Met attractie Johnny Winter terug naar the Roots

Gezien & gehoord in Paradiso Amsterdam: Johnny Winter Band met support: Jo Harman op vrijdag 12 april 2013. Review & video door Giel van der Hoeven met foto’s van: Arjan Vermeer.

Verwacht van de Johnny Winter Band geen visuele show met onverwachte uitspattingen. De kopman in kwestie komt onder begeleiding van zijn Texas roadie het podium op geschuifeld om plaats te nemen op een wit kruis in het midden daarvan. Een set bestaat avond aan avond uit dezelfde nummers een duurt inclusief toegift nooit langer dan anderhalf uur. Als je geluk hebt speelt hij het eerste en laatste nummer staande, verder wordt het hele repertoire vrij onbewogen zittend op een krukje afgewerkt. Zijn korte aankondigingen met schorre stem zijn vaak onverstaanbaar en eigenlijk geldt dat ook voor zijn gezongen teksten. En toch was Paradiso zo goed als uitverkocht want de legendarische Johnny Winter is een bezienswaardigheid op zich. Vanaf het balkon, waar we het tweede deel van de set even plaats namen, is de adoratie voor hem op de gezichten van het publiek vooraan af te lezen, en dat is dan ook terecht. Want Johnny Winter is een levende legende die blijft fascineren. Ook al is het in zijn geval dan uitsluitend door hoekige Texas-blues en zijn aanstekelijke (slide)gitaarspel. En, heel soms nog maar, vanwege zijn kenmerkende grommende vocalen. Maar zijn wilde Woodstock levensstijl en extravagante podiumuitdossingen heeft hij definitief afgezworen. De enige attributen zijn nu alleen nog een Western Stetson en een bijzondere lichtgewicht gitaar.

Op 7 april jl. trad Johnny Winter (69) nog op in Olympia te Parijs met zijn broer Edgar Winter, Robben Ford en Johnny Gallagher. En eigenlijk zou de onlangs overleden gitarist Alvin Lee daar ook nog aan meedoen. Dus koesterde wij even stille hoop dat broer Edgar misschien ook was meegekomen naar Amsterdam. Tevergeefs, want evenals in mei 2008, toen de Texas Guitar Slinger optrad in de Boerderij Zoetermeer (lees: ‘Hete Winter’)  kwam hij gewoon opdraven met zijn trouwe kompanen Paul Nelson op gitaar en Scott Spray op de bas. Het trio werd dit keer compleet gemaakt door drummer Tommy Curiale. Een drummer uit Daytona Beach, Florida, maar ook al bijna 30 jaar tourmanager van acts als o.a. Lovin’ Spoonful Inc en Rick Derringer. Nelson en Spray hoeven eigenlijk geen introductie meer bij de Winter-kenners. Ze waren o.a. de co-writers van de Johnny Winter songs ‘I’m a Bluesman‘, ‘Shakedown‘ en ‘Pack Your Bags‘. En sessie- en tourbassist Scott Spray speelde zelfs nog even in Edgar Winter’s band van 1979 t/m 1981. Paul Nelson is behalve gitarist ook bandmanager én producer van Winter’s laatste album ‘Roots’ (2011) en het komende album ‘Roots II’ (najaar 2013).

Goed beschouwd kregen we in Paradiso alleen maar blues- en bluesrock standards voorgeschoteld. Dat begon al in de instrumentale intro (nog zonder Johnny) met de Freddie King compositie ‘Hideaway’. Gecoverd door heel veel grote gitaristen waar onder Eric Clapton en Stevie Ray Vaughan. De Texaan werd inderdaad aangekondigd als “The Legendary Johnny Winter!” waarna de Stetson Brothers (Johnny en zijn roadie) onder luid applaus het podium op kwamen drentelen. Chuck Berry’s rock-‘n-roll-nummer ‘Johnny B. Goode‘ werd gevolgd door de Sonny Boy Williamson blues standard ‘Good Morning Little Schoolgirl‘. Gespeeld op een wat vreemd uitziende Erlewine Lazer gitaar met een kleine asymmetrische body en een neck waarvan de kop ontbreekt. Volgens de Erlewine internet brochure  gebruikt Winter de lichtgewicht Lazer omdat “die klinkt als een Strat, maar voelt als een Gibson.” Overigens kwam later tijdens het optreden voor het betere slide-werk de vertrouwde Gibson Firebird er ook weer aan te pas.

