Gezien en gehoord: Daniel Lohues in de Tamboer te Hoogeveen, 18 april 2013; Tekst door Ria Pronk
Het Nedersaksisch is een officieel erkende streektaal. Daniel Lohues zingt in het Nedersaksisch, in de Drentse variant ervan. Hij is een van de weinigen die ook buiten het Nedersaksich taalgebied liedjes in het Drents zingt en daarmee succes heeft.
Ik zie Daniel Lohues vandaag in de Tamboer, de schouwburg van Hoogeveen. Drie avonden achter elkaar is het daar een volle bak en dat geldt al jaren voor alle optredens in het Noorden. Op de eerste rij heb ik weinig in de gaten van de volle zaal achter mij. Ik kan mij helemaal richten op wat voor mij gebeurt.
De CD die Lohues onlangs uitbracht, Ericana, heeft hij in zijn eigen voorkamer opgenomen. Ook het optreden ademt een huiselijke sfeer. Ik heb het gevoel dat ik op visite ben en de liedjes speciaal voor mij gespeeld en gezongen worden. Mengvormen van blues, folk en countrymuziek trekken voorbij. Lohues praat de liedjes moeiteloos aan elkaar, soms met een grap en een grol dan weer serieus en relativerend. De muzikanten die hem begeleiden, Guus Strijbosch (contrabas) en Bernard Gepken (gitaar) zijn er puur voor de muziek. Met gemak laten zij de nootjes op hun plek vallen. Een flauwe glimlach glijdt over de gezichten van de mannen, als een grap net iets anders wordt gebracht dan anders. Het lijkt of ze pas uit hun trance wakker worden, wanneer het concert is afgelopen.
De liedjes die worden gespeeld zijn voornamelijk afkomstig van de drie laatste cd’s, Ericana (2013), Gunder (2012) en Hout moet (2011). Af en toe passeert er een van een eerdere c.d. Na ieder liedje wordt er netjes geklapt door het publiek. Er wordt niet gefloten of geroepen. Geen idee waar het publiek echt warm van loopt. Of het moet van “Op Fietse” zijn, maar dat hebben we zo langzamerhand toch wel gehoord, mensen?
Ik zak nog wat verder onderuit als “Blauwe Maondag” van Ericana voorbij komt. De banjo stemt mij weemoedig. Mooie song. “ Ik haal mij ’n hond op”, kan alleen maar over mijn eigen hond gaan. Je weet wel “zo’n lieve dikke hond “. Een “Prachtig mooie dag” kan aan het begin van de lente sowieso niet stuk en zo zijn er nog veel meer liedjes die me mild stemmen. De waarheden uit de huiskamer van Lohues zouden zomaar die van jezelf kunnen zijn.
Tot en met juni treedt Daniel Lohues nog op in verschillende theaters met “Ericana”.
