden in Drachten hebben Ian Siegal & the Mississippi Mudbloods een radio interview gegeven voor omroep Fryslan bij het muziek programma Noardewyn. E.e.a. is op genomen op beeld waarvan hier de links
I Am The Train, Hard Pressed, Walk In The Wilderness. Het optreden is Iduna Drachten was een goede ouderwetse entertainende set, zonder valse noten maar wél eén waar hier en daar een harde noot gekraakt werd. Ian Siegal is back on the road, back on track & he’s back to stay!
Bekijk hier José’s volledige fotoset van Ian’s optreden in Iduna (of klik hier voor Ipad gebruikers):
