Gezien & gehoord in Paradiso Amsterdam: Jo Harman & band als support van Johnny Winter op vrijdag 12 april 2013. Review & video door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer
Je bent blond, een lekker ding en je speelt catchy songs met blues invloeden… dan is succes vaak gegarandeerd! Nee, we hebben het hier (nog) niet over Johnny Winter, maar o
ver de nieuwe Britse (mainstream)bluesbelofte Jo Harman. Een jonge dame dus, met grote ehh… aspiraties, want ze weet zich omringd door topmuzikanten en haar agenda staat zo’n beetje voor het jaar 2013 volgeboekt met optredens door heel Europa. Na de eerste beluistering van haar officiële debuut studioalbum ‘Dirt On My Tongue’ vielen wij van The Voice of TBA? nog niet direct van onze nerveus draaiende jurystoelen. De ‘voice’ van Jo klinkt inderdaad zuiver en mooi maar bezorgde ons vanaf de CD- beluistering nog niet gelijk rillingen. Het repertoire nijgt meer naar popmuziek met blues- en soul invloeden dan dat het authentiek klinkt. U merkt het al, wij koesterde lichte argwaan jegens ‘het produkt’ Jo Harman dus was het een welkome bijkomstigheid dat deze Britse deerne ons live het tegendeel kon gaan bewijzen. Als support van Johnny Winter in Paradiso dus, waar ze het belegen publiek spreekwoordelijk mocht komen opwarmen met jeugdige charme en ouderwets karakter.
Kijken jullie dan geen YouTube filmpjes en wist je niet dat Jo Harman & Company in 2011 al een plaat ‘Live at the Hideaway’ en in 2012 de EP ‘Worthy Of Love’ heeft uitgebracht? Zou de oplettende luisteraar/lezer kunnen opmerken. Jawel, maar ‘live’ is voor ons toch een totaalbeleving; more than the blues alone, right? Eerst zien en horen en dan geloven en verkondigen. Johanna Harman werd geboren in Londen maar groeide op in Devon, Zuidwest Engeland. Alwaar ze in haar 
jeugd nota bene het klassieke instrument fagot bespeelde in een aantal prestigieuze jeugdorkesten en later de opleiding podiumkunsten ging doen. Na wat omzwervingen kwam ze in haar huidige woonplaats Brighton terecht om te studeren op het Brighton Institute of Modern Music. Ze trok met haar kwaliteiten en ambities de aandacht van ervaren muzikanten uit het clubcircuit van Brighton en Londen en ging muzikale samenwerkingen aan die tot sessie- en plaatopnamen leiden waar ook weer veel Britse (festival)optredens uit voort kwamen. En nu geeft ze dus acte de présence op het Europese vasteland.
Zoals verwacht is Jo op het podium ook een persoontje met een sterke visuele aantrekkingskracht. Kleding, uitstraling, presentatie, bewegingen en lef… allemaal goed. Uiteraard komen de nummers van haar debuutalbum ‘Dirt On My Tongue’ ruimschoots aan bod. Met het up-tempo ‘Throught The Night’ knalt ze er gelijk al lekker in waardoor de oren gaan spitsen en het vizier scherper op het podium wordt gericht. Een beetje gas terug met ‘Heartstring‘, reeds bekend van Jo Harman & Company en het Jo Harman Project. Toetsenist Stevie Watts is nadrukkelijk aanwezig met felle keyboardpartijen. Andy Tolman op bas en Martin Johnson op drums vormen de ondersteunende ritmesectie. Maar gitarist Mike Davies lijkt toch de belangrijkste steunpilaar voor Jo. Ze houdt tussen de nummers door continu oogcontact met hem en besprenkelt en bewierookt de ingetogen snarenplukker met complimentjes. Haar teksten zijn veelal suggestief en schamper maar in de ballades aandoenlijk. Zoals in ‘Sweet Man Moses’, een eerbetoon aan haar overleden vader. En in ‘I Don’t Live Here Anymore‘ laat ze horen met het Country gerelateerde werk prima uit de voeten te kunnen.
