Gezien & gehoord in Telenor Arena, Fornebu te Oslo Noorwegen: Wrecking Ball Tour 2013 met Bruce Springsteen & the E Street Band op 29 april 2013. Review door Paul Meerman met Foto’s en filmpjes van Paul Meerman & diversen.
Tijdens de European Wrecking Ball Tour 2012 waren een aantal fanatieke Bruce Springsteen volgers van het eerste uur bereid om hun sfeerverslagen te delen met The Blues Alone? Daar waren wij ze, ook als liefhebbers van The Boss, natuurlijk zeer dankbaar voor. Hun reviews onder de naam ‘The Boss’ Wrecking Reports‘ (red- lees hier deel 1, deel 2Who’ll Stop The Rain en deel 3 Parijs is nog ver) werden goed gelezen en uitstekend gewaardeerd. Maar bovenal droop het enthousiasme tijdens hun persoonlijke live belevingen er vanaf! En dat is nou net iets wat wij met TBA? ook nastreven. Dus gingen Paul, Herman en Willem tijdens de European Wrecking Ball Tour 2013 in de reprise. En ook TBA’s Arjan & Giel zelf zullen dit keer weer hun steentje bijdragen aan ‘The Boss’ Wrecking Reports 2013‘. It’s Boss Time again!
Oslo Rocking Night 1
We maken ons op voor weer een paar maanden Boss vreugde. Hier en daar zullen we opduiken, zal men weten dat we er zijn en zullen wij intens genieten. “Moeders hou uw dochters in huis” werd er in de 60’er jaren geroepen in relatie tot de Rolling Stones. Gelukkig zijn wij slechts Stones – en voornamelijk Bruce fans (of toch andersom?). Nou ja, na de concerten zullen we proberen een vleugje van onze belevenissen over te brengen aan jullie, onze lezers. Zoals altijd verschillen meningen, kan je discussies voeren, maar in deze stukjes gaat het over de beleving van uw schrijver en gaat het niet zo zeer om de inhoudelijke (muzikale) invulling. En over de beleving van de schrijver valt niet te discussiëren, het is immers zijn mening, zijn beleving. Lees met plezier en een tip: zet eens een cd van Bruce op.
This Piano is Broken
Oslo eind april en toch nog slechts nul graden. Een koude wind en slagregens maakten het er bovendien niet aangenamer op. En toch werden we warm, het ging gloeien van binnen. En het gloeit nog steeds. Waren dit dan soms de ultieme concerten? Nee, dat niet, er zijn betere geweest. Maar het waren weer concerten met een dikke vette voldoende. De nadruk ligt in de voorgaande zin op het woordje “weer”. Het lijkt wel of Bruce Springsteen en zijn E-Street Band nooit de mist in gaat, of ze nooit een offday hebben. Zelfs als je de emotionaliteit er als fan uithaalt moet je concluderen dat deze man gek is, insane om het maar eens te noemen. Wie concert na concert dit neer kan zetten is heel groot. Er zijn vele bands met (nog) grotere en illustere namen, maar ze halen het amper bij de kwaliteiten die The Boss bezit. Uiteraard zijn muzikaliteit, zijn aandacht voor zijn fans, de keuze voor zijn songs, de teksten, de samenstelling van de band en zelfs de samenstelling van zijn crew lijkt in ultimo op passender dan passend te zijn.
Zoals gezegd: het was koud in Oslo. Op zondagmiddag besloten wij (vier Bruce/Stones vrienden) bij de Telenor Arena te gaan kijken. Even testen hoe lang de bus er over zou doen. Toch nog 30 minuten vanaf ons hotel in het centrum van Oslo. De Telenor Arena is trouwens een indoor arena met een concertcapaciteit van 25.000 toeschouwers. Vreemd aan deze arena is dat er voetbalwedstrijden (op het hoogste niveau) werden gespeeld in het najaar en de wintermaanden.