De volgende klassieker was ‘Got My Mojo Working‘, in 1957 het meest bekend geworden door Muddy Waters. The Father of the Chicago Blues waar de getatoeëerde Texas Bluesman Johnny Winter eind jaren zeventig nog persoonlijk mee samenwerkte. Geen priemend bluesharmonica spel van Frank Latorre zoals op de CD ‘Roots’ helaas, maar verfrissend genoeg om het publiek het refreintje van één regel mee te laten zingen. In ‘Blackjack‘ en ‘Killing Floor‘ konden we horen waarom bandmaat Paul Nelson zijn werkgever Johnny Winter in een recent interview “the living Jimi Hendrix” noemde. ‘Killing Floor‘ is een classic van Howlin’ Wolf, die imposante aanwezigheid met één van de luidruchtigste stemmen uit de elektrische Chicago blues. Zang met grauwen en snauwen waar Johnny Winter in zijn beste tijd ook wat van kon. Maar die tijd is over, zijn stem is zwak en slecht verstaanbaar geworden en tussen de songs door neemt hij steeds een paar flinke slokken water. Toch lijkt hij ten opzichten van vijf jaar geleden fysiek niet echt achteruit te zijn gegaan. “Johnny Winter is ondanks zijn 69 jaar eigenlijk gezonder dan ooit”, verklaarde Paul Nelson onlangs opgewekt in dat zelfde interview voor The Herald News.

Maar het experimenteren met drugs, alcohol en de ongezonde levensstijl in het algemeen heeft, net als bij vele anderen artiesten uit het Woodstock tijdperk, haar sporen toch duidelijk achtergelaten. Ach, ze kunnen er nou eenmaal niet allemaal zo fit als pak-um-beet Mick Jagger bij blijven lopen. Jagger en Keith Richards zijn songwriters van zijn eigen generatie waar Winter ook nog steeds grote waardering voor heeft. Want wederom stonden er drie Rolling Stones compositie op de setlist. ‘Jumpin’ Jack Flash‘ en ‘It’s All Over Now‘ zijn rocksongs waar ook de doorgewinterde fans nog steeds van uit hun dak gaan. En tijdens de slotakkoorden van ‘Don’t Take Advantage of Me‘ – met ouderwets huilend slideguitar werk – kregen we ook nog een stukje ‘Gimme Shelter‘ te horen. Larry Williams’ ‘Bony Moronie’ stond in 1975 al op Winter’s tweede live elpee ‘Captured Live!’ En dan toch ook nog een eigen nummer: ‘Lone Wolf‘, van het album ‘I’m a Bluesman’ uit 2004; “I’m a lone wolf and I howl from town to town“. Dat is het lot van deze oude albino wolf met zijn platina zilveren manen, een uitstervend ras.

Zelfs de jaren dertig blues-standard ‘Dust My Broom‘ weet Winter een fikse dosis rock & roll energie mee te geven. Voor deze Robert Johnson klassieker en voor ‘Highway 61 Revisited‘ (Bob Dylan) werd in de toegift als slide-weapon de Gibson Firebird maar weer gehanteerd. De sleet zit er dan misschien wel op maar met het bij tijd en wijlen nog virtuoze gitaarspel speelt Johnny Winter de bluesrock in een geheel eigen stijl, just rockin’ out. En sinds zijn live performance in de ‘The Late Show with David Letterman‘  vorig jaar lijkt ook de belangstelling in de Verenigde Staten weer helemaal terug te zijn voor de oude bluesbaas. Niet alleen van het publiek maar ook van collega’s die zich stuk voor stuk spontaan aanmelden om mee te werken aan zijn nieuwe CD ‘Roots II’. Maar de namen op Winter’s eigen wishlist zijn volgens Gibson.com: Dr. John, Billy Gibbons (ZZ-Top), Eric Clapton, B.B. King, Buddy Guy… en wie weet Rick Derringer, Leslie West, en wederom broer Edgar Winter met wie Johnny het afgelopen jaar heeft getoerd tijdens the Rock ’N’ Blues Fest tour. Maar voorlopig is hij nog even on-tour in Europa en in de V.S. Dus, hebt u John Dawson Winter III nog nooit live zien optreden, plan deze attractie dan in op uw evenementenkalender. Go Johnny, Go!

Setlist:
01. Intro / Hideaway
02. Johnny B. Goode
03. Good Morning Little Schoolgirl
04. Got My Mojo Working
05. Blackjack
06. Killing Floor
07. Bony Moronie
08. Jumpin’ Jack Flash
09. Lone Wolf van I’m a Bluesman (2004)
10. Don’t Take Advantage of Me / Gimme Shelter
11. It’s All Over Now
Encore:
12. Dust My Broom
13. Highway 61 Revisited

En bekijk hieronder het volledige fotoalbum (of klik hier voor Ipad gebruikers)