Want ja ‘the voice’, het moet gezegd, die klinkt live zeker krachtig en soulful. Maar meer poppy dan bluesy wat ons betreft, ook goed als het maar swingt en dat doet het. Vooral in rocksongs als ‘Underneath The River‘ en ‘Better Woman‘ met pittige gitaarsolo ter afsluiting. Jo Harman maakt de nummers zeker haar eigen maar je schudt toch een beetje een warme hand met een koud hart, om het maar eens in Jo’s eigen lyrische bewoordingen te zeggen. De tijd zal ons leren of Jo Harman ‘een Blues Diva in wording’ is of toch ‘een merkproduct’ van de huidige consumptiemaatschappij. Eén ding is zeker: Johanna Harman is een dame met een eigen willetje: “ik heb geen haast“, erkende ze al eerder, “zolang het oprecht is, uit mezelf komt en goed is, ben ik bereid te investeren in mezelf en dan komt er vanzelf uit wat ik graag wil“. In Nederland is ze deze zomer o.a. nog te zien en horen op festivals als Klomppop Ovezande (09/05), Parkpop Den Haag (30/06) en Culembourg Blues (24/08).
SETLIST: Through The Night; Heartstring; Ain’t No Love; Sweet Man Moses; I Don’t Live Here Anymore; Underneath The River; Sideways; Better Woman.
Bekijk hieronder de volledige fotoset (en klik hier voor Ipad gebruikers)
Thanks guys. All opinions are good and I hope you didn’t take my remarks as too defensive!! 🙂 A manager, of all people, should know never to engage with peoples fairly and sincerely held views – my problem is I was a music reviewer myself and I love discussing music!!!. It is true Jo’s record is far more than just a traditional blues record – like Bonnie Raitt, Eva Cassidy, Mavis Stapes and more – Jo draws equally from a large spectrum of ‘roots’ music including gospel, blues, soul, Southern Rock and more. I think also the record is very song based (a strength in many peoples view – indeed very many of the top blues reviewers in the UK at least have given the record 9 stars or 5/5, the UK award winning Blues radio presenter caled it ‘album of the year’, others ‘album of the decade’!!) in that how many re-hashed 12 bars does the world really need? I think Jo has one of the, if not the, most authentic ‘blues’ voice that the Uk has ever produced. Her phrasing, let alone her ability to communicate emotionally, is quite outstanding. I think her vocal delivery – although authentic, natural and obviously ‘European’ – has more to do with the traditions of black blues and spiritual music that were the seeds of all modern blues (and, indeed, rock/pop) music. But, like you say it’s all about opinions. I obviously think Jo is the real thing in a world of pretenders but, as her manager, i would say that wouldn’t I? I just happen to believe it 🙂
Hello Mark, we didn’t questioned Jo’s authenticity or integrity. But only mentioned – after listening to her album ‘Dirt On My Tongue’ – her voice doesn’t sound like authentic blues singers (just a personal opinion). ‘Product’ is enclosed in quotation marks, because the word is used ironically. At the same time we were wondering how she would sound live? Excellent, as we described (but we are still not quite convinced 😉 ) Good luck with the guidance of Jo & the band. We wish you the best!
Great photos by the way! 🙂 Thank you!
I manage Jo and trust me, whatever else she is, she is no ‘product’. What you see is what you get and her album, though imbued with some quality, contemporary production values and influences (appropriate for a woman of 28) is just about as personal record as you can get. Who betide anyone who tries to interfere with her artistic integrity or try and make her into something she isn’t. Yes she uses more than 3 chords and well worn riffs but she makes, in many peoples view, music that is much more closer to ‘authentic’ sounds and artistic sensibilities of the black American artists – from the earliest blues artists like Bessie Smith to Memphis singers and her heroes such as Mavis Staples, Bettye Lavette, Aretha, Janis and more – than, say, the white, British, guitar based rock as characterised by Eric Clapton or Jimmy Page (good as those cats may be) . Don’t be fooled by the blonde hair and cover girl photography, this girl is the real deal and someone who, over the next 15 years and more, could well prove to be be see the most influential and important artist to shape the future of British blues. For one thing she is opening doors for other Blues artists to walk through. She’s not disowning the blues label (as so many do when the mainstream show interest) and she recognises more than anyone that it’s the true blues community, rather than any ‘industry’ influences, that have fuelled her career so far. Like her or not (and I’m pleased to read you do, at least in part), that’s all up for grabs…but whsatever you do, never, but never, question her authenticity or integrity. It would be a very ignorant man indeed that would choose to do that 🙂