De Telenor Arena ligt in de wijk Fornebu. Een weinig verheffende wijk vol kantorenpanden. Bij de Arena zelf was niemand te bekennen. Wel hing er een bordje dat je voor de rij jezelf moest melden bij de tentjes achter het hotel aan de overzijde van de Telenor Arena. Zo gezegd zo gedaan. Vanwege de kou was de “nummertjes-organisatie” verplaatst naar de lobby van het nabijgelegen hotel. Daar was ook een Wayne’s Coffee vestiging. En het was er warm. Nadat we een nummer hadden gekregen (122 en verder) bleven we hangen omdat kort daarna onze 1e Row Call zou zijn. Zondagmiddag 17 uur waren we getuige dat er zo’n 140 mensen hun nummer hoorden afroepen. Vervolgens waren er verschillende Row Calls. We ontmoeten Marco en Sanne, een aardig Hollands stel, we dronken gratis hotel koffie en genoten van de sfeer en warmte in het hotel. Tussendoor bezochten we in het centrum nog het Hard Rock Café om iets te happen. De volgende dag was het weer vroeg uit het mandje. Row Call om 7 uur, terug naar het hotel, ontbijten, goed aankleden en weer op pad voor de volgende Call. En zo ging het de hele dag door. In de middag werden we geïnterviewd door de Noorse TV en kwam er een waterig zonnetje die het (uit de wind) wel aangenamer maakte. Rond de klok van 3 uur besloten we de benen te strekken en liepen we bij de trucks op het moment dat Nils Lofgren werd gebracht. Een kort knikje en weg was hij weer. De zon ging langzaam onder en het werd weer frisser. Maar (toen nog niet bekend) ons lichaam zou gaan gloeien.
We mochten om 17.25 uur naar binnen. Met een clubje van ca. 300 man stonden we in de lege Telenor Arena toen The Boss om ca. 17.35 het podium betrad. Gehuld in een simpel T-shirt en strakke jeans sprak hij ons toe. Hij waardeerde en roemde onze toewijding, vroeg hoe lang we voor de deur gekampeerd hadden. Toen iemand “six nights” antwoorde gaf hij als repliek: “get outtttt, you are crazy! I will have to do something special for you”. Hij zag al verzoekbordjes en maakte er een opmerking over. Liep naar het podium terug, kreeg een akoestische gitaar aangereikt en zei hoofdschuddend: “six nights, you have no life”. Vervolgens startte hij met zijn mondharmonica, stemde zijn gitaar nog wat en toen volgden de eerste tonen van This Hard Land. Wow! Sluit je ogen, een lege Telenor Arena, capaciteit 25.000, aanwezig 300 en wat crew en een man met gitaar en mondharmonica. Wow! En wat een geluid. Ademloos ondergingen we het. Weg was alle kou, weg was de vermoeidheid van het reizen en het wachten. Als een chirurg die met microscopische precisie het mes neerzet zweefde Bruce door zijn ballad. Kippenvel all over the place. Wat een moment. Na This Hard Land vroeg hij zich af wat hij eigenlijk nog meer kon spelen. Iemand in het publiek riep: Two Hearts. “Oh ja, dat is een goede, die heb ik lang niet gespeeld” grapte hij. Vervolgens probeert hij de juiste toon en ritme te krijgen, lijkt te switchen in z’n gedachten en tovert er vervolgens All That Heaven Will Allow uit. Subliem. Bruce ging naar de piano maar kwam er achter da
t het apparaat nog niet in orde was: “I think this piano is broken”. Hij pakte zijn gitaar weer op en kwam met The Fever. Wat mij opviel was het heerlijke relaxte plukken aan de snaren van zijn gitaar, het zal een technische naam hebben die ik natuurlijk niet ken, maar het gaf zo’n heerlijk geluidje. Bruce liet ons aanwezigen het refrein zingen. Met een brede grijns genoot ook hij zichtbaar. Hij deelde mee dat hij er nog eentje zou doen. “Yes, yes!”. De eerste tonen van Growin’ Up, ongelofelijk wat er uit een akoestische gitaar kan komen, ongelofelijk wat die man kan! Hij liep naar een van de uitlopers midden op het podium en stond daar temidden van zijn fans. Bijna op het einde riep hij “solo” ( … ) en ging onder luid klappen fluitend verder. Held. Tijdens deze korte pre show sessie draaiden de filmcamera’s en het licht mee. Misschien omdat het opgenomen is voor een dvd?
