Moulin Blues 2013 – the second day

Gezien en gehoord: Moulin Blues Festival 3 – 4 mei 2013 te Ospel. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers. Lees hier het verslag van de 1e dag

Wij arriveren rond 16:15 voor het interview met Peter Struijk en Robbert Fossen. Dit duo dat het dit jaar tot de finale bracht van de befaamde ‘Internationale Blues Challenge’, heeft zich ontwikkeld als prominente erfgenamen van de Mississippi en Chicago Blues. Het interview wordt later apart gepubliceerd en heeft als thema de ‘chemie en het aanvoelen van het musiceren’ in de traditionele delta blues. Over hun gezamenlijk optreden waren de heren meer dan tevreden en het Moulin Blues Café zat goed vol tijdens beide sets. Sailliant detail is dat Ospel zelfs met twee navigatiesystemen soms lastig te vinden is. De heren waren ondanks deze moderne technologie net op tijd voor hun optreden.

In het Moulin Blues Café maken we de tweede set mee van Doghouse Sam & His Magnatones. In Nederland en België wordt dit drietal als een sensatie omschreven. Wat die sensatie inhoudt wordt in het volle café ruimschoots bewezen. Wouter Celis a.k.a. Doghouse Sam (gitaar, harmonica en vocals) wordt vergezeld door Jack Fire O´Rooney (Upright bass) en Franky Gomez (drums en percussie). De Dutch Blues Foundation heeft Gomez gekozen tot beste drummer en die uitverkiezing is natuurlijk gebaseerd op wapenfeiten.  Gomez bewijst dit ter plekke met een schitterd rollende drumsolo. Celis is eigenlijk autodidact maar dat hoor je er echt niet aan af. Dit drietal speelt hoofdzakelijk eigen nummers en dat is best uniek te noemen in dit roots genre. Ze zetten de tent in vuur en vlam. Dit trio is een  mooi export product.

Als introductie richting hun optreden op deze editie van Moulin Blues zag Hen Metsemakers Nikki Hill al optreden in de Bosuil in Weert bij The Paladins vorig weekend. De rest van de band speelde bij echtgenoot Matt Hill in ‘CC Jerome’ als support act die dag. Een zeer volwassen en volwaardige band die uit toegewijde muzikanten bestaat. Speciale rol natuurlijk voor Nikki Hill die bij tijd en wijle doet denken aan Amy Winehouse.  In stijl van een Amerikaanse nachtclubzangeres in de jaren 60-70 gekleed eist ze de aandacht van het publiek in haar glitterjurk voor zich op. Echtgenoot en gitarist Matt Hill, met zijn vintage Fender Telecaster, geeft zich helemaal in de pure ‘Evil Man’ blues, maar zeker ook Martijn van Toor op de saxofoon speelt de sterren van de hemel in swingende strakke solo’s. De ‘back to the sixties’ Rock and Soul Funk valt in prima aarde bij het publiek. Ergens in de verte hoor ik zelfs wat ruwe kantjes van Bette Davis terug in de stem van Nikki tijdens een swingende uitvoering van ‘The Girl Can’t Help It’. Na de show zien we de band backstage terug voor interviews en nadien gaan ze ‘in burgerkleding’ retour richting het hoofdpodium om te genieten van wat nog komen gaat. (H)eerlijke swing waarbij je niet stil kunt blijven staan. Dat deed het publiek dan ook allerminst. Tot nu toe het hoogtepunt van de dag!

De laatste artiesten in het Moulin Blues Café zijn Larry and His Flask. De band kent echter niemand met de naam Larry. Dit zestal uit Oregon vind ik lastig te beoordelen. Bij het eerste nummer dacht ik dat ik naar een Amerikaanse reïncarnatie van The Pogues aan het kijken was maar dat is het zeker niet. Enerzijds wordt er retesnel gespeeld op banjo, mandoline, gitaren en drums. En de schuiftrombone wordt ook regelmatig gepijnigd.  Op dat te kunnen op dat soort instrumenten zijn wel degelijk muzikale skills noodzakelijk. En die lieten de muzikanten ook zien in het rappe samenspel. Anderzijds gaat dit zestal zo energiek en vreselijk te keer dat je zou denken: het gaat hier om het feest en het publiek plat krijgen; maakt niet uit hoe.  En dan die contra bassist die met zijn logge instrument boven zijn hoofd voortdurend sprintjes trekkend en spelend toch bij de muziek betrokken blijft. Op de momenten van samenzang worden er gezamenlijke oerkreten geslaakt. Ik zou verwachten dat de voormalige zanger van onze Raggende Manne, Bob Fosko, een auditie voor deze band niet zou overleven. Heel bijzonder en bizar optreden after all; ik heb zelden zoveel collectieve energie gezien. Wat het optreden van ‘The Flasks’ tot voor de meeste aanwezigen een succes maakte was die ongebreidelde energie die uitgewisseld werd met het publiek en terug gegeven werd. Chapeau voor de Moulin Blues om dit soort acts ook te programmeren en de kans te geven zich breed te etaleren.

Op het hoofdpodium maakt CJ Chenier and The Red Hot Louisiana Band zich op om een potje Zydeco over de half gevulde tent uit te spreiden. De zoon van de legendarische koning van de Zydeco, Clifton Chenier, heeft de muzikale erfenis van zijn vader overgenomen. In het ruime uur dat het optreden in beslag nam werden het merendeel covers en klassiekers gespeeld zoals Zydeco gespeeld hoort te worden. Mijn voorkeur zou het hebben deze muziek in een kleinere ruimte te beluisteren dan in de grote tent op Moulin Blues. Dat was ook te merken aan de lauwe reacties van het publiek. In een intieme, broeierige setting weet ik zeker dat deze muziek beter overkomt dan dat ik gisteren heb ervaren.

Het optreden van Curtis Salgado valt in de categorie kwalitatief hoogwaardige muziek maar op de verkeerde plaats gespeeld. Salgado, die naast een enorme muzikale historie en invloed op veel andere muzikanten, ook al drie keer de dood in de ogen keek, is een door de wol geverfde componist, zanger en harp speler. De muziek zie hij met zijn band speelde was muzikaal van een erg hoog niveau; alleen sloegen deze strak geregisseerde composities en arrangementen niet aan bij het grote publiek. Een aantal bezoekers noemde het salon blues en soul muziek; een treffende  typering voor het merendeel van de set wat mij betreft. Mind you: ik heb enorm respect over wat deze band liet horen; alleen past het niet zo goed op een Blues festival mijns inziens.  Toch heb ik van sommige stukken genoten; de bassist had een zeer diepe bas sound, geweldige samenzang op momenten. Een gitarist die zeer strak speelde en op gezette tijden de ruimte pakte om te soleren. Een toetsenist die veel inkleurde met zijn originele Hammond. En in de momenten dat Salgado de mondharmonica bespeelt voel je de emoties en het gevoel dat tot uitdrukking wordt gebracht. Zeker in de stukken die wat dichter tegen de Chicago blues aan zaten. Om echter een breed Moulin Blues publiek langdurig te vermaken hoort het allemaal wat rauwer te zijn. Dat Salgado enorm respect geniet bleek later op de avond. Salgado werd door zowel Walter Trout als Southern Hospitality uitgenodigd om mee te spelen. En hij speelde daar weergaloos mee op de harp.