Back in (y)our arms Steven
Na deze fantastische ervaring van ongeveer 23 minuten was het nog 1,5 uur wachten voordat de kick-off van de tweede Europese leg Wrecking Ball tour plaats zou gaan vinden. Het voorgerecht was in ieder geval formidabel geweest. Om 19.38 uur kwam The Boss weer op het podium. Nu in gezelschap van The E Street Band. Geen apart openingsnummer waarbij de band het podium betrad. “Where is Steven?” Bruce deelde mee dat Little Steven de laatste maanden gekidnapt was door Noorwegen en dat hij blij was dat Steven weer aan boord was van de E Street Band. Little Steven begon het concert met een ‘Noorse’ vertolking van My kind of Town. Een echte crooner die Little Steven die met een hoed op en een glas whisky in de hand zong en wat erin ging als zoete koek. Steven bleef ook op de voorgrond bij het volgende nummer. Een duet met Bruce tijdens Two Hearts, met het passende einde waarin ze samen ‘it takes two’ zongen. Het blijft toch altijd weer een lekker nummer en je ziet dat beide plezier hebben. Het zit dus wel weer goed besef ik. Na No Surrender en Badlands kwam Better Days. Een hoog rock gehalte in het begin van de show, en zoals we gewend zijn werd er niet onnodig tijd verspeeld aan wisselingen op het podium, maar volgde het ene one, two, three, four na het andere zich op. Bruce in alle eenvoud. Het podium was zoals gebruikelijk ook weer simpel, geen poespas aan filmpjes etc. Nee, gewoon artiesten en muziek. Simpel, maar oh zo f*cking goed. Na Better Days volgden drie Wrecking Ball nummers, te weten: We Take Care of Our Own, Wrecking Ball en Death to my Hometown. Daarna kregen we de lekkere meezinger Hungry Heart, het vleugje soul tijdens Spirit in the Night en het rythmische E-Street Shuffle. Hierna was het tijd voor nog een juweeltje, namelijk Follow That Dream. We weten dat Bruce veel inspiratie haalt uit Elvis muziek, dus deze Elvis cover is niet zo vreemd, maar zo zelden gespeeld. Het nummer is afkomstig van Tunnel of Love.
Toen was het tijd om een stapje terug te doen met een mooie versie van The River waarbij Bruce met zijn falset stem het nummer beëindigde. Prove it all night, ingezet met de zogenaamde ’78 intro, kwam voorbij. Wat blijft het toch allemaal heerlijk. We kregen weer een meezinger She’s the One en bij Pay Me My Money Down vroeg Bruce om licht op de tribune en deelde mee dat hij nog mensen zag zitten. “That’s allright, 90 seconds from now your ass will sent a message to your brain. Tell them to get out of these seats”. Nee nu nog niet staan, pas na 90 seconden. “When you go home tonight and people wanna know what happened at the Bruce Springsteen show, tell them your ass talked to you. I was sitting in my seat and my ass spoke to me”. De heupen gingen los in de voorste rijen en op het podium. Bruce nam zijn horn section in een swingende pas mee naar de middelste uitloper van het podium. Het was uiteindelijk nog niet genoeg om de vriendelijke doch stugge Noorse bevolking geheel ontdooid te krijgen. Zelden gezien dat het publiek op de tribunes zo rustig was. En het lag echt niet aan Bruce of aan de band of aan de paar honderd man vooraan het podium. De 63 jarige (ietwat in gewicht toegenomen?) Bruce probeerde alles uit de kast te halen en raakte niet van slag van de rustige Noren. Met Darlington County en Shackled and Drawn (de 4e Wrecking Ball song) gingen we verder richting einde eerste deel. Waiting on a Sunny Day (vrolijk nummer, maar stop eens met die kids op het podium te trekken), het intieme The Rising (ogen dicht en even aan NY en 9-11 denken), Lonesome Day (lekker) en Thunder Road (doet het altijd goed) betekenden het einde van het eerste deel van de show.
Een korte groepsbuiging, een duim omhoog van Steven, het vingertje van Cindy die ook nog haar tong uitstak en haar duim omhoog deed bij het wijzen op een Stonesshirt (Cindy is een voormalig background singer van The Rolling Stones). Maar snel weer verder, zonde van de energie om van het podium te lopen of jezelf te gaan verkleden (laat die flauwekul maar over aan andere bands). The Boss gaat achter de piano zitten en vraagt of hij The Promise vorig jaar ook gespeeld heeft. Hij switched, en hij zegt vervolgens dat hij het volgende nummer opdraagt aan degene die zolang voor de deur hebben gelegen (dank je Bruce). Hij speelt For You. We kregen achtereenvolgens nog een stevig gedeelte met Born in the USA, Born to Run en Dancing in the Dark (drie vrouwelijke fans op het podium om te dansen met bandleden) om vervolgens met de tribute aan Clarence en Danny met 10th Avenue Freeze Out na 2 uur en 53 minuten het 1e concert in Europa in 2013 af te sluiten.
Opvallend: Bruce was wat dikker, minder afgetraind. Hij was helemaal kapot na afloop. Er waren weinig foutjes te bespeuren, de band straalt nog altijd onwijs veel plezier uit, de Telenor Arena is een kille koude grijze rechthoekige zaal, goede organisatie met de nummertjes, aardige mensen die Noren maar ook wel weer stug (ze geven zich niet), verhouding vrouwen-mannen 2,5 : 1 (apart), mooie paraplu’s (Sanne en Marco bedankt voor het stallen en voor jullie gezelligheid). Noren spreken goed Engels, er is goede koffie en voor mij 6 debuut songs (inclusief de pré show nummers).
Bruce Springsteen – Pro-Shot Compilation (Oslo, Norway on April 29, 2013 #1 Night)
.