Na het optreden van Salgado maakten de aanwezigen zich op voor het verwachte vuurwerk van gitaargigant Walter Trout. Trout was aangekondigd als de top act voor deze Moulin Blues editie. Zijn typische hoofd pronkte op de poster van dit jaar. Trout trad aan met een klassieke viermans formatie: gitaar, Sammy Avila (Hammond & andere toetsen), Rick Knapp (bas) en Michael Leasure (drums). De tent zit driekwart vol als Trout het podium betreedt. Redenen: de meeste bezoekers zijn voor Trout gekomen en in het Moulin Blues Café is het programma afgelopen. De band laat gedurende het anderhalf uur durende concert zien goed op elkaar ingespeeld te zijn. Stevige rockers worden afgewisseld met langzame blues nummers en ballades. Trout laat wederom zien een zeer ervaren gitarist te zijn en de zware Hammond partijen klinken heerlijk; zeker in duel met de axe van Trout. En toch miste ik twee essentiële zaken tijdens de set. Het eerste is dat ik Trout een routinematige uitstraling vond hebben die nauwelijks contact met publiek maakte. Tweede punt is dat ik me afvraag wat zijn nou de verhalen die Trout wil vertellen met zijn gitaarpartijen? Ondanks dat het merendeel van de muziek rockt komt het live toch niet helemaal aan. Ik wil dit graag illustreren met de volgende vergelijking. Trout vertelt na enkele nummers gespeeld te hebben dat de nieuwe CD, die over ongeveer een maand uit zal komen, opgedragen wordt aan de veel te jong overleden Luther Allison. Allison is een van de helden van Trout. Trout toont zich non verbaal een beetje geëmotioneerd en speelt vervolgens een muzikaal lekker nummer; alleen de emotie ontbreekt dan in de muziek. Ik vergelijk het met een recent optreden van King Of The World (King Of The World: Harry Muskee we miss you) waarin Erwin Java in woord en gitaarspel de pijn en leegte laat voelen die het verlies van Harry Muskee teweeg heeft gebracht. Als Trout iets meer van die emoties via zijn gitaarspel kon overbrengen zou het concert mij 80% aangesproken hebben. Nu bleef het steken op 60%. Mooi laatste feit is dat Trout de met hem bevriende zanger Andrew Elt had uitgenodigd drie nummer mee te zingen en ook het gastoptreden van Curtis Salgado mocht er absoluut zijn.

Terwijl Hen en ik het backstage café in gesprek zijn met de burgervader van Nederweert over de culturele waarde van Moulin Blues zien we twee typische heren, de een nogal gezet met grote baard en de ander met een sympathiek sikje aan de bar snel nog wat drankjes achterover slaan. Dit blijken later Victor Wainwright (keyboards en zang) en Damon Fowler (lap steel gitaar, gitaar en zang) van de afsluitende act Southern Hospitality te zijn. Samen met J.P. Soars (gitaar en zang), Chuck Riley (bass) en Chris Peet (drums) speelde deze nog jonge formatie een prachtige set. De band bestaat sinds 2011, maar deze muzikanten hebben hun sporen al ruimschoots verdiend. Wainright speelt afwisselend op de Hammond en de verderop opgestelde Roland Keyboard. De muziek die dit vijftal maakt staat op zich en rijpt naarmate het concert vordert. Een nummer als ‘Southern Living’ brengt je direct terug bij de Zuidelijke Dixie muziek die Little Feat in haar beginjaren maakte.  En die associatie komt gedurende het concert wel vaker in me op. Het erg sterke gitaarspel van de heren Soars en Fowler ondersteund door een groovende ritmesectie incl. Wainwright is één deel van het recept. Het tweede deel is de fijne samenzang van de band en de solo zangpartijen van beide gitaristen. Het derde deel is de chemie met het publiek. Deze muzikanten, met Fowler voorop, hebben een enorme sympathieke en warme uitstraling. Inderdaad: Zuidelijke Gastvriendelijkheid. Paar hoogtepunten van het concert: ‘Fried Neck Bones And Home Fries’, een lang crescendo opgebouwd kunstwerkje, waarin diverse muziekstijlen verweven zijn tot … ja, zeg het maar. Het nummer doet me denken aan een combinatie van Santana, de Allman Brothers en Mink Deville. Het in  het begin wat tamme publiek staat dan ook ineens achter de band. ‘Powered For The Mountain’ kent een Led Zeppelin achtige opening en wordt met een heerlijke spanning opgebouwd. Gastspeler Salgado geeft dit nummer een extra dimensie met hartverscheurende mondharmonica partijen. Southern Hospitality heeft mij vanavond compleet verrast en ik weet bijna zeker dat ik namens de aanwezigen spreek: een geweldige muzikale en plezierige afsluiting van een in alle opzichten geslaagd Moulin Blues 2013!

Lees hier het verslag van de 1e dag

Voor de volledigde fotoset kijk hieronder (of klik op deze link voor Ipad gebruikers)